Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΑΝΑΠΗΡΩΝ ΤΟΥ ΕΠΟΥΣ ΤΟΥ 1940-1941 ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥΣ

Του Θ.Μαλκίδη
 
Με την κατάρρευση του Μετώπου και τη συνθηκολόγηση του Ελληνικού Στρατού το 1941 οι 15.000  ανάπηροι συγκεντρώθηκαν στα νοσοκομεία της Αθήνας, αρχίζοντας τον αγώνα  επιβίωσή τους, όπως άλλωστε και όλοι οι Έλληνες που δοκιμαζόταν από την κατοχή. Οι ανάπηροι, όμως, ήρωες του έπους του 1940-1941 είχαν και επιπλέον λόγους αντίστασης στους κατακτητές και την 28η Οκτωβρίου 1941  μαζί με τους φοιτητές καταθέτουν στεφάνια στο μνημείο του  Άγνωστου Στρατιώτη.
Σε όλες τις  κινητοποιήσεις της Αθήνας για τροφή, στις εθνικές επετείους της 25ης  Μαρτίου και της   28ης Οκτωβρίου  προπορεύονταν οι ήρωες του 1940-1941  με τα αναπηρικά τους αμαξίδια  με τις πατερίτσες ή τα μπαστούνια τους, με τους επιδέσμους στα κεφάλια τους, στα μάτια τους και τις νοσοκόμες να σπρώχνουν τα αμαξίδια, να υποβαστάζουν τους ακρωτηριασμένους, από τα κρυοπαγήματα ή να οδηγούν τους τυφλούς.

Στις 3 Μαρτίου  1943 οι ανάπηροι πήραν μέρος στον ξεσηκωμό για ματαίωση της επιστράτευσης, μαζί με τους εργαζόμενους της Αθήνας και του Πειραιά, τους δημόσιους υπάλληλους, τους φοιτητές, τους επαγγελματίες και βιοτέχνες με τίμημα 46 νεκρούς από τις σφαίρες των κατοχικών αρχών. 

Λίγους μήνες αργότερα, την  30η Νοεμβρίου  1943 οι Ναζιστικές κατοχικές δυνάμεις και οι ελληνόφωνοι συνεργάτες τους, ξεχύθηκαν στα 19 νοσοκομεία της Αθήνας ενάντια στους 15.000 ανάπηρους του ελληνοϊταλικού πολέμου. 
Υπό την προσωπική καθοδήγηση του επικεφαλής της Γκεστάμπο Φον Στρόουπ τα Ναζιστικά εκτελεστικά όργανα καθώς και αυτά των συνεργατών τους περικύκλωσαν τα στρατιωτικά νοσοκομεία, φόρτωσαν σε αυτοκίνητα τους ανάπηρους και τους παρέδωσαν  στις φυλακές Χαϊδαρίου και Χατζηκώστα.

Τα ξημερώματα εκτελούνται από τους Ναζί 283 Έλληνες   με αναπηρία.......

Το μνημείο των 283 εκτελεσθέντων.


Θ.ΜΑΛΚΙΔΗΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΘΟΥΚΥΔΙΔΕΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ: «ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΠΑΝΤΟΤΕΙΝΟΣ», «ΑΙΩΝΙΟ ΚΤΗΜΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ»

Του Παναγιώτη Ήφαιστου
 
Έχοντας ήδη διανύσει το ένα τέταρτο του εικοστού πρώτου αιώνα, η κεκτημένη ταχύτητα των παρωχημένων ιδεολογικών δογμάτων προκαλεί πνευματική σύγχυση, πολιτικά μπερδέματα, πολιτικό ανορθολογισμό και μεγάλες ζημιές, ιδιαίτερα σε αδύναμα κράτη τα οποία δεν διαθέτουν Πεντάγωνα, Foreign Offices και επιτελεία κρατικών λειτουργών που σταθμίζουν και εκτιμούν τις τάσεις και τα επερχόμενα.

Ακόμη πλήθος παρασίτων αναμασά και παπαγαλίζει ιδεολογήματα και θεωρήματα τα οποία όχι μόνο ποτέ δεν είχαν κάποια σημασία αλλά επίσης ήταν σημαντικό μέσο παραπλάνησης και παραμυθιάσματος στο οπλοστάσιο της στρατηγικής soft power των δυνάμεων. Εκατομμύρια φορείς τίτλων που αναμασούν ιδεολογήματα και θεωρήματα λόγω κεκτημένης ταχύτητας, εκπαιδεύτηκαν κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.

Τα πολιτικά συστήματα κρατών, επιπλέον, θρέφονται ή προσκολλώνται σε αυτά τα ιδεολογήματα και θεωρήματα με αποτέλεσμα συχνά να κατηφορίζουν παρακμιακά ή και να εισέρχονται σε ναρκοπέδια και να ανατινάζονται.

Η κατάβαση από τα σύννεφα πάνω στα οποία πολλοί περπατούν ως αποτέλεσμα του ιδεολογικού φαινομένου των δύο τελευταίων αιώνων, είναι η απάντηση σε πολλά από τα προβλήματα της  συντρέχουσας μεταβατικής ιστορικής συγκυρίας.

Θα επιβιώσουν όσοι κατορθώσουν να κατανοήσουν

           α) τον αιώνιο και αναλλοίωτο χαρακτήρα της έννοιας ΠΑΤΡΙΔΑ για κάθε κοινωνική οντότητα,

           β) τον ανέφικτο χαρακτήρα κάθε ιδέας για πλανητική ανθρωπολογική εξομοίωση και πολιτική εξίσωση και

          γ) τον ανελέητα ανταγωνιστικό και συγκρουσιακό χαρακτήρα του σύγχρονου κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος.

 

Δύσκολη βέβαια η κατάβαση από τα ιδεολογικά σύννεφα. Ουκ ολίγοι και επί μακρόν κάθονται πάνω σε βουνά ψευδαισθήσεων και εσχατολογικών δογμάτων –που προπαγάνδιζαν τα ηγεμονικά κράτη– η κορυφή των οποίων φθάνει, ακριβώς, μέχρι τον ουρανό. Τα πολιτικοπνευματικά μπερδέματα ασφαλώς δεν αφορούν μόνο τους αδυνάμους. Είναι και φαινόμενα ευρύτερα και βαθύτερα.

Πιο συγκεκριμένα, στην φάση που διαμορφώθηκαν οι σύγχρονες εσχατολογικές παραδοχές αναβίωσαν πανάρχαιες σοφιστικές αντιλήψεις που προσαρμόστηκαν στο ιδιόμορφο ανθρωπολογικό περιβάλλον της μετά-Μεσαιωνικής Ευρώπης.

Σε μια χαώδη κυριολεκτικά πορεία πολλών αιώνων κατά την διάρκεια των Νέων Χρόνων αφενός γεννήθηκαν εξομοιωτικά και εξισωτικά κατασκευαστικά ιδεολογικά δόγματα και αφετέρου οι εκατέρωθεν οικονομικίστικες διεθνιστικές θεωρήσεις προκάλεσαν αβάστακτους σφαγιασμούς και γέμισαν μεγάλα νεκροταφεία.

Η διαδρομή των Νέων Χρόνων ήταν πολιτικά ταραχώδης, ανθρωπολογικά τραγική και πολιτικοπνευματικά μπερδεμένη. Συγκρότησε το σύγχρονο κράτος με γενοκτονίες, εθνοκαθάρσεις και υπερεθνικά πειράματα, ενώ το αποικιοκρατικό φαινόμενο ήταν μια άνευ προηγουμένου παρατεταμένη φρικτή εμπειρία.

Προς το τέλος αυτής τραγικής και ενίοτε κωμικής διαδρομής τον 20ο αιώνα, ο Ψυχρός Πόλεμος πόλωσε τον κόσμο γύρω από δύο μορφικά πανομοιότυτες εσχατολογικές ιδεολογικές προσεγγίσεις. Φτηνές σοφιστικές εκδοχές, θα έλεγα, ανάλογων τάσεων του παρελθόντος και προσαρμοσμένες στο ανθρωπολογικά εκμνηδενισμένο μετά-Μεσαιωνικό περιβάλλον.

Τους δύο τελευταίους αιώνες και μετά τις τραγωδίες των πρώτων αιώνων της μετά-Μεσαιωνικής εποχής, η ταλάντωση κυμαινόταν μεταξύ του πόλου του ιδεολογικού βούρκου του συνεπούς μηδενιστή Μαρκήσιου deSade και του πόλου των υποκριτικών αστικών και κομμουνιστικών μεταμφιέσεων των ψευτοιδεολογιών Δύσης και Ανατολής οι οποίες μεταμφίεζαν τις αξιώσεις ισχύος των ηγεμονικών δυνάμεων. Η ναζιστική ιδεολογία ήταν μια ακόμη εκδοχή η οποία αφαίρεσε το προσωπείο και έκανε πιο σαφείς τις εγγενείς ρατσιστικές και φασιστικές ιδιότητες κάθε κατασκευαστικού ιδεολογικού δόγματος.

Αναρίθμητοι ήταν οι κακότυχοι ή ευκολόπιστοι «Ιθαγενείς» λιγότερο ισχυρών εθνώνπου δυστύχησαν ή πέθαναν παλεύοντας στο όνομα των διεθνιστικών «πλανητικών κοσμοθεωριών» των εκατέρωθεν εσχατολογικών ιδεολογικών δογμάτων.Η κεκτημένη ιστορική ταχύτητα και η δυσκαμψία μετάβασης σε μια άλλη πνευματική δομή διαιωνίζουν πολλές από τις παθολογίες που δημιούργησε ο Ψυχρός Πόλεμος και το ιδεολογικό παραμύθιασμα πολλών εθνών.

Πολλοί βέβαια αντιστάθηκαν τόσο στοχαστικά όσο και πολιτικοανθρωπολογικά.Απτή μαρτυρία η κατεδάφιση της Σοβιετικής Ένωσης και η συντρέχουσα γελοιοποίηση της οικονομικίστικης εκδοχής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης (για τις άλλες εκδοχές όπως το Γκολικό στοίχημα γιια μια «Ευρώπη των Πατρίδων» αναμένουμε). Τόσο στην περίπτωση της Σοβιετικής Ένωσης όσο και του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης καταμαρτυρείται ότι μετά από πολλές δεκαετίες οι εθνικές ανθρωπολογίες είναι ζωντανές και ακμαίες.

Αυτό το γεγονός, βέβαια, ταυτόχρονα με την έγερση μετά

το 1990 δεκάδων εθνών που προγενέστερα καταστέλλονταν από την αποικιοκρατία και στην συνέχεια παγιδεύτηκαν στις «ιδεολογικές» συγκρούσεις του Ψυχρού Πολέμου, δημιουργεί μια νέα αφετηρία.

Είναι μια αφετηρία γεμάτη δύσκολες προκλήσεις αλλά και θανατηφόρα ναρκοπέδια που δημιουργήθηκαν στην φάση της ταραχώδους από-αποικιοποίησης και στην συνέχεια στην φάση του Ψυχρού Πολέμου τον 20 αιώνα. Η είσοδος στον 21ο αιώνα, επιπλέον, συνοδεύεται από την ανάδυση ενός πολυπολικού κόσμου πολλών πλέον μεγάλων δυνάμεων πυρηνικά εξοπλισμένων.

Μπροστά μας όσο μπορεί κανείς να προβλέψει στο μέλλον βρίσκεται πλέον ένα πλήρως διαμορφωμένο εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα δύο εκατοντάδων κρατών και πολλών μεγάλων δυνάμεων. Για πολλούς δεν είναι σαφές ποια είναι η Ιθάκη αλλά η Οδύσσεια άρχισε. Μπορεί να μην το κατάλαβαν ή να μην το πρόσεξαν μερικοί, αλλά το 1990 συμβολίζει την αφετηρία ενός δύσκολου ταξιδιού, μιας Οδύσσειας.

Συμβολικά μιλώντας βρσκόμαστε στην αφετηρία της «τρίτης εποχής»:

1. Η πρώτη είναι η μετάβαση από την βαρβαρότητα στην Πολιτική φάση της Αρχαιότητας,

2. Η δεύτερη είναι η μετά-Κλασική κοσμοσυστημική εποχή μέχρι και την πτώση της Βασιλεύουσας Πολης (Κωνσταντινούπολης) που οδήγησε στην Συνθήκη των Βεστφαλιών το 1648 και στην δημιουργία του σύγχρονου κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος.

3. Το 1990 που συμβολίζει το τέλος του Ψυχρού Πολέμου που δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τον τερεματισμό της αντί-πνευματικής «ιδεολογικής εποχής».

Σε αυτή την τρίτη Οδύσσεια είμαστε όλοι. Οδυσσείς οι οποίοι θαλασσοπορώντας αναζητούμε πλέον, λογικά, την οικεία και σύμφωνα με την κοινωνική ετερότητά μας Πολιτειακή μας Ιθάκη. Όσες κοινωνίες είναι βιώσιμες είναι ποτισμένες με την έννοια ΠΑΤΡΙΔΑ.

Το ταξίδι δεν θα είναι εύκολο και για μερικούς ίσως να είναι και ανέφικτο γιατί προηγήθηκε ο κατήφορος του πολιτικού πολιτισμού των τελευταίων αιώνων που τους ροκάνισε και αποδυνάμωσε. Ακόμη, είναι πολλές οι Σειρήνες του φτηνού μαζικοπαραγωγικού, μαζικοκαταναλωτικού και αστικοποιημένου μηδενισμού, ενώ διαρκώς συναντάμε Λαιστρυγώνες, Λωτοφάγους και Κύκλωπες κάθε είδους. Ακόμη, η μόδα της ασέβειας κατά των ιερών και των οσίων, και κατά των νοημάτων και των ουσιών των ανθρώπων, λογικά θα πρέπει να προκαλεί πολύ μεγάλο θυμό στον Ποσειδώνα.

Λίγοι επίγεια σκεπτόμενοι θα διαφωνήσουν ότι το μέλλον βρίσκεται στις διδαχές των Ομηρικών απαρχώντου πολιτικού πολιτισμού και στο μεταγενέστερο κεκτημένο.

Συντομογραφώντας, θα λέγαμε ότι ο πολιτικός πολιτισμός μετά από μια διαδρομή πολλών χιλιετιών αντιστράφηκε δραστικά όταν καταδαφίστηκε η Βυζαντινή Οικουμένη. Έκτοτε διανήσαμε μια έρημο με λίγες μόνο Οάσεις. Μέχρι και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου οπότε και εισήλθαμε όπως είπαμε στην τρίτη μεγάλη εποχή της ιστορίας, την μεταψυχροπολεμική.

Περιττά λόγια τα πιο πάνω, βέβαια, για τους πολιτικοπνευματικά ιδεολογικά απογειωμένους ή παγιδευμένους οι οποίοι συγχέουν τα πολιτικά δικαιώματα εντός ενός συντεταγμένου πολιτειακού βίου με ποικίλα πλανητικά δήθεν δικαιώματα, δικαιοσύνες και ηθικές.

Ξεχνούν ή δεν κατανοούν ότι μπορούμε να μιλάμε μόνο για ηθικά κριτήρια πολιτικά προσδιορισμένα, για πολιτικά δικαιώματα κοινωνικοπολιτικά σμιλευμένα και για δικαιοσύνη ενταγμένη σε ένα σύστημα πολιτειακής διανεμητικής δικαιοσύνης. Πολλοί πίστεψαν ότι μπορεί να συμβεί κάτι άλλο παρασυρμένοι από ψευδαισθήσεις, παραισθήσεις και προπαγανδιστικές ανάγκες της στιγμής των ηγεμονικών δυμάμεων κάθε συγκυρίας.

Είναι περιττά λόγια επίσης για όσους πολιτικοπνευματικά ζουν στην παρωχημένη εποχή των δουλοπαροίκων ότανμέσα στο γεμάτο εθνοκαθάρσεις, σοβινισμούς, φασισμούς και γενοκτονίες σφαγείο του Διαφωτισμού οι άνθρωποι όπως εξελίσσονταν επαναστάτησαν ζητώντας δικαιώματα για να τους δώσουν «συμβόλαιο» και έμμεση αντιπροσώπευση αντί πολιτικού συστήματος δημοκρατικά προσανατολισμένου.Αυτών λεχθέντων δύο ακόμη συναφείς επισημάνσεις.

Πρώτον, κατά την διάρκεια της τραγικής μετά-Μεσαιωνικής εποχής μέχρι και τις μέρες μας και ανεξάρτητα του πόσες προσπάθειεςέγιναν από πολλούς για να πάρουν την σκυτάλη του πολιτικού πολιτισμού της Αρχαιότητας –την κοσμοσυστημική εποχή από την κλασική εποχή μέχρι τον 16ο αιώνα απλά πολλοί δεν την ήξεραν ή δεν ήθελαν να την ξέρουν, κάτι που είναι μια άλλη μεγάλη υπόθεση–,οι κοινωνικές οντότητες όπως είναι φυσικό συνέχισαν να συγκροτούνται πολιτικοανθρωπολογικά. Ανεξαρτήτως του ποσο πλούσιες ήταν από άποψη πολιτικών παραδόσεων οι κοινωνίες ποτέ δεν έπαψαν να επιδιώκουν πολιτική κυριαρχία και πολιτική ελευθερία. Ποτέ δεν έπαψαν επιπλέον να αναπτύσσουν τον πνευματικό τους κόσμο σύμφωνα με τις ανά πάσα στιγμή προϋποθέσεις της ανθρωπολογικής τους ανάπτυξης. Θα ήταν λάθος εάν δεν συνεκτιμήσουμε, για παράδειγμα, ότι κόντρα στο μοντέρνο και μεταμοντέρνο κατηφορικό ρέμα μεγαλούργησαν μορφές όπως οι Ελ Γκρέκο, Μπετόβεν, Μόζαρτ, Ελύτης και πολλοί άλλοι «πνευματικοί ποταμοί» που έθρεψαν και συνεχίζουν να θρέφουν τους ανθρώπους με πνευματικό περιεχόμενο και πολιτική υπόσταση.Με διαφορετικά λόγια κάθε κοινωνική οντότηταόπως πάντοτε συνέβαινε ανάλογα με τις περιστάσεις και την φάση εξέλιξή της, συγκροτείται σύμφωνα με την ανθρωπολογική ετερότητά της όπως διαμορφώθηκε ιστορικά και όπως εξελίσσεται στον τόπο και στον χρόνο.

Δεύτερον, τον τελευταίο ενάμιση αιώνα παρεμβλήθηκε μια φάση ελάχιστα συνειδητοποιημένη που αποτελεί και το πεδίο το οποίο κείται μπροστά μας. Όπως περιγράφει αριστουργηματικά τις προϋποθέσεις της ύστερης εποχής ο Παναγιώτης Κονδύλης στο «Η παρακμή του Αστικού πολιτισμού», ήδη εδώ και ενάμιση αιώνα άρχισε σταδιακά να εκπνέει ο πατερναλιστικός μοντερνισμός και να αντικαθίσταται από τον ύστερο καθολικά αντί-πνευματικό μεταμοντερνισμό.

Μέσα στον ευρύτερο και φαρδύ δρόμο της Νεοτερικότητας (τον οποίο αντιδιαστέλλω από τον μονοσήμαντο στενόχωρο μοντερνισμό)ρέει ορμητικά η μαζικοπαραγωγή, η μαζικοκατανάλωση, η αστικοποίηση, ο βιασμός της φύσης και του φυσιολογικού, η πολιτικοανθρωπολογική και πολιτισμική συρρίκνωση ή και εκμηδένιση των «μαζών».

Μέσα σε αυτόν τον φαρδύ δρόμο ρέουν και οι αντιστάσεις.Συγκροτούνται επίσης, θα υποστηρίξει η γνωσιολογία του Γιώργου Κοντογιώργη, μετά-κρατοκεντρικές κοσμοσυστημικές δομές. Οι άνθρωποι και τα κράτη τα οποία είναι βιώσιμα διαθέτουν ένστικτααυτοσυντήρησης και παλεύουν για να διαφυλάξουν ή να ενισχύσουν την πολιτική και πολιτισμική τους υπόσταση.

Είναι η συντρέχουσα μάχη αλλά και η μάχη –ή μάλλον ο πόλεμος– του μέλλοντος:Στην μια μεριά βρίσκεται ο μεταμοντέρνος μηδενισμός –που δεν μας επιστρέφει καν στην αρχαία σοφιστική σκέψη αλλά στα Σόδομα και Γόμορρα του Μαρκήσιου deSade– και στην άλλη πλευρά οι άνθρωποι και τα έθνη που αγωνίζονται να διαφυλάξουν και να ενισχύσουν τον πολιτικό τους πολιτισμό και τις πολιτικές τους παραδόσεις μέσα σε πνευματικά ισχυρές, δημοκρατικά συγκροτημένες και ισχυρές πολιτειακές οντότητες.

Ο καθείς διαλέγει και παίρνει ότι επιθυμεί και ότι του αξίζει. Από την μια πλευρά ο μεταμοντέρνος εκμηδενιστικός εθνομηδενισμός και από την άλλη οι άνθρωποι και τα κράτη με υπόσταση, ισχύ και μέλλον.

Προσωπικά, όταν εντάχθηκα στον Ελληνικό πανεπιστημιακό χώρο το 1990 έχοντας μελετήσει και γράψει στρατηγική θεωρία στο εξωτερικό, λογικότατα, το πρώτο πράγμα πού έκανα ήταν να συστήσω στους φοιτητές μου το Υποδειγματικό/Παραδειγματικό έργο του Θουκυδίδη. Το θεμελιώδες δηλαδή κείμενο των αξιωμάτων της πολιτικής θεωρίας και της «πολιτικής θεωρίας του (εθνοκρατοκεντρικού) διεθνούς συστήματος (κλασικού και σύγχρονου).

Οι αντιδράσεις ήταν ένα πρώτο σοκ. Δεν άργησα να αντιληφθώ τα αίτια των αντιδράσεων. Εξ ου και η συνεχιζόμενη έκτοτε αντιπαράθεσή μου (όχι πάντοτε πολιτισμένη στην απέναντι όχθη) με τις πολύ διαδεδομένες εσχατολογικές ασυναρτησίες ιδεολογικά βομβαρδισμένων μυαλών.

Καμιά μνησικακία. Μόνο θλίψη γιατί συχνά λαμπρά μυαλά εγκλωβίζονται σε ασυναρτησίες χωρίς καν να το αντιλαμβάνονται ενώ όταν το αντιλαμβάνονται ο εγκλωβισμός έχει άλλα αίτια «πιο απτά» και «πιο “ανθρώπινα”».

Να το πούμε διαφορετικά η επίπεδη, γραμμική, μεταμοντέρνα, ιδεολογική και εξ ορισμού θανατηφόρα εσχατολογική «πολιτική σκέψη» (με την οποία πολλοί «γαλουχήθηκαν» στα ιδεολογικά εκπαιδευτήρια Δύσης και Ανατολής κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου) δεν άντεχε και δεν αντέχει την εδραία Θουκυδίδεια πολιτική θεωρία η οποία διαθέτει οντολογική αναφορά και η οποία βρίσκεται στην μεριά του «Ανθρώπου» και της πολιτικής και στον αντίποδα της εσχατολογίας.

Όσοι διακατέχονται από αυτοκτονικά σύνδρομα μόνο εσχατολογία μπορούν να καταβροχθίζουν. Είναι το ναρκωτικό συνάμα και το δηλητήριο της απελπισίας τους και του φανατισμού τους. Το κωμικοτραγικό της όλης υπόθεσης είναι ότι ενώ αυτά τα δόγματα τα καλλιεργούν σε ισχυρά κράτη συνειδητοί ή ανεπίγνωστοι στρατευμένοι πολιτικοί στοχαστές που υπηρετούν την στρατηγική των κρατών τους, σε ξεπεσμένα και εξαρτημένα κράτη ισχύει το αντίστροφο, δηλαδή ροκανίζουν το κράτος τους και τον ίδιο τον εαυτό τους.

Το θέμα βέβαια που θίγει ο Κονδύλης για την διαμάχη Πλάτωνα και σοφιστικής σκέψηςστο απόσπασμα που παραθέτω πιο κάτω, θα πρέπει να το δει κανείς υπό το πρίσμα του γεγονότος ότι ένας μόνο Πλάτωνας υπήρξε ενώ τα πλατωνάκια που έκτοτε πιθηκίζουν πολλά. Όσον αφορά τους Νέους Χρόνους μετά τον 16o αιώνα το αποτέλεσμα είναι ένας διαχρονικός ακταρμάς πολιτικής παράκρουσης πάνω σε ένα εκκρεμές οι δύο πόλοι του οποίου είναι φτηνός εσχατολογικός πλατωνισμός συχνά συνδυασμένος με φτηνή σοφιστική σκέψη και στον άλλο μηδενισμός.

Για όσους ενδιαφέρονται πάντως να είναι επίγεια όντα συνάμα και με υπόσταση υπάρχει πάντα ο Θουκυδίδης. Θα πρόσθετα και ο «θετικιστής» Αριστοτέλης που περιέγραψε ποικιλόμορφα, αριστουργηματικά και προσανατολιστικά αυτό πού παρατήρησε και κατάγραψε με ενάργεια και διεισδυτικότητα. Δηλαδή την Οδύσσεια της πολιτικής συγκρότησης του κατ’ αλήθειαν πολιτειακού βίου όταν είναι προσανατολισμένος δημοκρατικά προς την πολιτική ελευθερία υπό συνθήκες εθνικής ανεξαρτησίας.

Π.ΗΦΑΙΣΤΟΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΤΟ ''ΑΟΥΣΒΙΤΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ'' ΚΑΙ Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΠΙΜΟΝΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ

Του Κώστα Βενιζέλου

«Το Ορνίθι είναι το Άουσβιτς της Κύπρου», είπε με συγκλονισμό και τρεμάμενη φωνή ο εκπρόσωπος των Ασσιωτών, Γιάννος Δημητρίου. Μιλούσε ενώπιον της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Προσφύγων της κυπριακής Βουλής, δίνοντας τη δική του προσωπική μαρτυρία καθότι ήταν παρών στη σύλληψη των Ασσιωτών.

Ο Γιάννος Δημητρίου ανέφερε πως πρόσφατα κλήθηκαν από τη Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων στο Λήδρα Πάλας για να ενημερωθούν για τους συγχωριανούς τους. «Βρεθήκαμε προ εκπλήξεως. Μας πληροφόρησαν ότι εντοπίστηκαν έξι άτομα που συμμετείχαν στη μεταφορά των οστών και ότι κατατέθηκε έγγραφο την προηγούμενη για παραδοχή μετακίνησής τους στον σκυβαλότοπο Δικώμου. Ήταν κάτι συγκλονιστικό». Όλα αυτά γίνονταν για να απαλλαγεί η Τουρκία από τις ευθύνες της και για να μην κατηγορηθεί για εγκλήματα πολέμου.

Για αυτό και οι μετακινήσεις οστών από ομαδικούς τάφους, που δεν έγινε μόνο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Δεν είναι, όμως, μόνο οι δολοφονίες, οι ομαδικοί τάφοι αλλά και το πώς αυτές είχαν διαπραχθεί. Με μια σφαίρα στο κεφάλι και τα χέρια δεμένα πιστάγκωνα. «Στις 21 Αυγούστου οι χωριανοί μας συνελήφθησαν από τον τουρκικό στρατό και η διαλογή έγινε από Τούρκους αξιωματικούς και οι συλληφθέντες βρίσκονταν υπό τον έλεγχό τους. Ορισμένοι οδηγήθηκαν στο Γκαράζ Παυλίδη δύο φορές. Με τη μετακίνηση υπέπεσαν σε ύβρη κατά των Ασσιωτών. Δεν υπολόγισαν σωστά. Δεν γνωρίζουμε αν είναι άλλη μία πληροφορία όπως αυτές που ακούσαμε στο παρελθόν και δεν επιβεβαιώθηκαν ή αν ευσταθεί.

Την άλλη μέρα το είδαμε δημοσιευμένο σε εφημερίδα, μαζί με φωτογραφίες», είπε ο Γιάννος Δημητρίου αφήνοντας άφωνους τους βουλευτές, που δεν μπορούσαν να διαχειριστούν τη συναισθηματική φόρτιση του ανθρώπου αυτού. Είναι προφανές πως οι Τούρκοι έθαψαν τα οστά στον σκουπιδότοπο ώστε να καταστήσουν αδύνατη την ανεύρεση τους. Πρώτα είχαν θαφτεί στο χωριό στο Ορνίθι μετά τη δολοφονία τους από τους Τούρκους. Οι περισσότεροι, σύμφωνα με τα στοιχεία, είναι κάτοικοι του χωριού Άσσια. Η μετακίνηση των οστών έγινε στα μέσα της δεκαετίας του ΄90. Σημειώνεται πως ο χώρος με χρήματα της Ε.Ε. αποκαταστάθηκε και δεντροφυτεύτηκε. Κι αυτό, ακόμα, το τελευταίο δεν ήταν τυχαίο. Επίτηδες επέλεξαν το χώρο, όπου είχε εμπλοκή η Ευρωπαϊκή Ένωση, που σαφώς και δεν γνώριζε τις τουρκικές ενέργειες. Για τους Τούρκους, όμως, ο συγκεκριμένος χώρος, η εμπλοκή τόσων φορέων, τον καθιστούσε «πιο ασφαλές». Πίστευαν πως δεν θα αποκαλύπτονταν τα εγκλήματα τους.

Οι Τούρκοι δεν σέβονται ούτε τους νεκρούς. Διαπράττουν εγκλήματα και προσπαθούν να τα «σβήσουν» με καινούργια. Η στάση τους προδήλως αποδεικνύει πως δεν πρόκειται να αποδεχθούν τα εγκλήματα και αυτή τους η λογική τα διαιωνίζει. Αυτή είναι η Τουρκία! Έτσι ήταν το 1974, έτσι είναι και σήμερα, δυστυχώς. Όσο κι εάν κάποιοι επιμένουν να τις φτιάχνουν ψεύτικες εικόνες, να ωραιοποιούν το καθεστώς Ερντογάν.

mignatiou
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΣΗΜΕΡΑ ΠΕΜΠΤΗ 30-11, στις 6 μμ, ΘΑ ΤΙΜΗΣΟΥΜΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΤΙΜΗΣΑΝ ΤΗΝ ΣΤΟΛΗ ΤΟΥΣ ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΗΡΩΪΚΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ, ΠΟΛΕΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΟ ΕΙΣΒΟΛΕΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΤΟ 1974.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ : https://www.hellasbooks.gr/

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ 80η ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΑΜΥΝΤΙΚΟΥ ΑΝΑΛΥΤΗ κ ΙΩΑΝΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑΤΟΥ ''ΜΕ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ''

Σύντομη επισκόπηση θεμάτων που άπτονται της επικαιρότητας εν σχέσει με την Γεωστρατηγική και την Ιστορία από τον τηλεοπτικό σταθμό Blue Sky με τον Δημοσιογράφο & Αμυντικό Αναλυτή Γιάννη Θεοδωράτο στις 28/11/2017.


Evonymos
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Blue Sky

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΓΕΝΕΤΙΚΗΣ ΤΟΥ Α.Π.Θ. ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ''ΕΥ ΖΗΝ'' ΜΕ ΘΕΜΑ : ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΕΤΙΚΗΣ ΣΥΣΤΑΣΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΕ ΤΗ ΓΕΝΕΤΙΚΗ ΣΥΣΤΑΣΗ ΓΕΙΤΟΝΙΚΩΝ ΛΑΩΝ

Α.ΜΕΡΟΣ




Β.ΜΕΡΟΣ




Γ.ΜΕΡΟΣ

 

Δ.ΜΕΡΟΣ



DION ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΜΕΓΑ ΤΟ ΤΗΣ ΑΠΑΙΔΕΥΣΙΑΣ ΚΡΑΤΟΣ

Του Σαράντου Καργάκου

Ιστορικού - Συγγραφέως

ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ἡμέρες τοῦ Σεπτεμβρίου, ὅταν οἱ ἔρμοι καθηγητές μοχθοῦσαν νά ξεψαχνίσουν καί νά κατανοήσουν τούς «φετφάδες» τοῦ ὑπουργείου πνευματικῆς αὐτοκτονίας, μιά φίλη καθηγήτρια μοῦ ἔστειλε μακροσκελῆ ἐπιστολή μέ ἕναν ὁρμαθό «μαργαριταριῶν» ἀπό γραπτά ἀποφοιτησάντων μαθητῶν ὡς ἀντίδοτο –ἔτσι μοῦ γράφει– στήν εἰσβολή τῶν κουνουπιῶν. Πιθανῶς θεωρεῖ τήν ἀγραμματοσύνη κάτι σάν «μπαϊγκόν»! Ἰδού ἕνα δεῖγμα «μαργαριταριῶν» ἀπό μιά γλωσσική ἄσκηση γιά τά λεγόμενα συνώνυμα:

Διαφορετικός = προστατευτικός
Μεταβάλλεται = ἀναβάλλεται
Ἀποστολή = συστολή
Ἐθισμός = προσηλισμός (;)
Ἀποστολή = ἐπιστολή
 
Εὐτυχῶς, πού χάρη στήν κυριαρχική ἐπέκταση τῆς Ἀγγλικῆς στήν ἀμερικανική της ἐκδοχή δέν ἦταν ἀπαραίτητη γιά σταδιοδρόμηση ἡ γνώση τῆς Ἑλληνικῆς. Τά παραδείγματα, καί μόνον ἀπό τόν πολιτικό χῶρο, ἀφθονοῦν. Ἡ συλλέγουσα τούς «μαργαρίτες» συνάδελφός μου ἔστειλε δείγματα ὑψηλῆς γνώσεως καί ἀπό τό μάθημα τῆς Βιολογίας. Εἶχε τεθεῖ –ἀπορῶ πῶς καί γιατί– ἕνα ἐρώτημα γιά τήν ὑπέρταση. Ἰδού μερικές Ἱπποκράτειες ἀπαντήσεις:
«Ὑπέρταση εἶναι κάποια ἄσχημα πράγματα πού κάνουν κακό στήν ὑγεία μας, εἶναι δηλαδή ὑπέρ (!) τῆς ὑγείας μας»!
Καί ἐπειδή ἄλλο ἐρώτημα περιεῖχε τό ρῆμα «ἐγκυμονεῖ» σχετικά μέ τούς κινδύνους τῆς ὑπερτάσεως, ἰδού σκέψεις καινοφανεῖς:
«Νά χάσει τό μωρό, καί ἡ μητέρα νά βρεθεῖ σέ ἄσχημη κατάσταση μέ τήν ὑγεία της.» – «Ἡ ὑπέρταση –ἐάν δέν εἶναι κάποιος προσεκτικός– μπορεῖ νά προκαλέσει ἐγκυμοσύνη.» – «Γιά τήν πρόληψη τῆς ὑπέρτασης θά πρέπει νά ἀποφεύγουμε τόν ἥλιο, διότι οἱ παλμοί ἀνεβαίνουν καί παίρνουν διαστάσεις μεγαλύτερες ἀπό τό κανονικό.» Ὑπάρχουν καί ἄλλες ἀπαντήσεις, ὅπου ἡ ὑπέρταση ταυτίζεται μέ τήν στύση, πού γιά λόγους αἰδημοσύνης δέν γράφονται.
Γιά τό μάθημα τῆς Ἱστορίας ἀδυνατῶ νά παραθέσω ἀπαντήσεις γιατί θά γινόταν κατακλυσμός. Ἀρκοῦμαι σέ μιά ἄγνωστη ἕως τώρα πληροφορία: «Κατά τήν Ἅλωση ἐπί κεφαλῆς τῶν Τούρκων ἦταν ὁ Ἀλί». Καί ἡ δύσμοιρη συνάδελφος ἀναφωνεῖ: «Ὤ ἀλί καί τρισαλί!». Καί κάτι ἀκόμη ἀπό τήν προφορική ἐξέταση δυσλεκτικοῦ μαθητῆ. Τόν ρωτάει ἡ θεολόγος ἀπό ποιό μέρος τοῦ σώματος τοῦ Ἀδάμ ὁ Θεός ἔφτιαξε τήν Εὔα, καί ὁ μαθητής ἀπαντᾶ: «Ἀπό τό νεφρό». Νευριασμένη ἡ καθηγήτρια μονολογεῖ: «Ὄχι ἀπό τόν σπλῆνα». Καί ὁ μαθητής, χτυπώντας μέ τό χέρι τό μέτωπο, ἐπιβεβαιώνει: «Ἄχ, ναί, σωστά ἀπό τόν σπλῆνα»!
Σταματῶ ἐδῶ τήν ἀντιγραφή λεκτικῶν ἀνοησιῶν ἀφοῦ ἀπό τέτοιες βρίθουν πλέον καί τά σχολικά βιβλία. Κατά τίς δεκαετίες τοῦ ’80 καί ’90 εἶχα ἐπισημάνει ἑκατοντάδες λάθη ὄχι μόνο σέ βιβλία ἱστορίας καί λογοτεχνίας ἀλλά καί κοινωνιολογίας, πολιτικῆς ἀγωγῆς καί μαθηματικῶν, καί τά εἶχα δημοσιεύσει στήν «Καθημερινή» καί στόν «Οἰκονομικό Ταχυδρόμο». Ἀλλά στοῦ «Κουφοῦ τήν πόρτα πάρε καί τήν ... πόρτα», ὅπως ἔλεγαν τότε οἱ μαθητές. Ἔκτοτε ἡ ἀμάθεια ἔγινε μόδα. Ὁ καταρτισμένος ἄρχισε νά λογαριάζεται σάν... βλαμμένος. Οἱ γνώσεις θεωρήθηκαν καί θεωροῦνται περιττό φορτίο. Ἄλλωστε, γιατί νά τίς κουβαλᾶ κανείς στό κεφάλι του, ἀφοῦ μπορεῖ νά τίς ἔχει στό «τάμπλετ» πού εἶναι πιό ἐλαφρό ἀπό τό μυαλό; Ὑπάρχουν ὅμως στιγμές πού πρέπει κάποιος νά γράψει καί νά μιλήσει. Σ’ αὐτό δυστυχῶς τό «τάμπλετ» δέν μπορεῖ νά τόν βοηθήσει. Καί τότε τί λέμε; Θυμᾶμαι τήν γκάφα τοῦ πρωθυπουργοῦ πού θεώρησε κάτι ξεχωριστό τήν Λέσβο ἀπό τή Μυτιλήνη. Ἡ φαρμακερή σάτιρα τοῦ ἀπάντησε:

«Τσίπρα, δέν σέ θέλουμε
νά πᾶς ἀλλοῦ νά μείνεις
νά βρεῖς κάπου ἀνάμεσα
Λέσβου καί Μυτιλήνης»!

Κάθε μῆνα ὁ ἐκδότης τῆς «Φιλολογικῆς-Πολιτικῆς Πατρῶν», ὁ ἐλλόγιμος κ. Γ. Θ. Γιαννόπουλος ἔχει καθιερώσει εἰδική στήλη ὅπου καταγράφονται λεκτικά λάθη τά ὁποῖα ἐκχέονται ἀπό τά χείλη διαφόρων ἐκφωνητῶν, σχολιαστῶν καί λοιπῶν νυχθημερόν συζητούντων στά κανάλια περί παντός γνωστοῦ. Ἐπί μία 10ετία, λόγω τῶν γεγονότων στήν Συρία, διαβάζουμε καί ἀκοῦμε οἱ... Σύριοι. Λάθος! Τό σωστό εἶναι Σύροι. Σύριος λέγεται ὁ κάτοικος τῆς Σύρου, ὁ Συριανός. Ὁ Λουκιανός ἦταν Σύρος, ὁ Βαμβακάρης ἦταν Σύριος. Ἡ συνάδελφός μου καταγράφει τοῦτο τό ἀπίθανο πού ἄκουσε στό δελτίο εἰδήσεων: «Ἡ δικαιοσύνη πρέπει νά συνεχίσει ἀπρόοπτα (!) τό ἔργο της». Κάποιος ἐπιφανής ἔδωσε «τά εἰλικρινά του συλλυπητήρια» στήν οἰκογένεια Μητσοτάκη, ἐνῶ κάποιος, ἐπίσης, ἐπιφανής παρουσιαστής μᾶς εἶπε ὅτι «ὁ σωρός (!) του θά θαφτεῖ στοῦ Χαλεπᾶ(!!)». Παλαιότερα εἶχαν ἀκουστεῖ καί τοῦτα τά τραγικοκωμικά: «Ἡ δοξολογία ἔγινε χοροπηδοῦντος (!) τοῦ ἀρχιεπισκόπου» καί «Τώρα ἀκολουθεῖ ἕνα μουσικό πρόγραμμα μέ ναπολιτάνικες... καλτσοδέτες»!
Καί ὅταν κάποιος ἐπισημαίνει τά λάθη αὐτά, εἰσπράττει τήν ἀπάντηση: «Καί τί ἔγινε;». Καί γι’ αὐτό δέν γίνεται τίποτα –ἐννοῶ καλό– στόν τόπο αὐτό. Παλαιότερα ἕνα λάθος σάν αὐτά πού ἀναφέραμε, γεννοῦσε ἐντροπή. Ἐνδεικτικό εἶναι τό ἀκόλουθο περιστατικό: ὅταν κατά τήν περίοδο 1915-1920 ὁ μετέπειτα διάσημος καθηγητής Ἀριστοτέλης Σιδέρης ἐκπροσωποῦσε στή Βουλή τό Σοσιαλιστικό Ἐργατικό Κόμμα Ἑλλάδος (Σ.Ε.Κ.Ε.), τό μετέπειτα Κ.Κ.Ε., σέ μιά ἀγόρευσή του ἔκανε πολλές ἀναφορές στόν Μάρξ. Καί τότε ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος, κάπως ἐκνευρισμένος, πῆρε τό λόγο καί τοῦ εἶπε: «Κύριε συνάδελφε, τήν πολιτική τοῦ κόμματος τῶν Φιλελευθέρων καθορίζομεν ἡμεῖς καί ὄχι ὁ Μάξ Νορδάου». Κάποιος –νομίζω ὁ Παπαναστασίου– τοῦ ψιθύρισε ὅτι ὁ Σιδέρης ἐννοεῖ τόν Κάρολο Μάρξ, συγγραφέα τοῦ «Κεφαλαίου» καί ὄχι τόν Μάξ Νορδάου, πού ἔγραψε τά «Κατά συνθήκην ψεύδη». Κατέρυθρος ὁ Βενιζέλος ἀπό ἐντροπή ἀπεχώρησε ἀπό τή Βουλή καί ἔκανε πολλές ἡμέρες νά ἐμφανισθεῖ σ’ αὐτή. Ἄλλοι καιροί, ἄλλα ἤθη!

Σ.ΚΑΡΓΑΚΟΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ : ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΥΜΕΟΥ, ΣΚΩΤΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΑΓΓΛΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΗΝ 25η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1958 ΣΤΗ ΛΕΜΕΣΟ, ΟΤΑΝ ΑΠΟΠΕΙΡΑΘΗΚΕ ΝΑ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕΙ.

Γεννήθηκε στο χωριό Πάχνα, της επαρχίας Λεμεσού, στις 8 Σεπτεμβρίου 1936. Σκοτώθηκε από Άγγλους στρατιώτες την αυγή της 25ης Νοεμβρίου 1958 στη Λεμεσό, όταν αποπειράθηκε να δραπετεύσει. Γονείς : Συμεών Δημητρίου και Μυριάνθη Αθηνάκη Αδέλφια : Έλλη, Ανδρέας, Χρυστάλλα

Ο Παναγιώτης Συμεού, ή Πανίκος όπως τον φώναζαν οι δικοί του, τελείωσε το δημοτικό σχολείο Πάχνας και ασχολήθηκε με την αμπελοκαλλιέργεια. Το ενδιαφέρον του για τα κοινά εκδηλώθηκε από πολύ νωρίς. Σε ηλικία μόλις 17 χρόνων πρωτοστάτησε στην ίδρυση της Νέας Συντεχνίας Πάχνας και αθλητικού σωματείου στο χωριό του. Διοργάνωσε επίσης εθνικές εκδηλώσεις, εμπνέοντας όλους με την ελληνική φουστανέλα που φορούσε.
Κατατάχθηκε στην ΕΟΚΑ αρχές του 1956 και ανέπτυξε πλούσια δράση. Έλαβε μέρος στην επίθεση εναντίον του αστυνομικού σταθμού Πάχνας, σε τέσσερις ανατινάξεις του συστήματος ύδρευσης Επισκοπής και σε επιθέσεις της ΕΟΚΑ στις Κιβίδες και στην Κισσούσα. Στη συνέχεια συνδέθηκε με την ανταρτική ομάδα της περιοχής του, που έμενε σε κρησφύγετο μεταξύ των χωριών Φοινί και Άης Νικόλας. Όταν το κρησφύγετο ανακαλύφθηκε από τους Άγγλους, ο Πανίκος Συμεού, με εντολή της Οργάνωσης, συγκέντρωσε με συναγωνιστή τα όπλα και τα μετέφερε στο Όμοδος. Οι αντάρτες, που σκορπίστηκαν προσωρινά, ανασυγκροτήθηκαν και πάλι σε δυο ομάδες, στη μία εκ των οποίων συμπεριλαμβανόταν και ο Πανίκος. Η δράση της ομάδας αυτής συνεχίστηκε με επιθέσεις εναντίον των Άγγλων στην Αυδήμου και την Τριμίκλινη.
Λόγω της πλούσιας δράσης του, ο Πανίκος Συμεού καταζητήθηκε και το Νοέμβριο του 1958 τον συνέλαβαν οι Άγγλοι. Για τρεις μέρες τον υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια στον αστυνομικό σταθμό Αυδήμου. Το βράδυ της 24ης προς την αυγή της 25ης Νοεμβρίου 1958, ημέρα κατά την οποία άρχιζε η συζήτηση του Κυπριακού στον ΟΗΕ και επικρατούσε εκεχειρία, οι Άγγλοι, υπό την απειλή των όπλων, τον οδήγησαν στη Λεμεσό, για να τους υποδείξει οπλισμό της ΕΟΚΑ. Στην οδό 28ης Οκτωβρίου, κοντά στο γήπεδο ΓΣΟ, ο Πανίκος πήδησε από το αστυνομικό αυτοκίνητο και άρχισε να τρέχει, για να διαφύγει. Οι Άγγλοι στρατιώτες και οι Τούρκοι επικουρικοί αστυνομικοί που τον συνόδευαν, άνοιξαν πυρ εναντίον του και τον σκότωσαν. Ήταν αυγή της 25ης Νοεμβρίου 1958. Από τη διασταύρωση των πυρών τους, σκοτώθηκαν επίσης ένας από τους αστυνομικούς συνόδους του και ένας Άγγλος στρατιώτης.
Στην ταφή του Πανίκου, που κατά διαταγή των Άγγλων, αντίθετα προς τους κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, έγινε στις δέκα το βράδυ, το πλήθος γονάτισε στο κοιμητήριο και έψαλλε τον εθνικό ύμνο. Στο πρώτο του μνημόσυνο οι κοπέλες του χωριού χόρεψαν, καθ’ υπόδειξη της μητέρας του, καλαματιανό τραγουδώντας δικούς του στίχους, που τραγουδούσε και ο ίδιος, όταν χόρευε με την μητέρα του.
«Αν μάθεις πως σκοτώθηκα, χαρές να ‘χετε όλοι, για της πατρίδας την τιμή είναι γλυκό το βόλι…»
Ο Παναγιώτης Συμεού είναι μαζί με το Σάββα Ροτσίδη οι τελευταίοι νεκροί του αγώνα.


ΙΔΡΥΜΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΕΟΚΑ1955-1959
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΟΙ ΜΕΙΟΝΟΤΙΚΗ ΜΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ (Α΄ΜΕΡΟΣ)

Του Παναγιώτη Κουσίδη

Στην Ελληνική Δυτική Θράκη, από την ενσωμάτωσή της στην Ελλάδα το 1920, πέραν της πλειονότητας των ελληνόφωνων Ελλήνων διαβιούν και κάποιοι αλλόγλωσσοι και αλλόθρησκοι πληθυσμοί, που με βάση τα νομικά κείμενα ορίζονται ως «Μουσουλμανική Μειονότητα». Ο ορισμός αυτός δεν έγινε με βάση την φυλετική καταγωγή ή εθνότητα αλλά στη βάση της θρησκείας. Οι πληθυσμοί αυτοί εξαιρέθηκαν από την υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάννης του 1923. Το αποτέλεσμα ήταν να προκύψει στην Ελληνική Θράκη ένα μωσαϊκό ομάδων με διαφορετικές γλώσσες, θρησκείες και πολιτιστικές παραδόσεις.

Πέραν της Ελληνικής γλώσσας στην περιοχή ομιλείται ως μητρική γλώσσα η Τουρκική από τους Τουρκογενείς, η Πομακική (χωρίς γραφή) που ομιλείται στην καθημερινή τους ζωή από τους Πομάκους και η Ρομανική ή Τσιγγάνικη από τους Τσιγγάνους.

Περίοδος 1920 – 1950

Την περίοδο αυτή δεν υπήρχαν τριβές και ανταγωνισμοί μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Οι πληθυσμοί ήταν περιχαρακωμένοι, μέσα στα πλαίσια της δικής τους εθνο-ομολογιακής ομάδας. Μάλιστα αυτή την περίοδο Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι υπήρχαν και δρούσαν στα πλαίσια της παραδοσιακής αγροτικής κοινωνίας και οικονομίας. Η στάση της ελληνικής πολιτείας απέναντι στη μειονότητα χαρακτηρίζεται από ηπιότητα και ειρηνική συνύπαρξη.

Ενώ η Ελλάδα δεν είχε από την αρχή κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο για τη μειονότητα, η Τουρκία έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τους Μουσουλμάνους της Θράκης από πολύ νωρίς.

Με την ίδρυση μάλιστα του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή το 1930 αρχίζει η συστηματική απόπειρα του τουρκικού κράτους για προσέγγιση της μειονότητας και παρέμβαση στα εσωτερικά της. Η ελληνική πολιτεία, εκτός από κάποια προληπτικά και περιοριστικά μέτρα κατά της μειονότητας, παρακολουθεί και δυσαρεστείται από τις εξελίξεις αλλά δεν αντιδρά, επιθυμώντας να έχει καλές σχέσεις με την Τουρκία.

Η ελληνική πολιτεία αυτή την περίοδο διαπράττει ένα επικίνδυνο λάθος με την υποχρέωση σε όλους του μουσουλμάνους να διδάσκονται στην Τουρκική γλώσσα. Αυτό προξένησε σοβαρά προβλήματα ιδιαίτερα στους Πομάκους και στους Τσιγγάνους να υποστούν μια ισχυρή πίεση εκτουρκισμού τους, διότι, όπως είναι γνωστό, η γλώσσα ενός λαού διαμορφώνει εθνική συνείδηση. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβε το τουρκικό προξενείο και η ΄Αγκυρα με την προπαγάνδα, τους καταναγκασμούς και τις ιδιαίτερες εξυπηρετήσεις για βοήθεια στις σπουδές και σε πολλούς άλλους τομείς.

Περίοδος 1950 – 1965

Την περίοδο αυτή, ενώ από τη μια πλευρά συντελείται η πολιτισμική ομογενοποίηση των Ελλήνων Χριστιανών Θρακιωτών με τον υπόλοιπο Ελληνισμό, από την άλλη πλευρά η μειονότητα ακολουθεί σε γενικές γραμμές μια μάλλον καθοδική πορεία εξ αιτίας της σημαντικής διαρροής μειονοτικών κεφαλαίων αλλά και εγκεφάλων στην Τουρκία, που ακολουθείται από τη μετανάστευση σημαντικού αριθμού μειονοτικών.

Παράλληλα μέσα από τη μειονοτική εκπαίδευση που ελέγχεται πια σε μεγάλο βαθμό από την Τουρκία, επιχειρείται συστηματικά η καλλιέργεια τουρκικής εθνικής ταυτότητας και η μετεξέλιξη των «Μουσουλμάνων σε Τούρκους.

Εκείνη την περίοδο ψυχραίνονται οι σχέσεις των πλειονοτικών και των μειονοτικών εξ αιτίας των δυσμενών συνθηκών στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αφενός εξ αιτίας του Κυπριακού (Ε.Ο.Κ.Α. ΄Ενωση με την Ελλάδα κ.ά) και αφετέρου για τα καταπιεστικά μέτρα  διωγμού (1955 και 1965) που ασκεί η Τουρκία στην Ελληνοορθόδοξη μειονότητα της Κωνσταντινούπολης και για τα απάνθρωπα ανθελληνικά γεγονότα από τουρκικές ορδές στην Κων/πολη και στη Σμύρνη, τα λεγόμενα στην ιστορία «Σεπτεμβριανά» του 1955.

ΜΕΡΟΣ   Β΄  

 Περίοδος   1965 – 1978

΄Ηδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, μέσα στο ευρύτερο ψυχροπολεμικό κλίμα, η σχέση της μειονότητας με την Τουρκία αφενός ισχυροποιείται και αφετέρου στιγματίζεται. Ωστόσο, δεν υπάρχουν σημαντικές κινήσεις σε βάρος των μειονοτικών. Από το 1967 είναι διάχυτη η εκτίμηση ότι το μειονοτικό ζήτημα αποτελεί έκφανση του «Τουρκικού κινδύνου» και πρέπει να αντιμετωπιστεί δραστικά.

Αξιοσημείωτο είναι ότι η πολιτική για τη μειονότητα δεν είναι δημοσίως διακηρυγμένη και γνωστή, δεν έχει στη βάση της νόμους αλλά αποφάσεις και διεκπεραιώνεται μέσα από μια σειρά απόρρητες αλληλογραφίες και ειδικές οδηγίες.

Το 1967, η έλευση της χούντας στην εξουσία, σηματοδοτεί την έναρξη άσκησης μιας έντονης αντιμειονοτικής πολτικής. Η πίεση στους μειονοτικούς συνεχίζεται με τα γνωστά μέτρα – προσκόμματα που δίνουν την ευκαιρία στην Τουρκία να τα καπηλεύεται και να τα εκμεταλλεύεται παντοιοτρόπως.

Η συμπεριφορά της Ελλάδας έχει άμεσες επιδράσεις στο εσωτερικό της μειονότητας. Τα διάφορα περιοριστικά μέτρα σε βάρος της συσπειρώνουν και ομογενοποιούν επί το «τουρκικότερο» και εθνικιστικότερο τους μειονοτικούς και επιτρέπουν στην Τουρκία να εμφανίζεται και να επιχειρεί να παρέμβει, ως μητέρα – πατρίδα και προστάτης. Οι δεν μειονοτικοί διαμαρτύρονται για στέρηση των δικαιωμάτων τους.

Περίοδος 1974 – 1981

Το 1974, η εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, σηματοδοτεί την έναρξη μιας εξάμηνης περιόδου εξαιρετικά έντονων πιέσεων στη μειονότητα, στα πλαίσια της λογικής περί – συλλογικής ευθύνης -. Η μειονότητα θεωρήθηκε σχεδόν συνυπεύθυνη για όσα συμβαίνουν στην Κύπρο. Η μειονότητα, μετά τα δραματικά, και διεθνώς παράνομα και καταδικαστέα με ψηφίσματα του ΟΗΕ,  γεγονότα της εισβολής και κατοχής στην Κύπρο, θεωρείται ακόμα περισσότερο ανεπιθύμητη.

Την περίοδο αυτή ξεκινά από υποστηρικτές των τουρκικών συμφερόντων μία διεθνής εκστρατεία, με στόχο την προβολή στη διεθνή κοινή γνώμη της θέσης ότι στην Ελληνική Θράκη υπάρχει μια τουρκομουσουλμανική κοινότητα η οποία καταπιέζεται από την ελληνική διοίκηση. Μέρος της κίνησης αυτής αποτελεί, με την σαφή ενθάρρυνση της ΄Αγκυρας, η ίδρυση συλλόγων Τούρκων της Δυτικής Θράκης. Η κίνηση αυτή εκδηλώνεται τόσο στην Τουρκία όσο και σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, με στόχο τη διεθνοποίηση του θέματος περιορισμού τάχα των δικαιωμάτων της μειονότητας.

Περίοδος 1981 – 1988

Κατά την περίοδο αυτή, η συνολικότερη βελτίωση των σχέσεων κράτους – πολίτη φαίνεται να επηρεάζουν και την μειονοτική πολιτική. Ωστόσο υπάρχουν ακόμα περιορισμοί στην μειονότητα.

Η περίοδος αυτή είναι σημαντική, τόσο σε επίπεδο πολιτικής συνειδητοποίησης, όσο και δράσης της μειονότητας, και σημαδεύεται από μια σειρά κινητοποιήσεων. Το 1982, με αφορμή το ιδιοκτησιακό, γίνεται μια μαζική και μεγάλης κλίμακας διαμαρτυρία των μειονοτικών. Ενώ σ΄αυτή τη δεκαετία μια από τις πιο σημαντικές και προβεβλημένες κινητοποιήσεις της μειονότητας είναι ο αγώνας για την αναγνώριση των πανεπιστημιακών τίτλων που αποκτούσαν οι μειονοτικοί από τα πανεπιστήμια της Τουρκίας.

Ως μέρος των μειονοτικών διεκδικήσεων/κινητοποιήσεων κατά τη δεκαετία του 1980, μπορεί να θεωρηθεί και το ζήτημα της εκλογής Μουφτή. Η ελληνική πολιτεία απαγορεύει τη χρήση των όρων Τουρκικός – από ονομασίες μειονοτικών Ενώσεων. Από τότε οι μειονοτικοί κύκλοι, αρνούμενοι τον διορισμό Μουφτή από την πολιτεία, προβαίνουν στην άτυπη εκλογή ως Μουφτή (ψευδομουφτή) ατόμων της αρεσκείας τους, καθώς και της αρεσκείας του προξενείου. ΄Ετσι οι νομοί Ξάνθης και Ροδόπης διαθέτουν από δύο Μουφτήδες, έναν νόμιμο και έναν παράνομο.

ΜΕΡΟΣ  Γ΄

Περίοδος   1988 – 1991

Η περίοδος 1988 – 1991 μπορεί να χαρακτηριστεί ως η σημαντικότερη στην ιστορία των σχέσεων πολιτείας και μειονότητας, κυρίως λόγω των έντονων αντιπαραθέσεων, σε βαθμό σύγκρουσης, που είχαν ως αποτέλεσμα να οδηγηθεί τελικά το Ελληνικό κράτος σε αλλαγή μειονοτικής πολιτικής.

Αρχή της περιόδου αυτής αποτελεί η μεγάλη κινητοποίηση της μειονότητας για στήριξη του υπόδικου, ανερχόμενου τότε, μειονοτικού ηγέτη Αχμέτ Σαδίκ, κατά την εκδίκαση των υποθέσεών του (κατηγορούνταν για συκοφαντική δυσφήμιση, διασπορά ψευδών ειδήσεων και πλαστογραφία), τον Ιούνιο και κυρίως τον Δεκέμβριο του 1988. Κατά τις κινητοποιήσεις αυτές γίνεται για πρώτη φορά εμφανώς ορατή η παρουσία και η δράση της Τουρκίας.

Συνέχεια των γεγονότων του 1988 (διαδηλώσεις στην Κομοτηνή και δίκες Αχμέτ Σαδίκ, κύριο χαρακτηριστικό των οποίων υπήρξε η μεγάλη ένταση, αποτελεί η κάθοδος ανεξάρτητων μειονοτικών συνδυασμών στις εκλογές της 18^ης Ιουνίου 1989.

Οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι και ιδιαίτερα ο Αχμέτ Σαδίκ τυγχάνουν συστηματικής υποστήριξης από την Τουρκία και προβάλλονται από την τουρκική τηλεόραση και το ραδιόφωνο, που παρακολουθούν ανελλιπώς καθημερινά όλοι οι μειονοτικοί. Κινούνται τονώνοντας το τουρκικό εθνικό φρόνημα – αίσθημα και δημιουργούν πόλωση και διχασμό ανάμεσα στους πλειονοτικούς και μειονοτικούς.

Κατά τις εκλογές της 08-04-1990, εκλέγονται οι ανεξάρτητοι μειονοτικοί βουλευτές Α. Σαδίκ στη Ροδόπη και Α. Φαίκογλου στην Ξάνθη και πάλι με τη συνήθη συστηματική στήριξη του προξενείου και της Τουρκίας.

Περίοδος   1991 – 1995

Την περίοδο αυτή η ελληνική πολιτεία, κινούμενη στα πλαίσια της παραδοσιακής λογικής αντιμετώπισης του μειονοτικού ζητήματος, προχωρά στις 23-10-1990 στην ψήφιση νέου εκλογικού νόμου που έθετε ως προϋπόθεση για εισαγωγή ενός κόμματος στην ελληνική Βουλή την εξασφάλιση του 3% των ψήφων σε πανελλαδικό επίπεδο, αποκλείοντας έτσι, ουσιαστικά, τη δυνατότητα εκλογής ανεξάρτητου μειονοτικού βουλευτή. Αυτός ο νόμος δεν απέκλειε βέβαια την εκλογή μειονοτικού σε ψηφοδέλτιο ελληνικού κόμματος.

Η κίνηση που σηματοδοτεί την εφαρμογή της νέας ελληνικής πολιτικής πάνω στο μειονοτικό είναι η ομιλία του τότε πρωθυπουργού στην Ξάνθη στις 13 Μαίου 1991. Εκεί, ο έλληνας πρωθυπουργός μιλά για λάθη του παρελθόντος, θέτει το αποδεκτό πλαίσιο –ταυτότητας- της μειονότητας, δηλαδή, (μουσουλμανική μειονότητα που αποτελείται από Τουρκογενείς, Πομάκους και Τσιγγάνους), δηλώνει ότι το μειονοτικό είναι αυστηρά εσωτερικό ζήτημα της Ελλάδας και τονίζει την αποφασιστικότητα της πολιτείας να διασφαλίσει την ισονομία και ισοπολιτεία για όλους τους κατοίκους της Θράκης, και Χριστιανούς και Μουσουλμάνους.

Αυτό βέβαια δεν σήμαινε ότι όλα τα προβλήματα θα λυνόταν αυτομάτως, διότι οι δηλώσεις του πρωθυπουργού κινούνταν σε επίπεδο προθέσεων. Βέβαια η αλλαγή πολιτικής στο μειονοτικό δεν είχε μόνο οπαδούς. Υπήρχαν αντιδράσεις τόσο από ΄Ελληνες πλειονοτικούς όσο και από μειονοτικούς. ΄Ηταν εμφανές ότι πολλά ηγετικά στελέχη της μειονότητας είχαν σημαντικές αντιρρήσεις, καθώς φοβούνταν ότι μπορεί να χάσουν το ρόλο και την επιρροή τους. Γι αυτό προσπαθούσαν να καλλιεργήσουν κλίμα καχυποψίας, ανασφάλειας και δυσπιστίας ανάμεσα στα σύνοικα στοιχεία.

Μέρος Δ΄  (Τελευταίο)

 Περίοδος  1995 – 2000

Κύριο χαρακτηριστικό αυτής της περιόδου αποτελεί η ομαλοποίηση της εκπροσώπησης μειονοτικών σε εθνικό επίπεδο (μέσω ελληνικών κομμάτων) με την επάνοδο Θρακιωτών μουσουλμάνων μειονοτικών βουλευτών στην Ελληνική Βουλή.

Η πολιτική της –ισονομίας και ισοπολιτείας- συνεχίζεται με την κατάργηση της επιτηρούμενης ζώνης (της λεγόμενης μπάρας) από τον υπουργό Εθνικής Αμύνης (17-05-1995). Κίνηση που προξενεί ιδιαίτερη ικανοποίηση στους μειονοτικούς και δυσαρέσκεια στην Τουρκία και σε κύκλους της Θράκης.

Επόμενο βήμα αποτελεί η κατάργηση του άρθρου 19 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας (11-06-1998) από τον τότε υπουργό Εξωτερικών.

Την περίοδο αυτή λαμβάνεται και το πρώτο μέτρο θετικής διάκρισης υπέρ των μειονοτικών. Με εισήγηση του υπουργού Παιδείας και με τον νόμο 2341 (2:1)/ ΦΕΚ 208/Α/06-10-1995 εκχωρείται ποσοστό 0,5% πλέον των υπαρχόντων θέσεων σε Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι. σε υποψήφιους φοιτητές που προέρχονται από τη μειονότητα. Ο νόμος ψηφίστηκε από όλα τα κόμματα, εκτός του ΚΚΕ, ενώ συναντά μεγάλη αντίδραση από μερίδα της πλειονότητας στη Θράκη.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 φαίνεται πως είχε επέλθει εξομάλυνση στις σχέσεις μεταξύ πολιτείας και μειονότητας και μια σημαντική βελτίωση στις σχέσεις μεταξύ πλειονοτικών και μειονοτικών, ενώ παράλληλα άρχισε να γίνεται ορατή η μείωση των κοινωνικοοικονομικών διαφορών μεταξύ πλειονοτικών και μειονοτικών. Ενώ η ΄Αγκυρα συνεχίζει να επιδιώκει την αναθεώρηση της Συνθήκης  της Λωζάννης.

΄Αφιξη στη Θράκη προσφύγων από χώρες της πρώην Σοβιετικής ΄Ενωσης.

Στην αρχή της δεκαετίας του 1990 αρχίζουν να καταφθάνουν και στη Θράκη ελληνικής καταγωγής πρόσφυγες από χώρες της πρώην Σοβιετικής ΄Ενωσης, ενώ λίγο αργότερα υπάρχει συστηματική και μαζική άφιξη τέτοιων πληθυσμών, στα πλαίσια ενός κρατικού προγράμματος με προφανή και δηλωμένο στόχο «Την τόνωση του Ελληνισμού στην ακριτική περιοχή της Θράκης».

Οι πληθυσμοί που φθάνουν και εγκαθίστανται στη Θράκη προέρχονται από περιοχές του Καυκάσου και έχουν θλιβερές εμπειρίες σύγκρουσης με μουσουλμανικούς πληθυσμούς, ενώ παράλληλα, σε κάθε ευκαιρία, αναδεικνύουν την ελληνική τους καταγωγή και προασπίζονται την ελληνικότητά τους.

Αντιλαμβάνονται τον ρόλο που τους επιφυλάσσει το κράτος για ενίσχυση του ελληνοχριστιανικού πληθυσμού. Ταυτόχρονα όμως καταλαβαίνουν καλά ότι είναι υποχρεωμένοι να ζήσουν στην αρχή χωρίς περιουσία σε μια νέα χώρα και παράλληλα συνειδητοποιούν ότι οι γνώσεις που φέρουν έχουν ελάχιστη ανταλλακτική αξία. ΄Ετσι είναι υποχρεωμένοι, τα πρώτα χρόνια τουλάχιστον, να κάνουν βιοπορισμό μέσω «μαύρης» ή χαμηλά αμειβόμενης εργασίας.

Οι αλλαγές που επήλθαν στον τομέα αυτό στη Θράκη από την άφιξη των προσφυγικών πληθυσμών από χώρες της πρώην Σοβιετικής ΄Ενωσης δεν έχουν μελετηθεί σε βάθος. Γεγονός αναντίρρητο είναι ότι η εγκατάσταση ελληνορθόδοξων προσφυγικών πληθυσμών στη Θράκη είχε θετικές εξελίξεις και άλλαξε αρκετά τις πληθυσμιακές ισορροπίες στην περιοχή μας.

Από το 2000 και μέχρι σήμερα η μειονοτική πολιτική της Ελλάδας χαρακτηρίζεται για την ηπιότητα και τον κατευνασμό. Ενώ στο γενικότερο πλαίσιο των τουρκικών προκλήσεων και διεκδικήσεων, κλιμακώνονται οι παρεμβάσεις της ΄Αγκυρας και οι επισκέψεις Τούρκων αξιωματούχων στην Ελληνική Θράκη. Δυστυχώς η υποχωρητικότητα της σημερινής κυβέρνησης την οδηγεί σε ψήφιση τροπολογίας για αναγνώριση της Τουρκικής ΄Ενωσης Ξάνθης παραβιάζοντας κατάφωρα τη Διεθνή Συνθήκη της Λωζάννης. 

Πηγή: Ερευνητικό Πρόγραμμα Πανεπιστημίου Μακεδονίας
ΠΟΜΑΚΟΧΩΡΙΑ 
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ