Του Νικολάου Μπαραμπούτη
«Φαύλη ἄρα φαύλῳ συγγιγνομένη φαῦλα γεννᾷ ἡ μιμητική» μάς λέγει ὁ Πλάτων» <ΠΟΛΙΤΕΙΑ > ΠΛΑΤΩΝΟΣ 603b
Δηλ. ὅταν ἡ φαυλότητα σμίξει μέ τήν φαυλότητα, Φαυλότητες θά γεννηθοῦν.
Ὅταν Φαύλοι δημοσιογράφοι, σμίξουν μέ φαύλους πολιτικούς, φαυλότητες γεννοῦν. Αὐτή εἶναι ἡ αἰτία τῆς παρακμῆς. Καί πράγματι ἄπαντες ὁμολογοῦν ὅτι εὐρισκόμεθα σέ παρακμή, εἰς τήν ὁποίαν ποδοπατούντε τά θεμελιώδη ἀξιώματα τοῦ ἐλόγου ὅντος πού λέγεται ἄνθρωπος καί αὐτά εἶναι, ἀρχές, ἀξίες, ἰδανικά διά τά ὁποία πρωτομάστορας εἶναι ὁ ἝΛΛΗΝ. Παρακμή δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι εἶναι, ἡ διάβρωσις τοῦ ἐγώ, ἠ ἀποσύνθεσις τοῦ εἶναι, ἡ ἀπώλεια ἀγάπης γιά τόν ἑαυτόν μας.
Ὁ Ἀριστοτέλης εἰς τά <Εὐδήμια> του γράφει, ὅταν εἶχαν ἐρωτήσει τόν Ἀναξαγόρα: <τόν μέν οὖν 'Ἀναξαγόραν φασίν ἀποκρίνασθαι, πρός τίνα διαποροῦντα τοιαῦτ΄ἄττα καί διερωτῶντα τίνος ἕνεκεν ἄν τίς ἕλοιτο γενέσθαι μᾶλλον ἤ μή γενέσθαι τοῦ φάναι θεωρῆσαι τόν οὐρανόν καί περί τόν ὅλον κόσμον τάξιν. Ἐρώτησεν κάποιος τόν Ἀναξαγόραν, ὁ ὁποῖος εἶχεν ἀπορροίας καί διερωτᾶτο, ἐάν θά πρέπει κάποιος νά γεννᾶται ἤ νά μήν γεννᾶται; καί αὐτός ἀπαντᾶ, βεβαίως νά γεννᾶται διά νά θαυμάζη τό σύμπαν, τόν οὐρανόν, τήν τάξιν καί ἀρμονίαν πού ὑπάρχει σέ αὐτό. Τίθεται δέ τό ἐρώτημα, τό σύμπαν θά εἶχεν κάποια ἀξίαν ἄνευ τῆς παρουσίας τοῦ ἀνθρώπου ἐπί τῆς Γῆς; Ἀπάντησις: τό σύμπαν δέν θά εἶχεν καμίαν ἀξίαν ἄνευ τῆς παρουσίας τοῦ ἀνθρώπου.
Διά νά γεννᾶται ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἀναγκαία ἀλλά καί μοναδική προϋπόθεσις διά τήν Ὕπαρξιν τοῦ ἀνθρώπου ἐπί τῆς Γῆς εἶναι ἡ παρουσία τοῦ κούρου καί τῆς κόρης, τοῦ ἄρρενος καί τοῦ θήλεως. Πάσα ἄλλη Ἐρμαφρόδητη(Ἐρμῆς+Ἀφροδίτη) κατάστασις τό σύμπαν τήν ἀπορρίπτει. Αὐτά μάς περιγράφει μέ τήν σοφίαν του ὁ Πλάτων, εἰς τό βιβλίον του «ΤΙΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΑΣ» γράφει:
«διὸ δὴ τῶν μὲν ἀνδρῶν τὸ περὶ τὴν τῶν αἰδοίων φύσιν ἀπειθές τε καὶ αὐτοκρατὲς γεγονός, οἷον ζῷον ἀνυπήκοον τοῦ λόγου, πάντων δι' ἐπιθυμίας οἰστρώδεις ἐπιχειρεῖ κρατεῖν: αἱ δ' ἐν ταῖς γυναιξὶν αὖ μῆτραί τε καὶ ὑστέραι λεγόμεναι διὰ τὰ αὐτὰ ταῦτα, ζῷον ἐπιθυμητικὸν ἐνὸν τῆς παιδοποιίας». 91b
Δηλ. «διά τοῦτο ὅσον ἀφορᾶ τούς ἄνδρας ἡ περί τῶν αἰδοίων φύσις τούς καθιστᾶ ἀπείθαρχους καί ἀπόλυτους, ὡσάν ἕνα ζῶον ἀνυπάκοον εἰς τόν λόγον, ὅλων δέ τάς ἐπιθυμίας ἐπιχειρεῖ νά κρατᾶ μέ ἀσυγκράτητον πάθος. Ὅσον ἀφορᾶ τάς γυναίκας αἱ λεγόμεναι μῆτραι καί αἱ ᾠοθῆκαι διά τούς ἴδιους λόγους τάς ὡθοῦν μέ μεγάλην ἐπιθυμίαν, διά νά ὑπάρξη ἡ παιδοποιία, ἡ τεκνοποίησις», καί συμπληρώνει:
«..μέχριπερ ἂν ἑκατέρων ἡ ἐπιθυμία καὶ ὁ ἔρως συναγαγόντες͵ οἷον ἀπὸ δένδρων καρπὸν καταδρέψαντες͵ ὡς εἰς ἄρουραν τὴν μήτραν ἀόρατα ὑπὸ σμικρότητος καὶ ἀδιάπλαστα ζῷα κατασπείραντες...» 91d
«..ἐφ ὅσον ἄν ἐκατέρωθεν ἡ ἐπιθυμία καὶ ὁ ἔρως συνευρεθοῦν, ὡσάν ἀπό δένδρα καρπόν νά συλλέγουν, ὡς εἰς γόνιμον μήτραν ἀόρατα ὑπὸ σμικρότητος καὶ ἀδιάπλαστα ζῷα νά σπέρνουν». Ἐδῶ ὁ Πλάτων μᾶς ὁμιλεῖ περί σπερματοζωαρίων μέ καλλίτερον ὀρθολογισμόν ἀπό τήν σημερινήν ἰατρικήν.
Ὁ δέ Πλάτων τονίζει: Πλάτωνος Νόμοι 636.
Ἐννοητέον ὁτι τῆ θηλεία καί τῆ τῶν ἀρρένων φύσει εἰς κοινωνίαν ἰούση τῆς γεννήσεως ἡ περί ταύτα ἡδονή κατά φύσιν ἀποδεδόσθαι δοκεῖ, ἀρρένων δέ πρός ἄρρενας ἤ θηλέων πρός θηλείας παρά φύσιν.
Ἐπίσης ὁ Πλάτων εἰς τό ἔργο του «Γοργίας» 494 Ε, διά στόματος Σωκράτους λέγει: «ὁ τῶν κιναίδων βίος, οὗτος οὐ δεινὸς καὶ αἰσχρὸς καὶ ἄθλιος;» ὅτι ὁ βίος τῶν κιναίδων εἶναι φρικτὸς αἰσχρὸς καὶ ἄθλιος.
Ὁ μεγάλος μας τραγωδός Σοφοκλῆς εἰς τό ἔργο του ΑΝΤΙΓΟΝΗ ὑμνεῖ τόν ἔρωτα μεταξύ τοῦ ἀνδρός καί τῆς γυναικός καί γράφει:
Ἔρως ἀνίκατε μάχαν, Ἔρως, ὃς ἐν κτήμασι πίπτεις,
ὃς ἐν μαλακαῖς παρειαῖς νεάνιδος ἐννυχεύεις,
φοιτᾷς δ᾽ ὑπερπόντιος ἔν τ᾽ ἀγρονόμοις αὐλαῖς·
ὃς ἐν μαλακαῖς παρειαῖς νεάνιδος ἐννυχεύεις,
φοιτᾷς δ᾽ ὑπερπόντιος ἔν τ᾽ ἀγρονόμοις αὐλαῖς·
καί σ᾽ οὔτ᾽ ἀθανάτων φύξιμος οὐδείς
οὔθ᾽ ἁμερίων σέ γι᾽ ἀνθρώπων.....
οὔθ᾽ ἁμερίων σέ γι᾽ ἀνθρώπων.....
Ἔρως ἀνίκητε εἰς τήν μάχην, ὁ ὁποῖος ὡς κατακτητής πίπτεις
ὁ ὁποῖος εἰς τάς μαλακάς παρειάς τῆς νεάνιδος ξενυκτάς
περιφέρεσαι πάνω ἀπό τίς θάλασσες καί τίς αὐλές τῶν ἀγρῶν
καί ἀπ΄ἐσένα δέν ξεφεύγει κανείς οὔτε οἱ ἀθάνατοι θεοί
οὔτε οἱ ἐφήμεροι ἄνθρωποι......
Εἰς τήν Πνύκα ὁ ντελάλης ἐφώναζεν καί, «ἐπερωτᾷ, τίς ἀγορεύειν βούλεται».
Ὅμως εἰς τήν τότε Ἑλλάδα τοῦ πνεύματος, τῆς σοφίας τῆς ἀνδρείας, τοῦ ἤθους, τῆς μεγαλοπρέπειας ἐπειδή ἡ δημοκρατία ἦτο σοβαρόν πολίτευμα καί ὄχι ἄλλο τί ὡς σήμερον, ὅλοι εἶχον τό δικαίωμα νά ὁμιλοῦν, ὅλοι, ἐκτός ἁπό τούς κάτωθει:
(πρῶτον)"δοκιμασία," φησί, "ῥητόρων· ἐάν τις λέγῃ ἐν τῷ δήμῳ τὸν πατέρα τύπτων ἢ τὴν μητέρα, ἢ μὴ τρέφων, ἢ μὴ παρέχων οἴκησιν·" τοῦτον οὐκ ἐᾷ λέγειν. νὴ Δία καλῶς γε, ὡς ἔγωγέ φημι. διὰ τί; ὅτι εἴ τις, οὓς ἐξ ἴσου δεῖ τιμᾶν τοῖς θεοῖς, εἰς τούτους ἐστὶ φαῦλος, τί ποτε, φησίν, ὑπ᾽ αὐτοῦ πείσονται οἱ ἀλλότριοι καὶ ἡ πόλις ὅλη;
καὶ τίσι δεύτερον ἀπεῖπε(ἀόριστος β τοῦ ἀπαγορεύω) μὴ λέγειν; "ἢ τὰς στρατείας," φησί, "μὴ ἐστρατευμένος, ὅσαι ἂν αὐτῷ προσταχθῶσιν, ἢ τὴν ἀσπίδα ἀποβεβληκώς," δίκαια λέγων. τί δή ποτε; ἄνθρωπε, τῇ πόλει, ὑπὲρ ἧς τὰ ὅπλα μὴ τίθεσαι ἢ διὰ δειλίαν μὴ δυνατὸς εἶ ἐπαμῦναι, μηδὲ συμβουλεύειν βουλεύειν ἀξίου.
τρίτον τίσι διαλέγεται; "ἢ πεπορνευμένος,"φησίν, "ἢ ἡταιρηκώς·" τὸν γὰρ τὸ σῶμα τὸ ἑαυτοῦ ἐφ᾽ ὕβρει (ἡ ὕβρις) πεπρακότα, (παρακείμενος τοῦ πωλέω-ῶ) καὶ τὰ κοινὰ τῆς πόλεως ῥᾳδίως ἡγήσατο ἀποδώσεσθαι.
τέταρτον τίσι διαλέγεται; "ἢ τὰ πατρῷα," φησί, "κατεδηδοκώς, ἢ ὧν ἂν κληρονόμος γένηται·" τὸν γὰρ τὴν ἰδίαν οἰκίαν κακῶς οἰκήσαντα, καὶ τὰ κοινὰ τῆς πόλεως παραπλησίως ἡγήσατο διαθήσειν, καὶ οὐκ ἐδόκει οἷόν τ᾽ εἶναι τῷ νομοθέτῃ τὸν αὐτὸν ἄνθρωπον ἰδίᾳ μὲν εἶναι πονηρόν, δημοσίᾳ δὲ χρηστόν, οὐδ᾽ ᾤετο δεῖν τὸν ῥήτορα ἥκειν ἐπὶ τὸ βῆμα τῶν λόγων ἐπιμεληθέντα πρότερον, ἀλλ᾽ οὐ τοῦ βίου.
Αἰσχίνης κατά Τιμάρχου
Δηλ. ὁ νομοθέτης ἀπεριφράστως ἀπέδειξεν ποῖοι δύνανται νά δημηγωροῦν καί ποῖοι δέν δύνανται νά ὁμιλοῦν.....
Δηλ. Πρῶτον: ἐάν κάποιος κτυπᾶ τόν πατέρα του καί τήν μητέρα του ἤ δέν ἐνδιαφέρεται διά τήν τροφήν τους καί τήν στέγην τους, δέν ἔχει τό δικαίωμα νά ὁμιλῆ.
Δεύτερον: ἐάν κάποιος ἀπέφυγεν τήν ἐκστρατείαν ἤ ἀπό δειλίαν πέταξε τήν ἀσπίδα δέν ἔχει τό δικαίωμα νά ὁμιλῆ
Τρίτον: ἐάν κάποιος ζῇ πεπορνευμένη ζωή ἤ εἶναι ἐταῖρος, δέν ἔχει τό δικαίωμα τοῦ λόγου. διότι ὅπως εὐκόλως διαθέτει τόν ἑαυτόν του, οὕτως καί εὐκόλως τήν πόλιν θά ξεπουλήση,
Τέταρτον: ἐάν κάποις ἐκληρονόμησεν μίαν περιουσίαν καί δέν ἐνδιαφέρθηκεν δ΄αὐτήν, ἀλλά ἀντιθέτως τήν κατασπατάλησεν, οὕτως εὐκόλως καί τήν πόλιν θά τήν διαθέση, διά τοῦτο δέν εἶχεν τό δικαίωμα τοῦ λόγου.
Ὁ Σόλων, ὁ ὁποῖος εἶναι ἕνας ἀπό τούς ἑπτά σοφούς νομοθετεῖ : ΣΟΛΩΝΟΣ ΝΟΜΟΙ Βιβλίο 5 κεφάλαιο 5 ἄρθρο 332
Ἐάν τίς Ἀθηναῖος ἑταιρήση
μή ἐξέστω αὐτῷ τῶν ἐννέα ἀρχόντων γενέσθαι,
μήδ΄ ἱερωσύνην ἱεράσασθαι,
μηδέ συνδικῆσαι τῷ δήμω,
μηδέ ἀρχήν ἀρχέτω μηδεμίαν, μήτε ἔνδημον μήτε ὑπερόριον
μήτε κληρωτήν μήτε χειροτονητήν,
μήδ ἐπί κηρυκείαν ἀποστελέσθω,
μηδέ γνώμην λεγέτω,
μήδ εἰς τά δημοτελῆ ἱερά εἰσίτω,
μήδ ἐν ταῖς κυναῖς στεφανηφορίαις στεφανούσθω,
μήδ ἐντός τῶν τῆς ἀγορᾶς περιραντηρίων πορευέσθω.
Ἐάν δέ τίς ταῦτα ποιῇ, καταγνωσθέντως αὐτοῦ ἑταιρεῖν θανάτω ζημιούθω
Δηλαδή: Ἐάν κάποιος Αθηναῖος συνάψει ὁμοφυλοφιλικήν σχέσιν μέ ἄλλον θά ἔχη τάς ἐξῆς κυρώσεις:
1. Δέν τοῦ ἐπιτρέπεται νά γίνη ἕνας ἐκ τῶν ἐννέα ἀρχόντων
2. Δέν τοῦ ἐπιτέπεται νά ἀσκῆ τό ἀξίωμα τοῦ ἱερέως καί λειτουργοῦ τῆς ἱεροσίνης
3. Δέν τοῦ επιτρέπεται νά εἶναι συνήγορος τοῦ δήμου
4. Δέν επιτρέπεται νά ἀναλαμβάνη καμίαν ἐξουσίαν, οὔτε ἐντός τοῦ δήμου οὔτε πέραν τῶν ὁρίων τοῦ δήμου, οὔτε διά τῆς κληρώσεως οὔτε διά τῆς ἀνατάσεως τῆς χειρός
5. Δέν ἐπιτρέπεται νά σταλῆ κήρυκας(ἀγγελειοφόρος)
6. Δέν ἐπιτρέπεται νά λέγη τήν γνώμην του
7. Δέν ἐπιτρέπεται νά εἰσέρχεται εἰς δημοσίους ἱερούς χώρους
8. Δέν ἐπιτρέπεται νά στεφανωθῆ εἰς τάς στεφανοφορίας
9. Δέν ἐπιτρέπεται να πορεύεται ἐντός τοῦ ἐξαγνισμένου χώρου τῆς ἀγορᾶς
Ἐάν δέ τίς ταῦτα ποιῇ, καί ἀποκαλυφθεῖ ὅτι ἑταιρεῖ, τοῦ ἐπιβάλλεται ἡ ποινή τοῦ θανάτου.
1. Δέν τοῦ ἐπιτρέπεται νά γίνη ἕνας ἐκ τῶν ἐννέα ἀρχόντων
2. Δέν τοῦ ἐπιτέπεται νά ἀσκῆ τό ἀξίωμα τοῦ ἱερέως καί λειτουργοῦ τῆς ἱεροσίνης
3. Δέν τοῦ επιτρέπεται νά εἶναι συνήγορος τοῦ δήμου
4. Δέν επιτρέπεται νά ἀναλαμβάνη καμίαν ἐξουσίαν, οὔτε ἐντός τοῦ δήμου οὔτε πέραν τῶν ὁρίων τοῦ δήμου, οὔτε διά τῆς κληρώσεως οὔτε διά τῆς ἀνατάσεως τῆς χειρός
5. Δέν ἐπιτρέπεται νά σταλῆ κήρυκας(ἀγγελειοφόρος)
6. Δέν ἐπιτρέπεται νά λέγη τήν γνώμην του
7. Δέν ἐπιτρέπεται νά εἰσέρχεται εἰς δημοσίους ἱερούς χώρους
8. Δέν ἐπιτρέπεται νά στεφανωθῆ εἰς τάς στεφανοφορίας
9. Δέν ἐπιτρέπεται να πορεύεται ἐντός τοῦ ἐξαγνισμένου χώρου τῆς ἀγορᾶς
Ἐάν δέ τίς ταῦτα ποιῇ, καί ἀποκαλυφθεῖ ὅτι ἑταιρεῖ, τοῦ ἐπιβάλλεται ἡ ποινή τοῦ θανάτου.
Σήμερον ὅλοι λέγομεν καί αὐτός ἄνθρωπος εἶναι. Ἄλλά δέν εἶναι ἔτσι. Ἡ λέξις ἄνθρωπος εἶναι ἀρχαιοελληνική καί ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί ἔχομεν ταυτίσει τήν ἀρχαιοελληνικήν ἔνοιαν τῆς λέξεως ἄνθρωπος μέ μεταΧριστιανικήν ἐρμηνείαν. Εἰς τόν νοῦν μας εἶναι καταγεγραμμένον τό ὅτι «ὁ ἄνθρωπος εἶναι κατ΄εἰκόνα Θεοῦ» καί ἀποδίδομεν εἰς τήν φράσιν «καί αὐτός ἄνθρωπος εἶναι» τήν ἐσφαλμένην ἰδιότητα καί ταυτότητα ὅτι ὁ ὁποισδήποτε ταυτίζεται μέ τόν Θεόν. Τόν ὀρισμόν τῆς λέξεως ἄνθρωπος μάς τήν δίδει ὁ Πλάτων εἰς τό βιβλίον του, Κρατῦλος 399b-399c, διά στόματος Σωκράτους.
Μέ μίαν παρατήρησιν ἀπό τά ἀνωτέρω διαπιστοῦται ὄτι λέξις ἄνθρωπος ἀποδίδεται εἰς αὐτούς πού ἔχουν τήν ἰκανότητα διαιωνίσεως τοῦ εἴδους, πού ἔχουν τήν ἰκανότητα νά τεκνοποιοῦν, δηλ. διά τό ἄρρεν καί τό θῆλυ, τόν κούρο καί τήν κόρη. Διά τούς Ἐρμαφρόδητους χρησιμοποιοῦν μία ποικηλίαν λέξεων ὡς, πεπορνευμένος, ἑταῖρος, κίναιδος(κινῶ τήν αἰδώ), καταπύγων ( κατά + πυγή, πού σημαίνει πρωκτός).
Οἱ ἀρχαῖοι ἡμῶν πρόγονοι μέ τό ὑψηλότατον I.Q πού εἶχον, πού μία φορά ἐπαρουσιάσθει ἐπί τῆς Γῆς καί δέν θά ἀπαναληφθεῖ, ἐθεμελίωσαν τόν λαμπρότερον, τόν μεγαλύτερον, τόν φωτεινότερον πολιτισμό. Ὁ ὁποῖος βεβαίως δέν ἔγινεν τυχαίως, ἀλλά μέ νόμους, κανόνες, ἀξίες, ἰδανικά. Ἐδῶ ἀνεδείχθησαν οἱ μεγαλύτεροι ἥρωες καί φιλόσοφοι ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ἕνας ἀπό αὐτούς τούς νόμους ἦτο καί αὐτός τοῦ σοφοῦ Σόλωνος, ὁ ὁποῖος δέν ἀναγνωρίζει «ὅτι ὅλοι ἔχομεν τά ἴδια δικαιώματα» τά ὁποία ὑποστηρίζουν οἱ σημερινοί πολιτικοί μέ τό χαμηλό I.Q. Ὅσο ποιό χαμηλό I.Q ἔχει κάποιος πολιτικός, ἀρκετοί δέ ἐξ αὐτῶν εἶναι καί ἄρρωστοι πνευματικά , τόσον τά βλέπει ὅτι εἶναι ὅλα εἶναι τά ἴδια καί ὅλα εἶναι ὅμοια. Καί οὔτε βεβαίως δίκαιον εἶναι ἡ ἰσότητα καί ὅτι ὄλοι εἴμαστε ἴσοι καί ἴδιοι. Ὁ Ἀριστοτέλης διευκρινίζει καί γράφει εἰς τά:<ΠΟΛΙΤΙΚΑ>1280α10
.. οἷον δοκεῖ ἴσον τὸ δίκαιον εἶναι, καὶ ἔστιν, ἀλλ’ οὐ πᾶσιν ἀλλὰ τοῖς ἴσοις· καὶ τὸ ἄνισον δοκεῖ δίκαιον εἶναι, καὶ γὰρ ἔστιν, ἀλλ’ οὐ πᾶσιν ἀλλὰ τοῖς ἀνίσοι
Ἡ ἰσότης φαίνεται νά εἶναι τό δίκαιον καί πράγματι εἶναι, ἀλλ’ ὄχι ἰσότης πρός τούς πάντες ἀλλά πρός ἐκείνα πού εἶναι ἴσα· ἀλλά καί τό ἄνισον φαίνεται νά εἶναι δίκαιον καί πράγματι εἶναι ἀλλά ὄχι πρός τούς πάντας ἀλλά πρός ἐκείνα πού εἶνα ἄνισα.
Δηλ, δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι ἡ ἰσότης ἐπί ἀνίσων καί ἡ ἀνισότης ἐπί ἴσων μεγίστη ἀδικία εἶναι.
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου