1822: Ήταν 8 Σεπτεμβρίου κι ο οθωμανικός στόλος
από τη Μονεμβασιά κίνησε ν’ ανεφοδιάσει το Παλαμήδι τ’ Αναπλιού,
που το πολιορκούσαν απ’ την στεριά ο Δημήτριος Υψηλάντης
με τα παλληκάρια του και από την θάλασσα η Κυρά των Σπετσών Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα με τα πλεούμενά της....
Ο γέρων-άρχων των Σπετσών Χατζηγιάννης Μέξης
είχε λάβει απόφαση να οργανώσει την άμυνα του νησιού.
Μεγάλη ναυμαχία έγινε, κινδύνεψε ο ελληνικός στόλος,
Μιαούλης και Πιπίνος… Κι εφόρμησε με το πυρπολικό του
ο ηρωϊκός σπετσιώτης πυρπολητής Κοσμάς Μπαρμπάτσης
και πυρπόλησε την τουρκική ναυαρχίδα
κι ο οθωμανικός στόλος τράπηκε σε φυγή.
Πάνω στον κάβο του Φαναριού, σε θέση σπουδαία και περίοπτη,
στον χώρο του Παλιού Λιμανιού, εκεί που βρισκόταν “ο Προμαχώνας”,
το ισχυρότερο κανονιοστάσιο των Σπετσών,
βρίσκεται η Ορθόδοξη εκκλησιά της Παναγίας της Αρμάτας,
εις ανάμνησιν της μεγάλης νίκης…
1922: Η Μικρασία κατέρρεε, το μέτωπο στον Σαγγάριο είχε σπάσει…
Οι στρατιώτες προσπαθούσαν να σώσουν ζωή και τιμή…
8 Σεπτεμβρίου τιμάται η μνήμη των Μητροπολιτών:
Ζήλων Ευθυμίου, Κυδωνιών Γρηγορίου,
Σμύρνης Χρυσοστόμου, Ικονίου Προκοπίου,
Μοσχονησίων Αμβροσίου,
που μαρτύρησαν με φρικτά βασανιστήρια…
Ο Ελληνισμός σύρθηκε σαν αμνός στην σφαγή,
στα «αμελέ ταμπουρού» (τάγματα εργασίας) στα βάθη της Ανατολής,
στην προσφυγιά και την φτώχεια…
Όσοι επέζησαν, πονεμένοι, χήρες, ορφανά,
πεινασμένοι, παγωμένοι από το κακό που τους είχε βρει,
με τις βασανισμένες τους ψυχές αλύτρωτες και μόνες,
με το δάκρυ να χαράζει σαν διαμάντι τα γυάλινα πρόσωπα,
έσφιξαν τα δόντια κι αποφάσισαν να ζήσουν.
Φτάνοντας στην Αθήνα,
μαζί μ΄ όλους εκείνους που τους συνέτρεξαν,
ήταν και μια νυφούλα μικρομάνα τριών παιδιών κι έγκυος στο τέταρτο,
που ΄χε παντρευτεί δικό τους παλληκάρι… Λεβέντη Μικρασιάτη!
Τον Νίκο Καραγιάννη, από τον Μπουρνόβα τους τον ξακουσμένο!...
Κι η νυφούλα των 24 χρονών, που Λέλα την φωνάζουν,
τους δίνει την καρδιά της, ολάκερη την ψυχή της…
Η αγάπη για τον συνάνθρωπό, η ευαισθησία
κι η μεγαλοψυχία της, την κάνουν συνεργό της Παναγιάς…
Συντρέχει και φιλοξενεί στο σπιτικό και την αυλή της
χήρες κι ορφανά, ηλικιωμένους και νέα κορίτσια
που ψάχνουν ν’ αρπάξουν την ζωή
από ’να κουρελάκι... από μια γωνίτσα, ένα ψίχουλο…
Η αγκαλιά της γεμάτη μωρά κι εκείνη πρώτη στα συσσίτια,
αγρυπνά για κάθε ανάγκη και πόνο, αυτών των ανθρώπων
που το χέρι του Θεού οδήγησε στην πόρτα της…
Αναζητά κι αλλού καταλύματα, τρόφιμα, φάρμακα, ενδύματα…
Ζητά από συγγενείς και φίλους να στεγάσουν τους αναγκεμένους…
Η ζεστή αγκαλιά της προσφέρει καταφύγιο και
το γλυκό της χαμόγελο, παρηγορεί και χαρίζει ελπίδα…
Ο λόγος της γλυκύς, ευπροσήγορος, δυνατός, στερεώνει ψυχές,
χαρίζει κουράγιο και δύναμη, διευθετεί προβλήματα…
Η Λέλα Καραγιάννη ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ, πάνω και πέρα απ’ όλα,
γι’ αυτό πήρε στους ώμους της ευθύνες και υποχρεώσεις
δυσανάλογα βαριές για τα χρόνια της…
Υπήρξε Ηρωίδα γιατί ήξερε ν’ αγαπά, να προσφέρει, να θυσιάζεται…
Αλλιώς δεν γίνεται κάποιος ήρωας, αν μέσα του δεν καίει η φλόγα
της αγάπης, της πίστης, της προσφοράς, της θυσίας…
Η Λέλα Καραγιάννη πορεύτηκε στην ζωή της
χέρι χέρι με τον σύζυγο με αγάπη και σύμπνοια
ανατρέφοντας μαζί τα παιδιά τους και γαλουχώντας τα
με τα ιδανικά των γενναίων!...
1941: Έτσι ξεκινά το δεύτερο γιουρούσι προσφοράς
με το που μπαίνουν οι κατοχείς στην Αθήνα…
Το σπουδαίο, περήφανο πνεύμα της,
ο υψηλός πήχης που τοποθετεί την τιμή
και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
δεν την αφήνουν να ησυχάσει…
Το αίμα της προγόνου της Μπουμπουλίνας
κοχλάζει στις φλέβες της καυτό…
και προσφέρει πάλι την εαυτό της κομματάκι-κομματάκι
να θρέψει τα παιδιά των συμμάχων που ξέμειναν πίσω
στην Ελλάδα μας, τότε που η λαίλαπα του πολέμου
σκόρπισε σαν τα στάχια στον άνεμο τους λαούς…
Άγγλοι, Νεοζηλανδοί, Καναδοί, έγιναν τα καινούργια της παιδιά,
πού τα προστάτευε, τα στέγαζε, τα έτρεφε και τα φυγάδευε
στην Μέση Ανατολή με κάθε κόστος!...
Και δημιούργησε την Αντιστασιακή της Οργάνωση «Μπουμπουλίνα»
και με τα σαμποτάζ, τις δολιοφθορές και τις ποικίλες δράσεις,
οι Γερμανοί ένιωσαν ότι οι Έλληνες δεν υποτάσσονται!
Συνεργάσθηκε με Ιταλούς αντιφασίστες και Γερμανίδες αντιναζί!
Μεταμφιέστηκε σε χωρική, γριά, εργάτρια…
Στρατολόγησε γιατρούς, βιομήχανους, εργοστασιάρχες,
αστυνομικούς και υψηλά ιστάμενα πρόσωπα!...
Μάζεψε πληροφορίες και έσωσε ανθρώπους από την εκτέλεση…
Οργάνωσε ανατινάξεις, φυγαδεύσεις κρατουμένων από τις φυλακές,
γλύτωσε Εβραίους από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως…
Αντιστάθηκε με κάθε μέσο και τρόπο!
1944: Προδόθηκε, συνελήφθη η ίδια και τα παιδιά της,
βασανίστηκαν φριχτά μα δεν λύγισε ΚΑΝΕΙΣ !!!
Στάθηκε «Μάνα» των φυλακισμένων
και τις ορμήνευε να μη δειλιάσουν, παρά να σηκώνουν
περήφανα το κεφάλι μέχρι την τελευταία στιγμή!
Ήταν η Μάνα τους, που τους ενέπνεε δύναμη και κουράγιο!
Εκτελέσθηκε με άλλους 70 ξημερώματα 8 Σεπτεμβρίου 1944
σ’ ένα ρέμα στο Χαϊδάρι, λίγο πριν ξημερώσει η Λευτεριά…
Η Αγάπη, η Πίστη, η Προσφορά, η Θυσία,
η ψυχική της φλόγα, η οδός του μαρτυρίου,
την οδήγησαν στον Παράδεισο του Θεού
και στο Πάνθεο των Ηρώων…
Αιωνία αυτής η μνήμη…
Αιωνία η μνήμη όλων τους…
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
από τη Μονεμβασιά κίνησε ν’ ανεφοδιάσει το Παλαμήδι τ’ Αναπλιού,
που το πολιορκούσαν απ’ την στεριά ο Δημήτριος Υψηλάντης
με τα παλληκάρια του και από την θάλασσα η Κυρά των Σπετσών Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα με τα πλεούμενά της....
Ο γέρων-άρχων των Σπετσών Χατζηγιάννης Μέξης
είχε λάβει απόφαση να οργανώσει την άμυνα του νησιού.
Μεγάλη ναυμαχία έγινε, κινδύνεψε ο ελληνικός στόλος,
Μιαούλης και Πιπίνος… Κι εφόρμησε με το πυρπολικό του
ο ηρωϊκός σπετσιώτης πυρπολητής Κοσμάς Μπαρμπάτσης
και πυρπόλησε την τουρκική ναυαρχίδα
κι ο οθωμανικός στόλος τράπηκε σε φυγή.
Πάνω στον κάβο του Φαναριού, σε θέση σπουδαία και περίοπτη,
στον χώρο του Παλιού Λιμανιού, εκεί που βρισκόταν “ο Προμαχώνας”,
το ισχυρότερο κανονιοστάσιο των Σπετσών,
βρίσκεται η Ορθόδοξη εκκλησιά της Παναγίας της Αρμάτας,
εις ανάμνησιν της μεγάλης νίκης…
1922: Η Μικρασία κατέρρεε, το μέτωπο στον Σαγγάριο είχε σπάσει…
Οι στρατιώτες προσπαθούσαν να σώσουν ζωή και τιμή…
8 Σεπτεμβρίου τιμάται η μνήμη των Μητροπολιτών:
Ζήλων Ευθυμίου, Κυδωνιών Γρηγορίου,
Σμύρνης Χρυσοστόμου, Ικονίου Προκοπίου,
Μοσχονησίων Αμβροσίου,
που μαρτύρησαν με φρικτά βασανιστήρια…
Ο Ελληνισμός σύρθηκε σαν αμνός στην σφαγή,
στα «αμελέ ταμπουρού» (τάγματα εργασίας) στα βάθη της Ανατολής,
στην προσφυγιά και την φτώχεια…
Όσοι επέζησαν, πονεμένοι, χήρες, ορφανά,
πεινασμένοι, παγωμένοι από το κακό που τους είχε βρει,
με τις βασανισμένες τους ψυχές αλύτρωτες και μόνες,
με το δάκρυ να χαράζει σαν διαμάντι τα γυάλινα πρόσωπα,
έσφιξαν τα δόντια κι αποφάσισαν να ζήσουν.
Φτάνοντας στην Αθήνα,
μαζί μ΄ όλους εκείνους που τους συνέτρεξαν,
ήταν και μια νυφούλα μικρομάνα τριών παιδιών κι έγκυος στο τέταρτο,
που ΄χε παντρευτεί δικό τους παλληκάρι… Λεβέντη Μικρασιάτη!
Τον Νίκο Καραγιάννη, από τον Μπουρνόβα τους τον ξακουσμένο!...
Κι η νυφούλα των 24 χρονών, που Λέλα την φωνάζουν,
τους δίνει την καρδιά της, ολάκερη την ψυχή της…
Η αγάπη για τον συνάνθρωπό, η ευαισθησία
κι η μεγαλοψυχία της, την κάνουν συνεργό της Παναγιάς…
Συντρέχει και φιλοξενεί στο σπιτικό και την αυλή της
χήρες κι ορφανά, ηλικιωμένους και νέα κορίτσια
που ψάχνουν ν’ αρπάξουν την ζωή
από ’να κουρελάκι... από μια γωνίτσα, ένα ψίχουλο…
Η αγκαλιά της γεμάτη μωρά κι εκείνη πρώτη στα συσσίτια,
αγρυπνά για κάθε ανάγκη και πόνο, αυτών των ανθρώπων
που το χέρι του Θεού οδήγησε στην πόρτα της…
Αναζητά κι αλλού καταλύματα, τρόφιμα, φάρμακα, ενδύματα…
Ζητά από συγγενείς και φίλους να στεγάσουν τους αναγκεμένους…
Η ζεστή αγκαλιά της προσφέρει καταφύγιο και
το γλυκό της χαμόγελο, παρηγορεί και χαρίζει ελπίδα…
Ο λόγος της γλυκύς, ευπροσήγορος, δυνατός, στερεώνει ψυχές,
χαρίζει κουράγιο και δύναμη, διευθετεί προβλήματα…
Η Λέλα Καραγιάννη ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ, πάνω και πέρα απ’ όλα,
γι’ αυτό πήρε στους ώμους της ευθύνες και υποχρεώσεις
δυσανάλογα βαριές για τα χρόνια της…
Υπήρξε Ηρωίδα γιατί ήξερε ν’ αγαπά, να προσφέρει, να θυσιάζεται…
Αλλιώς δεν γίνεται κάποιος ήρωας, αν μέσα του δεν καίει η φλόγα
της αγάπης, της πίστης, της προσφοράς, της θυσίας…
Η Λέλα Καραγιάννη πορεύτηκε στην ζωή της
χέρι χέρι με τον σύζυγο με αγάπη και σύμπνοια
ανατρέφοντας μαζί τα παιδιά τους και γαλουχώντας τα
με τα ιδανικά των γενναίων!...
1941: Έτσι ξεκινά το δεύτερο γιουρούσι προσφοράς
με το που μπαίνουν οι κατοχείς στην Αθήνα…
Το σπουδαίο, περήφανο πνεύμα της,
ο υψηλός πήχης που τοποθετεί την τιμή
και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
δεν την αφήνουν να ησυχάσει…
Το αίμα της προγόνου της Μπουμπουλίνας
κοχλάζει στις φλέβες της καυτό…
και προσφέρει πάλι την εαυτό της κομματάκι-κομματάκι
να θρέψει τα παιδιά των συμμάχων που ξέμειναν πίσω
στην Ελλάδα μας, τότε που η λαίλαπα του πολέμου
σκόρπισε σαν τα στάχια στον άνεμο τους λαούς…
Άγγλοι, Νεοζηλανδοί, Καναδοί, έγιναν τα καινούργια της παιδιά,
πού τα προστάτευε, τα στέγαζε, τα έτρεφε και τα φυγάδευε
στην Μέση Ανατολή με κάθε κόστος!...
Και δημιούργησε την Αντιστασιακή της Οργάνωση «Μπουμπουλίνα»
και με τα σαμποτάζ, τις δολιοφθορές και τις ποικίλες δράσεις,
οι Γερμανοί ένιωσαν ότι οι Έλληνες δεν υποτάσσονται!
Συνεργάσθηκε με Ιταλούς αντιφασίστες και Γερμανίδες αντιναζί!
Μεταμφιέστηκε σε χωρική, γριά, εργάτρια…
Στρατολόγησε γιατρούς, βιομήχανους, εργοστασιάρχες,
αστυνομικούς και υψηλά ιστάμενα πρόσωπα!...
Μάζεψε πληροφορίες και έσωσε ανθρώπους από την εκτέλεση…
Οργάνωσε ανατινάξεις, φυγαδεύσεις κρατουμένων από τις φυλακές,
γλύτωσε Εβραίους από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως…
Αντιστάθηκε με κάθε μέσο και τρόπο!
βασανίστηκαν φριχτά μα δεν λύγισε ΚΑΝΕΙΣ !!!
Στάθηκε «Μάνα» των φυλακισμένων
και τις ορμήνευε να μη δειλιάσουν, παρά να σηκώνουν
περήφανα το κεφάλι μέχρι την τελευταία στιγμή!
Ήταν η Μάνα τους, που τους ενέπνεε δύναμη και κουράγιο!
Εκτελέσθηκε με άλλους 70 ξημερώματα 8 Σεπτεμβρίου 1944
σ’ ένα ρέμα στο Χαϊδάρι, λίγο πριν ξημερώσει η Λευτεριά…
Η Αγάπη, η Πίστη, η Προσφορά, η Θυσία,
η ψυχική της φλόγα, η οδός του μαρτυρίου,
την οδήγησαν στον Παράδεισο του Θεού
και στο Πάνθεο των Ηρώων…
Αιωνία αυτής η μνήμη…
Αιωνία η μνήμη όλων τους…
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου