Του Ιωάννη Μπουγά
Τον Ιούνιο-Ιούλιο του 1944 πολλές εκατοντάδες θύματα οδηγούνταν νύχτα, ξυπόλητοι, με τα χέρια δεμένα πίσω, αλλά και ανά δύο άτομα, από το Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου επάνω στο βουνό της Ντουρντουβάνας, στην Τρύπα, όπου σφάζονταν και ρίχνονταν στην Τρύπα!
Πότε αυτό το μαζικό έγκλημα θα αναγνωρισθεί από την Ελληνική πολιτεία και την Εκκλησία?
Απόσπασμα από την περιγραφή μιά τέτοιας πορείας από τον Χαράλαμπο Φλέκκα, έναν από δύο υποψήφια θύματα που μπόρεσαν να τους ξεφύγουν.
Απόσπασμα από την περιγραφή μιά τέτοιας πορείας από τον Χαράλαμπο Φλέκκα, έναν από δύο υποψήφια θύματα που μπόρεσαν να τους ξεφύγουν.
«- Σηκωθεῖτε, πάρτε τά ροῦχα σας καί τό ταγάρι σας καί κατεβεῖτε κάτω, γιατί θά μεταφερθεῖ τό στρατόπεδο.
Πήραμε λοιπόν βιαστικά ἕνα κλινοσκέπασμα πού εἴχαμε καί τό ταγάρι μας καί κατεβήκαμε κάτω στό ἐσωτερικό προαύλιο τῆς Μονῆς πού εἶναι καί ἡ ἐκκλησία. [...]
Ἐν τῷ μεταξύ ἄκουγα μερικούς ἀφελεῖς ἀπό ἐμᾶς νά ρωτᾶνε τί θά γίνει τό ροῦχο μας καί τό ταγάρι μας; Καί τοῦτο, γιατί προκειμένου νά τούς δέσουν τά χέρια πίσω, αὐτά τά ἀκουμποῦσαν στό πεζούλι τοῦ προαυλίου.
- Θά τά βάλουμε στά μουλάρια καί θά τά φέρουμε κοντά, ἦταν ἡ ἀπάντηση. [...]
Ἐκείνη λοιπόν τήν ὥρα, ὅπως εἴχαμε βγεῖ ἔξω, κάποιος ἀπό τούς συγκρατουμένους μου κάτι μουρμούρισε καί τότε σηκώνει τό κλιτσόραβδο ἕνας τῆς ΟΠΛΑ ἀπό αὐτούς πού μᾶς συνόδευαν καί μοῦ δίνει μιά στό πρόσωπο.
- Σκάσε τό Χριστό σου, μοῦ λέει. [...]
Αὐτοί οἱ συνοδοί μας, θά ἦσαν 10 ὡς 12 τόν ἀριθμό,[...]
Ἄκουσα μάλιστα μιά γυναικούλα, πολύ ἁπλή καί ἀγαθή, τοῦ Παναγιώτη Τσεκρέκη ἀπό τό Μεσινό, πού ἐφώναζε σέ ἕναν ἄλλο συγχωριανό της τόν Γ. Μπολιαρίτη, προφανῶς γιατί κάποτε εἶχαν παρεξηγηθεῖ μεταξύ του, «Κουμπάρε μου συγχώρα με καί ὁ Θεός νά σέ συγχωρέσει καί σένα».
Μπροστά-μπροστά πήγαινε ὁ Παπαγεωργόπουλος (σ.σ. Γεώργιος) ἀπό τά Καλύβια, δεμένος χέρι-χέρι μέ τόν γυιό του Λευτέρη. Ὁ δέ Νικήτας Σαμαρτζῆς, χωριανός του, ἀγροφύλακας καί τώρα ἐκτελεστής, ὅσο ἦταν στό μοναστήρι τούς ἐφέρετο κάπως ἀνθρωπινά ἐπειδή εἶχε φάει ψωμί ἀπό τά χέρια τους. Τώρα ὅμως, ἐπειδή δέν θά τούς ξανάβλεπε, τούς κτυποῦσε γιά νά μή μιλᾶνε καθόλου.
Τό ἴδιο ἐγίνετο καί μέ τούς ἄλλους ὅταν τολμοῦσαν νά διαμαρτυρηθοῦν ἐπειδή τούς εἶχαν σφίξει πολύ καί εἶχαν μουδιάσει τά χέρια τους στό δρόμο. Ὅταν κανείς δέν ἄντεχε καί ἔλεγε ὅτι μούδιασαν τά χέρια μου, οἱ συνοδοί ἔλεγαν ὁ ἕνας στόν ἄλλον:
- Αὐτουνοῦ μουδιάσαν τά χέρια του, δόστου κανά δυό μέ τό σίδερο νά ξεμουδιάσουν.
Καί τούς κτυποῦσαν ἀλύπητα ἐκεῖ πού τούς εἶχαν δέσει μέ ἕνα σίδερο τό ὁποῖο εἶναι δυνατό νά τό χρησιμοποιῆσαν καί γιά τήν ἐκτέλεσή τους.
Ἦταν ἕνα σίδερο μήκους 30 ἑκατοστῶν περίπου μέ τό ὁποῖο οἱ μοναχοί θά κτυποῦσαν τό σήμαντρο ἤ τό τάλαντο στό Μοναστήρι. Ἕνας ἀπό τούς συνοδούς εἶχε ἕνα μπαστούνι τό ὁποῖο ξεβίδωνε κάθ᾽ ὁδόν κι ἔβγαζε ἀπό μέσα ἕνα ξίφος 40 ἑκατοστῶν περίπου. [...]
Ἔτσι, ὑπό αὐτάς τάς συνθήκας προχωρήσαμε ὥσπου φτάσαμε σέ ἕνα σημεῖο καμιά διακοσαριά μέτρα κάτω ἀπό τόν τόπο τῆς ἐκτελέσεως.
Ἐκεῖ μᾶς σταμάτησαν.
Ἐγύρισα καί κοίταξα πίσω καί διεπίστωσα ὅτι εἴχαμε ἀραιώσει. Ἄλλοι λόγω ἡλικίας, ἀλλά περισσότερο ἀπό τήν ψυχική ὀδύνη καί ταλαιπωρία, ἀλλά καί γιατί εἴμασταν ὅλοι ξυπόλητοι καί ὡς ἐκ τούτου δέν ἦσαν ἀσφαλῶς σέ θέση ὅλοι νά περπατοῦν καί μάλιστα σέ ἕνα τόσο ἀνώμαλο, ἀνηφορικό καί πετρῶδες ἔδαφος, ὅσο καί ἄν τούς πίεζαν δέν μποροῦσαν νά βαδίσουν περισσότερο.
Δέν εἶχε ἀνατείλει ὁ ἥλιος ἀκόμα ὅταν κοίταξα πίσω.
Ἔβλεπα ὅμως καλά καί διεπίστωσα ὅτι εἴμασταν 50 περίπου.
Μεταξύ μας ἦταν ὁ Γεώργιος Παπαγεωργάκης ἀπό τό Φενεό, ὁ Κων/νος Δάρης, Ἀλέξ. Χαρλαύτης, Ἀργύρης Χαρλαύτης, Γιάννης Χαρλαύτης, Ἀθανασία Μπαλῆ, Νῖκος Λαδᾶς, Γεώργιος Γεωργίου ἀπό τή Γκούρα, Γεώργιος Παπαγεωργόπουλος, Ἐλευθέριος Παπαγεωργόπουλος, Χαράλαμπος Κολοβός, Ἀσπασία Κολοβοῦ ἀπό τά Καλύβια, Γρηγόριος Καπέλλος, Δημήτριος Καπέλλος, Γεωργία Παπαθανασίου ἀπό τό Πανόραμα, Στυλιανός Κατσαούνης καί ἕνας ἀκόμη πού δέ θυμᾶμαι τό ὄνομά του ἀπό τό Μάτι (Γκιόζα), Παναγιώτης Καράμπελλας, Δημήτριος Ἀντωνόπουλος, Νῖκος Πέππας, ἀπό τή Μοσιά, Γεώργιος Μπολιαρίτης, Παναγῆς Τσεκρέκης, Ἑλένη Τσεκρέκη ἀπό τό Μεσινό, Παναγιώτης Χαρλαύτης ἱερεύς καί Γεώργιος Λιάκος ἀπό τό Στενό, Γεώργιος Τσετσώνης ἀπό τόν Ταρσόκαί ἄλλοι τούς ὁποίους δέν ἐγνώριζα....».
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ!
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου