Του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου ιστορικού
Η ιστορία του Κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα ξεκινά το 1918 με την ίδρυση του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ). Το ΣΕΚΕ απέβλεπε στην εξυπηρέτηση των ταξικών συμφερόντων των εργατών. Την ίδια χρονιά ιδρύεται απο τον Λένιν η Κομιντέρν ή Γ’ Κομμουνιστική Διεθνής.
Σύμφωνα με το «Πρόγραμμα της Κ.Δ»: «Η Κ. Διεθνής είναι η ένωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων των διαφόρων χωρών, το ενιαίο Παγκόσμιο Κομμουνιστικό Κόμμα. Όντας αρχηγός και οργανωτής του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος του προλεταριάτου, φορέας των αρχών και των σκοπών του κομμουνισμού, η Κ.Δ αγωνίζεται για την εγκαθίδρυση της παγκόσμιας δικτατορίας του προλεταριάτου, για τη δημιουργία της Παγκόσμιας Ένωσης των Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών…».
Έτσι τον Απρίλιο του 1920, στο Β’ συνέδριο του ΣΕΚΕ αποφασίζεται η προσχώρηση του κόμματος στην Κ.Δ και μετονομάζεται αρχικά σε Σοσιαλιστικό Εργατικό (Κομμουνιστικό) Κόμμα. Το 1921 η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος αποφασίζει νέα μετονομασία σε Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδος, τμήμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, όπως όριζε ο 17ος όρος από τους 21 συνολικά της Κ.Δ. Το 1924 αποφασίζεται οριστικά η ονομασία, που έχει μέχρι και σήμερα, σε ΚΚΕ.
Σύμφωνα με τον 1ο όρο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, τα Κ.Κ » πρέπει να συμμορφώνονται πρός το πρόγραμμα και τις αποφάσεις της Γ’ Διεθνούς» (βλ. «Το ΚΚΕ» Τ.Α’ 532). Δηλαδή υπάρχει απόλυτη αποδοχή των αποφάσεων της Κ.Διεθνούς, απο όλα τα Κομμουνιστικά κόμματα, ανεξαρτήτως των συμφερόντων τους. Ο Κορδάτος , ηγετικό στέλεχος της Κ.Ε του ΚΚΕ, με άρθρο του στο Ριζοσπάστη (23-4-1921) γράφει: » Η Γ’.Δ.,διά να αποφύγη νέα σφάλματα, προδοσίες και παραστρατήματα, εκ μέρους των διαφόρων σοσιαλιστικών κομμάτων, δεν δέχεται την αυτονομίαν, αλλά την απόλυτον υποταγήν αυτών εις την εκτελεστικήν Επιτροπήν αυτής. Εισάγει δηλαδή αυστηρώς συγκεντρωτικόν σύστημα συνθέσεως και οργανώσεως των κομμουνιστικών κομμάτων».
Ο Κορδάτος ουσιαστικά «δικαιολογεί» τον 2ο όρο σύμφωνα με τον οποίο «…Τα μέλη του Κόμματος, τα οποία διαφωνούν εις τας αρχάς και τους όρους της Γ’ Δ. ή αντιτάσσονται εις το πρόγραμμα του κόμματος, αποκλείονται εκ του κόμματος…». Το καταστατικό του ΚΚΕ αναφέρει ότι σωστός και καλός κομμουνιστής είναι αυτός που «υποτάσσεται στις αποφάσεις του κόμματος και της Κ. Διεθνούς, τηρεί την πιο αυστηρή πειθαρχία, αγωνίζεται ακούραστα για την ιδεολογική και οργανωτική μονολιθικότητα του κόμματος και των κομματικών οργάνων,τηρεί αυστηρότατα τους κανόνες του συνωμοτισμού και της επαναστατικής παρανομίας…».
Η απόλυτη αυτή υποταγή του ΚΚΕ στα κελεύσματα της Μόσχας εξηγεί σήμερα, κάθε ενέργεια του απο ιδρύσεώς του. Το 1924 το ΚΚΕ θέτει θέμα αυτονόμησης και αυτοδιάθεσης της Μακεδονίας και της Θράκης. Στον Ριζοσπάστη της 21ης Νοεμβρίου 1924, δημοσιεύεται ένα κείμενο με τίτλο «Αι μειοψηφίαι της Βαλκανικής» που έγραφε: «Το ζήτημα δεν είναι ούτε Ελληνικόν, ούτε Σέρβικον,ούτε Βουλγαρικόν, αλλά Βαλκανικόν…αι εθνότητες πρέπει να αποκτήσουν τελείαν ανεξαρτησίαν και αυτονομίαν». Την ίδια περίπου εποχή κάνει την εμφάνισή της η περιβόητη Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία που αποκλειστικό σκοπό έχει την δημιουργία Βαλκανικής ομοσπονδίας της Μακεδονίας σοβιετικής οργάνωσης και προστασίας. Το ΚΚΕ σε αγαστή συμπόρευση με την ΒΚΟ και το Κ.Κ Βουλγαρίας συνεχίζει να επιζητά την αυτονομία μέχρι αποχωρισμού της Μακεδονίας και της Θράκης απο την Ελλάδα.
Ο Ριζοσπάστης της 13-12-1924 αναφέρει: » …οι Μακεδόνες αδιακρίτως της Ελληνικής ή Σλαβικής καταγωγής των, έδειξαν τη θέλησή τους να συνενώσουν όλα τα κομμάτια της διαμελισμένης χώρας των και ν’αποκτήσουν ανεξάρτητη κρατική ύπαρξη».Ο τότε Γενικός Γραμματέας του κόμματος Π. Πουλιόπουλος αρθογραφεί την επομένη 14 Δεκεμβρίου στον Ριζοσπάστη τα εξής: » Οι Μακεδόνες αδιακρίτως καταγωγής…ποθούνε και αγωνίζονται να ξαναενώσουν τα τρία τμήματα της διαμελισμένης πατρίδας των και ν’αποκτήσουν ενιαία και ανεξάρτητη κρατική ύπαρξη. Το ίδιο συμβαίνει και με το Θρακικό λαό, ο οποίος είναι διαμοιρασμένος απο την Τουρκική, Βουλγαρική και Ελληνική μπουρζουαζία.»
Στις 6-1-1925 ο Γιάννης Κορδάτος στον Ελεύθερο Τύπο γράφει: «Μας κατηγορείται ότι αγωνιζόμεθα διά την ανεξαρτησίαν της Μακεδονίας. Δεν το κρύβομεν αυτό. Η Μακεδονία ολόκληρος, Σερβοκρατούμενη, Βουλγαροκρατούμενη και Ελληνοκρατούμενη, είναι απλούστατα Μακεδονία. Μιά ενότης δηλαδή με ίδιαν εθνικήν συνείδησιν…Οι κομμουνισταί της Βαλκανικής δεν υποστηρίζουν αρνητικώς τους αγώνες των μειονοτήτων. Οι κομμουνισταί αγωνίζονται για το γκρέμισμα της αστικής τάξεως…και την εγκαθίδρυσιν της εργατοαγροτικής κυβερνήσεως. Από αυτήν την άποψιν είμεθα «απάτριδες», αφού εμείς δεν έχομεν πατρίδα…Υπό την έννοια αυτήν δεχόμεθα τον τίτλο του «προδότου». Η Ολομέλεια της Κ.Ε του ΚΚΕ το 1927 επιμένει «στην ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη.»
Καθόλη τη διάρκεια του 1920 και του 1930 το ΚΚΕ συνεχίζει μέσα απο πύρινα άρθρα του Ριζοσπάστη αλλά και μέσα απο αποφάσεις των Ολομελειών του να υπερασπίζει με πάθος την απόσχιση ελληνικών εδαφών. Απόρροια αυτού του γεγονότος ήταν ένας αριθμός Ελλήνων κομμουνιστών να αποκηρύξουν το Κομμουνιστικό κόμμα. Κατά την διάρκεια της κατοχής, και συγκεκριμένα τον Γενάρη του 1942, στην 8η ολομέλεια το ΚΚΕ υπόσχεται στους Σλαβομακεδόνες «εθνική και κοινωνική απελευθέρωση μετά τη νίκη» αρκεί βεβαίως να πολεμήσουν στο πλευρό του. Η δράση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κατά το 1943-1944 καθώς και οι συμφωνίες που υπέγραψε με το ΣΝΟΦ ήταν χαρακτηριστικά του τί θα επακολουθούσε σε περίπτωση επικράτησης των κομμουνιστών. Οι εξαγγελίες και η πολιτική των κομμουνιστών αλλάζουν ανάλογα με τα συμφέροντα της στιγμής.
Έτσι όταν η προδοτική κυβέρνηση Λογοθετόπουλου συμφώνησε να διαδεχθούν τους Γερμανούς, οι βουλγαρικές δυνάμεις κατοχής, στην περιοχή της Μακεδονίας, και να αναλάβουν την διοίκηση των εδαφών αυτών εξαπέλυσε μύδρους κατά της απόφασης αυτής μέσω του Ριζοσπάστη (10-7-1943): «Η αντεθνική κυβέρνηση Λογοθετόπουλου, παραχωρεί την Αν. Μακεδονία και τη Δ.Θράκη στούς Βουλγάρους φασίστες. Είναι η τελευταία, η πιό πρόσφατη πράξη της προδοσίας της…Η αξονόδουλη κυβέρνηση παραχωρεί διαλεχτά κομμάτια της Ελληνικής Πατρίδας στο Βούλγαρο καταχτητή. Και οι κομιτατζήδες του φασίστα Βόρι, με την ενίσχυση της ελληνόφωνης κυβέρνησης, εξοντώνουν τους ελληνικούς πληθυσμούς, κάνουν ομαδικές σφαγές,ληστεύουν,ατιμάζουν. Ζητούν απ’τους Έλληνες, ή να πάρουν βουλγαρική εθνικότητα, ή να φύγουν…τους διώχνουν γυμνούς. Ο φασισμός κατάστησε την Ελλάδα σκλαβοπάζαρο…ζητεί να εκμηδενίσει την Ελληνική φυλή…Καθήκο μας υπέρτατο είναι να ενισχύσουμε τ’αδέρφια μας που κιντυνεύουν. Συνενωμένοι στο ΕΑΜ θα σώσουμε την Αν. Μακεδονία και Δ.Θράκη γιατί είναι ελληνικές…».
Το 1944 εν όψει μαζικής φυγής των Γερμανικών αρχών κατοχής το ΚΚΕ διαμέσου του ΕΛΑΣ αιματοκυλεί την Ελλάδα, ειδικότερα στην Μακεδονία και τη Πελοπόνησσο, με μαζικές σφαγές αμάχων και εμβρύων απο τις «δημοκρατικές» ελασίτικες ορδές του Άρη Βελουχιώτη. Μόνο στον Μελιγαλά σφαγιάστηκαν 2.500 «δωσίλογοι» πολλές εκατοντάδες εκ των οποίων ήταν έμβρυα 3 και 4 μηνών, 5-6 ετών, 10-15 ετών… Εγκλήματα πολέμου άνευ προηγουμένου στον Φενεό, στον Πύργο Ηλείας,στους Γαργαλιάνους, στη μονή Τατάρνας, στη Καλαμάτα, στην Ούλεν,στο Περιστέρι. Και ενώ τον Οκτώβρη του ’44 έφυγαν οι Γερμανοί, ξεκίνησαν οι συζητήσεις μεταξύ εξόριστης Ελληνικής κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου και του ΚΚΕ-ΕΑΜ-ΕΛΑΣ με στόχο την δημιουργία, απο κοινού, του εθνικού στρατού προς αποφυγή του εμφυλίου πολέμου.
Η λύση φάνηκε ότι βρέθηκε στις 27 Νοεμβρίου όταν έγινε αποδεκτή η εισήγηση των υπουργών του ΕΑΜ, διά στόματος Ζεύγου, να διατηρηθούν η Ορεινή Ταξιαρχία, ο Ιερός Λόχος και ένα τμήμα του ΕΔΕΣ και μία μονάδα του ΕΛΑΣ ίση σε αριθμό και δύναμη με τα τρία αυτά σώματα. Όλα είχαν αποφασιστεί χάριν της εθνικής ενότητας και ήταν έτοιμο το υπουργικό συμβούλιο να υπογράψει τη συμφωνία όταν στις 28 Νοεμβρίου,δηλ. μία ημέρα μετά, ο Ζεύγος θέτει νέους όρους και ζητά τον ταυτόχρονο αφοπλισμό όλων των ενόπλων σωνάτων. Οι όροι αυτοί δεν έγιναν δεκτοί απο την κυβέρνηση και το ΚΚΕ εντελώς συνειδητά στράφηκε στη λύση της ένοπλης εξέγερσης του Δεκεμβρίου 1944.
Ο πρώην βουλευτής της Αριστεράς Π. Παρασκευόπουλος γράφει:» Η ηγεσία του ΚΚΕ γνωρίζει πιά ότι οι νέοι όροι που έθεσε ο Γιάννης Ζεύγος στον Γεώργιο Παπανδρέου σήμαιναν και αναπόφευκτη ένοπλη σύγκρουση. Ουσιαστικά η κομμουνιστική ηγεσία στις 28 Νοεμβρίου απεφάσισε να μην αποφύγει πλέον την σύγκρουση με τις κυβερνητικές και βρεταννικές ένοπλες δυνάμεις».
Ο τότε Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ Γιάννης Ιωαννίδης στις «Αναμνήσεις» του γράφει: » Το πρόβλημα είναι ότι εμείς πήραμε απόφαση στις 17 του Νοέμβρη, στις 16 ή 18, δεν ξέρω πότε ήταν. Εκεί στο νοσοκομείο όπου βρισκόμουν εγώ, ήρθαν όλα τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου και εκεί πήραμε απόφαση ότι εμείς θα χτυπηθούμε με τους Εγγλέζους. Τα άλλα είναι … Υπάρχει αυτή η απόφαση. Εκεί ήταν ο Παρτσαλίδης, ο Ρούσσος, ο Φάνης…Αυτοί θυμούνται την συνεδρίαση εκείνη. Εγώ ιδιαιτέρα την θυμάμαι καί από τό ότι ήρθε ιδιαιτέρως εκεί ο Ποπώφ ύστερα απο μία ή δύο μέρες και του είπα…Με ρώτησε πως πάμε κ.λπ. και του λέω: » Δεν γίνεται με τους Εγγλέζους θα χτυπηθούμε». Τό ότι αυτό είπα στον Ποπώφ υπάρχει μάρτυρας και ένας Έλληνας που έκανε τον μεταφραστή…» και συνεχίζει : » Μέχρι τότε έμενα με την εντύπωση ότι όλο αυτό το πράγμα έγινε με το χτύπημα που μας έδωσαν αυτοί στις 3 του Δεκέμβρη. Όταν έμαθα ότι η Κ.Ε του ΕΛΑΣ έγινε απο την 1η του Δεκέμβρη, αυτό σημαίνει ότι και μείς προμελετημένα πηγαίναμε να δώσουμε αφορμή για να αρχίσει ο πόλεμος. Δεν έχει άλλο…».
Στο ερώτημα ποιός αποφάσισε τα Δεκεμβριανά, εφόσον το Πολιτικό γραφείο του ΚΚΕ δεν ήξερε οτι πήγαινε για πόλεμο, όλοι οι τότε ηγέτες του ΚΚΕ συμφωνούν στην απάντηση «οι Σοβιετικοί». Ο Ποπώφ, που αναφέρει, ήταν μέλος της Σοβιετικής Στρατιωτικής Αποστολής που όλως τυχαίως είχε έρθει εκείνη την περίοδο στην Αθήνα. Η «αόρατος αρχή» που κυβερνούσε το ΚΚΕ ήταν η Μόσχα. Ο Βασίλης Μπαρτζιώτας,ηγετικό στέλεχος του κόμματος, στο βιβλίο του » Η πολιτική στελεχών του ΚΚΕ» γράφει: «Στη Κ.Ο.Α. μπήκε απο τις αρχές Αυγούστου 1944 πραχτικά το ζήτημα της εξουσίας και δώσαμε γνώμη όλα τα στελέχη του Κόμματος στον ΕΛΑΣ. Η επιτροπή πόλης της Κ.Ο.Α απεφάσισε, στις αρχές Σεπτέβρη 1944, την ένοπλη εξέγερση». Άλλη μιά ομολογία-απόδειξη απο στέλεχος του ΚΚΕ για το ότι ο Δεκέμβρης είχε προαποφασισθεί.
Μετά την οριστική ήττα των κομμουνιστών στη μάχη της Αθήνας, η εθνική κυβέρνηση ήρθε σε επαφή με την ηγεσία του ΚΚΕ ώστε να αποφασιστεί ένας συμβιβασμός, προκειμένου η χώρα να μην οδηγηθεί σε εμφύλιο και διαλυθεί περαιτέρω οικονομικά και όχι μόνο. Ο Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας στο «Φωτιά και τσεκούρι» γράφει: » Με τη συμφωνία της Βάρκιζας το ΚΚΕ αποκτούσε καθεστώς νομίμου πολιτικού κόμματος, με τις εφημερίδες του να κυκλοφορούν ελεύθερα, με τα μέλη του δεκτά στις Ένοπλες Δυνάμεις και στις Υπηρεσίες Ασφαλείας και με την Κυβέρνηση υποχρεωμένη να εξασφαλίζη «τας ατομικάς ελευθερίας»…Ποτέ,ίσως, στην Ιστορία ένας ηττημένος, που είχε τελείως συντριβεί, δεν αποκτούσε τόσο γρήγορα, και παρά το κύμα μίσους και βίας, μιά αποκατάσταση τόσο πλήρη».
Η συμφωνία της Βάρκιζας οριστικοποιήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945 και κατοχύρωνε τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, την άρση του στρατιωτικού νόμου, την αμνήστευση πολιτικών αδικημάτων, την συγκρότηση εθνικού στρατού, την αποστρατεία του ΕΛΑΣ και της Εθνικής Πολιτοφυλακής, την εκκαθάριση του Μητρώου υπαλλήλων και σωμάτων ασφαλείας, τη διεξαγωγή εκλογών και το δημοψήφισμα για το πολιτειακό.
Στις 15 του μηνός ο Ριζοσπάστης φιλοξενεί δήλωση του Γεωργίου Σιάντου, Γ.Γ του ΚΚΕ, όπου αναφέρει: » Τα βρεταννικά στρατεύματα βρίσκονται στην Ελλάδα για στρατιωτικούς λόγους. Τη σύγκρουση των Άγγλων και των δυνάμεων του ΕΛΑΣ τη θεωρούμε ως ατυχή σύγκρουση που πέρασε και θα ξεχαστεί. Μα άν οι σύμμαχοί απεφάσισαν να διατηρήσουν έδω αγγλικό στρατό, εμείς λέμε ότι αυτό είναι το συμφέρον καί της Ελλάδας». Παρά την ήττα του Δεκέμβρη ο ΕΛΑΣ διατηρούσε όλες τις δυνάμεις του αξιόμαχες. Γιατί λοιπόν οι ηγέτες του υπέγραψαν στη Βάρκιζα;
Ο Γιάννης Ιωαννίδης γράφει: » Έτσι και έγινε και με τη Βάρκιζα. Είχαμε (συμβουλές). Ρωτήσαμε και έξω…Το τηλεγράφημα του Παππού ( ψευδώνυμο του κομμουνιστή ηγέτη του ΚΚ Βουλγαρίας Δημητρώφ) ήταν καθαρό. Και οι γνώμες αλλωνών ήταν καθαρές. Ότι η διεθνής κατάσταση δεν είναι υπέρ της δικής μας υπόθεσης. Άρα φροντίστε να βρείτε πολιτικά μέσα για να σταματήσει ο πόλεμος εκεί πέρα. Ο Δημητρώφ ήτανε γραμματές της ΚΔ. Δεν τον έπαιρνες σαν γραμματέα μόνο του Βουλγαρικού Κόμματος αλλά σαν μία διεθνή φυσιογνωμία και αρχηγό του διεθνούς κινήματος. Και η γνώμη του ήταν γνώμη, δεν ήταν πράσινα άλογα δηλαδή. Και όταν αυτός σου λέει αυτό το πράγμα και όταν και σύ ο ίδιος βλέπεις ότι τα πράγματα είναι σκούρα για σένα και δεν προκύπτει να βγεί τίποτα…».
Ο Νίκος Ζαχαριάδης για τη συμφωνία της Βάρκιζας είπε: » Στην ουσία η Βάρκιζα υπήρξε μόνο μιά ανάπαυλα. Το ΚΚΕ υπογράφοντας τη Συμφωνία έκανε αναμφίβολα περισσότερες υποχωρήσεις από ότι έπρεπε για να κερδίσει χρόνο» και στη Ολομέλεια του κόμματος τον Οκτώβρη του 1949 είπε: » Ύστερα απο την στρατιωτική ήττα, το Δεκέμβρη του 1944, η Συμφωνία της Βάρκιζας στάθηκε ένας απαραίτητος ελιγμός για την ανασύνταξη των λαικών δημοκρατικών δυνάμεων».
Παρά την υπογραφή της συμφωνίας το ΚΚΕ ,όπως αποδείχθηκε την περίοδο 1946-1949, δεν παρέδωσε όλο τον οπλισμό του ΕΛΑΣ όπως προβλεπόταν, αλλά έκρυψε μεγάλο μέρος αυτού. Επιπλέον 20.000 και πλέον Ελασίτες έφυγαν στην Αλβανία και τη Βουλγαρία για να λάβουν στρατιωτική εκπαίδευση απο τους Βαλκάνιους συντρόφους, εν όψει τρίτου γύρου. Από την άλλη μεριά υπήρξαν διώξεις αριστερών πολιτών, ιδιαίτερα στην ύπαιθρο, από συγγενείς θυμάτων δολοφονικών επιθέσεων μονάδων του ΕΛΑΣ που στόχευαν σε εκδίκηση. Αυτές οι επιθέσεις αποτέλεσαν την «αφορμή» για την ηγεσία του ΚΚΕ ώστε να οδηγηθεί η χώρα στον «εμφύλιο». Η πραγματική αφορμή όμως ήταν η επιθυμία του Στάλιν. Αυτό ομολόγησε ο Ζαχαρίαδης το 1956.
Ο Λ. Μαυροειδής – κορυφαίο στέλεχος του ΚΚΕ- είπε: » …ο Στάλιν την εποχή εκείνη ξεκουραζόταν σε εξοχική έπαυλη, στον Καύκασο. Εκεί δέχτηκε τον Ζαχαριάδη, πού, στην περίοδο 1956-57, επαναλάμβανε στερεότυπα τη φράση: » Η απόφαση γιά τον εμφύλιο πόλεμο πάρθηκε στην ντάτσα του Στάλιν, στη λίμνη Ρίτσα». Εξάλλου τον Δεκέμβρη του 1945 στο χωριό Πέτριτς της Βουλγαρίας συναντήθηκαν η ηγεσία του ΚΚΕ με εκπροσώπους του Γιουγκοσλαβικού, του Αλβανικού και του Βουλγαρικού στρατού και αποφάσισαν τη δημιουργία του Δημοκρατικού Στατού Ελλάδος (ΔΣΕ).
Ο Νίκος Ζαχαριάδης για το ποιά ήταν η αφορμή του εμφυλίου αναφέρει: « Η απόφαση για την επανάληψη του ενόπλου αγώνα πάρθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1946, επέτειο της Συμφωνίας της Βάρκιζας, με ρητή επίσημη βεβαίωση του Τίτο ότι θα μας δώσει ουσιαστική συμπαράσταση. Αυτό αποτέλεσε σημαίνοντα παράγοντα για την απόφαση. Χωρίς την υπόσχεση αυτή δεν θα καταφεύγαμε στον ένοπλο αγώνα. Ο Τίτο και η κλίκα του μας υποσχέθηκαν την πιό πλατιά βοήθεια. Αυτό έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην απόφασή μας να προχωρήσουμε στην οργάνωση της ένοπλης πάλης».
Την ίδια χρονία, στις 20 Φεβρουαρίου, το επίσημο δημοσιογραφικό όργανο του ΝΟΦ ( τέως ΣΝΟΦ) Μπίλτεν ή Δελτίο γράφει: «Πάνω από 6.000 ήταν οι εθελοντές Μακεδόνες στον ΕΛΑΣ και στις Μακεδονικές μονάδες και πάνω από 20.000 στον εφεδρικό ΕΛΑΣ. Και τώρα καταλαβαίνουμε βαθιά και μας ενθουσιάζει ο αγώνας του ελληνικού λαού. Τον θεωρούμε και δικό μας αγώνα. Μέσα από τη μεταδεκεμβριανή σύγχυση γεννιέται το ΝΟΦ, οργάνωση των Μακεδόνων και συνέχεια του ΣΝΟΦ. Στο Αμπνόι οι αντιμέτωποι όλων των εθνών της Γιουγκοσλαβίας ομόφωνα βάζουν τα θεμέλια για την οργάνωση της ελεύθερης Μακεδονικής Ομόσπονδης Λαικής Δημοκρατίας. Στην κοινή μας νίκη βρίσκεται η λευτεριά του εργαζόμενου ελληνικού λαού, όπως και τα εθνικά δίκαια Μακεδόνων, Αλβανών και Βλάχων…».
Οι σύμμαχοι του ΚΚΕ, του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και πλέον του ΔΣΕ, κατά δήλωση τους, αγωνίζονται μέσα στον Ελληνικό «εμφύλιο» για νίκη του ΚΚΕ και ταυτόχρονη αρπαγή ελληνικών εδαφών. Η επιστολή του Μάρκου Βαφειάδη στον Ζαχαριάδη, το 1948, είναι αποκαλυπτική. Μέρος της οποίας παρουσίασα στο άρθρο «Το Μακεδονικό ζήτημα κατά τα έτη 1878-1949».
Το 1947 το διεθνές κομμουνιστικό σύστημα, με αιχμή του δόρατος το ΚΚ Γιουγκοσλαβίας του Τίτο αναλαμβάνει ,ύστερα απο υπόδειξη του ΚΚΣΕ, την καθοδήγηση των Ελλήνων κομμουνιστών. Ήδη απο τον Απρίλιο του ’47 το ΚΚΕ επεξεργάζεται το πασίγνωστο σχέδιο «Λίμνες» που στόχευε στην κατάληψη της Θεσσαλονίκης ή της Φλώρινας ώστε οι αντάρτες του ΔΣΕ να δημιουργήσουν το δικό τους κράτος, με στόχο την αναγνώριση των συντρόφων τους σαν ανεξάρτητο κράτος. Κάτι τέτοιο θα εξασφάλιζε για το ΚΚΕ την εγγύηση και την παροχή βοήθειας απο τους Σοβιετικούς και τα όργανά τους,με τον πλέον επίσημο τρόπο.
Το σχέδιο βγήκε στο φώς ης δημοσιότητας τον Σεπτέμβρη του ’47 και ματαιώθηκε οριστικά. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους απεφασίσθει στο Μπλέντ η ανάθεση της διοίκησης του ΔΣΕ στο Γιουγκοσλαβικό Επιτελείο Στρατού και παράλληλα ,για μία ακόμη φορά, αποφασίσθηκε η παραχώριση της Μακεδονίας στα χέρια του Τίτο. Τον Δεκέβρη το ΚΚΕ φτιάχνει τη δική του κυβέρνηση, την Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον Μάρκο Βαφειάδη και προεξέχοντες υπουργούς τους Πέτρο Κόκκαλη, Πασκάλ Μητρόφσκι,Μιλτιάδη Πορφυρογένη,Πέτρο Ρούσσο,Βασίλη Μπαρτζιώτα,Δημήτρη Βλαντά και τον Λεωνίδα Στρίγγο. Η Π.Δ.Κ τελικώς δεν κατάφερε να αναγνωριστεί απο τους Ανατολικοευρωπαίους συντρόφους και η δράση της δεν απέκτησε ποτέ την ουσία που θα επιθυμούσε το ΚΚΕ.
Το 1948 το ΚΚΕ με τον ΔΣΕ και το ΚΚ Γιουγκοσλαβίας αποφασίζουν την «μεταφορά» 28.000 παιδιών στην Αλβανία, στη Τσεχοσλοβακία και σ’άλλες χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Το παιδομάζωμα όπως έγινε ευρέως γνωστό, αποτέλεσε για το ΚΚΕ την πιο φθηνή λύση προκειμένου να αναγκασθούν οι γονείς των απαχθέντων παιδιών να πολεμήσουν στο ΔΣΕ. Απόδειξη της αρνητικής στάσης του ελληνικού λαού απέναντι στον αγώνα του ΔΣΕ. Ο τότε γενικός επιθεωρητής του παιδομαζώματος αναφέρει: «Εις το ΚΚΕ ανήκει η ευθύνη, το αιώνιον στίγμα, η βαρυτέρα προδοσία, το ιδιαίτερον βάρος της ενοχής δια το έγκλημα, δίοτι τούτο εξετέλεσε με πρωτοφανή ευσυνειδησίαν δούλου την απόφασιν ταύτην των Σλάβων». Την 8-3-1948 ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σπυρίδων αναφέρει:»…το διαπραττόμενον εις βάρος του ελληνικού έθνους φρικιαστικόν έγκλημα ως γενοκτονίαν, αποβλέπουσαν εις την εξόντωσιν της ελληνικής εθνικότητας.»
Χαρακτηριστικά ωστόσο είναι τα Αναγνωστικά που έδινε το ΚΚΕ στα παιδιά που απήγαγε. Συγκεκριμένα στο Αετόπουλο και στο Αναγνωστικό Ζ’ τάξης ο Παύλος Μελάς χαρακτηρίζεται σαν «κομιτατζής που προσπάθησε να εξελληνίσει τους Σλαύους και τους Βουλγάρους» επίσης στο ίδιο αναγνωστικό για τον πόλεμο της Μικράς Ασίας τονίζεται:«ήταν άδικος, γιατί με τα αίμα των παιδιών του ελληνικού λαού οι ιμπεριαλιστές ήθελαν να πνίξουν το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα του τούρκικου λαού»! Η συμπάθεια του ΚΚΕ στο κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ φαίνεται και τον Μάρτιο του ’48 όταν και διοργανώθηκε «Συνέδριο της Τουρκικής μειονότητας της Θράκης» στο οποίο παραβρέθηκε ο Υπουργός της ΠΔΚ Πέτρος Κόκκαλης. Το ΚΚΕ σε συνεργασία με την Δημοκρατική Ένωση Τούρκων Ελλάδας (Μιλίκ Ντιμοκράτ Μπιρλίκ) εξέδωσε τις εφημερίδες Γενί Ισίκ και Σαβάς, οι οποίες έδιναν έμφαση στον Κεμαλισμό, «προφανώς ως πιό φιλική προς το ΚΚΕ ιδεολογική τάση» όπως αναφέρει ο Νίκος Μαραντζίδης.
Την 30 Αυγούστου 1949 τέλος, ο Ελληνικός στρατός κατατροπώνει τις εναπομείναντες δυνάμεις του ΔΣΕ και ο εμφύλιος λήγει οριστικά. Εχουν προηγηθεί οι αποφάσεις της πέμπτης ολομέλειας του ΚΚΕ (Ιανουάριος 1949) που θέτουν άλλη μία φορά θέμα παραχώρισης της Μακεδονίας. Στις 9-10-1949 η 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ διακηρύσσει: «Το Κόμμα αποφάσισε να σταματήσει σήμερα τον ένοπλο αγώνα, αφήνοντας μόνο μικρά τμήματα ως μέσο πίεσης. Το λαικό επαναστατικό κίνημα υποχρεώθηκε σε μία προσωρινή υποχώρηση. Ας θριαμβολογεί και ας πανηγυρίζει ο ξενόδουλος φασισμός. Ο ΔΣΕ, που έγινε βραχνάς για τους εχθρούς της Ελλάδας, θα ανταποκριθεί στην ιστορική του αποστολή, του νεκροθάφτη του μοναρχοφασισμού…».
Πηγή: Ιστορικά Χρονικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου