ΘΥΜΑΤΑ, ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ, ΔΙΑΣΩΘΕΝΤΕΣ, ΟΡΦΑΝΑ, ΒΙΑΣΜΕΝΕΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ....

Του  Θεοφάνη Μαλκίδη

Μέλους της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για την Μελέτη των Γενοκτονιών 

Η αριθμητική της Γενοκτονίας : Θύματα, βιασμένες, ορφανά, πρόσφυγες, διασωθέντες….

Ο πρόξενος των ΗΠΑ στην Σμύρνη Τζωρτζ Χόρτον, καταγράφοντας την καταστροφή της Σμύρνης το 1922, τονίζει, μεταξύ των άλλων, πως «δεν έλειπε τίποτε σχετικά με την θηριωδία, την ακολασία, την σκληρότητα και όλη την μανία του ανθρώπινου πάθους». Με την δημιουργία του κινήματος των Νεοτούρκων και στην συνέχεια των Κεμαλικών, εμφανίσθηκε και εδραιώθηκε η εθνικιστική ιδεολογία. Με την κατάκτηση της εξουσίας, εκδηλώθηκε η θέληση να εξαφανισθούν οι αυτόχθονες πληθυσμοί. Οι Έλληνες, μαζί με τους Αρμένιους και τους Ασσύριους, ήταν οι κεντρικοί στόχοι.

Το ζήτημα του αριθμού των Ελλήνων που ζούσε στο Οθωμανικό κράτος αποτελεί μείζον πρόβλημα για πολλούς ερευνητές, ενώ αμφισβητείται από πολλούς τουρκικούς μηχανισμούς διαστρέβλωσης της αλήθειας και από συνεργαζόμενους με αυτούς ξένους.

Τα στοιχεία τα οποία διαθέτουμε είναι η απογραφή που πραγματοποίησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο την περίοδο 1910-1912 σε συνεργασία με τα ελληνικά προξενεία και η απογραφή του οθωμανικού κράτους το 1914, η οποία όμως παρουσιάζει πολλές ελλείψεις, λόγω της καταγραφής αρκετές φορές μόνον των ανδρών που μιλούσαν ελληνικά, την απουσία πολλές φορές των γυναικών και παιδιών, των Ελλήνων που μιλούσαν τουρκικά, των μουσουλμάνων που μιλούσαν ελληνικά και των κρυπτοχριστιανών.

Επίσης, η υποχρέωση καταβολής στρατιωτικού φόρου σε επίπεδο κοινότητας, ωθούσε τους χριστιανούς να δηλώνουν μικρότερο πληθυσμό, η καταγραφή όλων των μουσουλμάνων ως Τούρκων, όπως και η υπερβολή των στατιστικών των μουσουλμάνων και η μείωση των χριστιανών είναι μερικά από τα προβλήματα που εμφανίζει η οθωμανική απογραφή. Τα στοιχεία βεβαίως του Οικουμενικού Πατριαρχείου απέχουν της πραγματικής κατάστασης, αφού ο Αλ. Αλεξανδρής επισημαίνει το γεγονός ότι ένα σημαντικό μέρος των Ελλήνων δεν δεχόταν να απογραφεί λόγω του φόβου μήπως τα δεδομένα φτάσουν στον οθωμανικό κρατικό μηχανισμό.

 Αυτό διαπιστώνεται από το γεγονός ότι έχουμε αποκλίσεις σε ό,τι έχει σχέση με τον ελληνικό πληθυσμό που ζούσε στο Οθωμανικό κράτος.

Η Οθωμανική απογραφή του 1914 καταγράφει 1.565.781 Έλληνες , ενώ  η απογραφή του Οικουμενικού Πατριαρχείου  2.068.4028.

Ο McCarhty δίνει 1.711.718, ο D. Dakin δίνει 2.100.000 Έλληνες, κατανεμημένους σε 300.000 στην ανατολική Θράκη και σε 1.800.000 στη Μικρά Ασία (Ιωνία, Πόντος, Καππαδοκία).

Μετά τη Γενοκτονία και την εκδίωξη των Ελλήνων, το 1928 απογράφηκαν στην Ελλάδα 1.221.849 πρόσφυγες. Ο αριθμός αυτός όμως δεν παρουσιάζει το πραγματικό μέγεθος των προσφύγων, αφού δεν λαμβάνει υπ’όψιν τους θανάτους στο διάστημα 1922-1928 (περίπου 75.000) και τους 66.000 πρόσφυγες που έγιναν ξανά πρόσφυγες στην Δυτική Ευρώπη, ΗΠΑ, Αίγυπτο, όπως και τους Έλληνες που κατέφυγαν στην Σοβιετική Ένωση.

Το σύνολο των ελληνικών απωλειών- χωρίς τις δολοφονίες των Ελλήνων της ανατολικής Θράκης- σύμφωνα με την απογραφή του Οικουμενικού Πατριαρχείου ήταν 829.345 και σίγουρα αγγίζουν και υπερβαίνουν το 1.000.000.

Όταν ολοκληρωνόταν η γενοκτονία των Αρμενίων, άρχιζε η διαδικασία εξολόθρευσης των Ελλήνων με τα ίδια μέσα: μαζική βία, συλλήψεις γυναικών και παιδιών, βίαιοι εξισλαμισμοί, πορείες θανάτου, βιασμοί, μαζικές δολοφονίες, διώξεις, εκτοπίσεις, εγκλήματα που επιβεβαιώνονται και από μαρτυρίες πολλών ξένων, ακόμη και συμμάχων των Νεότουρκων και του Μουσταφά Κεμάλ.

Σχεδόν 1.000.000 Έλληνες από έναν πληθυσμό πάνω από 2.700.000 εξαφανίσθηκαν, εξόντωση η οποία αποτελεί γενοκτονία, σύμφωνα με το άρθρο 2 της Σύμβασης του ΟΗΕ για την πρόληψη και την καταστολή της γενοκτονίας, παράγραφοι α, β, γ, δ και ε) και στην ουσία της έννοιας της γενοκτονίας. Άγνωστος αριθμός γυναικών βιάσθηκαν, πάνω από 100.000 ορφανά έμειναν για πάντα χωρίς γονείς και οικογένεια. Μία Γενοκτονία που δε σταμάτησε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με την άρνηση και την υπονόμευση……

 
ΜΑΛΚΙΔΗΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ