Στὸ πρόσωπό του ἀποτυπώνεται τὸ ἰδανικὸ τοῦ ἀρχαίου ἥρωος. Στὸν βίο καὶ τοὺς ἄθλους του ἀναγνωρίζουμε χαρακτηριστικὰ Ἑλλήνων ἡμιθέων. Οἱ πρῶτοι χριστιανοὶ ὁμοιάζοντάς τον εἴτε κατὰ τὸ ὄνομα, εἴτε κατὰ τὴν χάρη, μετέτρεπαν τὰ ἱερὰ τοῦ Θησέως σὲ ἐκκλησίες τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.
Καππαδόκης ἐκ πατρός, Παλαιστίνιος ἐκ μητρὸς. Γένους ἐνδόξου, κόμης τὴν ἀξίαν. Τριβούνος, δηλαδὴ χιλίαρχος. Λαμπρὸς πολεμιστὴς. Τροπαιοφόρος ἐπὶ τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ.
Ὁ μέγας καὶ ἔνδοξος Γεώργιος μαρτύρησε ὑπὲρ Πίστεως τὸ 296 μ.Χ. λαμβάνοντας τὸν τίτλο τοῦ μεγαλομάρτυρος. Τὸ ἱερὸ του λείψανο μετέφερε ὁ ὑπηρέτης του στὴν Λύδδα τῆς Παλαιστίνης, πατρίδα τῆς μητρὸς του. Κατετέθη δὲ ἐκεῖ, στὸν ναὸ ποὺ ἀνεγέρθη στὸ ὄνομά του. Ἡ Μνήμη του τιμᾶται πανηγυρικά ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος.
Δὲν ὑπάρχει χωρίο, λέει περιηγητὴς ποὺ ἐπισκέφθηκε τὴν Ἑλλάδα τὸν 17ο αἰῶνα, ποὺ νὰ μὴν ἔχει ἐκκλησία πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Χωριὰ ὁλόκληρα εἶναι ἀφιερωμένα στὸν Ἅγιο καὶ ἔχουν πάρει τὸ ὄνομά του.
Ὁ Ἅγιος Γεώργιος εἶναι ἐν γένει προστάτης τῶν γεωργῶν καὶ τῶν ποιμένων, οἱ ὁποῖοι κατ' ἐξοχὴν πανηγυρίζουν τὴν ἑορτὴ του, τὴν ὁποῖα καὶ ἔχουν ὁρίσει ὡς ἡμέρα μετάβασης στὶς θερινὲς νομές.
Ἡ μορφὴ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου κοσμεὶ τὴν Ἑλληνικὴ Σημαία καὶ τὰ λάβαρα τῶν Βυζαντινῶν Βασιλέων. Τὴν μορφὴ του βρίσκουμε σὲ βυζαντινὰ νομίσματα ὅπως καὶ σὲ παράσημα ξένων κρατῶν.
Κατὰ τὴν ἐποχὴ τῶν σταυροφοριῶν, οἱ Ἄγγλοι καὶ οἱ Γενουάτες ἔκαναν τὸν Ἅγιο Γεώργιο προστάτη τους.
Τὸ 1769, πρός βράβευση τῶν ἐξοχωτέρων ἀνδραγαθημάτων, ἡ Αὐτοκράτειρα τῆς Ρωσίας Αἰκατερίνη, θεσμοθέτησε τὸ στρατιωτικὸ παράσημο τοῦ Τάγματος τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Εἶναι χρυσὸς σταυρὸς μὲ τέσσερις βραχίονες ποὺ στὸ κέντρο φέρει τὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου νὰ καταβάλλει τὸν δράκοντα.
Ἡ παράδοση διατηρήθηκε μέσα ἀπὸ τὴν λυρικὴ ποίηση καὶ τὰ δημοτικὰ τραγούδια. Ἡ γλῶσσα, τὸ ὕφος καὶ ἡ στιχουργία τους ἀποδεικνύουν ὅτι ἔχουν κοινὴ βάση, μὲ πολλὲς παραλλαγὲς καὶ μὲ μεγάλη διασπορά. Ἡ Ἑλληνικὴ Τέχνη ἐπιβεβαιώνει τὴν συνέχεια καὶ τὸ ἱστορικὸ βάθος τῆς ἀρχέγονης Παραδόσεως.
Σὲ μία μεγάλη χώρα, ἐμφανίστηκε ἕνα θηρίο. Αὐτὸ φώλιασε στὴν πηγὴ ὕδρευσης τῆς πόλεως. Μάλιστα, δὲν ἄφηνε τοὺς κατοίκους νὰ ἀντλήσουν νερό, ἐὰν δὲν τοῦ παρεῖχαν πρὸς βορὰν δύο ἀνθρώπους τὴν ἡμέρα. Μὴ δυνάμενοι νὰ πράξουν διαφορετικὰ οἱ κάτοικοι, ἔριξαν κλῆρο ὥστε ἡ τύχη νὰ ὁρίσει τὴν βορὰ τοῦ θηρίου.
Ὁ κλῆρος ἔπεσε στὴν μονογενῆ θυγατέρα τοῦ βασιλέως. Τὴν κόρη συνόδευσε μὲ θρήνους ὁ ἴδιος ὁ πατέρας της μέχρι τὴν πηγή, ὅπου καὶ τὴν ἔδεσε μὲ δυνατὲς ἁλυσίδες. Καὶ ἐνῶ ἡ κόρη ἀνέμενε δακρυροοῦσα τὸν τρομερὸ της θάνατο, ξαφνικά, ἐμφανίστηκε μπροστὰ της ὁ Ἅγιος Γεώργιος. Κρατῶντας δόρυ καὶ σπαθὶ, πάνω σὲ ἕνα ὡραῖο ἄλογο.
Ἡ νέα τὸν ἐκλιπαρεῖ νὰ φύγει. Δὲν πρέπει νὰ πεθάνει καὶ αὐτός. Ἀλλὰ ὁ ἥρωας ἔμεινε. Καὶ ὅταν τὸ θηρίο ἀναδύθηκε ἀπὸ τὴν πηγὴ νομίζοντας ὅτι θὰ βρεῖ ἄφθονη τροφή, ὁ Ἅγιος τὸ πλήγωσε στὸ στόμα θανάσιμα.
Ἡ κόρη θὰ του ζητήσει νὰ τῆς πεῖ τὸ ὄνομά του, οὕτως ὥστε ὁ πατέρας της νὰ τὸν ἀνταμείψει. Τότε ὁ Ἅγιος θὰ τῆς φανερωθεῖ καὶ θὰ τὴν προτρέψει νὰ χτίσει μία ἐκκλησία. Καὶ ἐκεῖ, δίπλα στὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία, νὰ εἰκονίση καὶ ἕναν καβαλλάρη, ἀρματωμένον μὲ σπαθὶ καὶ μὲ χρυσὸ κοντάρι.
Ὁ μῦθος θυμίζει ἐκεῖνον τοῦ Περσέα ποὺ ἐλευθέρωσε τὴν Ἀνδρομέδα. Καὶ ἐκείνη ἦταν ἐκτεθειμένη πρὸς βορὰν τοῦ τέρατος, ὅπως καὶ ἡ Ἠσιόνη ποὺ ἀπελευθερώθηκε ἀπὸ τὸν Ἡρακλῆ. Ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο οἱ βυζαντινοὶ συγγραφεῖς περιγράφουν τὶς εἰκόνες τοῦ Περσέα καὶ τῆς Ἀνδρομέδας καὶ τὸ πῶς ἀφηγοῦνται τὴν ἱστορία τους, καταδεικνύει τὸν δεσμό μεταξὺ τῶν μύθων καὶ τὴν συνέχεια τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους. Οἱ δὲ ἀρχαῖες εἰκόνες ποὺ ἀναπαριστοῦν τὸν Βελλερεφόντη νὰ φονεύει τὴν Χίμαιρα παρουσιάζουν καταπληκτική ὁμοιότητα μὲ ἐκεῖνες τοῦ Ἁγίου Γεωργίου νὰ ἐξολοθρεύει τὸν δράκοντα.
Φίλτατε Ἀναγνώστη.
Ἡ συμβολικὴ σημασία τῶν μύθων εἶναι προφανής. Οἱ φόνοι τῶν θηρίων ἀπό τὸν Ἕλληνα ἀναπαριστοῦν τὸ Φῶς ποὺ διαλύει τὸ σκότος. Τὴν Ἰδέα περικλείει καὶ ὁ μῦθος κατά τὸν ὁποῖο ὁ Ἀπόλλων φονεύει τὸν Πύθωνα. Ἴσως ἀπὸ ἐκεῖ νὰ ἀπορρέουν ὅλοι οἱ μεταγενέστεροι.
Προαιώνια ἡ μάχη μεταξὺ Φωτός καὶ σκότους. Ἀρετῆς καὶ κακίας. Καλοῦ καὶ πονηροῦ. Πολιτισμοῦ καὶ βαρβαρότητος.
Ἀθλοφόροι οἱ ἡμίθεοι, ἀθλοφόροι καὶ οἱ Ἥρωες τοῦ Γένους. Ἅπαντες πέρασαν στὴν Ἀθανασία. Ἅπαντες πορεύθηκαν μαχόμενοι μὲ Ἦθος. Μὲ Τρόπο. Ἔγιναν πρότυπα διαχρονικά, δηλαδή Ἑλληνικά, ὑπενθυμίζοντας στὴν Οἰκουμένη τὴν Εὐγένεια τῆς καταγωγῆς μας. Τὴν Πίστη καὶ τὸν Ἔρωτα γιὰ τὸν Ἄνθρωπο. Τὴν Δικαιοσύνη καὶ τὴν Ἐλευθερία.
Ὁ Ποιητής τὸ ἐπικυρώνει.
Δὲν ὑπάρχουν παρά δύο Σκοποί.
Ἡ Ἀγάπη καὶ ἡ Ἐλευθερία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου