ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ: Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΠΡΑΞΗ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΜΠΙΝΙΧΑΚΗ - ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΣΤΟ ΚΟΡΘΙ ΤΗΣ ΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ

ΠΕΜΠΤΗ 20 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2020. Άλλη μία υπόσχεση που έγινε πράξη αλλά αυτή τη φορά συνδικάστηκε από ένα πολύ λυπητερό συμβάν.

Στις 12 Αυγούστου περίπου στις 10 το πρωί ο αδερφικός μου φίλος Ιωάννης Γιαννάκενας (Εκδ.Πελασγός) με κάλεσε στο τηλέφωνο για να μου αναγγείλει τον χαμό ενός πολύ καλού φίλου και μεγάλου ΕΛΛΗΝΑ. του Θεόδωρου Μπινιχάκη.

Στο άκουσμα της είδησης πράγματι καθηλώθηκα για κάποια λεπτά φέρνοντας στο νου μου την τελευταία μας συνάντηση στο σπίτι του στον Αγ.Δημήτριο, όπου ο κ Θόδωρος όπως τον αποκαλούσα μου παρέδωσε ένα μεγάλο μέρος από την βιβλιοθήκη του, αλλά και όλα τα τεύχη του δυσεύρετου και σπάνιου περιοδικού ΕΛΛΟΠΙΑ που δέσποζε την δεκαετία του 90 και 2000 με βάση τα Εθνικά θέματα. Ήταν μια μεγάλη τιμή για μένα.

Πίνοντας και έναν καφέ μαζί του μου μίλαγε για πολλά θέματα που αφορούσαν την ΕΛΛΑΔΑ. Όσο μου μιλούσε τον παρακολουθούσα κοιτώντας και ακούγοντας τον με τεράστια προσοχή ρουφώντας κάθε γνώση αυτού του εξαιρετικού Έλληνα.

Αφού χαιρετηθήκαμε υποσχεθήκαμε να δώσουμε ένα νέο ραντεβού για την συνέχεια τις συζήτησης μας.

Δυστυχώς αυτό το ραντεβού δεν θα γίνει γιατί όπως μου έλεγε ''Βασίλη μας κυβερνά το απρόβλεπτο'' 'Έτσι κι έγινε. Τον πρόλαβε ο θάνατος...

Θεόδωρε Μπινιχάκη θα κρατώ τον Ελληνισμό σου, την έννοια του πατριωτισμού, την αγάπη, την τιμή, την αρετή, και το μεγαλείο του οικογενειάρχη.

Σ ευχαριστώ για την τιμή που με αποκαλούσες φίλο σου....

Έτσι στην μνήμη του Θεόδωρου Μπινιχάκη συνδικάστηκε το οδοιπορικό μας στο σπίτι του Αγίου Αντωνίου, το εκκλησάκι που με μεράκι είχαμε μετατρέψει σε στολίδι το 2018.

Η 20η Αυγούστου ήταν η ημερομηνία ορόσημο. Τραβήξαμε πρωί-πρωί την ανηφόρα της αγάπης, με τον ξάδελφό μου Νίκο που πάντα είναι δίπλα μου στις δύσκολες στιγμές.

Ο άγιος μας περίμενε κι έτσι μετά από 50 λεπτά περνώντας από τις δυσκολίες του δρόμου (όπως και της ζωής) φτάσαμε στον προορισμό μας.

Η χαρά ήταν πολύ μεγάλη όταν χτυπήσαμε χαρμόσυνα την καμπάνα που είχαμε ανεβάσει με τον Νίκο πριν 5 χρόνια. Χτυπώντας την έλεγα για σένα Θεόδωρε.

Για σένα την χτυπώ.

Αφού ψάλλαμε με τον ξάδερφο λίγα τροπάρια που γνωρίζαμε, καθίσαμε έξω στο πρεβάζι και ήπιαμε τον καφέ μας, μιλάγαμε και αγναντεύαμε το πέλαγος στο βάθος του οποίου