"ΛΑΜΟΓΙΑ ΣΤΟ ΧΑΚΙ" - Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΛΑΘΡΟΧΕΙΡΙΑ & Η ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ τοῦ ΕΠΟΚ

Μετά τό 1974 παρατηρήθηκε ἕνα ἀντιφατικό φαινόμενο: Σύσσωμο τό πολιτικό, δημοσιογραφικό καί ἐκπαιδευτικό σύστη­­μα πού ἐπανέκαμψε μέ τήν λεγομένη “μεταπολίτευση”, παρου­­­­σίασε τήν 21η Ἀπριλίου, ὡς ἕνα λαομίσητο δικτατορικό καθεστώς, πού δέν προσέφερε ἀπολύτως τίποτε θετικό στόν τόπο. Ἀντιθέτως, μία διόλου ἀμελητέα μερίδα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, πού ἔζησε τήν περίοδο 1967 - 1973, ἔχει ἀπό θετικές μνῆμες μέχρι νο­σταλγικές ἀναφορές. Συνήθως, αὐτοί πού “ἀναπολοῦν” τήν περίοδο ἐκείνη εἶναι κα­­­­­­­­θη­μερινοί βιοπαλαιστές, ἐργάτες, ἀγρότες, ἐπαγγελματίες πού δέν προέρχονται ἀπό συγκεκριμένο πολιτικό χῶρο ἀλλά εἶναι διά­σπαρτοι σέ ὅλα τά κόμματα καί παρατάξεις…

Φυσικά ἀποτελεῖ ζήτημα ἐπιβιώσεως τοῦ “μεταπολιτευτικοῦ  πο­­λιτικοῦ καί δημοσιογραφικοῦ “συστήματος” νά ἐπιχειρήση νά  “ἀποδομήση” τήν ὅποια θετική μνήμη ὑφίσταται στό λαϊκό ὑπο­συνείδητο γιά τήν περίοδο. Κυρίως ὅσο σταδιακά ἀποχωρεῖ ἀπό τό προσκήνιο ἡ γενεά πού τήν ἔζησε. Τό πιό πρόσφατο καί κραυγαλέο παράδειγμα ἐπιχειρήσεως “ἀ­­­­­­­­­­­πο­δομήσεως” ἀποτελεῖ τό πολυδιαφημισμένο βιβλίο τοῦ δη­­μο­σιογράφου Διονύση Ἐλευθεράτου μέ τόν χαρακτηριστικό τίτλο «Λα­­­μόγια στό χακί».

 Ἡ προβολή τοῦ «Λαμόγια στό χακί»

Ὁ λόγος πού μᾶς ὤθησε νά ἀσχοληθοῦμε μέ τό βιβλίο τοῦ κ. Ἐλευθεράτου, δέν εἶναι τόσο ἡ ἀξία τοῦ περιεχομένου του, ὅσο ἡ ἐκτενέστατη προσπάθεια προβολῆς του ἀπό τά ΜΜΕ: Τηλεοπτικοί καί ραδιοφωνικοί σταθμοί ἐπιστρατεύθηκαν, βι­­βλιοπαρουσιάσεις ἔλαβαν χώρα πανελλαδικά, ἐνῶ δόθηκε δίς ὡς ἔν­θετο σέ φιλοκυβερνητική ἐφημερίδα! Μία ἁπλή ἀναζήτηση τοῦ τίτλου τοῦ συγκεκρι­­μένου βιβλίου στό διαδίκτυο, εἶναι ἐνδεικτική της ἐπιχειρήσεως πού ἔγινε γιά τήν προβολή του…

Φυσικά, σέ ὅλη αὐτή τήν ἐκστρατεία προωθήσεως τοῦ πονήμα­­τος τοῦ κ. Ἐλευθεράτου ὑπῆρξε μονόλογος. Δέν ἐπετράπη πουθενά ἀντίλογος, δέν ἀκούστηκε ἀντίρρηση, ἔνσταση ἤ κά­ποια ἄλλη ἄποψη. Οὐδέποτε δόθηκε ὁ λόγος στήν “ἄλλη πλευρά”… Τηρεῖται δηλαδή ἡ ἀρχαία ρῆση «Σιγαθέν ἀποθνήσκει»…

 Τό ὕφος τοῦ «Λαμόγια στό χακί»

Τό βιβλίο τοῦ κ. Ἐλευθεράτου δέν ἀποτελεῖ κατά κανένα τρό­πο μία ἐπιστημονική ἤ ἔστω ψύχραιμη καί ἀντικειμενική ἔρευνα πού ἔχει ὡς σκοπό τήν ἀνεύρεση τῆς ἀλήθειας. Πρόκειται γιά βιβλίο καθαρά ἐπιθετικοῦ χαρακτήρα μέ ἔντονο τό ἰδεολογικό πρό­­­σημο.

Ὁ ἴδιος παραδέχεται στόν πρόλογό του ὅτι σκοπός του εἶναι νά ἀντικρούσει τήν “προπαγάνδα” ὑπέρ τῆς 21ης Ἀπριλίου πού δια­­­­δίδεται ὅλο καί περισσότερο τά τελευταῖα χρόνια, εἴτε ἀπό ὅσους θεωρεῖ “ἀκροδεξιούς”, εἴτε ἀπό ὅσους θεωρεῖ ἁπλά “ἀδα­είς”. Ἔτσι λοιπόν μέσα ἀπό αὐτό τό βιβλίο προσπαθεῖ νά μᾶς ἀ­πο­καλύψει τήν “ἀλήθεια” τῆς ὁποίας εἶναι ὁ ἀποκλειστικός κάτοχος…

Ὁ λόγος τοῦ συγ­­γραφέα διέπεται ἀπό τήν λογική ὅτι «διαλύει μύθους», «ξεσκεπάζει τήν προπαγάνδα» καί «ἀποκαλύπτει τήν ἀ­λή­­­­­θεια στούς ἀδαεῖς καί παραστρατημένους συμπολίτες μας». Ὅλα αὐτά εἶναι διάχυ­τα στόν γραπτό καί προφορικό λόγο τοῦ κυρίου Ἐλευθεράτου!

Τό χειρότερο εἶναι ὅτι ἡ γραφίδα τοῦ κατέχεται ἀπό μία διά­χυτη εἰρωνεία, μέ συνεχεῖς χαρακτηρισμούς καί κοσμητικά ἐ­πίθετα γιά τά πρόσωπα στά ὁποῖα ἀναφέρεται. Τό εἰρωνικό αὐτό ὕφος ἀγγίζει πολλές φορές τά ὅρια τοῦ “κατινίστικου” καί φανερώνει ἐξ’ ἀρχῆς μία ἄγαρ­μπη προσπάθεια “προπαγανδιστικῆς” παραποιήσεως τῆς ἀληθείας…

 Οἱ πηγές & ἡ τεκμηρίωση τοῦ «Λαμόγια στό χακί»

Ἄς ἐξετάσουμε ὅμως τίς πηγές καί τήν τεκμηρίωση στό ἔργο τοῦ Δ. Ἐλευθεράτου…

Ἡ νοοτροπία πού διέπει τήν γραφή τοῦ ἔγκειται στό ὅτι πάσα πηγή ἀριστερίζουσας ἤ “ἀντιχουντικῆς” προελεύσεως, εἶναι a pri­ori ἀντικειμενική καί λέει τήν ἀλήθεια. Ἀντιθέτως κάθε πηγή πού ἀναφέρει κάτι θετικό γιά τό καθεστώς, αὐτόματα θεωρεῖται προπαγανδιστική.

Κορυφαῖο παράδειγμα ἀποτελεῖ ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ βιβλίου τοῦ Νικολάου Μακαρέζου «Ἡ Οἰκονομία τῆς Ἑλλάδος 21η Ἀπριλίου 1967 - 8η Ὀκτωβρίου 1973» πού ἀναγνωρίζει καί ὁ ἴδιος ὅτι πρόκειται γιά συγκροτημένο ἔργο. Θά περίμενε κανείς ὅτι ὁ κ. Ἐλευθεράτος τό ξεψάχνισε, ἀνα­ζή­­τησε ὅλες τίς πρωτογενεῖς πηγές του καί ἐνδεχομένως νά ἐντό­πισε λαθροχειρίες, μισές ἀλήθειες ἤ καί ἀνύπαρκτα στοιχεῖα. Τίποτε ἀπό αὐτά ὅμως δέν συνέβη. Μόνο μία φορά (σελίδα 207), ἀνα­φέρεται σέ στοιχεῖα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Μακαρέζου τά ὁποῖα δῆθεν κατάφερε νά ἀντικρούση (θά ἐπανέλθουμε σέ αὐτό στό ἀντίστοιχο κεφάλαιο). Γιά τίς ὑπόλοιπες 520 σελίδες τοῦ βιβλί­ου τοῦ Μακαρέζου δέν βρήκαμε οὔτε μία ἀντίκρουση μέ συγκεκριμένα στοι­χεῖα…

Ὅλες οἱ πηγές πού χρησιμοποιεῖ τό «Λαμόγια στό χακί» εἶναι δευτερογενεῖς καί τριτογενεῖς! Πρόκειται κατά βάση γιά βιβλία μαρξιστῶν καί γενικά ἀρι­στερῶν συγγραφέων, ἐκδιδόμενα καί ἀπό συγκεκριμένους ἐκδο­τικούς οἴκους μέ σαφῆ ἰδεολογικό χαρακτήρα. Πιό συγκεκριμένα, πρόκειται γιά:

1) Βιβλία γενικοῦ τύπου, εἴτε ἱστορικοῦ, εἴτε οἰκονομικοῦ χα­ρακτήρα (ἐνδεικτικοί τίτλοι, «Ἱστορία τῆς Σύγχρονης Ἑλλάδας 1940 - 1974», «Οἰκονομική Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους», «Οἰκονο­μία καί Πολιτική στή Σύγχρονη Ἑλλάδα», «Μελέτες Πάνω στή Σύ­γχρονη Ἑλληνική Οἰκονομία. Ἐπιλογή Ἄρθρων», «Ἡ Ἑλλάδα κάτω ἀπό τόν στρατιωτικό ζυγό» κ.ἄ.),

2) Βιβλία δῆθεν ἀπομνημονευματικοῦ ἤ βιογραφικοῦ, ἀλ­λά στήν πραγματικότητα ἁγιογραφικοῦ καί με­ροληπτικού χα­ρακτήρα (π.χ. «Ἄρης ὁ Ἀρχηγός τῶν Ἀτάκτων» καί «Ἡ Δημοκρατία στό Ἀπόσπασμα») ἤ καί ἁπλῶς προχειρογραμμένα καί κατά βάση ἀναξιόπιστα («Ἱστορία (Κωμικοτραγική) τοῦ Νεοελ­λη­νι­κοῦ Κράτους 1830-1974»)

3) Βιβλία οἰκονομικοῦ κυρίως περιεχομένου μέ ἀπολύτως στρα­τευμένο χαρακτήρα ὁ ὁποῖος εἶναι φανερός ἀκόμη καί ἀπό τούς τίτλους τους (π.χ. «Ἡ Εἰσβολή τοῦ Ξένου Κεφαλαίου στήν Ἑλλάδα» -τό συγκεκριμένο εἰδικά τό χρησιμοποιεῖ πολύ ὁ κ. Ἐλευ­­θεράτος ὡς πηγή τεμηρίωσης- «Οἰκονομική Κρίση καί Κρατική Πο­λιτική. Ἡ Νεοφιλελεύθερη - Συντηρητική Στροφή στήν Ἑλ­λάδα τοῦ Σήμερα», «Ἐξαρτημένη Ἀνάπτυξη. Ἡ Ἑλληνική Περίπτωση», «Ὁ Νεοφασι­­σμός στήν Ἑλλάδα 1967-1974»[1]

4) Ρεπορτάζ καί ἄρθρα ἐφημερίδων, κυρίως τοῦ ἔτους 1975 (ὅταν δηλαδή εἶχε ἐξαπολυθεῖ ἕνα ἀνελέητο “ἀντιχουντικό” κυνήγι μαγισσῶν…) καθώς καί ἕνα «Ἱστορικό Λεύκωμα» τῆς ἐφημε­ρίδας «Καθημερινή»[2]

5) Φῆμες, κουτσομπολιά κ.λπ. ἀνεπιβεβαίωτες εἰδήσεις καί πλη­ροφορίες.

Ἔτσι λοιπόν ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι τό βιβλίο τοῦ Ἐλευ­θε­ράτου δέν συνιστᾶ κάν πρωτότυπη ἔρευνα, ἁπλῶς ἀναμασᾶ ὅ,τι ἔχει γραφτεῖ ἀπό τήν Μεταπολίτευση καί μετά σχετικά μέ τήν 21η Ἀπριλίου, ἀπό διάφορους ἰδεολογικούς ἀντιπάλους του κάθε­στῶ­τος.

 Ἡ ἐπιχειρηματολογία καί ἡ μεθοδολογία τοῦ «Λαμόγια στό χα­κί»

Πέραν ὅμως τοῦ ὕφους καί τῶν πηγῶν, χρήσιμο εἶναι νά σχολιάσουμε καί τήν ὅλη δομή τῆς ἐπιχειρηματολογίας τοῦ βιβλίου τοῦ κ. Ἐλευθεράτου:

1) Πρόκειται γιά ἀσυνάρτητο ἔργο, χωρίς δομῆ, μέ ἄναρχη καί ἀποσπασματική ἐπιλογή θεμάτων σέ ὕφος σχεδόν παραληρηματικό. Τηρεῖται στό ἔπακρον ἡ λαϊκή ρήση: “ὅτι θυμᾶται, χαίρεται”. Ἀκατάπαυστη φλυαρία καί μεταπήδηση ἀπό τό ἕνα θέ­μα στό ἄλλο, συχνά ἄνευ οὐσίας. Γεγονός πού χαρακτηρίζει τόν τυ­χοδιωκτικό καί προπα­γανδιστικό τρόπο πού εἶναι γραμμένο τό βιβλίο.

2) Συχνά τά στοιχεῖα του δέν καλύπτουν ὅλη τήν περίοδο (1967 - 1973), ἀλλά μόνο ἕνα μέρος τῆς (π.χ. 1967 - 70 ἤ ‘71 κ.λπ). Αὐ­­τό γίνεται ὅταν βολεύει τήν ὅλη θεώρησή του γιά νά ἀλλοι­ώ­­ση τό συμπέρασμα. Ἐπίσης, λαμβάνεται παραπλανητικά ὡς ἑνιαία ἡ πε­ρίοδος 1967 - 1974, παρότι ὑπῆρχε ἄλλη Κυβέρνηση τήν περίοδο 1967 - 1973 καί ἄλλες Κυβερνήσεις τό 1974. Δηλαδή, προκειμένου νά μειωθοῦν στατιστικά οἱ δεῖκτες τῆς περιόδου Γ. Παπαδοπούλου (1967 - 1973), συμπεριλαμβάνεται καί τό ἔτος 1974, κατά τό ὁποῖο στό πρῶτο ἥμισυ κατεῖχε τήν ἐξουσία τό καθεστώς Δ. Ἰωαννίδη καί στό δεύτερο ἥμισυ ἡ Κυβέρνηση Κ. Καραμανλή.

3) Ἡ παράθεση στοιχείων, εἶναι μεροληπτική καί ποιοτικά ἀποσπασματική. Ἀναδεικνύει πάντοτε κάποιο σημεῖο ἀρνητικῆς προόδου (πραγματικῆς ἤ φανταστικῆς), χωρίς ποτέ νά παρουσιάζει ὁποιαδήποτε θετική ἐξέλιξη. Ἀποφεύγει πάντοτε τήν συνολική ἀποτίμηση τῶν ἑκάστοτε τομέων μέ τούς ὁποίους καταπιάνεται. Στήν Παιδεία, τήν ἀγροτική πολιτική, τήν κοινωνική πολιτική, τόν τουρισμό κ.λπ., δέν θά δοῦμε ποτέ μία συνολική ἀποτίμηση, ἀλλά μόνο ἀποσπασματικές ἀρνητικές κρίσεις σέ ἐπί μέρους ζητήματα.

4) Σχεδόν ποτέ δέν γίνεται μία συνολική συγκριτική ἀπο­τίμηση τῆς περιόδου σέ σχέση μέ τήν προηγούμενη καί τήν ἑπόμενη περίοδο. Ὁ ἀναγνώστης δέν μπορεῖ νά κρίνει τί παρέλα­βε καί τί παρέδωσε ἡ 21η Ἀπριλίου καί πού τό ὁδήγησαν οἱ ἑπό­μενες κυβερνήσεις! Ἡ χρονική τοποθέτηση τῶν συγκριτικῶν στοι­χεί­ων τοῦ γίνεται ἐπιλεκτικά (πότε μέ τήν προαπριλιανή καί πότε μέ τήν μεταπολιτευτική περίοδο) ἀνάλογα μέ τό πώς βολεύει τόν ἴδιο καί τόν σκοπό τοῦ βιβλίου του.

5) Ποτέ δέν δίνει μεγέθη σέ σύγκριση μέ τό ἐξωτερικό καί τήν διεθνῆ οἰκονομική κατάσταση. Ἔτσι, δέν βλέπουμε π.χ. τούς ρυθμούς ἀναπτύξεως τῆς Ἑλλάδος σέ σχέση μέ τίς ἄλλες χώ­ρες ἤ ὑπάρχει πλήρης ἄγνοια τῶν συνθηκῶν πληθωρισμοῦ στήν ὑπόλοιπη Εὐρώπη, τήν ἐποχή πού ὁ Ἐλευθεράτος σχολιάζει τήν ἀντί­στοιχη πολιτική τοῦ καθεστῶτος στόν συγκεκριμένο τομέα!

6) Υἱοθετεῖ πάντοτε ὁποιοδήποτε "στοιχεῖο" τόν βολεύει καί εἶναι ἐκ προοιμίου ἀρνητικό ἤ ἐχθρικό πρός τό καθεστώς καί τά πε­πραγμένα του, χωρίς κάν νά μπαίνει στόν κόπο νά τό διασταυρώση ἤ νά ἐλέγξη τήν ἀξιοπιστία του.

 Ἡ ἀναγκαία ἀπάντηση στό  βιβλίο «Λαμόγια στό χακί»

Θεωροῦμε ὅτι ἀποτελεῖ κοινό τόπο γιά κάθε λογικό καί ἔντιμο ἄνθρωπο ὅτι ἡ ἱστορία πρέπει νά γράφεται μέ ὅσο τό δυνατόν πιό ἀντικειμενικό τρόπο. Ἀπόλυτη ἀντικειμενικότητα ὁπωσδήποτε δέν γίνεται νά ὑπά­ρξει. Ὡστόσο οἱ ἐπίδοξοι ἱστοριογράφοι πρέπει νά ἐπιδιώκουν τήν μέγιστη δυνατή προσέγγιση τῆς ἀντικειμενικότητος, ἀρχικά μέ τό νά προσπαθήσουν νά ἀποβάλουν τό στρατευμένο ἰδεολογικό πρί­σμα κατά τήν διάρκεια τῆς ἔρευνάς τους καί κατά δεύτερον, μέ τό νά ἐρευνοῦν ὅσο πιό ἐξονυχιστικά καί σφαιρικά γίνεται τίς δια­θέ­σι­μες πηγές.

Κρίναμε λοιπόν ὅτι ἦταν χρέος μας πρός τήν Ἱστορία νά δώσου­με τήν ἀπάντηση στά ὅσα ἔγραψε ὁ Δ. Ἐλευθεράτος στό βιβλίο του «Λαμόγια στό Χακί». Καί τό δικό μας ἔργο τό ὀνομάσαμε «Λαμόγια χωρίς Χακί», ἀκριβῶς γιά νά καταδείξουμε ὅτι δέν ὑπά­ρχει μεγαλύτερη… “λαμογιά”, ἀπό τό νά προσπαθεῖ κάποιος νά ἀλλοιώσει τήν ἱστορία, νά διαστρεβλώση τήν ἀλήθεια καί νά δηλητηριάση μέ ψέμματα τίς ἐπερχόμενες γενεές…

Ἡ τεκμηρίωση, τό ὕφος, ἡ ἐπιχειρηματολογία καί οἱ πηγές τοῦ δικοῦ μας ἔργου - ἀπάντηση στόν κ. Δ. Ἐλευθεράτο θά ἀκολου­θήση ἀκριβῶς τήν ἀντίστροφη μέθοδο ἀπό τήν δική του. Ὅτι γράφεται στήν παροῦσα ἐργασία θά τεκμηριώνεται μέσα ἀπό τίς πλέον ἀναμφισβήτητες καί ἀποκλειστικά πρωτογενεῖς πηγές:

1) Οἱ ἀπαντήσεις καί τά στοιχεῖα μας βασίζονται κατ’ ἀ­ρχήν στίς Ἐκθέσεις ὅλων τῶν Διεθνῶν Οἰκονομικῶν Ὁργα­νισμῶν: Τοῦ Ο.Ο.Σ.Α., τοῦ Δ.Ν.Τ., τῆς Οἰκονομικῆς Ἐπι­­τροπῆς τοῦ Ο.Η.Ε., τοῦ Διεθνούς Οἰκονομικοῦ Τύπου, τῶν Τρα­πεζῶν διε­θ­νούς κύκλου ἐργασιῶν κ.λπ.

2) Βασίζονται ἐπίσης στά στοιχεῖα τῶν πλέον ἀξιοπίστων Ἐθνι­κῶν Πηγῶν: Τῆς Ἐθνικῆς Στατιστικῆς Ὑπηρεσίας, τῆς Τρα­­­­πέζης τῆς Ἑλλάδος, τῆς Ὑπηρεσίας Ἐθνικῶν Λογα­ρια­σμῶν κ.λπ.

3) Ἡ ἔρευνά διασταυρώνεται μέσα ἀπό σπάνιες κυβερ­νητι­κές ἐκδόσεις, ἀπόρρητα ἔγγραφα καί ἐκθέσεις, καθῶς καί με­­λέ­τη ἀρχεῖων τῶν παραγωγικῶν Ὑπουργεῖων τῆς περιόδου.

4) Προκειμένου νά ὁλοκληρώσουμε τήν ἀπάντησή μας χρησιμοποιήθηκε ὅλη ἡ σχετική βιβλιογραφία -ἀρνητικά καί θετικά προ­­­σκείμενη- πού ἀφορά τήν οἰκονομική πο­λιτι­κή καί τά πεπραγμένα τῆς ἐποχῆς.

Τέλος, γιά νά δώσουμε τήν πλήρη εἰκόνα πού ἀποκρύπτεται, ἡ ἀνάλυση τῶν οἰκονομικών στοιχείων τῆς περιόδου 1967 - 1973, γί­νεται σέ συγκριτικό συσχετισμό μέ ὅλες τίς κυβερνητικές πε­ριό­δους τῆς 40ετίας 1953 - 1993, πού προηγήθηκαν καί ἀκο­λού­θη­σαν.[3]    

Υποκινοῦμε καί παροτρύνουμε τούς ἀναγνώστες νά διαβάσουν καί τό βιβλίο τοῦ κ. Ἐλευθεράτου καί τήν δική μας ἀπάντη­ση. Νά μελετήσουν τά στοιχεῖα καί τήν τεκμη­ρίω­ση πού παραθέτουμε στόν παρόν ἔργο, σέ ἀντιπαραβολή μέ τά δι­κά του.

Εἶναι σίγουρο ὅτι ὁ ἀναγνώστης θά ἐξαγάγη τά συμπεράσμα­τά του. Θά κρίνη καί θά συγκρίνη, χωρίς παρωπίδες καί πέραν ἀπό πολι­τι­κές ἐμπάθειες καί κομματικές σκοπιμότητες...

[1] Τό βιβλίο «Ὁ Νεοφασισμός στήν Ἑλλάδα 1967 - 1974» τό ὁποῖο χρη­σιμοποιεῖ ἐκτενῶς ὁ κ. Ἐλευθεράτος, εἶναι χαρακτηριστικό τοῦ ἐπιπέδου σοβαρότητος τῶν πηγῶν του! Μονομερής ἀνάλυση μαρξιστικοῦ τύπου, κα­τε­βατᾶ προτάσεων μέ χαρακτηρισμούς καί κοσμητικά ἐπίθετα μέ ἐλά­χι­στη τε­κμηρίωση ἡ ὁποία βασίζεται κυρίως σέ ἄρθρα ἐφημερίδων…
[2] Χωρίς νά παραγνωρίζουμε τήν ἀξία τῶν σοβαρῶν ρεπορτάζ καί ἄρ­θρων στόν ἡμερήσιο Τύπο, ὅπου πολλές ἀξιόλογες πληροφορίες μπο­ροῦν νά καταχωρηθοῦν καί πολλές ἀποκαλύψεις μποροῦν νά γίνουν, εἶ­ναι ἐπίσης γεγονός (τουλάχιστον γιά τούς γνῶστες τῆς νεοελληνικῆς ἰστο­ρίας) ὅτι οἱ ἐφημερίδες διαχρονικά φέρουν μεγάλη εὐθύνη γιά συκο­φαντικές ἐπιθέσεις κατά προσώπων, γιά ἔξαψη τῶν παθῶν καί πτώση τοῦ πολιτι­κοῦ ἤθους, διαπλοκή μέ οἰκονομικᾶ καί πολιτικά συμφέρο­ντα, ὅπου κυριολεκτικά ἀνέβαζαν καί κατέβαζαν κυβερνήσεις, ἀκόμη καί χρηματισμό ἀπό ξένες πρεσβεῖες καί μυστικές ὑπηρεσίες!
[3] Διευκρίνηση: Στήν παροῦσα ἐργασία δέν ἐκλαμβάνεται ὡς ἑνιαία ἡ πε­ρίοδος 1967 - 1974. Διότι ἄλλη εἶναι ἡ περίοδος 1967 - 1973 (περίοδος Γ. Παπαδοπούλου) καί ἄλλη ἐκείνη τοῦ 1974 (περίοδος Ἰωαννίδη καί κατόπιν Καραμανλή). Ἡ ἀπατηλή ταύτιση τοῦ καθεστῶτος Γ. Παπαδοπούλου μέ τό καθεστώς Δ. Ἰωαννίδη γίνεται ἐσκεμμένα. Τό τελευταῖο ἀνέ­τρε­ψε τό πρῶτο καί ὑπῆρξε ἄρνηση καί ὄχι συνέχειά του. Πρόκειται σα­φῶς γιά δυό διαφορετικές κυβερνήσεις καί καθεστῶτα. Πολλοί ἀπαν­τοῦν ὅτι ὁ Δ. Ἰωαννίδης ὑπῆρξε “τέκνο” τῆς 21ης Ἀπριλίου καί ἄρα τό κα­θεστώς του συνέχειά της. Μέ τήν ἴδια λογική καί οἱ κυβερνήσεις τῶν “ἀποστατῶν” τήν περίοδο 1965 - 1966, θά ἔπρεπε νά θεωροῦνται συνέχεια τῆς Κυβερνήσεως Γ. Παπανδρέου (1963 - 1965), ἀφοῦ προῆλθαν ἀπό αὐτήν, παρότι “ἀποστάτησαν” ἐναντίον τοῦ Γ. Παπανδρέου καί τόν ἀνέ­τρεψαν. Ἄν εἶναι δυνατόν…


Ε.ΠΟ.Κ.
http://epok1973.com/%CE%B1%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1/87-%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%87%CE%B1%CE%BA%CE%B9-%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CF%81%CE%BF%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7