• Πρώτον, επιδιώκει να καταστεί ηγέτιδα χώρα στον μουσουλμανικό κόσμο, με την παλινόρθωση του Χαλιφάτου, εξ ου και η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε ισλαμικό τέμενος, εξ ου και η διεκδίκηση της ηγεσίας στη Μουσουλμανική Αδελφότητα.
• Δεύτερον, επιδιώκει την ένωση όλων των λεγόμενων «τουρκόφωνων λαών», που δεν έχουν κανένα άλλο κοινό εκτός από την τουρκική γλώσσα.
• Τρίτον, επιδιώκει την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, επεκτείνοντας σταδιακά την επιρροή της Τουρκίας στα κράτη που έχουν προκύψει από τη διάλυσή της.
Ας δούμε συνοπτικά τι σημαίνουν όλα αυτά.
Στο πλαίσιο αυτό, της παλινόρθωσης του Χαλιφάτου, ο Ερντογάν έχει ιδρύσει πρεσβείες σχεδόν σε όλες τις μουσουλμανικές χώρες της Αφρικής και της Ασίας, μέσω των οποίων προσπαθεί να επεκτείνει σ’ αυτές την επιρροή της Τουρκίας με «όπλο» το Ισλάμ και την ισχυρή, σε σχέση με τις φτωχές χώρες, τουρκική οικονομία.
Βασικοί εταίροι στο σχέδιο του Ερντογάν για τον έλεγχο του μουσουλμανικού κόσμου είναι το Πακιστάν και η Μαλαισία, μαζί με τα ανά τον κόσμο δίκτυα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Ανάμεσα στους χαλιφικούς στόχους του Ερντογάν είναι και η Ευρώπη, τις χώρες της οποίας θέλει μακροπρόθεσμα να ελέγξει, ακόμα και να καθυποτάξει, διά των «στρατηγικών μουσουλμανικών κοινοτήτων».
Στο πλαίσιο αυτό, του παντουρκισμού, ο Οζάλ αμέσως μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ξεδίπλωσε το παντουρκικό του «όραμα» για έναν «τουρκικό κόσμο από το Σινικό Τείχος μέχρι την Αδριατική», και έκτοτε όλες οι χώρες της κεντρικής Ασίας βρίσκονται σταθερά στο «στόχαστρο» της τουρκικής διπλωματίας, μαζί με τις χώρες της Βαλκανικής, αφού οι μουσουλμανικές κοινότητες των χωρών αυτών, ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής, για την Αγκυρα είναι και τουρκικές.
Στο πλαίσιο αυτό, ο Ερντογάν έστειλε στις 6 Μαρτίου τον επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου σε πολυήμερο ταξίδι σε Ουζμπεκιστάν, Τουρκμενιστάν και Κιργιζία, που είχε στόχο «την ανάπτυξη ενότητας, αλληλεγγύης και συνεργασίας του τουρκικού κόσμου».
Στο πλαίσιο του νεοοθωμανισμού, ο Ερντογάν έχει «ξεδιπλώσει» από το 2016 την επεκτατική του πολιτική στα Βαλκάνια, στον Καύκασο, στη Μέση Ανατολή, στην Αραβική Χερσόνησο, στη Βόρεια Αφρική, στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο.
Στο πλαίσιο αυτό, η Τουρκία έχει εισβάλει:
• στο νότιο Κουρδιστάν (Β. Ιράκ), όπου έχει καταλάβει εδάφη και διατηρεί 13 στρατιωτικές βάσεις,
• στη Συρία, όπου έχει καταλάβει στρατιωτικά τέσσερις περιοχές, τις οποίες ελέγχει ο τουρκικός στρατός σε συνεργασία με σκληρούς τρομοκράτες τζιχαντιστές,
• στη Λιβύη, την οποία ελέγχει στρατιωτικά σε συνεργασία με τρομοκράτες τζιχαντιστές που έχει μεταφέρει εκεί από τα μέτωπα της Συρίας.
Στο πλαίσιο του νεοοθωμανισμού, η Τουρκία έχει δημιουργήσει στρατιωτικές βάσεις σε διάφορες χώρες, όπως το Κατάρ, η Σομαλία, η Αλβανία και αλλού, ενώ είχε ενεργό ρόλο στον πόλεμο του Αζερμπαϊτζάν εναντίον των Αρμενίων στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ.
Επίσης, η Αλβανία και το Κοσσυφοπέδιο, βήμα βήμα, οδηγούνται στον εκτουρκισμό, και η Βουλγαρία, λόγω της ισχυρής τουρκικής και μουσουλμανικής μειονότητας, είναι υπό σχετική ομηρία. Τέλος, στο πλαίσιο αυτό, η Τουρκία διεκδικεί τον έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου, του μισού Αιγαίου και της ελληνικής Θράκης, για να είναι έτσι πιο εύκολος ο έλεγχος της υπόλοιπης Ελλάδας.
Περιγράψαμε αυτή την κατάσταση όχι για να φοβηθούμε, αλλά για να επισημάνουμε και να υπογραμμίσουμε πόσο σοβαρή είναι, αλλά και για να καταδείξουμε πόσο μεγάλη ανάγκη είναι να κατανοήσουν η Λευκωσία και η Αθήνα ότι, αν δεν κινηθούμε έγκαιρα και με αποφασιστικότητα, η κατάσταση από ένα σημείο και μετά δεν θα είναι διαχειρίσιμη.
Όσοι, δε, θεωρούν ότι το γεγονός πως είμαστε μέλη της Ε.Ε. θα μας προστατέψει από την τουρκική επιθετικότητα θα πρέπει να γνωρίζουν ότι στις Βρυξέλλες δεν υπάρχει μια ισχυρή ευρωπαϊκή κυβέρνηση, που θα είναι σε θέση με κάθε τρόπο να υπερασπιστεί την ευρωπαϊκή επικράτεια. Αντί αυτής, υπάρχουν φέουδα, τα οποία έχουν άλλους στόχους, οι οποίοι πόρρω απέχουν από την υπεράσπιση των συμφερόντων, πόσω μάλλον των συνόρων της Κύπρου και της Ελλάδας. Οσα συμβαίνουν στις Βρυξέλλες σε σχέση με την τουρκική επιθετικότητα, τα φέουδα και τις αστοχίες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, στο άρθρο μας της Κυριακής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου