ΕΦΥΓΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ Ο «ΒΟΣΚΟΣ ΤΩΝ ΙΜΙΩΝ» ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΕΖΥΡΟΠΟΥΛΟΣ - Ο ΗΡΩΙΚΟΣ ΚΑΛΥΜΝΙΟΣ ΒΟΣΚΟΣ ΓΙΑ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΕΠΡΑΞΕ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ .

Πέθανε ξημερώματα σημερα στο νησί Ψέριμο, όπου κατά καιρούς διέμενε, σε ηλικία 94 χρονών ο Αντώνης Βεζυρόπουλος .

Ο εκλιπών έχει γράψει ιστορία με την παρουσία του στα Ίμια και αποτελεί μια εμβληματική μορφή που έχει βάλει τη δική της σφραγίδα σχετικά με την ελληνικότητα των δύο νησίδων. Ο Αντώνης Βεζυρόπουλος θα μείνει στην ιστορία ως ο «βοσκός των Ιμίων». Είναι ο τελευταίος άνθρωπος που δραστηριοποιούνταν στις «γυμνές » βραχονησίδες , οπου για περισσότερο από 20 χρόνια διατηρούσε 40 κατσίκια περίπου, πάνω στις δύο νησίδες τις οποίες επισκεπτόταν ανελλιπώς για όσο καιρό του το επέτρεψαν ………

Εκεί ο ίδιος έβοσκε τα κατσίκια από το 1984 έως και τον Απρίλιο του 2004, όταν η κυβέρνηση Σημίτη εκοψε το κονδύλι που έδινε ο Δήμος Καλύμνου στον βοσκό .

Ποια όμως ήταν η σημασία της παρουσίας του βοσκού στα Ίμια;

Η παρουσία του βοσκού στα Ίμια ήταν τεράστιας Εθνικής σημασίας . Κατ αρχήν υποδήλωνε την ύπαρξη οικονομικής δραστηριότητας στις υπόψη βραχονησίδες ,που σύμφωνα με τα Δίκαιο της θάλασσας σήμαινε ότι τα Ίμια έχουν την δική τους υφαλοκρηπίδα και τη δική τους ΑΟΖ. Επι πλέον Η παρουσία του βοσκού στα Ίμια υπερτόνιζε την ελληνικότητα των νησιών πέρα και έξω από τις Διεθνείς Συνθήκες και Συμβάσεις που κατοχυρώνουν τα νησιά στην Ελλάδα.

Ο τοτε Δήμαρχος Καλυμνου Διακομιχάλη ,από τον Φεβρουάριο του 1996 μέχρι τον Δεκέμβριο του 2002 ,επιχορηγούσε με πιστώσεις που ήταν εγκεκριμένες στον προϋπολογισμό του Δήμου και πληρωνε στο βοσκό τα έξοδα ( καύσιμα για την βάρκα, τροφή για τα ζώα ) . Από την 1η Ιανουαρίου 2003 ο Δήμος Καλυμνίων και το Υπουργείο Εξωτερικών εγκατέλειψαν, δεν βοήθησαν οικονομικά έναν άνθρωπο πολύτεκνο και φτωχό ,σταμάτησαν να καλύπτουν τα έξοδα του βοσκού Αντώνη Βεζυρόπουλου, ο οποίος όμως συνέχιζε να πηγαίνει για περίπου ενάμιση χρόνο στα Ίμια και ουδείς ενδιαφέρθηκε να του καταβάλει το «τεράστιο ποσόν των 6.000,00€» ετησίως, με αποτέλεσμα το Πάσχα του 2004 δυστυχώς να πάρει τα κατσίκια του από τις βραχονησίδες.

Μετά την κρίση των Ιμιων βέβαια , η καθημερινή πίεση που ασκούσαν οι Τούρκοι με συνεχείς παρενοχλήσεις του πλου της ψαρόβαρκας του Βεζυροπουλου και οι απειλές που εκτόξευαν οι ακταιωροί τους , συνέβαλαν ώστε ο βοσκός να εγκαταλείψει τις βραχονησίδες , παρα την βοηθεια που του παρείχε το Λιμενικό μας .

Σε συνέντευξη του ο ίδιος λέει «Μετέφερα για πρώτη φορά τα ζώα μου στη νησίδα το 1984. Έπαιρνα τη βάρκα μου από την Κάλυμνο και πήγαινα εκεί για να τα φροντίζω. Παράλληλα μπορούσα να ψαρεύω. Σταμάτησα για λίγο λόγω της κρίσης του 1996. Μετά, όμως, συνέχισα. Πήγαινα τουλάχιστον δύο με τρεις φορές την εβδομάδα. Με βοηθούσαν πότε τα αγόρια μου και πότε η γυναίκα μου. Τότε έπαιρνα σύνταξη 700 ευρώ τον μήνα. Με αυτήν έπρεπε να ζήσω.

Μου έδιναν και ένα μικρό ποσό από τον Δήμο και έτσι μπορούσα, έστω με δυσκολίες, να βοσκώ τα ζωα μου. Κάποια στιγμή, κοντά στο 2004, έπαψαν να μου δίνουν χρήματα για να καλύπτω μέρος των εξόδων μου, κυρίως τα πετρέλαια για τη βάρκα».

Ο ίδιος θυμάται την τελευταία φορά που ανέβηκε στη νησίδα το 2004. Προϋπόθεση ήταν να συνοδεύεται από λιμενικούς του τοπικού Λιμεναρχείου, καθώς οι Τούρκοι είχαν εντείνει την προκλητικότητά τους: «Οι λιμενικοί μου είπαν ότι δε μπορώ να ανέβω μόνος μου στα Ίμια. Εγώ τους απάντησα ότι δεν χρειάζομαι συνοδεία. Είχα ακόμα κάποια κατσίκια εκεί. Δεν με ενδιέφερε αν συναντούσα Τούρκους. Εγώ θα έκανα τη δουλειά μου. ‘Το σκέφτηκες καλά;’ μου είπαν. Τελικά πήγαμε μαζί. Πράγματι προσπάθησαν να μας εμποδίσουν . Θυμάμαι να ταξιδεύω με τη βάρκα μου για τη νησίδα και να έρχονται δίπλα μου μεγάλα τουρκικά σκάφη κάνοντας ελιγμούς. Σαν τώρα θυμάμαι τα άσπρα μεγάλα πλωτά τους. Δημιούργησαν απόνερα με σκοπό να με βουλιάξουν.

Η βάρκα μου ήταν πολύ μικρή σε σχέση με τα δικά τους σκάφη. Έδειχναν να μην τους ενδιαφέρει αν πέσω στη θάλασσα και πνιγώ από τα κύματα. Τους έδειχνα, όμως, από την πλευρά μου ότι είχα το σθένος να συνεχίσω.

Έκανα σαν να μην υπάρχουν. Συνέχιζα να ταξιδεύω προς τον προορισμό μου. Μου είχε τύχει πολλές φορές να βρίσκομαι πάνω στη βραχονησίδα και να περνούν από πάνω μου αεροσκάφη και ελικόπτερα. Σήμερα είμαι 91 ετών. Αν μου έλεγαν να πάω ξανά στα Ίμια, θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη…».

Ο βασικός ομως λόγος εγκαταλειψης των βραχονησίδων μας από τον ηρωικό βοσκό ήταν η απαίτηση της Τουρκίας στο πλαίσιο της συμφωνίας της Μαδρίτης να πάψει να υπάρχει “οικονομική δραστηριότητα” επάνω στα νησιά και έσπευσε η τοτε κυβέρνηση , στα πλαίσια της κατευναστικης πολιτικης που εφαρμόζει εδώ και χρόνια η Χώρα μας , να ικανοποίηση την θέληση της Τουρκίας .

Ειναι γεγονός ότι το επίσημο Ελληνικό κράτος δεν είχε και δεν εχει και σημερα καμιά πολιτική για τις βραχονησίδες στο Αιγαίο, αξιοποιώντας τις διατάξεις και τα όσα προκύπτουν από την σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας του 1982. Ταμπουρωμένοι πίσω από την πολιτική του κατευνασμού που χαρακτήριζε και χαρακτηρίζει την εξωτερική μας πολιτική αφήσαμε την Τουρκία να αλωνίζει στο Αιγαίο.

Δυστυχώς οι εξαγγελίες του 1995(Μπετενιωτης , Υφυπουργός Εθνικής Αμυνης) και του 2004 (Βαληνάκης Υφυπουργός Εξωτερικών) των τοτε κυβέρνησεων ότι θα γίνονταν μικρές παρεμβάσεις (μικρές προβλήτες, υδατοδεξαμενές , εκκλησάκια κλπ ) στις βραχονησίδες του Αιγαίου ,εγκαταλείφτηκαν μόλις αντέδρασε η Άγκυρα……..

Ο ΗΡΩΙΚΟΣ ΚΑΛΥΜΝΙΟΣ ΒΟΣΚΟΣ ΓΙΑ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΕΠΡΑΞΕ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ .

ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΦΡΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΤΗΣ ΚΑΛΥΜΝΙΑΚΗΣ ΓΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΕΠΑΣΕΙ . ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ .

 

Ελλήνων Έθνος