ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙΡΟΥ (ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ)

Του Σαράντου Καργάκου

Ιστορικού-Συγγραφέως

Το ελληνικό σκάφος εκπέμπει συνεχώς το «Mayday», αντίστοιχο του παλαιού SOS που εκπέμπεται τώρα με το ραδιοτηλέφωνο και όχι με το παλαιό μορσικό σύστημα

 

Εδώ και εννιά περίπου χρόνια ὁ ἑλληνικός κόσμος σέρνεται στούς ἀτελείωτους δρόμους τοῦ φόβου καί τῆς ἀβεβαιότητας. Ἄλλος λαός, χωρίς τή δική μας ἀντοχή, θά εἶχε ἴσως διαλυθεῖ. Εἶναι θαυμαστό ὅτι ἀκόμη ἀντέχουμε καί ἀκόμη ὅσοι τό μποροῦν τό ... γλεντοῦν! Δέν εἴχαμε στήν Ἑλλάδα εὐτυχῶς φαινόμενα εὐτελισμοῦ σάν ἐκεῖνα πού εἴχαμε στίς χῶρες τοῦ ἐκπεσμένου σοσιαλισμοῦ, ὅταν κοπέλλες τῆς κάποτε κραταιᾶς Κομσομόλ περίμεναν στόν περίφημο «Δρόμο τῆς Ἁμαρτίας», πού συνδέει τή Βαρσοβία μέ τή Δρέσδη, νά τίς «ψωνίσει» κάποιος «μερσεντοῦχος» Γερμανός κοιλαρᾶς. Ὡστόσο στήν Ἑλλάδα ἔγινε κάτι πού δέν ἔχει ἐκτιμηθεῖ, τουλάχιστον ἀπό πολλά καί κατά τεκμήριον τά ἰσχυρότερα κόμματα, μηδέ καί τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἐξαιρουμένου. Ἔχει γίνει συνείδηση στόν ἁπλό λαό ὅτι ὑπῆρξε μεγάλη πλάνη ἡ ἁρμονική συνύπαρξη μέ τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση. Ναί ἔπεσαν χρήματα πολλά, ἀλλά δέν χρησιμοποιήθηκαν καλά. Ἡ Ἑλλάς ἀποβιομηχανοποιήθηκε, ἔχασε τήν ἀγροτική καί κτηνοτροφική της εὐρωστία καί ἀσκήθηκε στό δανειακῶς ζῆν, δηλαδή στό παρασιτικῶς ζῆν, πού μᾶς ἔφερε στή ζητιανιά.

Αὐτό αὔξησε μιά παράξενη ἐπαναστατική τάση πού ἐκφράζεται μέ τίς καθημερινές (μᾶλλον νυκτερινές) μάχες ἀνάμεσα στήν Αστυνομία καί σέ ὁμάδες ἐξεγερμένων νεαρῶν. Τά λεγόμενα «γραφίττι» ἦταν ἀρχικά μιά ὀργισμένη ποίηση κάποιων ἀπογοητευμένων ἀπό τήν πολιτική νέων, γραμμένη στούς τοίχους μέ χρωματιστά σπρέυ. Ἡ νεολαία δέν θά εἶχε ἄδικο νά ἀγανακτεῖ. Τό σπάσιμο τῶν πιάτων ἐδῶ καί δεκαετίες εἶχε γίνει τό ἐθνικό σπόρ τῶν Ἑλλήνων. Τώρα ἐθνικό μας σπόρ γίνεται τό σπάσιμο τῶν κεφαλιῶν μας.

Στήν κρίσιμη αὐτή στιγμή ὅπου τό ἕνα πρόβλημα σωρεύεται ἐπί τοῦ ἄλλου, μᾶς χρειάζεται μιά κυβέρνηση ἱκανή, πού νά μπορεῖ νά μᾶς βγάζει «ἀβρόχοις ποσί» ἀπό τίς τρικυμίες τῆς πολιτικῆς καί οἰκονομικῆς ἀναταραχῆς. Ἀκόμη καί οἱ πρωτόφοιτοι τῶν πολιτικῶν ἐπιστημῶν γνωρίζουν ὅτι μιά κυβέρνηση μοιάζει μέ πλοῖο σέ τρικυμία. Πρέπει νά εἶναι ἔτσι φτιαγμένη ὥστε νά καβαλλᾶ καί νά ὑπερπηδᾶ τό κῦμα καί ὄχι νά τό κοντράρει. Δυστυχῶς ἡ παροῦσα κυβέρνηση -καί ὄχι μόνον αὐτή- στάθηκε ἱκανή νά «κοντρολάρει» τά πράγματα «ὅπως τή βολεῖ», τή βολεύει δηλαδή, ἀλλά πάντα κατά ξενική ἐπιταγή. Ὁ πρωθυπουργός μας «γύρισε Ἄιρα καί Κάιρα» ὅπως ἔλεγε ἡ γιαγιά· γνώρισε πρόσωπα πολλά, πού πιθανῶς τοῦ ἔταξαν πολλά όμως σέ κρίσιμες στιγμές τόν γέλασαν φρικτά.

Στίς σχέσεις μας μέ τήν Τουρκία τό ΝΑΤΟ, οἱ ΗΠΑ καί οἱ πλεῖστες εὐρωπαϊκές χῶρες τηροῦν τήν ἀρχή τοῦ «ἴσα βάρκα, ἴσα νερά». Ἄν τό ΝΑΤΟ λειτουργοῦσε ἀντικειμενικά τό ζήτημα τῶν Ἑλλήνων στρατιωτικῶν, πού παγιδεύτηκαν αἰσχρά στόν Ἕβρο, θά εἶχε λυθεῖ ἐντός 48 ὡρῶν. Θαυμάζει κανείς τήν ὑδροδυναμική γραμμή τοῦ κυβερνητικοῦ σκάφους, πού ξεπερνᾶ τά προβλήματα χωρίς νά τά λύνει. Ὁ πρωθυπουργός μας, ὅπως προείπαμε, παεῖ παντοῦ. Ξεπέρασε καί τόν σέρ Ἔρνεστ Σάκλετον, τόν μεγάλο ἐξερευνητή τῶν Πόλων. Ἀλλά τί βγαίνει μέ αὐτό; Τό ἑλληνικό σκάφος ἐκπέμπει συνεχῶς τό «Mayday», ἀντίστοιχο τοῦ παλαιοῦ SOS, πού ἐκπέμπεται τώρα μέ τό ραδιοτηλέφωνο καί ὄχι μέ τό παλαιό μορσικό σύστημα.

Τώρα Κύπρος καί μητροπολιτική Ἑλλάς ἔχουν στραφεῖ πρός τήν ἀναζήτηση ὑγρῶν καυσίμων, ὑδρογονανθράκων, φυσικῶν ἀερίων καί ἄλλων ἀγνώστου ὀνομασίας σέ μένα ἐξορυγμάτων ἀπό τά σπλάγχνα τῆς γῆς. Δέν ξέρω τί θά βγεῖ. Ξέρω μόνο ὅτι ἡ σχέση τοῦ νεώτερου πολιτισμοῦ μας μέ τά ὑγρά καύσιμα εἶναι ὅ,τι ἡ σχέση τοῦ ναρκομανοῦς μέ τήν ...ἡρωίνη. Οἱ πόλεις μας -ἔστω κι ἄν εἶναι πανάσχημες- ὅταν πέσει ἡ νύκτα, ντύνονται μέ μιά χρυσοκέντητη φορεσιά φτιαγμένη ἀπό χέρι νεράιδας. Ἡ νεράιδα εἶναι τό ἠλεκτρικό φῶς, πού ἔχει κολλήσει πάνω μας ὅπως τό χορτόχνουδο σέ κάποιο κοχύλι. Παράλληλα ἡ ἕλξη πού ἀσκοῦν τά συνεχῶς ἀνανεούμενα ἠλεκτρονικά πάνω σέ γέρους καί νέους μοιάζει μέ τό χορό τῆς κόμπρας πού μαγνητίζει τό πουλί πού κάθεται σ’ ἕνα κλαδί καί πέφτει μέσα στό στόμα της.

Ὅλα αὐτά πού γράψαμε παραπάνω δέν συνιστοῦν ἄρνηση τῶν ἐρευνῶν. Ἀπεναντίας, συνιστοῦν ἰσχυρότερη θωράκιση διπλωματική καί στρατιωτική, γιά νά μήν τήν πάθουμε σάν τό «Τόρεϋ Κάνυον», ἕνα μεγάλο δεξαμενόπλοιο πού τό 1967, λόγω συγκρούσεως, βυθίστηκε στή Μάγχη καί μόλυνε ὅλη τήν περιοχή μέ 80.000 τόνους πετρέλαιο. Καί ἄς ξέρουν οἱ πολιτικοί μας πώς ὅταν ὁ ἄνθρωπος παίρνει φωτιά, φουντώνουν καί οἱ ...πατοῦσες του! Μέ αὐτό θέλω νά πῶ κάτι πού τό λέω ἀπό παλιά: ἐπιστροφή στίς ρίζες· ὄχι ὅμως μέ κάτι χαζά δῆθεν παραδοσιακά πανηγύρια, ἀλλά μέ συστηματική ἐπιστημονική καλλιέργεια, ὥστε κάθε στρέμμα γῆς νά ἀποδίδει ὅσα ἀποδίδει ἕνα στρέμμα στήν Ὁλλανδία καί στό Ἰσραήλ. Γιά μένα, ἐπιστροφή στίς ρίζες σημαίνει ἐπιστροφή στή σωστή καλλιέργεια τῆς γῆς. Ἀγροτικές σχολές ἔχουμε· ἀγρότες δέν ἔχουμε. Αὐτό τό δρόμο πρός τή γῆ περίμενα νά δείξει ἀπό νωρίς ὁ κ. πρωθυπουργός γιά νά δημιουργηθεῖ μία νέα εὔρωστη τάξη πιονέρων. Ἄν βέβαια τοῦ θυμίζει κάτι τούτη ἡ λέξη.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ