ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ : ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΝ ΚΟΙΝΟΝ - ΘΕΣΙΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ

ΚΥΡΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΗ ΜΙΛΕΙ.

Γῆ ὡραιοτάτη καὶ Θειοτάτη, Γῆ τελεία ΑΦΡΟΔΙΤΗ, ἡ Μητέρα Ἑλληνικὴ Γῆ, ἀνέδωσε καρπὸν ὅμοιον. Ὁμοίως Ὡραῖον καὶ ὁμοίως Θεῖον. Πᾶσα Γῆ ἐκφράζει ἑαυτὴν δ᾿ ὅλων τῶν ὑλικῶν της, δι᾿ ὅλων τῶν ζωϊκῶν μορφῶν καὶ ὅλων τῶν φαινομένων της, ἀπὸ τῶν θαλασσῶν καὶ τῶν βουνῶν καὶ τῶν φυτῶν καὶ τῶν ζῴων μέχρι τῶν παραμικροτέρων ἀποχρώσεων τῶν δύσεών της καὶ τῶν τριχωμάτων τῶν γατιῶν της, ἀπὸ τῶν λεπτοτέρων ἀνθυλλίων μέχρι τῶν λεπτοτάτων ἐκδηλώσεων τοῦ ἀνωτάτου Ζῴου, δι᾿ οὗ κάθε μία κατορθώνει τὴν Αὐτοσυνείδησίν της, τοῦ κατ' εὐφημισμὸν αὐτοκαλουμένου: Ἀνθρώπου.

Διότι εἶνε ἀνυπόφορον πλέον νὰ γίνεται αἴφνης λόγος περὶ τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς βαθείας χριστιανικότητος -ὁ λόγος τὸ φέρει- ἑνὸς Ἄγγλου ἀρχιεπισκόπου, χωρὶς πρὶν νὰ ἔχῃ ἀποδειχθῇ, ὁ πολιτισμὸς καὶ ἡ χριστιανικότης τοῦ ἀγγλικοῦ καπροδοντομπαλοσκύλου. Καὶ θὰ εἶνε πάντα γελοία ἡ ἀνθρωποειδὴς σκέψις, μὴ βλέπουσα ὅτι εἶνε ἡ ἰδία τρίχα τοῦ ἀγριοχοίρου τῶν Γερμανικῶν σκοταδομουχλοδρυμῶν, ἡ ταυτοτάτη, ποὺ φυτρώνει καὶ ἐπάνω στὴν δαιμονία καράφλα κάθε Μπίσμαρκ.

Κατὰ ταῦτα καὶ ἡ Ἑλλ. Γῆ ἐγέννησε Ζῷον Ἑλληνικόν, τὸν Ἕλληνα: ΕΜΑΣ. Καὶ ὅπως συνέβη καὶ ἔτυχεν ἡ Γῆ αὐτή μας, νὰ εἶνε ἡ ἡμερωτέρα, ἡ φιλανθρωποτέρα γῆ τοῦ πλανήτου αὐτοῦ, καὶ τὸ Ζῷον αὐτὸ ποὺ ἐγέννησεν ἔτυχε νὰ εἶνε ὁ: ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Ἡ Ἑλλ. ΓΗ διψᾷ ἐκδίκησιν, διὰ τοὺς ἀτιμασμοὺς αἰώνων, ἀπὸ Βαρβάρους Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως ἀπὸ Ξένους καὶ ἰθαγενεῖς.

Κάκιστα καὶ ἀδιάντροπα, ἀποδίδεται ὁ τίτλος Ἄνθρωπος, ὑπὸ τῆς χονδροκοπικῆς Ἐπιστήμης, εἰς τὰ ὁμοιοφανῆ Ζωολογικὰ προϊόντα τῶν ἄλλων Γαιῶν, ἐνῷ ὅλαι αἱ ἄλλαι, δὲν κατόρθωσαν νὰ παραγάγουν ποτέ των ἕως τώρα, τίποτε ἄλλο ὡς ἀνώτερον Ζῷον των ἀπὸ τὸν: ΑΝΘΡΩΠΟΕΙΔΗ. Καὶ τῶν καλυτέρων ἐξ αὐτῶν, τοῦ Ζῴου των αἱ ἐκδηλώσεις, κατὰ τὰς ἀκροτάτας των ἀκμάς, ἔμειναν πάντα, μένουν καὶ ΘΑ μένουν, ἐκδηλώσεις Ἀνθρωποειδεῖς. Καὶ αἱ τελειότεροι ἐκδηλώσεις, τῶν τελειοτέρων των Ζῴων, ποὺ βάζουν ὅλα τὰ δυνατά των διὰ νὰ ἀνθρωπίσουν, εἰς ἁπλῆν ἐξέτασιν ἀποδεικνύονται καθαρότατα καὶ αὐταὶ Ἀνθρωποειδεῖς. Καὶ ταῦτα κατὰ φύσιν. Διότι ὁ ἀνθρωποειδὴς διαφέρει τοῦ Ἀνθρώπου εἰς τὰς λεπτὰς ἐκδηλώσεις τῆς ζωῆς, ὅσον σωματικῶς καὶ μορφολογικῶς ὁ πίθηκος ἀπὸ τὸν Ἄνθρωπον.

Αἱ γραμμαὶ αὐταὶ δὲν ἔχουν καμμίαν συγγένειαν μὲ τὸν ψωμοζήτην κόλακα, τὸν φουσκολόγον καὶ ἀεροκοπανικὸν πατριωτισμὸν τοῦ ψοφοῦντος πρώτου αἰῶνος, τὸν πρόρριζα ξεπατώσιμον, διὰ νὰ γλυτώσῃ ἡ Φυλή. Καὶ τίποτε τὸ ἀφύσικον ἢ παράξενον δὲν ὑπάρχει εἰς αὐτάς. Διότι διὰ πάντα μὴ ἐκ γενετῆς γκαβοκουφάλαλον, εἶνε τὸ ἁπλούστερον καὶ φυσικώτερον τῶν πραγμάτων: Ἡ Ὡραιοτέρα Γῆ νὰ ἀποδίδει τὸ Ὡραιότερον Ἄνθος.

Πρόχειρος ἀπόδειξις αὐτῶν, μία ἐδῶ, τὸ ΕΝΔΥΜΑ. Μόνον ὁ Ἕλλην ἔκαμε φόρεμα διὰ τὸν Ἄνθρωπον -διότι ἦτο Ἄνθρωπος- ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΝ. Ὅλοι οἱ ἄλλοι Λαοὶ καὶ Πολιτισμοὶ μαζὺ μὲ τοὺς τώρα, ἀδυνατοῦν νὰ φτιάσουν ἕνα τουλάχιστον, ἅπαξ, φόρεμα μὴ γελοῖον, μὴ Ζουλουδικὸν καὶ Ἀγριάνθρωπον.

Ἡ ἀρχὴ τῆς ὑπάρξεως τοῦ Ἑλληνικοῦ Ζῴου, ἡ ἱστορία τοῦ Ἕλληνος -τοῦ ΑΝΘΡΩΠΟΥ- καὶ γενικῶς ἡ ἱστορία τοῦ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ, δηλαδὴ τῆς Φυλῆς μας, κρύβεται καὶ χάνεται ἀκόμη εἰς τὰ σκότη τῆς κοντῆς καὶ ξεχασμένης μνήμης τῆς Ἑλληνικῆς καὶ τῆς Οἰκουμενικῆς. Ἀλλὰ παρ᾿ ὅλας τὰς δυσπιστίας της, ἡ Χονδροκέφαλη καὶ στενοκέφαλη Φραγκοσοφία, χθὲς μόλις ἔφθασε τέλος μέχρι Μυκηνῶν, ἀφοῦ ἐδέησε διὰ νὰ πεισθῇ, νὰ πιάσῃ μὲ τὰ χέρια της τὰ κέρατα τοῦ σοβαροῦ Ἀγαμέμνονος, σήμερον μέχρι Κνωσσοῦ. Ἀλλὰ τὰ θεωρούμενα ἀπώτατα αὐτὰ σημεῖα, δὲν εἶνε παρὰ τὰ πρῶτα ἐρευνητικὰ μπουσουλίσματα, πρὸς τὰ μεγάλα πίσω βάθη τῶν αἰώνων, ἀπὸ τῶν ὁποίων θὰ προκύψουν ἀσφαλῶς, αἱ πηγαὶ καὶ ἐκβολαί τῆς ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

Δὲν θὰ κρίνετε Σεῖς οἱ Φράγκοι -τὰ χθεσινὰ Ἀγριογούρουνα- Ἐμᾶς, ἀλλ᾿ Ἐμεῖς θὰ κρίνωμε Σᾶς καὶ τὸν Πολιτισμόν σας.

Ὅλα τὰ μέχρις ὥρας μυθιστορεύματα περὶ ἀρχικῶν Φυλῶν, περὶ καταγωγῆς τῶν ἄλλων καὶ ἠμῶν καὶ περὶ τῶν ἀνακατεμάτων ὅλων αὐτῶν, εἶνε Νεανικῆς Ἐπιστήμης σαλιαρίσματα, διὰ τὰ ὁποῖα θὰ γελᾷ καὶ αὐτὴ ἡ ἴδια αὔριον, ὅπως γελᾷ κάθε ἡμέραν, διὰ τὰ κάθε χθεσινά της. Ὅταν ἡ μικρὴ αὐτὴ Παλαβὴ θὰ φορέσῃ μακρυὰ φορέματα, θὰ ἀναζητήσῃ βεβαίως τὰ καθαρὰ χαρακτηριστικὰ καὶ ξεχωριστικά, τὰς πηγᾶς μιᾶς: Ἑλληνικῆς Ἀνθρωπότητος. Διότι περὶ αὐτοῦ πρόκειται. Τὰ δὲ ὅρια τῆς Καρδίας τοῦ Πυρῆνος τῆς Ἀνθρωπότητος αὐτῆς, δὲν θὰ τὰ δώσῃ κανένας Φράγκος Σπαθᾶς ἢ Πολιτικὸς ἢ Ψευτοφυλλαδᾶς. Τὰ φυσικὰ ὅρια τὰ αἰωνίως ἀληθινά, τὰ ἔχει πάντα μπροστὰ στὰ στραβὰ τοῦ καθενὸς ἡ: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΛΩΡΙΣ.

Ἀλλὰ καὶ ἀπ᾿ αὐτῆς τῆς διασωθείσης, λεγομένης Μυθολογίας τῆς Φυλῆς μας -Κοντινωτάτης Πραγματικῆς Ἱστορίας- Ἑλληνικὴ Γῆ, Φυλὴ καὶ Ἕλλην, ξεχωρίζονται γράφονται καὶ χαρακτηρίζονται κατὰ τὰ πάντα, μὲ δυνατωτάτην καὶ καθαρωτάτην γραμμὴν ὁλοφάνερον καὶ εἰς στραβῶν ἁφήν: Γραμμὴν καθαρωτάτην ἀττικοῦ ἀναγλύφου.

Καὶ εἶνε ΝΤΡΟΠΗ βαθυτάτη, διὰ τὴν Φυλήν, νὰ μὴν ἔχῃ καθαρίσῃ ἀκόμα οὔτε τὰ πράγματα αὐτά.

Ναί. Μὲ τόσον καθαροτάτην γραμμήν, ὥστε αὐτὸς ὁ Ὅμηρος στὸν παλαιότατο καιρό του, χωρὶς νὰ εἶνε ἡ δουλειά του, καὶ χωρὶς νὰ τὸ θέλῃ, καὶ χωρὶς νὰ τὸ ξέρῃ καὶ χωρὶς νὰ τὸ φαντασθῇ ποτέ του, πίνων καὶ τραγουδῶν εἰς ἡρωϊκὰ καὶ ἡμιθεϊκὰ συμπόσια τῶν ΚΛΕΦΤΩΝ τοῦ καιροῦ του, πίνων καὶ τραγουδῶν, νὰ ζωγραφίσῃ τὸν Ἕλληνα πάσης ἐποχῆς, ὑπὸ τὴν διπλῆν μορφὴν τοῦ Ἀχιλλέως-Κλέφτου, πολεμιστοῦ, Ὀδυσσέως-Ἐμπόρου, Ἀποίκου, δηλαδὴ τοῦ ἑνὸς Ἕλληνος τοῦ πηγαίνοντος παντοῦ -ἀπὸ καταβολῆς κόσμου- τρυπόνοντος εἰς τὰ ἔγκατα γαιῶν καὶ λαῶν, ἐξαπατῶντος καὶ διαρπάζοντος τὰ πάντα, φοροῦντος ὅλων τῶν εἰδῶν τὰ φορέματα, τρικυμιζομένου εἰς τὰ τέσσερα σημεῖα τῶν ἀνέμων, διαρκῶς θαλασσοπνιγομένου, ἀλλὰ εἰς τὸ τέλος πάντα διαφεύγοντος κάθε κίνδυνον, νικῶντος, ἐπανερχομένου εἰς τὴν φωληά του ἀσφαλῶς, τοῦ ἑνός, αἰωνίου Ἀχιλλέως-Ὀδυσσέως τοῦ ξεκινῶντος διὰ κάθε που, ὅπου τοῦ μυρίσῃ χρυσότριχον τομάρι διὰ νὰ τὸ ἁρπάσῃ, διὰ κάθε Ὡραίαν Ἑλένην ποὺ τοῦ ἁρπάζουν αὐτοῦ, ἐπανερχομένου ἔστω καὶ χωρὶς βρακὶ στὸ σπῆτι του, σκοτώνοντος κάθε ἐραστάς, καὶ ἀναπαυομένου στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Πηνελόπης ποὺ εἶνε ἡ Γῆ του, ἡ ὁποία κοροϊδεύουσα τοὺς κάθε ἐγκατεστημένους στὸ σπῆτι της ἐραστάς, καὶ ἀφρόντιστα τραγουδοῦσα, ὑφαίνει τὰ ὄνειρά της εἰς τὰ θαυμάσια ὑφάσματα ποὺ βλέπετε εἰς τὰς δύσεις τῶν οὐρανῶν Σας, γράφων οὕτω ἀπὸ τότε, ὅ,τι οὔτε τώρα δὲν ἐκατόρθωσαν οἱ Φραγκοβάρβαροι Σοφοὶ καὶ οἱ δικοί μας Φραγκοραγιάδες, τὴν αἰωνίαν ἱστορίαν Ἕλληνος καὶ Φυλῆς, εἰς κάθε στιγμὴν πιστοποιουμένην, γράφων τὰ δύο προφητικὰ βιβλία τὰ δύο γνήσια Εὐαγγέλια τῆς Φυλῆς. Καὶ διὰ νὰ γραφοῦν ἀπὸ τότε, χωρὶς οὔτε νὰ τὸ θέλῃ, οὔτε νὰ τὸ σκοπεύῃ, οὔτε νὰ τὸ φαντασθῇ ὁ ποιητής, ὁλοφάνερον ὅτι ἀπὸ πολὺ πρὶν τῶν τότε, ἅλυσσος αἰώνων μακροτάτη Ζωῆς τῆς Φυλῆς, εἶχεν ἀποκρυσταλλώσῃ τὸν Ἑλλ. τύπον εἰς διαμαντένιας σκληρότητος καὶ διαυγείας κρύσταλλον, ἀκριβῶς ὅπως τὸ ἴδιον, κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπον, διὰ τὸν αὐτὸν λόγον κάμνει ἄθελα ὁ χθεσινὸς Κλέφτης καὶ δι᾿ αὐτὸ τὰ αὐτὰ ἀπορρέουν συμπεράσματα.

Περιττὸν νὰ φουσκώνετε δι᾿ αὐτά. Οἱ Ἕλληνες κάθε ἐποχῆς δὲν εἶσθε τίποτα. Ἡ Ἑλληνικὴ Γῆ εἶνε τὸ Πᾶν.

Τὸ φύσει, φύσεως τελείας Ἑλληνικὸν αὐτὸ Ζῷον, τελειότερον παντὸς ἄλλου, ἀρχῆθεν, ἔκτοτε, πάντοτε καὶ τώρα καὶ εἰς πᾶν μέλλον ἐνόσῳ ὑπάρχει καὶ εἷς μόνον Ἕλλην -πράγματα ἀποδεικνυόμενα εὐκολώτατα ὄχι μὲ προγονικὰ διπλώματα, ἀλλὰ μὲ ἕνα τυχαῖον ἀνθρωποσωρὸν τωρινῶν Παλιορωμηῶν- ἀνῆλθεν ἐντελῶς εἰς τὸν τύπον Ἄνθρωπος, κατὰ τὴν Παλαιάν μας Ἐποχὴν καὶ ΤΕΛΕΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ = ΘΕΟΣ, κατὰ τὴν Ἀθηναϊκήν.

Ἡμεῖς λοιπὸν τότε καθωρίσαμεν: τὸν Τύπον τοῦ Ἀνθρώπου διὰ τὸν ἑαυτόν μας καὶ διὰ τὴν τότε, τὴν ἔκτοτε, τὴν τώρα καὶ μέλλουσαν Οἰκουμένην. Καὶ μὲ ὅλην τὴν ἀφόρητον ἀηδίαν ποὺ προξενοῦν ἐπαναλήψεις κοινοτοπιῶν, ποὺ μόνον οἱ Ρωμηοὶ ἀμφισβητοῦν ἀπὸ ἀπερίγραπτον ἀμάθειαν, ἀπόδειξις, ὅτι ἔκτοτε καὶ τὴν ὥραν αὐτήν, πᾶσαι αἱ πνευματικαὶ ἀριστοκρατίαι, τῶν Χωρῶν καὶ Λαῶν ποὺ θέλουν νὰ Ἀνθρωπίσουν, τὸν Τύπον μας αὐτὸν ἔχουν ὡς ὑπόδειγμα, αὐτὸν προσπαθοῦν νὰ ὁμοιάσουν, ἀνάλογον παιδεύονται νὰ κατασκευάσουν. Ἀδιάφορον ἐὰν δὲν ἐκατώρθωσαν ποτέ των νὰ κάμουν τὶ ἀναλόγου ἀξίας, ὅπως οἱ ἴδιοι τὸ ὁμολογοῦν διὰ τῶν κορυφαίων των, ἀδιάφορον ἐὰν αὐτὸ διὰ λόγους ὡρισμένους καὶ καθαρωτάτους δὲν θὰ γίνῃ ποτέ.

Παύσετε ὦ μικροκέφαλοι νὰ συγχέετε καὶ νὰ φαντάζεσθε ὅτι τὸ ἐμπνέεσθαι ἀπὸ τὸν Παλαιόν μας Τύπον -πρᾶγμα τὸ ὁποῖον κάμνουν ὅλα τὰ ἀνώτερα Πνεύματα τῶν ἀνεπτυγμένων Λαῶν- ἔχει καμμίαν σχέσιν μὲ τὸν Βασιλεύοντα Πανελλήνιον Κτηνοδασκαλισμόν, αὐτὸν τὸν Ἱπποποταμώδους ἀναισθησίας, ἐγκληματικῆς ἀμαθείας ἀρχαιολατρευμόν, ὁ ὁποῖος εἶνε τὸ ἀποτροπαιότερον ἕλκος τῆς Φυλῆς, τὸ ἐμποδιστικώτερον, στρεβλωτικώτερον καὶ ἀποκτηνωτικώτερον ἀνθρωποπλαστεῖον καὶ ὡς τοιοῦτον, ἔθνος θέλον νὰ ζήσῃ, ἔπρεπε ἀπὸ πολλοῦ νὰ ἔχῃ ξεπατώση αὐτόν, τὸν τρισηλίθιον ἀρχαιομαϊμουδισμὸν καὶ τοὺς ἀποστόλους του μὲ φόλες στριχνίνης.

Κατὰ τὴν ἐποχὴν λοιπὸν αὐτήν, ὡρίσαμεν καὶ ἐτελειώσαμεν ἐπίσης τὸν ΤΥΠΟΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ, διὰ τὸν Ἑαυτόν μας καὶ διὰ τὴν ἔκτοτε καὶ Μέλλουσαν Οἰκουμένην.

Ὁ ἀρχαῖος Ἑλληνισμὸς ἔθιξε τὸ Θεῖον πλάσας τὰς ΑΘΗΝΑΣ.

Ἐδῶ λοιπὸν τότε, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, εἰς αὐτὸ τὸ ἴδιον χῶμα τὸ ὁποῖον μὲ ἡδονικὸν ρίγος θωπεύουν τὰ δάκτυλά μας καὶ μὲ ρίγος μανίας σφίγγονται διὰ νὰ μὴ καρφωθοῦν εἰς τὸν λαιμὸν τῶν τωρινῶν Μερκουροπυρικῶν ψήφων, κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπον ὅπως τὴν ὥραν αὐτὴν -κακὴν καὶ ψυχρὴν- ἐρχόμενοι ἀπὸ τὰ ἀπειράριθμα Αἰώνια ἑλληνικὰ Γένη, πολυειδεῖς καὶ πολύμορφοι, ἐσυγκεντρώθημεν, ἡνώθημεν καὶ ἐπλάσαμεν νέον Γένος τό: Ἀθηναϊκόν. Καὶ τὸ Γένος αὐτὸ τότε, παραλαμβάνον ὅλην τὴν ἕως τότε Αἴσθησιν καὶ Νόησιν τῆς Φυλῆς, ἐκδηλοῦται ἐντελῶς, θαυμάσια, τελειώνει τὸν Ἄνθρωπον Ἰδεολογικῶς καὶ Πραγματικῶς, συνθέτει ἐκδηλώνει καὶ τελειώνει τὸν Ἀνθρωπισμόν, Ἰδεολογικῶς καὶ Πραγματικῶς, δημιουργεῖ, τελειώνει καὶ ἐκφράζει Ἰδεολογικῶς καὶ Πραγματικῶς τὴν: ΥΠΕΡΤΑΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑΝ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ἡ ὁποία περιλαμβάνεται εἰς τὸ ἱερώτατον Τριαδικὸν Σύμβολον: ΩΡΑΙΟΝ, ΑΛΗΘΕΣ, ΑΓΑΘΟΝ. Θρησκεία ἀπηλλαγμένη τῶν κακομοιριῶν τῶν φυσικῶν εἰς τοὺς Θεούς, Κομματάρχας καὶ αὐτοὺς προσπαθοῦντας νὰ ὑπερισχύσουν καὶ κρατηθοῦν εἰς τὰ πράγματα, ἀπηλλαγμένη τῶν φανατισμῶν καὶ τῶν ἀμαθειῶν τῶν Θεῶν καὶ τῶν φύσει σταματημένων μυαλῶν αὐτῶν εἰς τὸν καιρὸν τοῦ παπούλη των καὶ τῶν φανατισμῶν τῶν ψωμιζομένων ἐξ αὐτῶν, θρησκεία ἀντιθέτως πρὸς ὅλας ἀνεξαιρέτως τὰς ἄλλας τῆς Γῆς ποὺ εἶνε φύσει, Ἡ μὴ Ἔρευνα, τὸ Σταμάτημα, τὸ ΑΛΤ, οὖσα ἡ ΚΙΝΗΣΙΣ, Η ΕΡΕΥΝΑ, ΤΟ ΑΕΝΝΑΟΝ ΕΜΠΡΟΣ.

Ἂν σκιάζεσθε νὰ σκεφθεῖτε ἐλεύθερα, ἂν φοβᾶσθε νὰ σταθεῖτε ὀρθοὶ σὰν Ἄνδρες, τότε ξαναβουτίσετε στὸ Δασκαλοσυνταγματικό Σας ροχαλητό.

Αἱ Θεουργικαὶ Θρησκείαι, ὅλαι ἀνεξαιρέτως, εἶνε δευτερεύουσαι, κατώτεραι, εἶνε διὰ τὰ πλήθη, ἀπευθύνονται εἰς τὸ αἴσθημα μόνον. Οἱαδήποτε θεουργική, Δογματικὴ θρησκεία ἄλλη, μὴ δεχομένη νὰ συνυπάρχῃ ὑπὸ τὴν ἀνωτέραν αὐτήν, τὴν Πνευματικῶς Πανελευθέραν, χωρὶς νὰ θέλῃ νὰ ἀναμιχθῇ εἰς τὰ ἔργα καὶ τὰ δόγματα καὶ τὰ ρήματά της, εἶνε ἁπλῶς: ΑΝΗΘΙΚΟΣ. Καὶ πρέπει νὰ γραπώνεται αὐθωρεὶ ὑπὸ πάσης πολιτείας θελούσης νὰ ζήσῃ καὶ νὰ κατραπακιάζεται. Καὶ οἱαδήποτε τοιαύτη θέλουσα νὰ μοναρχήσῃ εἶνε ἁπλῶς ΚΑΚΟΥΡΓΟΣ, δημιουργὸς ΠΑΠΙΣΜΩΝ = ΣΑΠΙΣΜΩΝ Λαῶν. Καὶ καμμία θρησκεία δὲν εἶνε ἱκανὴ -δὲν εἶνε ἡ φύσις της- νὰ δημιουργήσῃ ἀνθρώπους, ἐκπαιδεύσῃ Λαοὺς καὶ διαπλάσῃ Ἔθνη. Τὰ δῆθεν φαινόμενα καὶ δυνατὰ ταμπουριλιζόμενα, εἶνε φαντασιάσματα μυρμηκοκεφάλων καὶ βορβορυγμοὶ παραδοφαγάδων καλογέρων, ψεύδη θρησκειῶν καὶ ψεύδη Πολιτειῶν, ψευτοσυμβιβασμοὶ πολεμίων, ἀλληλοκλειόντων τὰ μάτια των καὶ ἀλληλογελωμένων, τῶν ὁποίων τὸ τέλος εἶνε πάντα, ὁ τελειωτικὸς ἁρπαγμὸς καὶ τὸ κατατσάκισμα τῶν κάθε Παλιωμένων Εἰδώλων.

Ὁλόκληρος λοιπὸν ἡ Ἑλληνική μας Ἱστορία μέχρι τῆς Ἀλεξανδρινῆς ἐμφανίσεως, δὲν εἶνε τίποτε ἄλλο, παρὰ Ἀνατροφή, Ἐκπαίδευσις, Ὀργάνωσις, Ἐξάσκησις τῆς φυλῆς εἰς ὅλους τοὺς Ἀνθρωπίνους Ἀγῶνας, συνείδησις μελέτη καὶ ἔκφρασις καὶ συστηματοποίησις αὐτῶν εἰς φαεινότατα ἀξιώματα, ἀφθάστου διανοητικῆς οὐσίας, δυνάμεως καὶ καλλονῆς μορφῆς. Κάθε Ἰδέα ὅπως καὶ κάθε Πολίτευμα ὄχι μόνον ἐκφράζεται ἀλλὰ καὶ πειραματίζεται, τὸ κάθε τι κόπτεται εἰς χρυσᾶ μετάλλια καὶ ἐγχαράζεται μὲ ἡδονικὴν γραμμὴν Φειδίου δι᾿ αἰῶνα τὸν ἅπαντα. Αὐταὶ αἱ Ἀθῆναι δὲν εἶνε τίποτε ἄλλο παρά: ΣΧΟΛΕΙΟΝ. Σχολεῖον Γραμματικόν. Σχολεῖον Σωματοποιητικόν. Σχολεῖον Ἰδεοπλαστικόν. Σχολεῖον Τεχνοπλαστικόν. Σχολεῖον Πραγματοπλαστικόν. Σχολεῖον Στρατιωτικόν. Σχολεῖον Πολιτικόν. Σχολεῖον Ἐμπορικόν. Σχολεῖον Ναυτικόν. Σχολεῖον Ἐπιστημονικόν. Σχολεῖον Φιλοσοφικόν: ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΝ, Σχολεῖον Ἀνθρωποπλαστικὸν καὶ Ἐθνοπλαστικόν.

Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, ἐδῶ τότε, τελειώνομεν τὴν ἀνατροφήν μας, τὰς σπουδάς μας, θέτομεν τὰ θεμέλια ὅλα τῶν Ἀνθρωπίνων Ἐπιστημῶν, πετῶμεν Γράμματα καὶ Τέχνας εἰς τὰ οὐράνια. Διότι εἴμεθα τότε ὁ τρελλὸς ΕΦΗΒΟΣ, ὁ ὅλος Φῶς, Χαρά, Ὁρμή, Ἔρως, Φίλημα, εἴμεθα ὁ Ποιητής, ὁ Ψάλτης, ὁ Μάντης, ποὺ μὲ τὴν Προφητικὴν δύναμιν τῆς Ἐρωτευμένης Νεότητος, θίγομεν μὲ ἀπαράμιλλον ἀσφάλειαν τὰς ἀκροτάτας δυνατὰς ἐκδηλώσεις τοῦ Ζῴου: Ἄνθρωπος, μὲ διαίσθησιν καὶ διόρασιν τοιαύτην ὥστε μετὰ τόσους αἰῶνας οἱ τωρινοὶ σοφοὶ μὲ τὰ χίλια των ἐργαλεῖα καὶ γυαλιὰ νὰ εἶνε ἐμπρὸς ἡμῶν τῶν τότε: παπουτσῆδες. 

ΦΕΙΔΙΑΣ