Στή συνέντευξη Τύπου πού εἴχαμε διοργανώσει οἱ ἀντιδρῶντες πρίν τήν ἄφιξη τοῦ νεοσουλτάνου (5/12), εἴχαμε πεῖ πώς ἡ ἐπικείμενη ἐπίσκεψη θά εἶναι σημεῖο καμπῆς γιά τήν τουρκική πολιτική στή Θράκη. Αὐτό πού δέν περιμέναμε ἦταν τό ἄνοιγμα τοῦ θέματος μπροστά στόν Πρόεδρο καί στόν Πρωθυπουργό τῆς χώρας μας. Ὄχι βέβαια μέ τούς ἀεροφυεῖς μαξιμαλισμούς τοῦ τύπου “ἀναθεώρηση τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης” ἀλλά μέ θρασεῖες ἀπαιτήσεις γιά πρακτικά βήματα στήν κατεύθυνση πού ἐπιθυμεῖ ἡ Ἄγκυρα. Βήματα πού, δυστυχῶς, βλέπουμε νά γίνονται ἤ νά δρομολογοῦνται ἀπό τήν πλευρά μας, παρά τήν “ἐθνικά ὑπερήφανη” ρητορική μας. Κι αὐτό εἶναι τραγικό.
Εἶναι τραγικό γιατί ποτέ στό παρελθόν δέν εἴχαμε καλύτερες συνθῆκες στήν μειονοτική κοινωνία (ὅπως καί στό διεθνές διπλωματικό τοπίο). Γιά πρώτη φορά ὑπάρχει ἡ δυνατότητα νά οἰκοδομηθοῦν εἰλικρινεῖς καί καθαρές σχέσεις τῶν σύνοικων στοιχείων στήν Κομοτηνή καί κλωτσᾶμε τήν εὐκαιρία αὐτή μέ τρόπο ἐγκληματικό. Ὁ μειονοτικός διχασμός λόγῳ Φ. Γκιουλέν, ἡ ἀπέχθεια καί ὁ φόβος τῆς μετριοπαθοῦς μερίδας τῆς μειονότητας γιά τίς ἀκρότητες στήν ἰσλαμοφασίζουσα Τουρκία, ἡ μικρή μά αὔξουσα ἔνταξη τῶν ἀστῶν μουσουλμάνων στήν εὐρύτερη κοινωνία, ἡ ἀξιοπιστία τῶν ἐπίσημων θεσμῶν χάρη στά πρόσωπα πού τούς στελεχώνουν (Μέτσο Τζεμαλή στή μουφτεία, Σελήμ Ἰσά στά βακούφια), ἀλλά καί μία σειρά ὀρθῶν ἀποφάσεων τῆς ἑλληνικῆς πολιτείας τήν τελευταία τετραετία, ὅλα διαμορφώνουν ἕνα σκηνικό ὑπέρ μας. Δεῖτε τόν μαρασμό τῶν μειονοτικῶν δημοτικῶν σχολείων στήν πόλη (ὁ ὑπερπληθυσμός στό γυμνάσιο – λύκειο ὀφείλεται στά χωριατόπαιδα ἀπό τήν ΒΑ Ροδόπη), δεῖτε τά ποσοστά τοῦ ἀλυτρωτικοῦ κόμματος DEB στά ἐκλογικά τμήματα τῆς Κομοτηνῆς (σέ σχέση μέ τά σταλινικά ποσοστά τῆς ὑπαίθρου), δεῖτε στά κοινωνικά δίκτυα τήν ἀποδοχή τῶν ἐπισήμων μειονοτικῶν θεσμῶν… Εἶναι δυνατόν ὅλα αὐτά νά τά ἀγνοήσει κανείς καί νά πορευτεῖ στήν ἀντίθετη κατεύθυνση, ἐκβιαζόμενος ἀπό ἕνα κράτος – συμμορία πού βρυχᾶται γιατί νιώθει νά χάνει τά ὑποχείριά του;
Ὅπως φαίνεται ἡ ἀπάντηση εἶναι καταφατική. Ἀλλά ἄν ἡ Ἀθήνα μπορεῖ νά ἀστοχεῖ τόσο δραματικά, τί λόγο ἔχει ἡ Κομοτηνή σέ ὅσα τήν ἀφοροῦν ἄμεσα; Ποῦ εἶναι ὁ λόγος τῶν τοπικῶν Ἀρχῶν καί τῆς ντόπιας κοινωνίας; Ἄν ἐξαιρέσει κανείς τήν Ἐκκλησία πού εὐτυχῶς δείχνει νά ἀναλαμβάνει τόν ρόλο πού τῆς ἀντιστοιχεῖ, τό τοπίο εἶναι ζοφερό. Βουβοί – καί συνήθως ἀδαεῖς – ἄρχοντες, ἀπαθεῖς ἀρχόμενοι, καί προσέτι παρόντες οἱ (ἀμβλύνοες ἤ ὑποκριτές, ἀδιάφορο) λογοκριτές τοῦ καθεστῶτος: ἕτοιμοι νά θάψουν ὡς “ἀκροδεξιό”, “χρυσαυγίτη” κτλ ὅποιον τολμήσει νά περιγράψει τό πρόβλημα μέ ὅρους ρεαλιστικούς. Ναί, παρότι ὁ δημόσιος διάλογος ἀποκαθάρθηκε ἀπό τίς ἀδολεσχίες περί “ἑλληνοτουρκικῆς φιλίας”, ἀκόμα καί τώρα πού ἡ γείτων ἐξάγει τόν πιό ἐπιθετικό ἰσλαμοφασισμό ἐπιμολύνοντας ὅλον τόν περίγυρό της, ἐμεῖς ἀκόμα μιλᾶμε γιά …ἑλληνικό ἐθνικισμό!
ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου