Εκτελέσεις του Φενεού [1] [2]
ονομάζεται η περίοδος των εκτελέσεων των κατοίκων της περιοχής, κατά
την διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής, οι οποίες έλαβαν χώρα στις 12, 13,
16, 17 και 18 Ιουλίου 1944 στο χωριό Φενεός του Νομού Κορινθίας από τις ένοπλες κομμουνιστικές συμμορίες που αποτελούσαν τον Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό, [Ε.Λ.Α.Σ.], και τις Ομάδες Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών, [Ο.Π.Λ.Α.]. Το ετήσιο μνημόσυνο των σφαγιασμένων εθνικιστών Ελλήνων πολιτών της ευρύτερης περιοχής της Αρχαίας Φενεού, τελείται στις 18 Ιουλίου κάθε χρόνου.
Ένα από τα στρατόπεδα αιχμαλώτων των ένοπλων συμμοριών του κομμουνιστικού ΕΛΑΣ ήταν το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου [3] [4] κοντά στο χωριό Καλύβια Φενεού Κορινθίας. Οι κομμουνιστές αντάρτες του ΕΛΑΣ συνέλαβαν και εξετέλεσαν τους μοναχούς στις 7 και 14 Ιουλίου και η μονή μετατράπηκε σε φυλακή [5] [6] στρατοπεδάρχης ήταν ο αξιωματικός του ΕΛΑΣ Κωνσταντίνος Γληνός και ο Γ. Πισογιαννάκης. Η εποπτεία των στρατοπέδων της περιοχής ανήκε στον τον Θεόδωρο Ζέγκο, Γραμματέα Περιφερειακής Επιτροπής Αργολιδοκορινθίας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, [ΚΚΕ], ο οποίος δρούσε με το ψευδώνυμο Στάθης ή Τριαντάφυλλος. [7] [8].
Αρχικώς οι πολίτες εκτελούνταν στην χαράδρα του μοναστηρίου του Αγίου Γεωργίου, στο Διάσελο της Ζαρούχλας, στη Μακριά Λάκα της Ζήρειας, στις περιοχές γύρω από τα χωριά Καλύβια και Γκούρα, ενώ αργότερα ανακαλύφθηκε το βάραθρο Τρύπα του Κοκκοβουνίου πλησίον του χωριού Καλύβια, που απείχε 8-9 χιλιόμετρα, στο όρος Δαροδυμάνα, όπου ρίχνονταν τα πτώματα μετά την εκτέλεση των αιχμαλώτων. Ο αριθμός των συλληφθέντων υπολογίζεται σε 3.000 πολίτες που προέρχονταν από όλη την περιοχή της Πελοποννήσου, ενώ άγνωστο παραμένει πόσοι ήταν οι νεκροί, επειδή πολλά πτώματα δεν αναγνωρίζονταν λόγω της προπχωρημένης αποσυνθέσεως. Στις 29 Μαΐου 1945 μετέβη στην περιοχή ειδικό συνεργείο του Υπουργείου Δικαιοσύνης για να ανασύρει τα πτώματα. Η ιατροδικαστική υπηρεσία απαρτιζόταν από τους ιατροδικαστές Ι. Λουκόπουλο, Φατούρο, Κωνσταντέλο, Αστυνόμο Ν. Χαρλαύτη και άλλους. Η διαδικασία διήρκεσε από τις 4 Ιουνίου έως τις 15 Ιουνίου 1945 και ανασύρθηκαν 260 πτώματα τα οποία αναγνωρίστηκαν από τους συγγενείς τους, ενώ για 180 πτώματα δεν κατέστη δυνατή η αναγνώριση τους.
Ο σπηλαιολόγος Νίκος Α. Λελούδας εξιστορεί, στο Περιοδικό Αίπυτος του Σεπτεμβρίου 1996, ότι το 1945 ανεσύρθησαν τα περισσότερα πτώματα από τον Αγγλικό στρατό. Το 1991 μετά από παράκληση συγγενών τον θυμάτων πού δεν είχαν αναγνωρισθεί ή δεν ανασύρθησαν το 1945, οι σπηλαιολόγοι Σ. Παυλίδης και Ν. Λελούδας, μέλη της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας, ανέσυραν από το βάραθρο τους σκελετούς 150 ακόμη περίπου νεκρών.[9] [10]
Ένα από τα στρατόπεδα αιχμαλώτων των ένοπλων συμμοριών του κομμουνιστικού ΕΛΑΣ ήταν το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου [3] [4] κοντά στο χωριό Καλύβια Φενεού Κορινθίας. Οι κομμουνιστές αντάρτες του ΕΛΑΣ συνέλαβαν και εξετέλεσαν τους μοναχούς στις 7 και 14 Ιουλίου και η μονή μετατράπηκε σε φυλακή [5] [6] στρατοπεδάρχης ήταν ο αξιωματικός του ΕΛΑΣ Κωνσταντίνος Γληνός και ο Γ. Πισογιαννάκης. Η εποπτεία των στρατοπέδων της περιοχής ανήκε στον τον Θεόδωρο Ζέγκο, Γραμματέα Περιφερειακής Επιτροπής Αργολιδοκορινθίας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, [ΚΚΕ], ο οποίος δρούσε με το ψευδώνυμο Στάθης ή Τριαντάφυλλος. [7] [8].
Αρχικώς οι πολίτες εκτελούνταν στην χαράδρα του μοναστηρίου του Αγίου Γεωργίου, στο Διάσελο της Ζαρούχλας, στη Μακριά Λάκα της Ζήρειας, στις περιοχές γύρω από τα χωριά Καλύβια και Γκούρα, ενώ αργότερα ανακαλύφθηκε το βάραθρο Τρύπα του Κοκκοβουνίου πλησίον του χωριού Καλύβια, που απείχε 8-9 χιλιόμετρα, στο όρος Δαροδυμάνα, όπου ρίχνονταν τα πτώματα μετά την εκτέλεση των αιχμαλώτων. Ο αριθμός των συλληφθέντων υπολογίζεται σε 3.000 πολίτες που προέρχονταν από όλη την περιοχή της Πελοποννήσου, ενώ άγνωστο παραμένει πόσοι ήταν οι νεκροί, επειδή πολλά πτώματα δεν αναγνωρίζονταν λόγω της προπχωρημένης αποσυνθέσεως. Στις 29 Μαΐου 1945 μετέβη στην περιοχή ειδικό συνεργείο του Υπουργείου Δικαιοσύνης για να ανασύρει τα πτώματα. Η ιατροδικαστική υπηρεσία απαρτιζόταν από τους ιατροδικαστές Ι. Λουκόπουλο, Φατούρο, Κωνσταντέλο, Αστυνόμο Ν. Χαρλαύτη και άλλους. Η διαδικασία διήρκεσε από τις 4 Ιουνίου έως τις 15 Ιουνίου 1945 και ανασύρθηκαν 260 πτώματα τα οποία αναγνωρίστηκαν από τους συγγενείς τους, ενώ για 180 πτώματα δεν κατέστη δυνατή η αναγνώριση τους.
Ο σπηλαιολόγος Νίκος Α. Λελούδας εξιστορεί, στο Περιοδικό Αίπυτος του Σεπτεμβρίου 1996, ότι το 1945 ανεσύρθησαν τα περισσότερα πτώματα από τον Αγγλικό στρατό. Το 1991 μετά από παράκληση συγγενών τον θυμάτων πού δεν είχαν αναγνωρισθεί ή δεν ανασύρθησαν το 1945, οι σπηλαιολόγοι Σ. Παυλίδης και Ν. Λελούδας, μέλη της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας, ανέσυραν από το βάραθρο τους σκελετούς 150 ακόμη περίπου νεκρών.[9] [10]
Παραπομπές
1.[Φενεός οδοιπορικό, Άγγελος Ν. Μπουβής φιλόλογος, Αθήνα 1977.]2.[Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Φενεού Κορινθίας, Αριστείδης Θεοδωρόπουλος.].
3,[Η παρά τον Φενεό Κορίνθου Ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου, Σταύρου Κουτίβα, Αρχείο
Κορινθιακών μελετών, σελ. 30-34, 1970.]
4.[Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου, Τάκης Μπουγιούκος, Αθήνα 1980.]
5.[Μετά τον Πόλεμο, Στάθης Καλύβας, εκδόσεις Αλεξάνδρεια, σελ. 180-183.]
6.[Η Μαύρη βίβλος των εγκλημάτων του ΕΑΜ, Τρύφωνος Παπαθανασίου, 1946.]
7.[Άννα Σταματοπούλου, Φενεός 1944. Η γη της οδύνης, Εκδόσεις Πελασγός, Αθήνα 2010.]
8.[Εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ, Καταπληκτικαί αποκαλύψεις, Το Βάραθρο του Φενεού, φύλλο 01.]
9.[Γεώργιος Διον. Κουρκούτας, "ΦΕΝΕΟΣ: Το Μοναστήρι των Νεομαρτύρων της Κατοχής".]
10.Εφημερίδα Εμπρός
ΜΕΤΑΠΑΙΔΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου