ΧΙΜΑΡΑ : ΤΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΑΔΟΥΛΩΤΟ ΦΡΟΝΗΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

 

Η Χιμάρα κατά τις αναφορές του Θουκυδίδη, εμφανίζεται ως επαρχία της Χαονίας στην Ήπειρο, η οποία από τις αρχές της ιδρύσεώς της από τους Ηπειρώτες έχαιρε δικών της δημοκρατικών προνομίων μιας και αποτελούσε ρίζα γένους βασιλικού που με τον καιρό είχε θέσει την εξουσία του υπό την ηγεσία της φυλής.

Με τη συμμετοχή των Χαόνων στο Μεσσηνιακό Πόλεμο τον 7ο π. Χ. αιώνα, πληθυσμοί Σπαρτιατών μετοικούν στα Ακροκεραύνια Όρη της Χαονίας. Ηγέτες της εκστρατευτικής αποστολής των Χαόων της Χιμάρας ήταν οι Φώτιος και Νικάνορας και όπως συνεχίζει ο αρχαίος γεωγράφος Στράβων, η παρακμή της Χαονίας είχε την αφετηρία της στην αποτυχημένη έκβαση που είχε ο πόλεμος στο πλευρό των Λακεδαιμονίων.
Καθώς υποχωρεί σταδιακά η φυλή των Χαόνων στην Ήπειρο, οι Μολοσσοί εμφανίζονται στην ιστορία και επί των ημερών του βασιλιά Νεοπτόλεμου ιδρύεται ομοσπονδία με τη συμμετοχή όλων των ηπειρωτικών φύλων που σταδιακά ενσωματώνεται στο βασίλειο της Μακεδονίας του Φιλίππου Β'.

Το δυναμικό πνεύμα των ηπειρωτών δεν παύει να ξεχωρίζει παρά την ένωση με τους Μακεδόνες και έτσι στο προσκήνιο εμφανίζεται ο Πύρρος της Ηπείρου, όπου μετά τη λαμπρή του πορεία, αλλά και το μοιραίο τέλος του στο Άργος, η ηπειρωτική Ομοσπονδία ορίζει ώστε ένας από τους τρεις στρατηγούς της να είναι Χάονας. Ενώ μετά από μια πολιτιστική και πολιτική αναλαμπή, στην Ήπειρο επιτίθενται οι Ρωμαίοι. Με μανιώδη ζήλο και έχοντας ως κίνητρο τη νίκη του Πύρρου στη Ρώμη, εξανδραποδίζουν, ξεθεμελιώνουν, κλέβουν και σκλαβώνουν άνω από 150 χιλιάδες Ηπειρώτες. Μετά τα φοβερά δεινά που υπέστη ο τόπος από το Λεύκιο Αιμίλιο Παύλο και το στράτευμά του, το ελληνικό πνεύμα αναγεννιέται, αλλά αυτή τη φορά μέσα από το ελληνορωμαϊκό ιδεώδες που συναντά την κορύφωσή του στο Βυζάντιο.

Ο ελληνισμός της Χιμάρας κατ' εκείνη την περίοδο, όπως και ο ελληνισμός εντός και εκτός των ορίων της άλλοτε τρανής Χαονίας, συνεχίζει να αποτελεί σημείο τριβής και πεδίο σκληρών επελάσεων. Γότθοι, Ούννοι, Οστρογότθοι, Σλάβοι και άλλοι βάρβαροι, επιτίθενται ανελέητα στην Ήπειρο.

Σύμφωνα με αναφορές του Πλίνιου, η Χιμάρα υπήρξε το ορμητήριο για επιθέσεις των βαρβαρικών φύλων της Δύσης. Ενώ ο ίδιος κάνει λόγο πως ήδη από τα ρωμαϊκά χρόνια ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουστινιανός ισχυροποιεί το ήδη υπάρχον φρούριό της, ενώ χαρακτηριστικά το αποδίδει: " Ιη Ερiri ora castellum in Acrocerauniis Chimera". Επιπλέον ο γνωστός ιστοριογράφος Προκόπιος στο έργο του «Περί Κτισμάτων» αναφέρει την πόλη της Χιμάρας με το όνομα «Χίμαιρα», ενώ η μεταγενέστερή του Άννα Κομνηνή, κόρη του αυτοκράτορα Αλεξίου Κομνηνού, στο έργο της «Αλεξιάδα» που το αφιερώνει στον πατέρα της και στην αυτοκρατορική του πορεία, την αναφέρει ως «Χιμάρα». Η ακριτική Χιμάρα εκτός των προαναφερόμενων επιδρομών, γνωρίζει καταστροφή από τους Σαρακηνούς το 877 και από τους Βούλγαρους το 1034. Ενώ ακόμη ακολουθούν οι Σέρβοι υπό τον Στέφανο Κράλλη που την υποτάσσουν το 1346.

Το αντιστασιακό φρόνημα της περιοχής, το οποίο και διαχρονικά παρατηρείται, εμφανίζεται ξανά στο προσκήνιο όταν ο βασιλιάς της Νεάπολης Κάρολος, αποβιβάζεται στα παράλια της Χιμάρας κατά το 1403 και μαζί με τους Χιμαριώτες απωθεί τα αλβανικά φύλα προς το Βορρά. Ενώ ακόμη ο στενός φίλος του Γεωργίου Καστριώτη. Γεώργιος Στρέσιος, μαζί με τους Χιμαραίους, προσπαθεί να αναχαιτίσει τους Οθωμανούς. Ωστόσο η προσπάθεια δεν απέδωσε και η Χιμάρα το 1463 τελεί υπό την προστασία των Ενετών.

Μετά την εγκαθίδρυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε όλα τα Βαλκάνια, η Χιμάρα για 5 αιώνες αντιστάθηκε σθεναρά και ταυτόχρονα υπήρξε ανεξάρτητη στο φρόνημα. Συνέχιζε αδιάκοπα να οργανώνει αντιστασιακά κινήματα κατά των κουρσάρων, των Τούρκων και των Τουρκαλβανών. Κατάφερε να γνωρίσει 10 χρόνια πλήρης ελευθερίας λίγο πριν υποταχθεί στο στρατό του σουλτάνου Βαγιαζήτ κατά το 1492.

Μετά από πολλές διαπραγματεύσεις, οι αντιπρόσωποι της Χιμάρας δέχθηκαν την υποταγή, αλλά υπό όρους. Όροι οι οποίοι ουσιαστικά δημιούργησαν την «Αυτόνομη Συμπολιτεία των Κεραυνίων», η οποία αποτελούνταν από 33 χωριά. Τα κεκτημένα τους ανανεώθηκαν και πάλι από το Σουλεϊμάν το Μεγαλοπρεπή, καθώς οι αγώνες τους δεν έπαυαν ποτέ να έχουν ως σκοπό την πλήρη απελευθέρωση του τόπου τους, κατά τα πρότυπα των αρχαίων Χαόνων.

Ο Χρονογράφος

 

https://www.himara.gr/istoria/10922-himara-to-diaxroniko-adouloto-fronima-ton-ellinon