Του Δημητρίου Νατσιού
Δασκάλου Κιλκίς
Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική, επικίνδυνη, στα όρια της παράνοιας.
Ουδείς διαφωνεί ότι η μεγαλύτερη συμφορά του έθνους μας, υπήρξε η απώλεια της ενότητάς του. Αυτά που ζούμε, ομοιάζουν με την δεκαετία του 1910-1920, την περίοδο του Εθνικού Διχασμού, που οδήγησε στην Μικρασιατική Καταστροφή, στην μεγαλύτερη συμφορά που υπέστη παγκοσμίως ένα μικρό γεωγραφικώς κράτος. Τότε για πρώτη φορά τα γεωγραφικά όρια του κράτους συμπίπτουν σχεδόν με τα εθνικά.
Και τότε και σήμερα ο λαός είναι κουρασμένος. Τότε από την μόνιμα σχεδόν επιστράτευση των παιδιών της και την διαίρεση σε αντιμαχόμενες παρατάξεις, πάθη και αλληλοσπαραγμός για «το ποια φατρία θα ‘περισκύση». (Μακρυγιάννης). Και από κοντά οι ξένοι που υποδαύλιζαν τα πάθη, θεωρώντας τους Έλληνες άξιους μόνο για μισθοφορία ή ως τροφή των κανονιών.
Τώρα και πάλι ο λαός βιώνει, εδώ και μια δεκαετία, την τρομακτική οικονομική και κοινωνική κρίση, συνοδευόμενη με αγωνίες, απειλές, ταπεινώσεις, εξευτελισμούς από τους λεγόμενους δανειστές, ανεργία, ξενιτεμό των νέων, ένα ψυχοφθόρο μείγμα που γονατίζει και αφοπλίζει κυριολεκτικά και την πιο δυνατή ψυχική κράση.
Τω καιρώ εκείνω οι Έλληνες ζούσαν με την ελπίδα ότι ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος θα διαρκέσει όσο μια καλοκαιρινή θύελλα, η οποία όσο ισχυρή κι αν είναι, διαρκεί πάντως λίγο. Και όμως το κακό επήλθε. Διήρκησε πολύ και μας στοίχησε την ενότητά μας. Το μεγαλύτερο αγαθό για κάθε έθνος. Και τω καιρώ ετούτω ακούγαμε υποσχέσεις ότι η κρίση και η μνημονιακή κατοχή θα διαρκέσουν πολύ λίγο. Πέρασαν δέκα χρόνια και…
«δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς μηδέ
λεβέντες η Όσσα,
ραγιάδες έχεις μάνα γη, σκυφτούς
για το χαράτσι». (Παλαμάς, «γύριζε»).
Και τότε απανωτές εναλλαγές κυβερνήσεων - παίγνια των Μεγάλων Δυνάμεων - που θέτουν τα μικροκομματικά συμφέροντα υπεράνω των εθνικών θεμάτων, ανίκανες να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, δηλητηριάζοντας τον λαό με τα φαρμακερά μανιτάρια της διχόνοιας. Αποτέλεσμα; Πένθος, τάφοι και στάχτες. (Έλαμψε η πατρίδα και δοξάστηκε την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων, γιατί πολέμησε αδέσμευτη από «προστασίες», με αξιοζήλευτη εθνική ενότητα. Όταν υπέκυψε στις σειρηνωδίες των Δυνάμεων, διχάστηκε και σύρθηκε στο σφαγείο της Μικράς Ασίας. Αν δεν συνέβαινε ο Διχασμός θα ήταν πολύ καλύτερη η μοίρα του Μικρασιατικού Ελληνισμού).
Και τώρα τα ίδια. Εξαρτημένοι, προσκυνημένοι πολιτικοί – έξι πρωθυπουργοί εναλλάσσονται σε δέκα χρόνια –που υπογράφουν «προσκυνοχάρτια» με χέρια και ποδάρια, άθλιος ραγιαδισμός, ό,τι τους επιβάλλουν οι «θεσμοί». Αρχή έγινε με τα μνημόνια υποταγής, συνεχίστηκε με την παμμίαρο προδοσία της Μακεδονίας και καταλήγει με την τωρινή ακαταστασία, τις απολύσεις και τους αποκλεισμούς από την εργασία χιλιάδων πολιτών, λόγω εμβολίου. (Αν νομίζει η κυβέρνηση ότι όλα αυτά τα αντισυνταγματικά θα τα περάσει «αβροχοις ποσί» είναι γελασμένη. Τα εγκωμιαστικά μεγαλυνάρια στους ποικιλώνυμους σωτήρες και τα εξωραϊστικά μυθεύματα των δημοσιολόγων δεν αρκούν. Θα καταλήξουμε σε κοινωνικές εκρήξεις, αν αφρόνως επιμείνει στις «αναστολές» εργασίας και τις απολύσεις).
Τα ίδια συνέβησαν και τότε. Διαβάζω στην έγκυρη «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» της «Εκδοτικής Αθηνών», πως όταν επανήλθε ο Βενιζέλος στην Αθήνα το 1917: « Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Θεόκλητος και οι μητροπολίτες, που είχαν χωροστατήσει στο διαβόητο “ανάθεμα” κατά του Βενιζέλου της 12 Δεκεμβρίου του 1916, κηρύχτηκαν έκπτωτοι από τις έδρες τους. Στον δικαστικό κάδο απολύθηκαν 570 περίπου ισόβιοι ή μόνιμοι δικαστικοί από τον βαθμό του Αρείου Πάγου μέχρι και τον βαθμό του ειρηνοδίκη. Απολύθηκαν περίπου 6.500 δημόσιοι υπάλληλοι, αποστρατεύτηκαν 1.600 μόνιμοι αξιωματικοί και τέθηκαν σε διαθεσιμότητα άλλοι 700 περίπου, δηλαδή αθροιστικά απομακρύνθηκε το 40% περίπου του συνόλου των μόνιμων αξιωματικών». (τόμος ΙΕ, σελ. 49).
Και τότε η εκκλησία, η ιεραρχία πήρε μέρος στην εμφύλια διαμάχη. Οι μητροπολίτες της λεγόμενης Παλαιάς Ελλάδος υπό τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών Θεόκλητο συντάσσονται με τον βασιλιά Κωνσταντίνο, ενώ οι των «Νέων Χωρών», που είχαν απελευθερωθεί το 1912, με τον Βενιζέλο. Τον Δεκέμβριο του 1916, διοργανώνεται στην Αθήνα αντιβενιζελική πορεία, με επικεφαλής την Ιερά Σύνοδο, που κατέληξε στο Πεδίον του Άρεως, όπου ρίχτηκαν οι πέτρες του «αναθέματος» κατά του «σατανά», όπως ονόμαζαν τον Βενιζέλο, πράξη που δεν άφησε αναπάντητη ο Βενιζέλος, όπως σημειώθηκε προηγουμένως, όταν επανήλθε στην Αθήνα.
Και τώρα υπάρχει διχόνοια στην εκκλησία, στην «Παλαιά και Νέα» ιεραρχία, η οποία σιωπά, όταν πρέπει να ομιλήσει (Μακεδονία) και ομιλεί, όταν πρέπει να σιωπά (υποχρεωτικός εμβολιασμός), πλην βεβαίως των λαμπρών εξαιρέσεων. ( Για τις οποίες αναφέρθηκα σε πρόσφατο άρθρο μου με τίτλο «Το ράσο δεν πρέπει να απειλεί, αλλά να θυσιάζεται»).
Και ερωτώ: Πού μας οδήγησε ο εθνοκτόνος Εθνικός Διχασμός της δεκαετίας του 1910-1920; Στην Μικρασιατική Καταστροφή. Η Ελλάδα, αν και ήταν στους νικητές του Α’ παγκοσμίου πολέμου, κατάντησε η μεγάλη ηττημένη, «παλιόψαθα των εθνών». Ξερριζώθηκε, ύστερα από συνεχή λαμπρή παρουσία 30 αιώνων, ο σφριγηλός Ελληνισμός της Μικράς Ασίας, εκατομμύρια σφάχτηκαν από τις τουρκικές κτηνώδεις συμμορίες, εκατομμύρια ήλθαν πρόσφυγες. Από τότε η ελληνική εξωτερική πολιτική, κατευναστική και φοβισμένη έναντι των Τούρκων, υποκύπτει από την μια στην άλλη υπερφίαλη αξίωση των μεμέτηδων της Άγκυρας.
Πού θα μας οδηγήσει η νυν εθνική διχόνοια σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους; Αν χάσουν χιλιάδες άνθρωποι την εργασία τους, όταν το φάσμα της πείνας, κυριολεκτικώς θα απειλεί τις οικογένειές τους, νομίζει η κυβέρνηση ότι θα κλειστούν στα σπίτια τους και θα απολαμβάνουν τις τρισαθλιότητες της τηλοψίας τύπου «μπιγκ μπράδερ» ή θα ακούν τον κάθε χρυσοκάνθαρο Ευαγγελάτο ή τηλεπνευμονολόγο να αναθεματίζουν τους… ψεκασμένους. Πλανάται πλάνην οικτράν. Έχουμε την πολυτέλεια εμείς οι λιγοστοί Έλληνες, κουρασμένοι από την δεκαετή κρίση, αφοπλισμένοι, γιατί τα σχολεία κατάντησαν φροντιστήρια ηττοπάθειας και αφιλοπατρίας, με τον ανθό του λαού μας στα ξένα, με χιλιάδες λαθρομετανάστες διεσπαρμένους σ’ όλη την χώρα, με κύματα τώρα Αφγανών, τους οποίους «η μάστιγα της Ασίας», υποβοηθούμενη από την σαστισμένη και πονηρή Ευρωπαϊκή Ένωση, θα διοχετεύσει στα σύνορά μας, έχουμε, επαναλαμβάνω, την πολυτέλεια να είμαστε σε βαθιά διχόνοια; Ήπιαν όλοι το «τρελό νερό», που λέει και ο Κόντογλου, δεν βλέπουν τα επερχόμενα δεινά αν συνεχιστεί η αυταπάτη; Η εξ ανατολών ύαινα θα παραμείνει αδρανής, αν είμαστε διαιρεμένοι;
Λέμε ότι η ιστορία διδάσκει. Στην πατρίδα μας η ιστορία διδάσκει ότι κανείς πολιτικός δεν διδάσκεται από αυτήν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου