 |
| 29 Φεβρουαρίου 1949. Η Μακεδονία είναι ελεύθερη. Ο γενναίος και υπερήφανος Έλληνας στρατιώτης φρουρεί τα πάτρια εδάφη, ιστάμενος εγγύς των συνόρων, επί καταληφθέντος πολυβολείου των ξένων επιδρομέων. |
Το ξενοκίνητον των κινήτρων του Σλαυϊκής εμπνεύσεως, καθοδηγήσεως και διευθύνσεως Συμμοριτοπολέμου, αποδεικνύεται και εκ της αποφάσεως της 5ης Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. της 30-33 Ιανουαρίου 1949. Η απόφασις αύτη ελήφθη παρουσία Ρώσων και Αλβανών εκπροσωπούν και απέβλεπεν ανεπιφυλάκτως εις τον εδαφικόν ακρωτηριασμόν τής Ελλάδος.
Την εποχήν εκείνην είχεν ήδη, από της 30ής Ιουνίου 1948. επέλθει ρήξις μεταξύ Στάλιν και Τίτο, με αφορμήν την ηγεμόνευσιν των Βαλκανίων. Κατόπιν αυτού, ο Νίκος Ζαχαριάδης, κατά την μετάβασίν του τον Οκτώβριον του 1948 εις Μόσχαν, επισκέπτεται τον Στάλιν, παρά του οποίου λαμβάνει νέας εντολάς. αντιθέτους προς το πνεύμα της Συμφωνίας τού Μπλέντ. Δηλαδή, ενώ μέχρι τότε η Μόσχα υπεστήριξε την γραμμήν του Τίτο, ήτοι «Ομόσπονδος Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας» υπό την κυριαρχίαν της Λαϊκής Νοτιοσλαυϊκής Ομοσπονδίας, τώρα το Κρεμλίνον, πρός δημιουργίαν αντιπερισπασμού, επανέρχεται εις την Βουλγαρικήν γραμμήν του Δημητρώφ και υποστηρίζει την δημιουργίαν ανεξαρτήτου ή αυτονόμου «Μακεδόνικου Κράτους», εντός της «Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας» (Β.Κ.Ο.), εις το όποιον θα επιδιωχθή και η προσέλκυσις και της Νοτιοσλαβικής «Μακεδονίας των Σκοπίων». Ταυτοχρόνως, η Μόσχα, διά της Κομινφόρμ, διαβιβάζει την νέαν πολιτικήν γραμμήν διά τα Βαλκάνια, προς την ηγεσίαν των κομμουνιστοσυμμοριτών, δηλαδή προς το Κ.Κ.Ε.
Δύο μήνας μετά την επιστροφήν του εκ Μόσχας, ο Νίκος Ζαχαριάδης, δημοσιεύει, εις το 12ον φύλλον του «Δημοκρατικού Στρατού», του Δεκεμβρίου 1948, επιστολήν αναφέρουσαν ότι:
«Ο μακεδόνικος λαός δεν αγωνίζεται στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας για να βρει την ισοτιμία και την ισοπολιτεία μέσα στην Ελλάδα, αλλά δημιουργεί τώρα την δικιά τον εθνική ζωή και εστία και τείνει προς την ενότητα πού κατάχτησε με το αίμα του. Ο μακεδόνικος λαός θα απόκτηση μια ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση στην οικογένεια αυτή όπου αύριο θα ανήκει και ο ελληνικός λαός με την λαϊκή δημοκρατία. Και γι' αυτή την ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση παλεύει σήμερα και ο μακεδόνικος λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου...».
Κατόπιν όλων αυτών ο Συμμοριτοπόλεμος λαμβάνει περισσότερον έντονον Σλαυομακεδονικόν χαρακτήρα και την 30-31 Ιανουαρίου 1949 συγκαλείται, εις την περιοχήν των Πρεσπών. η 5η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., ευθυγραμμιζομένη και υιοθετούσα πλήρως τας εντολάς της Μόσχας. «Πρωθυπουργός», την εποχήν εκείνην. ήτο ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο όποιος αντικατεστάθη ολίγον βραδύτερον υπό του Δημητρίου Παρτσαλίδη. «Αρχιστράτηγος» ήτο ο Δημήτρης Βλαντάς και «Πρόεδρος του Πολεμικού Συμβουλίου» ο Νίκος Ζαχαριάδης.
Η 5η Όλομέλειατής Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., διά της ληφθείσης αποφάσεως της, επαναφέρει υπό άλλην μορφήν το εθνοπροδοτικόν σύνθημα «περί ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης» του 3ου Έκτακτου Συνεδρίου του Κ.Κ.Ε. (26 Νοεμβρίου - 3 Δεκεμβρίου 1924). Πράγματι, η εκδοθείσα υπ' αυτής ανακοίνωσις αναφέρει:
«Στη Βόρεια Ελλάδα ο Μακεδόνικος (Σλαβομακεδονικός) λαός τάδωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αντοθυσίας, πού προκαλούν τον θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και της λαϊκής επανάστασης, ο Μακεδόνικος λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του, έτσι όπως την θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποχτήσει. Οι Μακεδόνες κομμουνιστές στέκονται πάντα επικεφαλής στην πάλη του λαού τους».
Αμέσως μετά την λήξιν των εργασιών της 5ης "Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., (εις την οποίαν σημειωτέον αναπληρωματικόν μέλος ήτο και ο αρχισυμμορίτης Χαρίλαος Φλωράκης ή «καπετάν Γιώτης»), ανεσχηματίσθη ή «Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση» και εις αυτήν συμμετέχουν πλέον και οι Βουλγαρικής συνειδήσεως σλαβόφωνοι «Νοφίτες»: Πασκάλ Μητρόφσκυ, Σταύρο Γκότσεφ και Βαγγέλη ή Γκέλο Κόϊτσεφ.
Επί όλων αυτών, ο Λευτέρης Μαυροειδής, εις την σελίδα 166 του βιβλίου του «Από τον Σταλινισμό στην Περεστρόϊκα», γράφει:
«Τον Ιανουάριο του 1949. στην 5η Ολομέλεια της Κ.Ε., ο Ζαχαριάδης έρριξε εντελώς ξαφνικά το σύνθημα αυτοδιάθεσης των Σλαβομακεδόνων πού ζούσαν στην Ελλάδα. Υποσχέθηκε στους Σλαβομακεδόνες «εθνική αποκατάσταση)», δηλαδή δικαίωμα αποχωρισμού από το ελληνικό κράτος».
Προς υλοποίησιν της αποφάσεως της 5ης Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. συνήλθε, εις τας 3-4 Φεβρουαρίου 1949, το 2ον Συνέδριον της Κεντρικής Επιτροπής του Ν.Ο.Φ. και αφού υιοθέτησε την εν λόγω απόφασιν, δηλαδή «την ένωση της Μακεδονίας, σε ένα ισότιμο κράτος μέσα στη λαϊκοδημοκρατική ομοσπονδία των Βαλκανικών λαών», απεφάσισε να συγκληθή νέον Συνέδριον τον Μάρτιον 1949 προκειμένου: «Να διακήρυξη την Ένωση της Μακεδονίας σε ένα ενιαίο ανεξάρτητο Μακεδόνικο κράτος, μέσα στη Λαϊκή Δημοκρατική Ομοσπονδία των Βαλκανικών λαών, πούναι η δικαίωση των πολύχρονων αιματηρών αγώνων».
Μετ' ολίγας δε ημέρας, ήτοι την 15ην Φεβρουαρίου 1949, ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των συμμοριτών μεταδίδει, εκ Βελιγραδίου, τα έξης:
«Ο μακεδόνικος λαός είναι ιδιαίτερος λαός, ο οποίος χύνει το αίμα του σήμερα μαζί μας και, ζητάει τη δική του λευτεριά».
Βραδύτερον, ήτοι κατά τας εργασίας της 7ης Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. (14-18 Μαΐου 1950), ο Νίκος Ζαχαριάδης προσεπάθησε να δικαιολόγηση την περί Μακεδονίας προδοτικήν απόφασιν της ηγεσίας των κομμουνιστοσυμμοριτών, ήτοι της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε. Προς τον σκοπόν αυτόν γράφει, εις το βιβλίον του «Δέκα χρόνια πάλης». ότι τούτο, δηλαδή ή εκχώρησις της ελληνικωτάτης Μακεδονίας εις την Νοτιοσλαυίαν, ήταν άναγκαία και εγένετο διά να καταστή δυνατή η περαιτέρω κινητοποίησις των Σλαβομακεδόνων και ή καθολική ένταξις αυτών εις τας τάξεις των κομμουνιστοσυμμοριών!
Όμως. οι ισχυρισμοί αυτοί του Νίκου Ζαχαριάδη απέχουν της αληθείας. Η πραγματικότης εν προκειμένω είναι ότι όταν, μετά την ρήξιν Στάλιν - Τίτο, καθηρέθη ο Μάρκος Βαφειάδης εκ των αξιωμάτων του, επειδή ήτο φίλος του Τίτο, του οποίου την πολιτικήν εφήρμοζε και ταυτοχρόνως ήτο και προστάτης των λεγομένων «Σλαβομακεδόνων». δηλαδή των Σλαβοφρόνων συμμοριτών (ανταρτών τον Ν.Ο.Φ.), εξεδηλώθη ανησυχία μεταξύ αυτών και συνεπεία αυτού τα πλέον δυναμικά στελέχη των, ακολουθούμενα υπό σημαντικού αριθμού οπαδών των, φοβούμενα διά την τύχην των διέφυγον εις Νοτιοσλαβίαν. Τότε, ο Νίκος Ζαχαριάδης, διά να καθησύχαση τους λοιπούς «Σλαβομακεδόνες» έσπευσε να λάβη τας αποφάσεις του περί αποχωρισμού της Μακεδονίας εκ της Ελλάδος και προσαρτήσεως της εις την Ομοσπονδίαν των Βαλκανικών λαών. Δια του τρόπου αυτού άλλως τε ικανοποιείτο και ή νέα πολιτική γραμμή της Κομινφόρμ διά τα Βαλκάνια.
Διά να γίνη αντιληπτόν το νόημα της αποφάσεως της 5ης Ολομελείας του Κ.Κ.Ε. και αι εξ αυτής απειληθείσαι επιπτώσεις, επί τής εδαφικής ακεραιότητος της Ελλάδος, αρκεί να διάβαση κανείς τα Πρακτικά της 7ης Ολομελείας του Κ.Κ.Ε. (Μάιος 1950), κατά την οποίαν ο αρχισυμμορίτης Δημήτριος Παρτσαλίδης, ευρισκόμενος την εποχήν έκείνην εις προσωπικήν αντιδικίαν μετά του Νίκου Ζαχαριάδη, ομιλών είπε, μεταξύ άλλων και τα έξης αποκαλυπτικά:
«Μετά την 5η Ολομέλεια οι σλαβίζοντες οπαδοί μας διέδωσαν ότι τα σύνορα της Ανεξάρτητης Μακεδονίας, θ' άρχιζαν στον Όλυμπο με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη, ενώ εμείς παραμέναμε σιωπηλοί, αυξάνοντας με τον τρόπο αυτό τη σύγχυση...».
Ανεξαρτήτως, όμως. των ανωτέρω, ο Νίκος Ζαχαριάδης, παρά το ότι προσεπάθησε κατά την 7ην Ολομέλειαν του Κ.Κ.Ε. (14-18 Μαΐου 1950), να δικαιολόγηση την περί Μακεδονίας προδοτικήν απόφασιν της 5ης Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. (30-31 Ιανουαρίου 1949). εν τούτοις, αμέσως σχεδόν εν συνεχεία, κατά τας εργασίας της 3ης Συνδιασκέψεων (14-15 Οκτωβρίου 1950), η αμετανόητος ηγεσία του Κ.Κ.Ε. διά του Αρχηγού της εδήλωνε και πάλιν:
Ιστορικές Μνήμες
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου