Του Βασιλείου Στ. Πορπόρη
φοιτητού ΔΙ.ΠΑ.Ε.
54 ολόκληρα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την ανοιξιάτικη εκείνη βραδιά του 1967, όπου μια ομάδα αξιωματικών του ελληνικού στρατού με επικεφαλείς τον τότε ταξίαρχο Στυλιανό Παττακό και τους συνταγματάρχες Γεώργιο Παπαδόπουλο και Νικόλαο Μακαρέζο, αποφάσισε να επέμβει δραστικά στα πολιτικά δρώμενα της εποχής εκείνης και να εισάγει την χώρα μας σε μία νέα πολιτειακή, πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση, η οποία σημάδεψε ανεξίτηλα την πορεία της μεταπολεμικής Ελλάδος και που δια των έργων και των ιδεών που άφησε πίσω της εξακολουθεί να την σημαδεύει μέχρι και σήμερα!
Πολλά γράφτηκαν για την βραδιά εκείνη, τόσο για την καθεαυτού ενέργεια κατάληψης της εξουσίας από τον ελληνικό στρατό όσο και για την μετέπειτα πορεία που χάραξε στην εγχώρια αλλά την και διεθνή πολιτική σκηνή το καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967. Πολύ λάσπη, αλλά και πολλοί ύμνοι. Πολύ ψέμα, αλλά και πολλές αλήθειες, άλλες εκ των οποίων θάφτηκαν καλά από το μεταπολιτευτικό κατεστημένο εξυπηρετώντας τους σκοτεινούς σκοπούς και τις επιδιώξεις των πρωταγωνιστών του και άλλες οι οποίες παρά την λάσπη και την παραφιλολογία που κυκλοφόρησε μεταπολιτευτικά, κατάφεραν να αντέξουν στο πέρασμα των χρόνων, να φθάσουν στα αυτιά και κυρίως στις συνειδήσεις μας και συνεπώς να περαστούν ανά διάφορα χρονικά διαστήματα επάνω στο χαρτί (όπως καλή ώρα στο παρόν άρθρο!).
Ένα άρθρο, το οποίο δεν έχει στόχο να υμνήσει την 21η Απριλίου για το οικονομικό της θαύμα, για τους δρόμους και τα υπόλοιπα σπουδαία έργα υποδομής που δημιούργησε, για τους μηδενικούς αριθμούς ανεργίας και εξωτερικού δημοσίου χρέους που άφησε πίσω της, για την εντιμότητα και την συνετή διαχείριση των πρωτεργατών της και για ότι θα μπορούσε έκαστος υποστηρικτής της (όπως και ο γράφων) να αναφέρει, ένεκα την σημερινής επετείου των 54ων χρόνων της!
Μοναδικός στόχος, λοιπόν, της προσπάθειας αυτής είναι η αποδόμηση ενός ακόμη μύθου ή μάλλον η επίλυση μιας επιπλέον αδικίας η οποία όπως και πολλές άλλες σκέπασαν τις τελευταίες δεκαετίες τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών της 21ης Απριλίου, δημιουργώντας στην λαϊκή συνείδηση μια τελείως διαφορετική εικόνα από την πραγματική.
Ένα από τα δεκάδες επιχειρήματα των πολεμίων της 21ης Απριλίου, λοιπόν, είναι το ότι οι αξιωματικοί της χρησιμοποιώντας καταχρηστικά την στρατιωτική τους ιδιότητα, κατάφεραν να εκμεταλλευτούν την δύσκολη κατάσταση που επικρατούσε και να καταλάβουν δια της βίας και των όπλων την εξουσία.
Καταρχάς, δεν μπορούμε σε καμιά περίπτωση να συγκρίνουμε την σημερινή εποχή με το 1967. Σήμερα θα φαινόταν τελείως αδιανόητη μια τέτοια ενέργεια, μιας και οι αρχές και οι αξίες είναι διαφορετικές, η σημασία του στρατού στις συνειδήσεις των πολιτών έχει υποβαθμιστεί και δυστυχώς οι περισσότεροι “δημοκρατικοί” πολίτες βάζουν σε πρώτη μοίρα την “δημοκρατία” και σε δεύτερη την πατρίδα.
Όμως, το παρόν άρθρο δεν αναφέρεται στην σημερινή εποχή, αλλά σε μια αλλοτινή, όπου τα στρατιωτικά κινήματα δεν ήταν ασυνήθιστα, ο στρατός βρίσκονταν πολύ ψηλά στα μάτια των Ελλήνων και ανέκαθεν αποτελούσε σημείο αναφοράς στην πορεία και το μέλλον του ελληνισμού.
Γράφει σχετικά ο ιστορικός ερευνητής Μάνος Ν. Χατζηδάκης:
«Από ιστορικής, κοινωνιολογικής και πολιτικής απόψεως, ο στρατός αποτελεί το δυναμικότερο τμήμα του λαού. Τον πλέον ευαίσθητο δέκτη της λαϊκής θελήσεως και τον πιο οργανωμένο εκφραστή της. Για αυτό και όλες οι επαναστάσεις προέρχονται από αυτόν ή στηρίζονται σε αυτόν.
Η επέμβαση του στρατού στην πολιτική είναι φαινόμενο πανάρχαιο. Επανειλημμένως το συναντούμε στην ελληνική ιστορία, τόσο κατά την μυκηναϊκή και κλασική περίοδο, ακόμη δε πιο συχνά κατά την ελληνιστική, ελληνορωμαϊκή και βυζαντινή εποχή. Το συναντούμε επίσης σε ευρεία έκταση και σε παγκόσμιο επίπεδο κατά την νεοτέρα εποχή.
Ο ρόλος του στρατού στην διαμόρφωση της πολιτικής ιστορίας της νεοτέρας Ελλάδος υπήρξε καθοριστικός από των πρώτων ετών της συγκροτήσεως του νέου ελληνικού κράτους και συνδέεται πάντοτε με περιόδους εθνικών κινδύνων και κοινωνικής αναταραχής.
Ο στρατός αποτελεί το ένοπλον έθνος. Το πλέον οργανωμένο και δυναμικό τμήμα του λαού από τον οποίο και συγκροτείται. Διότι στρατός, είναι ολόκληρος ο λαός εκ του οποίου και στελεχώνεται».
Επίσης, η αποστολή του στρατού καθορίζεται ξεκάθαρα από τον «Γενικό Κανονισμό Υπηρεσίας εν των Στρατώ», ο οποίος και αναφέρει:
«ΑΡΘΡΟΝ 1 – ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ:
Ο Στρατός είναι προορισμένος να εξασφαλίζει την Εθνικήν Άμυναν δια της ισχύς των όπλων. Η αποστολή του είναι να υπερασπίζει την Εθνικήν Ανεξαρτησίαν, την εδαφικήν ακεραιότητα της Πατρίδος, το υφιστάμενον Πολιτειακόν και Κοινωνικόν Καθεστώς, καθώς και την ζωήν του πληθυσμού, ανά πάσαν στιγμήν και έναντι οιασδήποτε μορφής επιθέσεως, προερχομένης εξ’ εξωτερικών ή εσωτερικών εχθρών…»
Επιπροσθέτως, ο “Κανονισμός Στρατιωτικής Ορολογίας 5-1” διευκρινίζει:
«Ένοπλοι Δυνάμεις: Είναι το τμήμα του πληθυσμού της Χώρας το οποίον είναι ωργανωμένον στρατιωτικώς και εφωδιασμένον δια πολεμικών μέσων και έχει ως προορισμόν την ένοπλον υπεράσπισιν του Έθνους από πάντα εξωτερικόν ή εσωτερικόν εχθρόν».
Ο Γεώργιος Γεωργαλάς ακόμα εξηγεί:
«Αι Ένοπλοι Δυνάμεις, δεν αποτελούν νήσον εν ωκεανό. Δεν χωρίζονται δια στεγανών φραγμάτων από τον λαόν. Ζουν, διαμορφούνται και δρουν εντός της Εθνικής κοινωνίας. Άρα επηρεάζονται από αυτήν. Και αντιστρόφως, δύνανται και οφείλουν να την επηρεάζουν προς όφελος των Εθνικών ιδανικών και επιδιώξεων.»
Επίσης, ο Αρχηγός της Επαναστάσεως του 1909, Συνταγματάρχης Νικόλαος Ζορμπάς παρατηρούσε:
«Δυστυχώς εν Ελλάδι ο Λαός τα πάντα αναμένει από τον στρατόν και αντί τούτου δεν κινείται. 1843, 1862».
Είναι ιστορικός νόμος ότι σε κρίσιμες στιγμές για το Έθνος, αποσύρονται οι πολιτικοί και αναλαμβάνουν οι στρατιωτικοί. Διότι ο Στρατός απομένει η μοναδική οργανωμένη δύναμη αμύνης της κοινωνίας. Η ύστατη Εθνική εφεδρεία.
Οι στρατιωτικές επεμβάσεις άφησαν αναμφισβήτως το αρνητικό ή θετικό στίγμα τους, επί του πολιτικού βίου του Έθνους και άλλαξαν τον ρου της ιστορίας του.
Οι κυριότερες εξ αυτών ήσαν:
⦁ Η 3η Σεπτεμβρίου 1843 και το 1862
⦁ Η 15η Αυγούστου 1909
⦁ Το κίνημα της “Εθνικής Αμύνης” το 1916
⦁ Η Επανάσταση του 1922
⦁ Η 4η Αυγούστου 1936
⦁ Η 21η Απριλίου 1967
Πέραν των ανωτέρω, πλήθος άλλων μικρότερων σε αξία στρατιωτικών επεμβάσεων και κινημάτων, έλαβαν χώρα κατά την διάρκεια του πολιτικού μας βίου, όπως τα αλλεπάλληλα κινήματα του έτους 1924, το κίνημα του Θ. Πάγκαλου το 1925, το κίνημα του Γ. Κονδύλη το 1926, το κίνημα Ν. Πλαστήρα το 1933, το κίνημα Βενιζέλου το 1935, το κίνημα Παπάγου – Ρέππα το 1935, η στάσις των Στρατηγών τον Απρίλιο του 1941, το κίνημα Χρηστέα το 1951 κ.α.
Από τα ανωτέρω συνάγεται ότι ο Στρατός απετέλεσε πάντοτε μόνιμο παράγοντα, είτε θετικό είτε αρνητικό, του πολιτικού μας βίου και έδωσε κατ’ επανάληψι νέους προσανατολισμούς δια της αποφασιστικής του επιδράσεως επί των πολιτικών μας πραγμάτων.
Τώρα θα αναρωτηθεί εύλογα έκαστος, διατί όλοι θυμούνται και επαίρονται την 21η Απριλίου, η οποία γλίτωσε κυριολεκτικώς την πατρίδα μας από το αιματοκύλισμα του επικείμενου 4ου κομμουνιστικού γύρου, δημιούργησε “δίκαιον” (σύμφωνα με το Συμβούλιο της Επικρατείας και τον Άρειο Πάγο), αναδιάρθρωσε την πολιτειακή και πολιτική ζωή της χώρας μας μέσω του συντάγματος του 1968 και επιφέροντας τόσα άλλα επιτεύγματα και οφέλη στις ζωές των Ελλήνων. Μήπως τους ενοχλεί η λεγομένη “διάλυση της δημοκρατίας” εκείνο πρωινό του Απριλίου του 1967; Μα όπως είχε δηλώσει και Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1967 στην εφημερίδα “Le Monte” Παρισίων:
«Η δημοκρατία στην πατρίδα μου, είχε δολοφονηθεί από τους παλαιούς πολιτικούς αναξίους. Οι συνταγματάρχαι απλώς της δώκαν την χαριστική βολή».
Επομένως, μάλλον το σάπιο πολιτικό σύστημα που μας διοικεί από την πτώση του Παπαδόπουλου και έπειτα, το ενοχλεί ότι του στέρησε την εξουσία, την κουτάλα και τις μίζες, ότι πέταξε έξω τους εργολάβους και έφτιαξε αθάνατους δρόμους μέσω της στρατιωτικής ΜΟΜΑ, ότι γκρέμισε το σύστημα του πελατειακού κράτους και ότι έβαλε πάνω απ’ όλα τον λαό και όχι του πολιτικούς.
Μοναδική διαφορά του σήμερα με την προ του 1967 εποχή, αποτελεί το ότι η φράση που ακούγονταν τότε απ’ τον λαό και γράφονταν απ’ τον τύπο “μα δεν θα βρεθεί ένας λοχίας να μας σώσει;” έχει αντικατασταθεί από την αλησμόνητη και προσωποποιημένη φράση λαϊκής αγανάκτησης και νοσταλγίας “που ‘σαι ρε Παπαδόπουλε…”!
Όμως και τους αρνητές όλων αυτών, οφείλουμε ως γνήσιοι υποστηρικτές του «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» να τους συγχωρήσουμε, μιας και μπορεί πράγματι να τα έχουν στο μυαλό τους μπερδεμένα ή ακόμη περισσότερο να θυμούνται, μιας και σχετικά με την 21η Απριλίου πέρασαν από τότε… ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου