«Τη βδομάδα
των Παθών ζούσα τη ζωή του Ιησού Χριστού ακούοντάς την από το Ευαγγέλιο
και νοιώθωντάς τηνα μεσ’ τα τροπάρια της Μεγάλης Παρασκευής. «Ψυχή μου,
ψυχή μου, ανάστα, τι καθεύδεις; το τέλος εγγίζει και μέλλεις
θορυβείσθαι. Ανάνηψον ουν, ινα φείσηται σου Χριστός ο Θεός, ο πανταχού
παρών και τα πάντα πληρών».
«Την Πόλιν
σου φύλαττε», την Πόλη, την Πόλη των Βυζαντινών, τη δική μας την Πόλη,
την Κωνσταντινούπολη. Τι ήσυχοι που είναι ! Τι συλλογίζονται αυτοί γύρω
μου; Στοχάστηκαν ποτέ πως βρίσκεται η Πόλη αυτή της Παναγίας, η Πόλη που
παρακαλούν οι Βυζαντινοί να τους τη φυλάξη η Παναγία, πως βρίσκεται
παρμένη από τους ξένους; Κι όμως είναι όλοι τους συναγμένοι εδώ, Δεν
ακούνε τάχα τι λέγουν τα τροπάρια; Όχι. Δεν ξέρουν την έννοια της
Κασσιανής, δε γνωρίζουν το Βασιλιά τους. Τι σημαίνει γι’ αυτούς
Ακάθιστος Ύμνος; Κι όμως είναι δω συναγμένοι, επειδή συνάζονταν και
κείνοι οι Βυζαντινοί στις εκκλησίες. Κ’ εγώ ήλθα εδώ για τον ίδιο λόγο.
Και είναι, σαν τους Βυζαντινούς, Έλληνες κι αυτοί, χωρίς να ξέρουν την
ιστορία τους, και ζουν σαν Έλληνες. Κ’ εγώ είμαι Έλληνας μα εγώ, που έχω
κάποια γνώση της ιστορίας μου, είμαι άραγε καλλίτερος απ’ αυτούς; Τι
διαφορετικό ή καλλίτερο απ’ αυτούς κάνω; Πηγαίνω κι εγώ στην εκκλησία,
όπως πηγαίνουν κι αυτοί. Πηγαίνομε στην ίδια εκκλησία. Η ιστορία μας
υπάρχει, κι αν δεν την ξέρωμε. Η τωρινή μας κατάσταση είναι αποτέλεσμα
της ιστορίας μας είτε την ξέρουμε είτε μη».
ΕΘΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου