Δικηγόρου Παρ’ Αρείω Πάγω
Η δικαστική εξουσία καθίσταται απολύτως εξανδραποδισμένη εις την εκάστοτε εκτελεστική εξουσία, καθότι οι πρόεδροι και αντιπρόεδροι των ανώτατων δικαστηρίων όλων των κλάδων δικαίου (αστικού, ποινικού και διοικητικού) διορίζονται υπό την εκάστοτε κυβέρνηση, ως εκ τούτου και δοθέντος ότι πρόκειται δια το δημόσιο τομέα υφίσταται πλήρης ιεραρχία προς την διάχυση των εντολών.
Εν άλλος λόγοις η λειτουργική ανεξαρτησία της δικαιοσύνης καθίσταται φενάκη, καθότι οι ανώτατοι δικαστές, εκ των οποίων ακολούθως και συναφώς εξαρτώνται οι προαγωγές των υπηρεσιακά υφιστάμενών τους, ενίοτε, τελούν εν διατεταγμένη υπηρεσία, ιδίως ως προς ζητήματα τα οποία αφορούν μείζονα πολιτικά και αρρήκτως υπερθενικά συμφέροντα, εξ αυτού του λόγου, έχουν απεμπολήσει την λειτουργική τους ανεξαρτησία και συνακολούθως την εντιμότητα τους περί της ακριβοδίκαιης απονομής της δικαιοσύνης, εξαγοράζοντας την παραμονή τους εις την εξουσία και την διαπλοκή τους με τα ισχυρά συμφέροντα.
Εκ των ως άνω λοιπόν λόγων, φαινομενικά θεσμικά, η Δικαιοσύνη πλήττεται εκ βάθρων και δεν παράγει δεόντως το προσήκον έργο δια την εξυπηρέτηση του κοινού καλού ως εκ τούτου θα ηδυνάμην να είπουμε μετά βεβαιότητας ότι πρόκειται τούτο, δηλαδή η έλλειψη δικαιοσύνης δια ένα ισχυρό κόλαφο εις το μαλακό υπογάστριο του ήδη καθημαγμένου και ρηγματωμένου εποικοδομήματος της σαθρής Δημοκρατίας μας.
Ως εκ τούτου εκ των ως άνω συνάγεται ότι η Δικαιοσύνη πνέει τα λοίσθια, τούτο δε είναι ηλίου φαεινότερο να συμβαίνει όταν η ίδια η εξουσία καθυποτάσσει καταστατικά την Δικαιοσύνη και την μετατρέπει σε θεραπαινίδα η οποία απαρτίζεται από ημέτερους τους οποίους χρησιμοποιεί ως πειθήνια στρατιωτάκια, καθότι οι ίδιοι οι δικαστές έχουν εξαγοράσει την συνείδησή τους, εις το να καθίστανται αθύρματα και μίσθαρνα όργανα των αδαών, περί των νομικών ζητημάτων, πολιτικών.
Τούτων δοθέντων δύναται κανείς να ερμηνεύσει συστηματικά για την αδράνεια της Δικαιοσύνης δια μείζονα ζητήματα τα οποία πλήττουν τον λαό, καίτοι κραυγάζουν ότι καθίστανται κατάφωρα άδικα, ή υπάρχει νομικό έδαφος να αντιμετωπιστούν, πλην όμως τούτο ουδέποτε συμβαίνει, διότι αείποτε η δοτή Δικαιοσύνη ευρίσκει τεχνηέντως σωρεία προσκομμάτων ούτως ώστε να ασχοληθεί κανείς με την νομική επιχειρηματολογία.
Το απαγοητευτικό είναι ότι μία μερίδα συμβιβασμένων δικαστών ενεργούν εκ δόλου και διαπλέκονται αποκηρύττοντας μετά βδελυγμίας ο,τιδήποτε αντικεμενικά δίκαιο εις τους κόλπους της Δικαιοσύνης, αναμιγνυόμενοι με διάφορου τύπου δουλειές ίνα νομιμοποιήσουν τα αδικαιολόγητα.
Η ως άνω κατάσταση εις την Δικαιοσύνη, η οποία συνιστά ανυπερθέτως ένα παρεμπίπτων συστατικό στοιχείο του δημοσίου με ό,τι τούτο συνεπάγεται από απόψεως παθογενειών καθότι κείται εις τον πυρήνα του, άρα τα περιθώρια επιλογών και ελιγμών καθίστανται εκ των πραγμάτων περιορισμένα.
Επομένως το ίδιο το Κράτος χρησιμοποιεί κατ’ εντολή του την Δικαιοσύνη, παρά τις ρηματικές δηλώσεις περί του αντιθέτου και την εμπιστοσύνη δήθεν περί της ανεξαρτησίας της Ελληνικής Δικαιοσύνης προκειμένου να παραπείσει την κοινή γνώμη.
Άρα το κράτος είναι Ιανός με δύο πρόσωπα, αφενός δρα στο σκοτεινό παρασκήνιο εκμεταλλευόμενο της Δικαιοσύνη υπέρ της και εξ ετέρου εν ταυτώ, επαινεί περί της αμεροληψίας της Δικαιοσύνης εις τον βαθμό που υποστηρίζει την ίδια κατόπιν των ιδικών του οδηγιών.
Εξ αυτού το λόγου βλέπουμε ως πολίτες η Εισαγγελία να καθεύδει τον νήδυμον ύπνο καθόσον αφορά την παράλειψη αυτεπάγγελτης διενέργειας προκαταρκτικής εξέτασης δια ακανθώδη και ζέοντα ζητήματα τα οποία αφορούν με το δημόσιο συμφέρον, θίγουν όμως κατάφωρα δε της επιλογές της κυβερνήσεως.
Ένα απτό παράδειγμα είναι ότι η Εισαγγελία ενεργεί επιβοηθητικά εν είδει «μπαμπουλα» προς την κοινωνία, ύστερα από ρητή εντολή της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής εφαρμόζοντας ανενδοίαστα δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Εν άλλοις λόγοις διυλίζει τον κόνωπα και καταπίνει την κάμηλο, δηλαδή όποτε θέλει ενεργεί κατά το δοκούν προκαταρκτική εξέταση η οποία προβάλλεται μεγαλειωδώς εκ των συστημικών μέσων μαζικής εξαπατήσεως και όποτε δεν θέλει κωφέυει, εθελοτυφλεί, και στρουθοκαμηλίζει όπως ενδεικτικά περί του κατάληψης πλέον των 5000 Πακιστανών εις το Σύνταγμα, επί 5 ώρες εν απουσία της αστυνομίας, οι οποίο δεν έλαβαν τα προστατευτικά μέτρα ενώ την ίδια στιγμή οι Έλληνες υφίσταντο περιοριστικά μέτρα εγκλεισμού, ένεκεν της διασποράς της μετάλλαξης του επίμαχου ιού.
Άρα λοιπόν η πόλις εάλω, η Δικαιοσύνη καθίσταται ιδίως δια τέτοια μείζονα, υπερεθνικού υποβάθρου ζητήματα, ποιείται την νήσσαν, καταστρατηγώντας την Συνταγματική έννομη τάξη αλλά και εν γένει κάθε ψήγμα θεσμού και Δημοκρατίας.
Όταν η Δικαιοσύνη, ο κορυφαίος πυλώνας πολιτισμό και ο στέρεος αρμός Δημοκρατίας κλυδωνίζεται η χώρα μετατρέπεται αποικία, άνευ ουδεμίας προοπτικής προκοπής, προόδου και εξέλιξης, καθότι δια των πρακτικών αυτών, διολισθαίνει προς τον σκοταδισμό
Επιπροσθέτως, η παράξενη ανεστραμμένη εποχή την οποία ζούμε έγκειται ότι οι ανεκδιήγητοι κυβερνητικοί- ημέτεροι- λοιμωξιολόγοι, περιάπτονται σκανδαλωδώς του ακαταδίωκτου και αντί να περιοριστούν εις τα ιατρικά τους καθήκοντα, προσποιούνται επιτηδευμένα ότι διαπρύσιο κήνσορες της υγείας μας και μας απειλούν ως αυτόκλητοι δημόσιοι κατήγοροι.
Η κραυγαλέα αυτή αντινομία καθίσταται παροιμιώδης, ήτοι η πραγματικά θεσμικά αρμόδια αρχή, ήτοι η Εισαγγελία να σιωπά εκκωφαντικώς και οι ιατροί, κατά κατάδηλη κατάχρηση του θεσμού του ακαταδίωκτου να απειλούν τους πολίτες δήθεν με φυλακίσεις, λοιδορώντας το επιβληθέν ποσό του προστίμου ότι είναι μικρό.
Η ως άνω κατάσταση επικρατεί εις την Δικαιοσύνη η οποία καθίσταται ιδίως εις τα υψηλά κλιμάκια διεφθαρμένη και υποτελής προς τις άνωθεν εντολές, αδιαφορώντας παντελώς δια το κοινό καλό αλλά και δια την διασφάλιση του Κράτους Δικαίου και εν εκτάσει δια την ακριβοδίκαιη απονομή δικαιοσύνης προς τους πολίτες.
Η ως άνω στυγνή πραγματικότητα, διατρέχει την χώρα μας ιδίως με την πανδημία, όπου ουδείς εκ των δικαστών δεν τόλμησε να ψελλίσει τον παραμικρό αντίλογο και αναφέρομαι δια τους δικαστές όλων των κλάδων του δικαίου, και τούτο όχι επειδή δεν υφίσταντο επιχειρήματα, όλως τουναντίον, εξοβέλισαν τα ορθά νομικά επιχειρήματα και προέταξαν την αόριστη νομική έννοια δημόσια υγεία, προσαρμόζοντας και διαπλάθοντας την κατά το δοκούν δια να καταπείσουν την κοινή γνώμη, αφού βεβαίως πρωτίστως είχε αφιονιστεί η αγεληδόν σκεπτόμενη μάζα, δια της φαιάς προπαγάνδας των εξωνημένων μέσων μαζικής παραπληροφόρησης.
Το δυστύχημα πλέον είναι ότι η νυν κυβέρνηση μετέρχεται την δικαιοσύνη ως μαριονέτα, είτε προς την περίπτωση συγκάλυψης ή εις την περίπτωση υπερβολικής, επικοινωνιακού χαρακτήρα, προβολή δήθεν ποινικής διώξεως ή καταδίκης κάποιου μη ανήκοντος εις την εκλεκτή κάστα του πολύφερνου επιτελικού κράτους.
Η Ελλάς βαίνει εις κρημνόν, η δικαιοσύνη ευρίσκεται εις τον πυρήνα της διαφθοράς πέραν από ορισμένους δικαστές οι οποίο είναι πράγματι αδαμάντινοι, πλην όμως αυτούς το σύστημα δεν τους προωθεί και τους αφήνει καθηλωμένους ελέγχοντας τους ίνα μην στασιάσουν επειδή δεν διαπλέκονται με την εκάστοτε δομή της εξουσία.
Η προϊούσα σήψη ενδημεί απαράλαχτη και ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται να μάθει δια να ανανήψει, σύρεται εθισμένος εις την προπαγάνδα των κατάπτυστων τηλεοπτικών διαύλων και των στρατευμένων αργυρώνητων ιατρών οι οποίοι επιστρατεύουν την κουλτούρα του φόβου δια να φαλκιδεύσουν οιαδήποτε μορφή αντίδρασης.
Εν κατακλείδι, απαιτείται μία άρδην και ράγδην μεταβολή επί τα βελτίω της καταστάσεως, πλην όμως ,ένεκεν του τέλματος και της επιδιμιολογικής κρίσης των θεσμών εν συνδυαμό με των βλακοκρατία η οποίας μας κυβερνά, μοναδική οδός καταφυγής, ο Τριαδικός Θεός και η Θεομήτωρ, η Τιμιωτέρα των Χερουβείμ και η ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ, Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον και Σώσον ημάς, το γεν νυν έχον, φρυκτωρούμε περί της ακεραιότητας της αληθείας άνευ ετέρου τινός.
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου