ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ : ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ (1852-1920) Ο ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΣ ΙΑΤΡΟΣ (Β' ΜΕΡΟΣ)

Του Nικολάου Δημ. Σιώκη

Διαβάστε το Α' Μέρος πατώντας εδώ : http://eoniaellhnikhpisti.blogspot.gr/2017/09/1852-1920.html

Τον Ιανουάριο του 1888 ο Αργυρόπουλος συνελήφθη και φυλακίστηκε με άλλους δεκαπέντε προκρίτους της Κλεισούρας στις φυλακές αρχικά της Καστοριάς, έπειτα της Φλώρινας και τέλος του Μοναστηρίου. Μετά τη σύλληψη επακολούθησαν έρευνες της τουρκικής αστυνομίας για ανεύρεση ενοχοποιητικών στοιχείων στην οικία του Αργυρόπουλου, αλλά και σε οικίες Κλεισουριέων στη Θεσσαλονίκη μετά από υποδείξεις του Μαργαρίτη και των οπαδών του28. Μεταξύ των εγγράφων που συγκεντρώθηκαν προς εξέταση ο συνοδεύων την αστυνομία κλεισουριώτης ρουμανοδιδάσκαλος Γεώργιος Πάπα έβαλε και μια πλαστή επιστολή με το παρακάτω κείμενο:

Ἀθῆναι, 5 Ἀπριλίου 1885

Κύριε Ἰατρέ,

Ὁ Ἀρχηγὸς τῶν ληστῶν Βασιλάκης αναχωρεῖ σήμερον. Σᾶς  αποστέλλομεν μὲ αὐτὸν 50 ὅπλα châssepots καὶ 4 κιβώτια πολεμοφοδίων. Νὰ διανείμητε αὐτὰ εἰς τοὺς ἐπαναστάτας. Εἴπατε εἰς αὐτοὺς νὰ καίουν χωριά, νὰ φονεύουν Τούρκους, νὰ αἰχμαλωτίζουν  ανθρώπους ἄνευ διακρίσεως θρησκείας καὶ νὰ τοὺς  ηπάγουν εἰς τὰ ὄρη. Ἐν μιᾷ λέξει, ἂς διαπράττουν παντὸς εἴδους  αγριότητας. Ἐκ συμφώνου μὲ τὸν Πηχιῶν,αποστέλλετε  αναφορὰς καὶ  ανταποκρίσεις ἐπὶ τῶν ὠμοτήτων διαπραχθεισῶν παρὰ τῶν κτηνῶν τῶν ὀρέων (ληστῶν) διὰ νὰ πιστεύουν ἐν Εὐρώπει, ὅτι
ἐν Μακεδονίᾳ βασιλεύει διαρκὴς  αναρχία καὶ ὅτι ἡ τουρκικὴ διοίκησις δὲν εἶναι ἱκανὴ νὰ ἐξασφαλίσῃ τὴν καλὴν τάξιν καὶ τὴν δημοσίαν ασφάλειαν καὶ ἡσυχίαν.
Ἐὰν αἱ οἰκογένειαι τῶν ἐπαναστατῶν ἔχουν  ανάγκην χρημάτων  αποσύρατε (tirez)
 αναλάβετε τοιαῦτα παρὰ τοῦ ἐν Θεσσαλονίκῃ κ. Μ……. Εἴθε ὁ καλὸς Θεὸς νὰ σᾶς σώζῃ απὸ τοὺς Τούρκους!

Φίλιππος

Την επιστολή δημοσίευσε με σχετική ανταπόκριση από την Κλεισούρα της 24ης Φεβρουαρίου 1888, η γαλλόφωνη εφημερίδα της Βουδαπέστης Revue de Hongrie et d’Orient (=Επιθεώρηση της Ουγγαρίας και της Ανατολής)29 γράφοντας τα εξής:

Ὁ διορισμὸς τῆς αὐτοῦ Ἐξοχότητος τοῦ Χαλὴλ Ρεφὰτ πασᾶ εἰς τὴν θέσιν τοῦ Γενικοῦ Διοικητοῦ τοῦ Βιλαετίου Μοναστηρίου, ὑπῆρξεν εὐεργετικὸς διὰ τὸν λαὸν τῆς Μακεδονίας καὶ μεγάλο πλεονέκτημα διὰ τὰ πολιτικὰ συμφέροντα καὶ τὴν ασφάλειαν τῆς αὐτοκρατορίας. Ἀφοῦ ἐκκαθάρισε τὴν χώραν ἐκ τῆς ληστείας, τῆς ὁποίας τὰ ἐπακόλουθα δὲν ἠμποροῦσαν νὰ εἶναι παρὰ ὀλέθρια διὰ τὴν Ὀθωμανικὴν Αὐτοκρατορίαν, αὐτὸς ὁ  ανώτατος λειτουργὸς ἔθεσε τὸν δάκτυλον εἰς μίαν ἄλλην πληγήν, ὄχι ὀλιγώτερον γαγγραινώδη απὸ τὴν τῆς ληστείας. Ἔχων γνῶσιν απὸ τὴν αλληλογραφίαν τοῦ Πηχιῶν, ὅτι αἱ καταχθόνιοι μηχανορραφίαι διευθυνόμεναι απὸ τοὺς Ἕλληνας Προξένους καὶ Ἐπισκόπους, εἶχον τὰς διακλαδώσεις των ἐφ’ὁλοκλήρου τῆς ἐπιφανείας τῆς Μακεδονίας, καὶ τῆς ’Ηπείρου ἐν ὄψει ὑποθάλψεως ἐξεγέρσεως ἢ ἐκδηλώσεων ὑπὲρ τῆς ἑλληνικῆς ὑποθέσεως (ζητήματος) ἐπὶ ζημίᾳ τῆς αὐτοκρατορίας, ἡ αὐτοῦ ἐξοχότης ὁ Χαλὴλ Ρεφὰτ πασᾶς, ἔλαβε μέτρα πολὺ εὐεργετικὰ διὰ νὰ θέσῃ τέρμα εἰς αὐτὰς (τὰς μηχανορραφίας). Ἔρευναι καὶ αναζητήσεις ἔγιναν εἰς Μοναστήριον, εἰς Νέβεσκαν καὶ εἰς Κορυτσάν. Τελευταίως ὁ νέος Καϊμακάμης τῆς Καστορίας Ἀβδουραχμὰν μπέης,  αξιωματοῦχος  κέραιος καὶ παρατηρητής, καὶ ὁ Χαφοὺζ ἐφέντης, πρώην Μουδίρης εἰς τὴν Βλαχοκλεισούραν, ἔκαμαν ἐρεύνας ἐκεῖ εἰς τοὺς Ἕλληνας καθηγητάς, εἰς τὸν αρχιερατικὸν ἐπίτροπον,εἰς τὸν ἰατρὸν καὶ εἰς τοὺς ἐφόρους τῶν Ἑλληνικῶν σχολείων. Κατέλαβον παρ’αὐτοῖς αρκετὰ πράγματα. Ἄνευ αναβολῆς, οἱ κύριοι αὐτοί, δέκα τὸν αριθμόν, ἐφυλακίσθησαν καὶ ἐνεκλείσθησαν χωρισμένως. Αἱ αλληλογραφίαι των εἶναι πάρα πολὺ σοβαραί.

Ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνησις καὶ πολλοὶ ἐπίσκοποι ἐνοχοποιοῦνται κατὰ βάσιν. Εἶναι ζήτημα ἐπαναστάσεως ἐναντίον τῶν Τούρκων. Ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνησις απέστελλεν ὅπλα châssepots εἰς Βλαχοκλεισούραν. Παρὰ τῷ ἰατρῷ Ἀργυροπούλῳ,ανταποκριτὴ τῆς πανελληνίου ἐφημερίδος «Νεολόγος» εὗρον μεταξὺ τῶν ἄλλων τὴν ἑξῆς ἐπιστολήν: (τὴν παραπάνω) (Σ.Σ. Ἡ ἐπιστολὴ αὐτὴ  απεστάλη πρὸς τὸν ἰατρὸν Ἀργυρόπουλον εἰς Κλεισούραν,  απὸ τὸν Νικόλαον Φιλιππίδην  απὸ τὰς Ἀθήνας, ποὺ ὑπογράφεται μὲ τὸ ψευδώνυμον «Φίλιππος»). Το κείμενο αυτό συνοδευόταν και

με το παρακάτω υστερόγραφο: Ἡ ἐπιστολὴ  ανεγνώσθη εἰς Βλαχοκλεισούραν εἰς τὴν αἴθουσαν τοῦ Δικαστηρίου. Οἱ Ἕλληνες καθηγηταί, ὁ  αρχιερατικὸς ἐπίτροπος καὶ οἱ ἔφοροι τῶν Ἑλληνικῶν Σχολείων, ἐνοχοποιοῦνται  κόμη περισσότερον. Ἀλλὰ δὲν ανέγνωσαν δημοσίᾳ τὴν αλληλογραφίαν των, ἕνεκα τῆς ὁποίας ἔχουν συνενόχους.

Ἤδη ὁ ἕνας ἐκ τῶν συνενόχων ὁ Τσιότσιος Λέκκου συνελήφθη εἰς Θεσ/νίκη. Τέσσαρες  χωροφύλακες τὸν ὁδήγησαν ἐδῶ καὶ ακολούθως ἔρριψαν αὐτὸν εἰς τὴν φυλακήν.
Καθημερινῶς συλλαμβάνουν καὶ ἄλλους συνενόχους…. Όπως μπορεί να συμπεράνει κανείς, η εφημερίδα τάσσεται υπέρ των οθωμανικών αρχών και συναινεί στην άποψη ότι προετοιμαζόταν επανάσταση εναντίον των Τούρκων από την ελληνική κυβέρνηση και τους Έλληνες προκρίτους· μάλιστα η ελληνική εφημερίδα Νεολόγος επέκρινε τον Χαλήλ Ριφάτ πασά και κατηγορούσε την εφημερίδα Revue de Hongrie et d’Orient που υποστήριζε την Οθωμανική αυτοκρατορία31. Άλλη μια πλαστή επιστολή με ίδιο αποστολέα απευθυνόμενη προς τον Κλεισουριώτη Συμεών Τσέγκα, ανέφερε χαρακτηριστικά ότι ο Αργυρόπουλος είχε παραλάβει πολεμοφόδια μέσω του καπετάνιου Ζούρκα και έπρεπε να τα μοιράσει στους αντάρτες.
Η επιστολή αυτή αναγνώσθηκε και στη δίκη του Αργυρόπουλου, που έγινε στο τουρκικό στρατοδικείο του Μοναστηρίου στις 20 Ιουλίου 1888, αλλά ο ίδιος ο ιατρός παρατήρησε ότι ήταν γραμμένη σε τελείως καινούριο χαρτί και ζήτησε από τους δικαστές να αποφανθούν περί του πώς ήταν δυνατόν επιστολή μεταφερόμενη «εἰς τὰ θυλάκια τῶν  ανταρτῶν» για πολλές μέρες να μην φέρει κανένα ίχνος τσαλακώματος και φθοράς. Έτσι μετά την ανάκριση του ιατρού από τον Χασάν Χαφούζ εφέντη επιτεύχθηκε η αποφυλάκισή του.

Η δράση όμως των ρουμανιζόντων δεν σταμάτησε εδώ. Παρά τη μετάβαση του ίδιου του Μαργαρίτη στην Κωνσταντινούπολη τον Απρίλιο του 1888 για διαπραγματεύσεις με την Πύλη, οι οπαδοί του στην Κλεισούρα με επικεφαλείς τον μουχτάρη Αναστάσιο ή Τασιούλα Στεφίκη και τον γιο του Μαργαρίτη, Τάκη, συνεχίζουν τις καταγγελίες επιφανών κατοίκων στις τουρκικές αρχές. Μάλιστα ο μουχτάρης ευθυνόταν και για ένα όπλο που είχε βρεθεί στο σπίτι του ιατρού35. Την ίδια εποχή οι ρουμανίζοντες μεταθέτουν το πεδίο δράσης τους και στην ιδιαίτερη πατρίδα του Αργυρόπουλου, το Βογατσικό, όπου υπό την καθοδήγηση του γιου του μουχτάρη Τασ. Στεφίκη επιχείρησαν να συκοφαντήσουν τους εκεί προκρίτους με πλαστές επιστολές, αλλά εκδιώχθηκαν από βογατσιώτες των οποίων προΐστατο ο αδελφός του ιατρού, Αργύριος. Αλλά και ο Μαργαρίτης κατά την παραμονή του στην Πόλη δεν παρέμεινε αδρανής, αλλά φρόντισε να συκοφαντήσει τους εκεί εγκατεστημένους Κλεισουριώτες και να προκαλέσει έρευνες των αρχών στα σπίτια τους.
Το 1889 ο Αργυρόπουλος αποφυλακίσθηκε και χωρίς να πτοηθεί εξακολούθησε να αγωνίζεται εναντίον της ρουμανικής προπαγάνδας, παρά τις εκ νέου ανακρίσεις εκ μέρους των τουρκικών αρχών τον Ιανουάριο του έτους εκείνου. Στενοί συνεργάτες του ήταν οι δημοδιδάσκαλοι και κυρίως οι Ιωάννης Βαδραχάνης, Νικόλαος και Γιαννάκης Νέσσα, Τασιούλας Πίνδου, Γεώργιος Πάτσα και Γεώργιος Λέκκου.

Οι ρουμανίζοντες με επικεφαλή τους τον ιερέα Νικόλαο Ποπέσκου ή Παπαφλέσσα,αδερφό του περιβόητου ρουμανίζοντα αρχιμανδρίτη Βενιαμίν Ποπέσκου, και με τη συνδρομή των τουρκικών αρχών σχεδίαζαν τότε να καταλάβουν την εκκλησία του Αγίου Νικολάου με σκοπό να λειτουργούν εκεί μόνο αυτοί. Οι κάτοικοι όμως το πληροφορήθηκαν και την Κυριακή εκείνη εκκλησιάστηκαν στον ναό και οι ενορίτες του ναού του Αγίου Δημητρίου. Κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του Αποστόλου από τον μαθητή Μάρκο Μούσια, εμφανίστηκε το παιδί κάποιου ρουμανίζοντα για να τον απαγγείλει ρουμανιστί, αλλά αμέσως άρχισαν διαπληκτισμοί Ελλήνων και ρουμανιζόντων εκκλησιαζόμενων. Κατά τη διάρκεια του ξυλοδαρμού που ακολούθησε, ο Αργυρόπουλος έσπασε στα κεφάλια των ρουμανιζόντων το ασημοκόλητο μπαστούνι του από έβενο και τα κομμάτια του τα διατηρούσε για πολλά χρόνια προς ανάμνηση του γεγονότος εκείνου. Μετά τις συμπλοκές ακολούθησαν ανακρίσεις των αναμιχθέντων Ελλήνων στην Καστοριά και οι τοπικές αρχές της Κλεισούρας διατάχθηκαν από τους Τούρκους να εκκλησιάζονται εκ περιτροπής στον ναό του Αγίου Νικολάου οι Έλληνες και οι ρουμανίζοντες. Επιτυχία των ρουμανιζόντων την εποχή εκείνη ήταν και η κατάληψη των εκπαιδευτηρίων της Κλεισούρας, στα οποία δίδαξε έπειτα ο κλεισουριώτης Νικ. Μυρώνης. Η συκοφαντηκή δυσφήμηση του Αργυρόπουλου και των άλλων προκρίτων της Κλεισούρας είχε ως αποτέλεσμα τη συχνή φυλάκιση, ανάκριση και προσαγωγή τους στα δικαστήρια με αποτέλεσμα οι Καστοριανοί να λένε συχνά στον ιατρό: Πάλι γιατρὲ σὲ φέρανε;

Τον Σεπτέμβριο του 1889 ο έλληνας πρόξενος του Μοναστηρίου Γ. Φοντανάς κατήγγειλε προς τον γενικό διοικητή Χαλήλ Ριφάτ τις προσπάθειες των ρουμανοδιδασκάλων να καταλάβουν δια της βίας τα ελληνικά εκπαιδευτήρια της Κλεισούρας και την επίρριψη ευθυνών για τον φόνο στα 1888 του Mussa, καβάση (=οπλοφόρου συνοδού) του Απόστολου Μαργαρίτη, στους έλληνες προκρίτους της κωμόπολης, αλλά διαμαρτυρήθηκε έντονα και για τη στάση του Διευθυντή της αστυνομίας Αλάι μπέη, που με τη συνεργασία του γιου του Μαργαρίτη, Τάκη, είχε υπεξαιρέσει μια επιστολή των αδελφών Μαυραγάνη προς τον ιατρό Αργυρόπουλο με την οποία ζητούνταν η δια κοινής αναφοράς συνδρομή του Μητροπολίτη Πελαγονίας για την αποφυλάκιση των φυλακισμένων στο Μοναστήρι Κλεισουριέων. Την περίοδο εκείνη η οθωμανική και η ρουμανική προπαγάνδα συνήθιζαν να παραλαμβάνουν τους άπορους μαθητές και να τους αποστέλλουν προς συνέχιση των σπουδών τους ή στη Ρουμανία ή στα ξενόγλωσσα σχολεία της Τουρκίας, για να τους έχουν στη συνέχεια όργανα προς επίτευξη των σκοπών τους. Ένας από αυτούς τους μαθητές ήταν και ο Συμεών Στεφ. Βαρβέρης, που αφού σπούδασε ιατρική με υποτροφίες στο τουρκικό πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης,μετά την αποφοίτηση το 1890 εστάλη με ενέργειες της ρουμανικής προπαγάνδας στην Καστοριά ως αστίατρος. Πρώτο μέλημα του Βαρβέρη ήταν η ενίσχυση των ρουμανιζόντων της γενέτειράς του Κλεισούρας και κυρίως η δωροδοκία του Αργυρόπουλου και μετέπειτα η απομάκρυνσή του από την κωμόπολη και η εγκατάστασή του στη Θεσσαλονίκη. Ο Αργυρόπουλος όμως, αφού άκουσε τις φιλοφρονήσεις του Βαρβέρη και αρνήθηκε να χρηματιστεί, του απάντησε με τα παρακάτω: Σὲ ἄκουσα μὲ προσοχὴν εἰς ὅσα μοῦ ανέπτυξες, αλλὰ εἶμαι Ἕλλην καὶ θὰ ἐξακολουθήσω μὲ περισσότερον φανατισμὸν τὸν αγώνα μου ἐναντίον τῆς ρουμανικῆς προπαγάνδας.

Το 1892 ο Αργυρόπουλος πληροφορήθηκε σε ποιο μέρος της πόλης Πλεύνα (Pleven) στη Βουλγαρία ήταν θαμμένος ο δολοφονημένος πατέρας του. Κατά την επίσκεψή του εκεί έκανε την ανακομιδή των οστών του και παράλληλα επισκέφθηκε στον Πύργο της Βουλγαρίας τους εκεί εγκατεστημένους Κλεισουριώτες αδελφούς Μπέζη. Στη συνέχεια κατευθύνθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου αποφάσισε να μείνει, αλλά μετά από λίγους μήνες επανήλθε στην Κλεισούρα, καθώς νοστάλγησε την οικογένειά του, και άρχισε πάλι τις ενέργειές του εναντίον των ρουμανιζόντων. Την περίοδο όμως αυτή δραστηριοποιείται στον ευρύτερο χώρο της Μακεδονίας και η βουλγαρική προπαγάνδα με απώτερο σκοπό τον προσηλυτισμό των σλαβόφωνων κατοίκων της. Ο βογατσιώτης πολιτικός Στέφανος Δραγούμης διακηρύσσοντας προς την τότε κυβέρνηση της Ελλάδας Σώσατε τὴν Μακεδονίαν, διότι αὐτὴ θὰ μᾶς σώσῃ, απέστειλε ως γραμματέα του Ελληνικού Προξενείου Μοναστηρίου τον γιό του Ίωνα με σκοπό να εργαστεί εναντίον του βουλγαρικού κομιτάτου. Κατά τις περιοδείες του από τη Λάρισα μέχρι το Μοναστήρι ο Ίωνας έρχεται σε επαφή με τον Μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανό Καραβαγγέλη και με τον Αργυρόπουλο, που τον είχε συναντήσει προηγουμένως στο Μοναστήρι, και αποφασίζουν με τη συγκατάθεση των τουρκικών αρχών να αποσταλούν δέκα Κρήτες οπλοφόροι για τη φαινομενική φρούρηση του Μητροπολίτη, καθώς στην πραγματικότητα προορίζονταν να γίνουν αρχηγοί των αποστελλόμενων ανταρτικών σωμάτων με την προσωρινή καθοδήγηση του καπετάν Βαγγέλη Στρεμπενιώτη που ήδη εργαζόταν κατά των βουλγαρικών συμμοριών. Ο Αργυρόπουλος διακρίνοντας πρόωρα τον επικείμενο κίνδυνο του πανσλαβισμού υπέβαλε προς την τότε ελληνική κυβέρνηση υπόμνημα για τον κίνδυνο εκβουλγαρισμού της Μακεδονίας και την υποστήριξη της Ρωσίας προς τη Βουλγαρία. Το υπόμνημα εκείνο, χωρίς να τηρηθεί μυστικό για χάρη της ζωής του, δόθηκε σε δημοσιογράφους, που μάλιστα έσπευσαν να δημοσιεύσουν αποσπάσματά του και είχε ως αποτέλεσμα τη σύλληψη και τη φυλάκιση του ιατρού για άλλη μια φορά. Κατά την ανάκρισή του μετά από λίγες μέρες υποστήριξε ότι αγωνιζόταν κατά των Σλάβων, που ήταν εχθροί της Τουρκίας, και ότι οι Έλληνες και οι Τούρκοι ακολουθούσαν κοινή πολιτική. «Μπράβο Ἕλληνα», του είπε ο τούρκος συνταγματάρχης που διενεργούσε την ανάκριση και έκτοτε Έλληνες και Τούρκοι τον αποκαλούσαν «Ἕλληνα».

Στις 23 Ιουλίου 1903, τρεις μόλις μέρες μετά την επανάσταση των Βουλγάρων ανήμερα της εορτής του Προφήτη Ηλία, οι βουλγαρίζοντες κομιτατζήδες της περιφέρειας Καστοριάς με στρατολογημένους οπαδούς τους από τα γύρω χωριά επιτίθενται εναντίον της μικρής τουρκικής φρουράς της Κλεισούρας έχοντας ως αρχηγό τον εξωμότη πρώην ελληνοδιδάσκαλο Βασίλ ή Τσίλιο Τσακαλάρωφ (1874-1913)50. Μετά την αποχώρηση της φρουράς εισήλθαν στην κωμόπολη οι κομιτατζήδες και αφού φόνευσαν τον μουδίρη, κάλεσαν τους δημογέροντες στην κεντρική αγορά Τσαΐρι και τους ζήτησαν καταλύματα, διατεινόμενοι ότι είχαν έλθει ως απελευθερωτές τους από τους Τούρκους. Ο Τσακαλάρωφ εγκαταστάθηκε στο αρχοντικό του Μπέκα, όπου κάλεσε τους ευπορότερους κατοίκους και υπό τις απειλές των όπλων απαίτησε να του δοθούν λίρες και όπλα για τους απελευθερωτές51. Ο Αργυρόπουλος απουσίαζε στα λουτρά Λαγκαδά και η σύζυγός του Ιφιγένεια, που κλήθηκε να παρουσιαστεί στον αρχικομιτατζή, δήλωσε ότι λόγω της απουσίας του στερούνταν χρημάτων. Το αποτέλεσμα ήταν να κρατηθεί υπό περιορισμό εκείνο το βράδυ μαζί με άλλες γυναίκες σε ένα δωμάτιο, αλλά το άλλο πρωί παρέδωσε ένα τουφέκι γκρα. Ο ιατρός από την άλλη, όταν πληροφορήθηκε τα περί της ψευδεπανάστασης, διέκοψε τα λουτρά
του και κατευθύνθηκε προς τα Καϊλάρια (σημ. Πτολεμαΐδα), όπου διανυκτέρευσε στην οικία του πελάτη του Τοπάλ Ισμαήλ και την επόμενη ημέρα με άλογο και δυο οπλισμένους σωματοφύλακες έφθασε στην Κλεισούρα μέσω Εμπορίου. Οι κομιτατζήδες παρέμειναν στην Κλεισούρα είκοσι ημέρες γλεντώντας, τρομοκρατώντας τον πληθυσμό και συγκεντρώνοντας χρήματα για τον αγώνα τους. Τότε ακριβώς διαδόθηκε ότι ο τούρκος αρχιστράτηγος Μπαχτιάρ Πασάς προχωρούσε προς τον νότο με στρατιωτικές δυνάμεις καταστέλλοντας την ψευδεπανάσταση και πυρπολώντας τα σλαβόφωνα χωριά. Ο Τσακαλάρωφ πληροφορηθείς την προέλαση των τουρκικών στρατευμάτων, που ήδη βρίσκονταν στο γειτονικό Λέχοβο και επρόκειτο να πυρπολήσουν την Κλεισούρα, διέφυγε με τους ληστοσυμμορίτες του στο δάσος του Μουρικίου. Ενόψει του επικείμενου κινδύνου η δημογεροντία αποφάσισε να αποστείλει πενταμελή επιτροπή με επικεφαλή τον Αργυρόπουλο για να συναντήσει τον Πασά και να τον κατευνάσει, εξηγώντας του παράλληλα ότι ο πληθυσμός της κωμόπολης ήταν αμέτοχος του κινήματος. Ο Πασάς, αφού άκουσε με προσοχή όσα του εξέθεσε ο Αργυρόπουλος σε άπταιστα τουρκικά και πείσθηκε για την ειλικρίνεια των δηλώσεων της επιτροπής, υποχώρησε και έτσι αποτράπηκε η καταστροφή της Κλεισούρας. Δέχθηκε όμως πρόσκληση της επιτροπής να επισκεφθεί την Κλεισούρα, όπου τον υποδέχθηκε πλήθος Κλεισουριέων με τους μαθητές των σχολείων και τον φιλοξένησαν στο αρχοντικό του Μπέκα. Την επόμενη ημέρα τα τουρκικά στρατεύματα έστησαν κανόνια στη ράχη του Αγίου Αθανασίου και από εκεί άρχισαν να βάλλουν κατά των σλαβόφωνων γύρω χωριών, Ζαγορίτσανη (σημ. Βασιλειάδα), Μπόμπιστα (σημ. Βέργας), Χόλιστα (σημ. Μελισσότοπος) και Μόκρενη (σημ. Βαρυκό), που είχαν στείλει εθελοντές στο σώμα του Τσακαλάρωφ.

Έτσι τον χειμώνα εκείνο η Κλεισούρα φιλοξένησε πολλούς πρόσφυγες από τα κατεστραμμένα σλαβόφωνα χωριά. Το πρώτο Σάββατο μετά την καταστολή της ψευδεπανάστασης του Ήλιντεν και
την αναχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων ο Μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης επισκέφθηκε την Κλεισούρα και λειτούργησε στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, όπου παρευρέθηκαν και όλοι οι πρόσφυγες ιερείς των γύρω σλαβόφωνων χωριών. Κατά το κήρυγμά του καυτηρίασε τη βουλγαρική προπαγάνδα, η οποία ευθυνόταν για την καταστροφή τόσων χωριών και τον φόνο τόσων οικογενειών. Μετά την λειτουργία επισκέφθηκε την οικία του Αργυρόπουλου μαζί με όλους τους ιερείς και κάλεσε τους σχισματικούς ιερείς να επανέλθουν στους κόλπους του Πατριαρχείου. Αυτοί όμως προέβαλαν ως δικαιολογία της απόσχισής τους το γεγονός ότι ο πρώην Μητροπολίτης Καστορίας Φιλάρετος Βαφείδης ζητούσε πολλά χρήματα για τη χειροτονία τους και υπέρογκες μηνιαίες συνδρομές. Ο Καραβαγγέλης μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση υποσχέθηκε τη χρηματική αρωγή τους και την οικονομική ενίσχυση των ενδεέστερων οικογενειών, αλλά πολύ λίγοι επανήλθαν στο Πατριαρχείο, καθώς η βουλγαρική προπαγάνδα τους υποχρέωνε δια της βίας να ακολουθήσουν το σχίσμα.

Στα τέλη του 1903 και στις αρχές του 1904 φθάνουν στη Μακεδονία οι πρώτες ομάδες αξιωματικών του ελληνικού στρατού, που με ψευδώνυμα ζωεμπόρων απέβλεπαν στη στρατολόγηση εντοπίων Μακεδόνων αγωνιστών. Στην περιοχή της Καστοριάς κατευθύνθηκαν τον Μάρτιο του 1904 ο ανθυπολοχαγός Παύλος Μελάς και οι λοχαγοί Αλέξανδρος Κοντούλης και Αναστάσιος Παπούλας και ο υπολοχαγός Γεώργιος Κολοκοτρώνης 56. Κύριο μέλημα ήταν ο κατατοπισμός τους, ο εκφοβισμός των εξαρχικών και η στήριξη των πατριαρχικών. Στη Μονή Αγίου Νικολάου
Τσιριλόβου συναντήθηκαν με τον Γερμανό Καραβαγγέλη που τους συνέστησε να συναντηθούν και με τον Αργυρόπουλο στην Κλεισούρα. Κατά την εκεί πορεία τους αντάμωσαν τον ιατρό που είχε μεταβεί στη Ζαγορίτσανη (σημ. Βασιλειάδα) για να επισκεφθεί κάποιον ασθενή του. Παρόλο που είχε ενημερωθεί για αυτούς από τον Μητροπολίτη, τους ρώτησε πού πήγαιναν και τί επαγγέλονταν και έλαβε ως απάντηση ότι ήταν ζωέμποροι που πήγαιναν στο Σόροβιτς (σημ. Αμύνταιο). Αφού λοιπόν πείστηκε ότι είναι αυτοί τους είπε περιπαιχτικά: Οἱ ζωέμποροι δὲν καβαλικεύουν απὸ μεργιά, καθώς και οι τρεις κάθονταν στα σαμάρια των ζώων από μεργιά (από το πλάι) για να ξεκουράζονται από την παρατεταμένη ιππασία. Κατά τη συζήτηση που ακολούθησε οι αξιωματικοί κατάλαβαν ότι ήταν ο Αργυρόπουλος και έτσι όλοι μαζί κρυμμένοι σε κάποιους θάμνους συζήτησαν διάφορα θέματα που αφορούσαν στον αγώνα, χωρίς να χρειαστεί να μεταβούν στην Κλεισούρα, όπου
έδρευε λόχος του τουρκικού στρατού. Τον χειμώνα του ίδιου έτους τριμελής επιτροπή άλλων αξιωματικών επισκέφθηκε τον ιατρό στην οικία του και συζήτησαν μαζί του τη διέλευση ελληνικών ανταρτικών σωμάτων από την περιοχή.

Ο Κωνσταντίνος Αργυρόπουλος συνάντησε χρόνια αργότερα, το 1917, έναν από τους αξιωματικούς εκείνους, τον Ιωάννη Αβράσογλου, που ήταν τότε Διοικητής του Γ΄ Σώματος Στρατού στη Θεσσαλονίκη, και του προσκόμισε φιλική επιστολή από τον πατέρα του. Κατά τη συζήτησή τους ο τότε Διοικητής αποκάλυψε στον ανθυποφαρμακοποιό Αργυρόπουλο ένα περιστατικό που καταδεικνύει ότι η αλλαγή τρόπου ζωής από τους περισσότερους έλληνες αξιωματικούς κατά το πέρασμά τους στη Μακεδονία δεν ήταν ούτε εύκολη ούτε και ανώδυνη. Κατά την παραμονή λοιπόν στην οικία του Αργυρόπουλου τον χειμώνα εκείνο του 1904, η σύζυγος του ιατρού Ασπασία φρόντισε να θερμάνει το δωμάτιο του σπιτιού στο οποίο θα κοιμόνταν οι φιλοξενούμενοι αξιωματικοί, με ένα μεγάλο μαγκάλι γεμάτο κάρβουνα. Μόλις όμως η οικογένεια του ιατρού κατακλίθηκε ακούστηκε θόρυβος από το δωμάτιο των αξιωματικών. Ο Ιωάννης Αργυρόπουλος ανοίγοντας
την πόρτα του δωματίου, τους αντίκρισε όλους ζαλισμένους και πεσμένους κάτω. Αντιλήφθηκε αμέσως πως έπαθαν δηλητηρίαση από τις αναθυμιάσεις της θράκας και αφού άνοιξε τα παράθυρα τους συνέφερε με εντριβές.Μεταξύ των προσωπικοτήτων που είχαν επισκεφθεί την οικία Αργυρόπουλου ο Κωνσταντίνος θυμόταν και τον Νικολαΐδη, διευθυντή της εφημερίδας Νεολόγος Τεργέστης, η έκδοση της οποίας είχε απαγορευθεί στην Κωνσταντινούπολη και μοιραζόταν κρυφά μέσω των ελληνικών προξενείων. Εξάλλου ανταποκριτής της εφημερίδας από την περιοχή της Καστοριάς ήταν ο Ιωάννης Αργυρόπουλος. Χαρακτηριστικό της υπολήψεως και του σεβασμού των κατοίκων της Κλεισούρας προς το πρόσωπο του ιατρού είναι το γεγονός ότι πάντοτε προΐστατο κατά τις επισκέψεις επισήμων στην περιοχή, όπως του Βασιλιά Αλέξανδρου και αργότερα του Ελευθερίου Βενιζέλου. Τον Δεκέμβριο του 1901 ο ιατρός απέστειλε επιστολή προς τον τότε πρόεδρο του Υπουργικού Συμβουλίου και Υπουργό των Εξωτερικών Α. Ζαΐμη, με την οποία πρότεινε την απονομή του Χρυσού Σταυρού του Τάγματος του Σωτήρος στον κλεισουριώτη Γεώργιο Σπίρτα στο Σεμλίνο.
Από την αρχή του αγώνα τα ελληνικά σώματα συνειδητοποίησαν ότι χωρίς τη συνδρομή των εντοπίων δεν θα έφερναν σε πέρας την αποστολή τους και θα εξολοθρεύονταν. Επιτακτική, λοιπόν, πρόβαλλε η ανάγκη δημιουργίας μιας επιμελητείας που θα εξασφάλιζε οδηγούς, πληροφοριοδότες και αγγελιοφόρους, αλλά θα φρόντιζε και για τη διατροφή και απόκρυψη των σωμάτων και για την περίθαλψη των τραυματιών. Έτσι δημιουργήθηκαν σε όλη την ύπαιθρο της βορειοδυτικής Μακεδονίας τοπικές εθνικές επιτροπές με κύρια ευθύνη τη διευκόλυνση της δράσης των
σωμάτων. Η Επιτροπή της Κλεισούρας ορκίστηκε ενώπιον του Καραβαγγέλη στα μέσα Δεκεμβρίου 1904 και στη συνέχεια φρόντισε για τη σύσταση επιτροπών στο Γέρμα, το Λέχοβο, τη Βλάστη και το Εμπόριο. Πρόεδρός της είχε οριστεί ο ιατρός Ιωάννης Αργυρόπουλος, βοηθός γραμματέας ο δημοδιδάσκαλος Γεώργιος Κ. Κιάντος, ταμίας ο Κωνσταντίνος Σ. Βούτσιας και σύμβουλος ο Γεώργιος Ι. Πάτσας. Βοηθοί και αναπληρωματικά μέλη αυτών ορίστηκαν οι Τασιούλας και Νικόλαος Πίνδος και ο Νικόλαος Μάνου. Η ευθύνη της επιτροπής αυτής ήταν πολύ μεγάλη καθώς στην Κλεισούρα υπήρχε λόχος τουρκικού στρατού και πάρα πολλοί ρουμανίζοντες που κατέδιδαν κάθε κίνηση των μελών. Εντούτοις το επάγγελμα του ιατρού παρείχε στον Αργυρόπουλο μια σημαντική κάλυψη, καθώς οι επισκεπτόμενοι την οικία του αγγελιοφόροι προσποιούνταν τους ασθενείς και έτσι παρέδιδαν την κρυπτογραφημένη αλληλογραφία.

Σημαντική όμως ήταν και η συμβολή της συζύγου του ιατρού, της Ασπασίας Αργυροπούλου που καλούσε τους αγγελιοφόρους της Κλεισούρας για να διεκπεραιώσουν την αλληλογραφία.
Ως γυναίκα που δεν προκαλούσε τις υποψίες των τουρκικών αρχών και των ρουμανιζόντων, πήγαινε και εύρισκε τον αγγελιοφόρο Δημήτριο Στάγκα, τον μετέπειτα καπετάν Μίζα, που ήταν κτίστης και συνθηματικά τον καλούσε με το αιτιολογικό δήθεν της επισκευής της οικίας της. Η μυστική δράση της αγωνίστριας αυτής, μέχρι και το 1908 περίπου, ήταν ένα μνημόσυνο προς τον αδερφό της Δημήτριο Παπαπέτρου, που λόγω της στενής του φιλίας με τον καπετάν Βαγγέλη Γεωργίου ή Νάτση από το Στρέμπενο (σημ. Ασπρόγεια) συνελήφθη στις 17 Ιουνίου 1905 από τους κομιτατζήδες έξω από το χωριό Αετός μαζί με άλλους επτά πατριαρχικούς χωρικούς από το Λέχοβο και το Ζέλενιτς (σημ.Σκλήθρο), ξυλοκοπήθηκαν και τέλος ρίχτηκαν σε μια αναμμένη ασβεσταριά με την
κατηγορία ότι συνεργάζονταν με τον προαναφερθέντα καπετάνιο.

Την 25η Μαρτίου 1905, ανήμερα της εορτής του Ευαγγελισμού, ο οπλαρχηγός Γεώργιος Τσόντος ή καπετάν Βάρδας με τον υπολοχαγό του πεζικού Στέφανο Δούκα πραγματοποίησαν με περίπου 180 άνδρες νυχτερινή επίθεση στο εξαρχικό χωριό Ζαγορίτσανη, που εκείνη την εποχή χαρακτηριζόταν ως «μικρή Σόφια», λόγω του μεγάλου αριθμού των σχισματικών βουλγαριζόντων κατοίκων της. Σε εκείνη την επίθεση φονεύθηκαν 79 άτομα, μεταξύ των οποίων κατά λάθος και ορισμένοι σλαβόφωνοι πατριαρχικοί. Οι ευθύνες για εκείνη την επιχείρηση επιρρίφθηκαν εκ μέρους των τουρκικών αρχών στον ιατρό Αργυρόπουλο, λόγω των συχνών επισκέψεών του στη Ζαγορίτσανη για τους ασθενείς του. Μάλιστα παρουσίασαν και δυο γυναίκες ψευδομάρτυρες, εκ των οποίων η μια φιλοξενούσε τον ιατρό στο σπίτι της όσες φορές πήγαινε εκεί. Στη δυσφήμηση όμως του Αργυρόπουλου συνέβαλαν και οι ρουμανίζοντες της Κλεισούρας που ζήτησαν από τον μουδίρη, που ήταν μίσθαρνο όργανό τους, την επίπληξη όλων των μελών της τοπικής επιτροπής του αγώνα.

Αποτέλεσμα ήταν η σύλληψη του ιατρού και η φυλάκισή του στην Καστοριά με την κατηγορία ότι ήταν ο ηθικός αυτουργός της υπόθεσης. Η ταυτόχρονη πραγματοποίηση ερευνών στο σπίτι του για εύρεση ενοχοποιητικών στοιχείων δεν απέφερε κανένα αποτέλεσμα, αφού ο γιος του Κωνσταντίνος είχε προλάβει να κάψει την αλληλογραφία που είχε ο πατέρας του με τον Παύλο Μελά και άλλους οπλαρχηγούς του αγώνα και τη φύλαγε σε γραφείο μέσα στο δωμάτιο του σπιτιού του, που χρησιμοποιούνταν ως φαρμακείο. Κατά την παραμονή του ιατρού στις φυλακές Καστοριάς τον επισκέπτονταν εκτός του Καραβαγγέλη, που είχε επιχειρήσει και τη χρηματική εξαγορά του, και πολλοί πρόκριτοι της πόλης, πηγαίνοντάς του συχνά και φαγητό για να μην τρώει από το συσσίτιο. Εκεί τον επισκέφθηκαν και οι δυο γιοί του Κωνσταντίνος και Χαρίλαος και φιλοξενήθηκαν από έναν φίλο του πατέρα τους, τον τούρκο φοροεισπράκτορα Ετέμ εφέντη. Ένας άλλος στενός φίλος του Αργυρόπουλου από τη Λειψίστη, ο αλβανός Βελή μπέης, μόλις πληροφορήθηκε τη φυλάκισή του, τον επισκέφθηκε στη φυλακή και στη συνέχεια πήγε στη σύζυγό του Ασπασία στην Κλεισούρα, στην οποία και εκμυστηρεύθηκε ότι παρά τη μεγάλη κατηγορία θα φρόντιζε ο ίδιος να δωροδοκήσει τους δικαστές που ήταν φίλοι του. Αμέσως η Ασπασία παρέδωσε στο Βελή μπέη χρηματικό ποσό 200 χρυσών λιρών, ανάμεσα στις οποίες και τις λίρες του «τεπέ» από το φέσι της, και έτσι η ποινή μετατράπηκε σε εξορία από τον νομό Μοναστηρίου.

Μετά την αποφυλάκισή του στις αρχές Ιουνίου του 1905 ο ιατρός πέρασε από την οικία του στην Κλεισούρα και την επόμενη ημέρα αναχώρησε για τη Θεσσαλονίκη «σχεδὸν  πένταρος», αλλά με τη σκέψη του στην Κλεισούρα, όπου παρέμειναν πέντε μέλη της οικογένειάς του, καθώς οι δυο προαναφερθέντες γιοι του ήταν τρόφιμοι του Γυμνασίου Τσοτυλίου. Μάλιστα 50μελής συμμορία κομιτατζήδων της περιοχής του είχε στήσει ενέδρα στην τοποθεσία Ιάζια για να τον συλλάβει, ελπίζοντας ότι θα περνούσε από εκεί. Η αδυναμία και ανικανότητα των κομιτατζήδων να εξοντώσουν τον ίδιο τον ιατρό είχε σαν αποτέλεσμα την απαγωγή των οικείων του από το βαρυκιώτη βοεβόδα Νικόλα (Κόλε) Αντρέεφ τον Ιούνιο του 1905. Με την άφιξή του στη Θεσσαλονίκη θεώρησε καθήκον του να επισκεφθεί τον εκεί έλληνα γενικό πρόξενο Λάμπρο Κορομηλά και να του εκθέσει την κατάσταση που επικρατούσε στην περιφέρεια της Καστοριάς. Η τραγική οικονομική
του κατάσταση τον ώθησε να ζητήσει από τον πρόξενο χρηματική ενίσχυση για την παραμονή του στην πόλη, αλλά η απάντηση που πήρε ήταν αρνητική. Έκτοτε δεν τον επισκέφθηκε καμία φορά. Τη στιγμή ακριβώς εκείνη επενέβησαν οι εκεί εγκατεστημένοι Κλεισουριείς και φίλοι του ιατρού, που φρόντισαν για την εγκατάστασή του σε μια νεόκτιστη οικία στη συνοικία του Αγίου Αθανασίου, όπου και άνοιξε ιατρείο. Από έγγραφο του Προξενείου Μοναστηρίου με ημερομηνία 26 Ιουνίου 1907 γίνεται αντιληπτό ότι ο Αργυρόπουλος δεν αδρανοποιήθηκε και κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Θεσσαλονίκη, αλλά συνέχισε να έχει επαφές με τα ανταρτικά σώματα και να εργάζεται για την επιστροφή των σχισματικών στους κόλπους της Ορθοδοξίας. Ο Ιω. Καραβίτης γράφει στα απομνημονεύματά του το 1907 ότι ο Αργυρόπουλος περιέθαλπε τους τραυματισμένους αγωνιστές στην περιοχή Μοναστηρίου και μάλιστα διέθετε και ποσότητα φαρμάκων και άλλων φαρμακευτικών ειδών για την περιποίηση των τραυμάτων. Στην Κλεισούρα επέστρεψε το 1909 και η εκεί πελατεία του τον περιέβαλλε και πάλι με μεγάλη εμπιστοσύνη, απέφυγε όμως να αναμιχθεί στα κοινοτικά ζητήματα, γιατί τον επέβλεπαν οι τουρκικές αρχές.

Μετά την ανακήρυξη του τουρκικού συντάγματος το 1908 και τη δοθείσα γενική αμνηστία, οι ελληνικές ανταρτικές ομάδες διαλύθηκαν και επέστρεψαν στην ελεύθερη Ελλάδα. Έτσι στη Μακεδονία δρούσαν πια εναντίον των βουλγαριζόντων μόνο τα σώματα των εντοπίων οπλαρχηγών, που έπρεπε να αντιμετωπίσουν άπειρες βιαιοπραγίες των κομιτατζήδων85. Κατά την κήρυξη του πολέμου των σύμμαχων βαλκανικών κρατών εναντίον της Τουρκίας το 1912 οι κλεισουριώτες οπλαρχηγοί Δημ. Κ. Στάγκας (καπετάν Μίζας)86 και Ανδρέας Π. Παναγιωτόπουλος ή Τζήκας (καπετάν Ανδρέας), αφού εκδίωξαν τις τουρκικές αρχές, ύψωσαν την ελληνική σημαία στο κωδωνοστάσιο του ναού του Αγίου Νικολάου και παράλληλα διόρισαν επαναστατική Επιτροπή Τοπική Διοικήσεως με πρόεδρο τον Ιωάννη Αργυρόπουλο. Κατά την προέλαση του ελληνικού στρατού στη Δυτική Μακεδονία και την απελευθέρωση του Σόροβιτς (σημ. Αμύνταιο) από την V Μεραρχία, ο Αργυρόπουλος έστειλε με αγγελιοφόρο τον κλεισουριώτη Γεώργιο Ντούλα (τον μετέπειτα Παπα-Ντούλα) επιστολή στον Μέραρχο Ματθαιόπουλο, με την οποία του υπενθύμιζε την ύπαρξη κοντά στο Εξί-Σου (σημ. Ξυνό Νερό) της διάβασης Κιρλί-Δερβέν (Στενά Κλειδίου), απ’ όπου μπορούσε να τους χτυπήσει ανυποψίαστα ο τουρκικός στρατός. Η προφορική απάντηση του στρατηγού στον κομιστή της επιστολής ήταν: Ὁ γιατρὸς νὰ κοιτάξῃ τοὺς αρρώστους του καὶ ταῖς συνταγές του. Την ίδια νύχτα τα τουρκικά στρατεύματα, καταδιωκόμενα από τον προελαύνοντα σερβικό στρατό κατάφεραν να πλήξουν τον ελληνικό στρατό που είχε στρατοπεδεύσει κοντά στο Δερβένι. Ακολούθησε η οπισθοχώρηση των ελλήνων στρατιωτών προς τα Καϊλάρια (σημ. Πτολεμαΐδα) και την Κοζάνη, αλλά η αναχαίτιση ήρθε γρήγορα από τα ελληνικά στρατεύματα που βρίσκονταν στην Κοζάνη και από τους κατοίκους της περιοχής, που προσέφεραν τη βοήθειά τους ακόμη και με τα κυνηγετικά τους όπλα. Ο τουρκικός στρατός απεγνωσμένος κατάφερε να διαφύγει μέσω της διάβασης Καραγιάννια και από εκεί μέσω Σιατίστης και Βογατσικού, το οποίο και πυρπόλησε, να φτάσει στην Καστοριά. Ένα τμήμα του τουρκικού στρατού πέρασε στις 2 Νοεμβρίου 1912 από την Κλεισούρα, όπου μετά τη λεηλασία και την πυρπόληση των εμπορικών καταστημάτων
και των πλουσιότερων οικιών, φόνευσαν και 12 γέροντες, καθώς τα γυναικόπαιδα είχαν καταφέρει να διαφύγουν στο γύρω πυκνό δάσος του Μουρικίου, στην ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου και στο γειτονικό βλαχοχώρι Μπλάτσι (σημ. Βλάστη). Ο Κωνσταντίνος Αργυρόπουλος που εκείνη την εποχή βρισκόταν λόγω των σπουδών του στην Αθήνα, μόλις πληροφορήθηκε την πυρπόληση της γενέτειράς του αναχώρησε μαζί με τον βογατσιώτη Αλέξανδρο Λέτσα σιδηροδρομικώς μέχρι την Λάρισα και από εκεί άλλοτε με άμαξα και άλλοτε με ζώα μέχρι την Κοζάνη. Από εκεί ο μεν Λέτσας κατευθύνθηκε στο Βογατσικό, ο δε Κωνσταντίνος πεζοπορώντας έφτασε στην Κλεισούρα, στην οποία μόλις είχε επιστρέψει από τη Βλάστη η οικογένειά του. Κατά την εκεί ολιγοήμερη παραμονή του συνέβη ένα άσχημο περιστατικό με τον μετέπειτα κατοχικό πρωθυπουργό Ιωάννη Ράλλη που περιόδευε εκείνη την εποχή στην περιοχή και διαμαρτυρόταν ότι δεν έτυχε της δέουσας υποδοχής από τους κατοίκους, αδιαφορώντας για το πλήγμα που είχαν υποστεί.

Μετά την απελευθέρωση ο Ιωάννης Αργυρόπουλος συνέχισε να ασχολείται με τα κοινοτικά ζητήματα και μάλιστα κατάφερε να μεταφερθεί στην Κλεισούρα η έδρα του ειρηνοδικείου και ο αστυνομικός σταθμός, που επρόκειτο να τοποθετηθούν στο Λέχοβο, προβάλλοντας τη σπουδαία εθνική δράση της κωμόπολης στους υπεύθυνους για το θέμα ανώτερους δικαστικούς, που περιέτρεχαν τη Μακεδονία ορίζοντας τις κατάλληλες πόλεις και χωριά.

Εκτός όμως της εθνικής του δράσης, ο Ιωάννης Αργυρόπουλος ήταν αφιερωμένος και στο λειτούργημα του ιατρού μέχρι τέλους της ζωής του. Οι υψηλές μάλιστα αμοιβές που έπαιρνε, μόνο όμως από όσους είχαν την ευχέρεια, τον είχαν καταστήσει στόχο των ληστών της περιοχής, που πάντα παραμόνευαν για να τον ληστέψουν. Κάποιο χειμώνα επιστρέφοντας από επίσκεψη ασθενή του στη Βλάστη, κινδύνεψε να σκοτωθεί μαζί με το άλογό του λόγω του πάγου που είχε καλύψει τον απόκρημνο και δύσβατο δρόμο. Στην τοποθεσία εκείνη ανήγειρε αργότερα μια βρύση που
οι Μπλατσιώτες ονόμαζαν τὸ π’γάδι τ’ Ἀργυρόπουλ’.

Στα τέλη Δεκεμβρίου του 1919 και λίγο πριν τα Χριστούγεννα τον κάλεσαν να επισκεφθεί ασθενή του πελάτη στη Ζαγορίτσανη, μολυσμένο από τον εξανθηματικό τύφο που είχε προσβάλει τα υποχωρούντα από τη Δυτική Μακεδονία σερβικά στρατεύματα και κατ’ επέκταση και αρκετά χωριά της περιοχής. Στις παρακλήσεις των οικείων του να μην πάει λόγω του φόβου μολύνσεώς του απάντησε: Εἶμαι ἰατρός, ὁ δὲ ασθενὴς εἶναι ἕνας απὸ τοὺς καλοὺς φίλους καὶ πελάτας μου καὶ φανατικὸς Ἕλλην καὶ εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ κάμω τὸ ἰατρικὸν καὶ φιλικὸν καθῆκον μου.
Θὰ φροντίσω νὰ προφυλαχθῶ νὰ μὴ πιάσω ψείρα. Η επίσκεψη όμως εκείνη ήταν μοιραία για τον Αργυρόπουλο, που πέρασε τις εορτές των Χριστουγέννων με την οικογένειά του, έχοντας όμως καταληφθεί από μια παράδοξη μελαγχολία λόγω της υποψίας ότι είχε μολυνθεί. Σε μια επίσκεψή του στο Παλιοχώρι (σημ. Φούφας) μετά από λίγες ημέρες αναγκάστηκε να διανυκτερεύσει λόγω του υψηλού πυρετού του, αλλά την επομένη επέστρεψε στην οικία του στην Κλεισούρα, όπου αφού έκανε μόνος τη διάγνωση παρήγγειλε ενέσεις και άλλα αντιπυρετικά φάρμακα. Ο γιος του Κωνσταντίνος ειδοποίησε αμέσως τους ιατρούς φίλους του πατέρα του από την Καστοριά, που πρόθυμα ανταποκρίθηκαν. Ένας άλλος μάλιστα φίλος του, ο Διευθυντής Δημόσιας Υγείας Θεσσαλονίκης Κοπανάρης, απέστειλε και δυο ανθυ-πίατρους με σχετικά φάρμακα, αλλά οι προσπάθειες αυτές δεν απέδωσαν τίποτε. Έντεκα ημέρες μετά την εκδήλωση της ασθένειας, την 20η Ιανουαρίου 1920 πέθανε, αφήνοντας ως παρακαταθήκη στους απογόνους του και σε όλους εμάς τη συχνή φράση του: Νὰ εἴμεθα ὑπερήφανοι ποὺ ἐγεννήθημεν Ἕλληνες. Στην κηδεία του
παρευρέθηκαν οι περισσότεροι συνάδελφοί του ιατροί από την Καστοριά και εκτός των κλεισουριέων και πολλοί φανατικοί φίλοι και πελάτες του από τα γύρω χωριά. Το ελληνικό κράτος τον τίμησε για την προσφορά του προς το έθνος με το παράσημο του Μακεδονικού Αγώνα 1903–1909 και τον αναγνώρισε ως πράκτορα Β΄ τάξης.

Αυτοί ήταν οι ανώνυμοι άνθρωποι του Μακεδονικού αγώνα, που με το πέρασμα του χρόνου περιβλήθηκαν το πέπλο του μύθου, αλλά παρέμειναν άγνωστοι στους μετέπειτα ερευνητές. Με την ειλικρινή τους πίστη στα μεγάλα ιδανικά αξιώθηκαν να υψωθούν ώς τη σφαίρα του μύθου και την πίστη τους αυτή τη σφράγισαν με τον θάνατο τους. Έτσι αναδείχθηκαν υπέρτεροι των ανθρωπίνων μέτρων σε φιλοπατρία, σε θάρρος, σε ανδρεία και σε πνεύμα θυσίας και κατέστησαν πρότυπα ζωής για εμάς τους νεότερους.

ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ : ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ (1852-1920) Ο ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΣ ΙΑΤΡΟΣ (Α' ΜΕΡΟΣ)

Του Nικολάου Δημ. Σιώκη

Η παρούσα εισήγηση στηρίζεται σε ένα ανέκδοτο κείμενο του φαρμακοποιού Κωνσταντίνου Αργυρόπουλου, γιου του Ιωάννη Αργυρόπουλου, σε μια προσπάθειά του να καταγράψει τον βίο και την εθνική δράση του πατέρα του μέσα από τις διηγήσεις που είχε ακούσει και όσα θυμόταν από το ημερολόγιο του πατέρα του. Όπως συνάγεται και από μαρτυρίες άλλων μελών της οικογένειας, ο Ιωάννης Αργυρόπουλος είχε καταγράψει σε ένα ημερολόγιο πολλά από τα γεγονότα της ζωής του. Το ημερολόγιο όμως αυτό κάηκε μέσα στο σπίτι του γιου του Χαρίλαου κατά τη διάρκεια του ολοκαυτώματος της Κλεισούρας από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής στις 5 Απριλίου 1944.
Η σύνταξη του κειμένου της βιογραφίας του πατέρα του ολοκληρώθηκε από τον Κωνσταντίνο Αργυρόπουλο πιθανόν το έτος 1971. Ο ίδιος παρακαλούσε επίμονα, όπως γράφει, τον πατέρα του κατά το τελευταίο έτος της ζωής του να γράψει τα απομνημονεύματά του, δυστυχῶς ὅμως τὸν ἐπρόλαβεν ὁ θάνατος. Αν και δεν προχώρησε ποτέ στην τυπογραφική έκδοση της εξιστόρησης αυτής, φρόντισε εντούτοις για την ευρύτερη διάδοση της στον κύκλο των συγγενών τους υπό τη μορφή αντιγράφων. Αποτελείται από 55 δακτυλογραφημένες σελίδες, 3 εκ των οποίων η πρώτη φέρει τον τίτλο Ἰ. Ἀργυρόπουλος. Ἰατρός, η δεύτερη κάτω από φωτογραφία του Ιωάννη Αργυρόπουλου τον πλήρη τίτλο Ἐξιστόρησις τοῦ Βίου καὶ τῆς Ἐθνικῆς Δράσεως τοῦ Ἰωάννου Κ. Ἀργυροπούλου, ἰατροῦ, ὑπὸ τοῦ υἱοῦ του Κωνσταντίνου Φαρμακοποιοῦ και η τελευταία είναι αντίγραφο άρθρου του Χρ. Λαμπρινού με τίτλο «Τὰ πάντα γιὰ τὴν Μακεδονία. Ἕνας αφανὴς ἥρωας.

Ὁ  ἰατρὸς Ἰωάν. Ἀργυρόπουλος καὶ ἡ μεγάλη προσφορά του» (εφημ. Μακεδονία, Κυριακή 7 Ἀπριλίου 1974)4. Στις σελίδες 39 έως και 49 παρατίθενται όσα έχουν γραφεί για τον Αργυρόπουλο σε διάφορα βιβλία και περιοδικά, καθώς και μια ομιλία του Αλέξανδρου Ωρολογά με το ψευδώνυμο Αλεξ. Κούστας, που εκφωνήθηκε την 24η Φεβρουαρίου 1954 στον ραδιοφωνικό σταθμό Θεσσαλονίκης. Μέσα λοιπόν από τα γραπτά του Κωνσταντίνου Αργυρόπουλου και τις λοιπές ελάχιστες όμως πηγές θα επιχειρήσουμε μια πληρέστερη κατά το δυνατό παρουσίαση της ζωής και της εθνικής δράσης του Μακεδόνα ιατρού. Ο Κωνσταντίνος Αργυρόπουλος αναφέρεται συχνά στις σελίδες αυτές στην αξία του έργου του πατέρα του. Μάλιστα προσφέρει πλήθος από άγνωστες και πολύτιμες πληροφορίες για την επαναστατική κινητοποίηση του ελληνισμού της Μακεδονίας και για την ιστορία της Κλεισούρας κατά την προαπελευθερωτική περίοδο.

Για την οικογένεια Αργυρόπουλου ιδιαίτερα διαφωτιστικά είναι τα στοιχεία που διασώζονται σε ένα προχειρογραμμένο φυλλάδιο του 1958, που συνέγραψε ο φαρμακοποιός Κωνσταντίνος Αργυρόπουλος. Το παλαιότερο γνωστό πρόσωπο της οικογένειας είναι ο Αργύριος Μπούρδας, που με την Αγνή Παπαγιάννη απέκτησαν έναν γιο, τον Κωνσταντίνο ή Κωττούλα, και μία κόρη τη Μαλαματή ή Ματή, σύζυγο κάποιου Λαλιώτη. Ο Κωττούλας παντρεύτηκε με την Αγνή Γ. Σιμώτα και απέκτησαν τέσσερα παιδιά, τον Αργύριο, τον Ιωάννη, την Κυράνω και την Κατερίνα. Ο Ιωάννης Αργυρόπουλος γεννήθηκε το 1852 στο Βογατσικό Καστοριάς, στα σχολεία του οποίου έλαβε την εγκύκλια παιδεία. Στη συνέχεια μετέβη στην Αθήνα και στον εκεί εγκατεστημένο αδελφό του Αργύριο, ο οποίος του διέθεσε τα απαιτούμενα χρήματα για τις μετέπειτα σπουδές του στο Γυμνάσιο και για την εγγραφή του στην ιατρική σχολή του πανεπιστημίου. Ο πατέρας τους Κωττούλας
δε βρισκόταν πια στη ζωή, καθώς είχε δολοφονηθεί στην Πλεύνα της Βουλγαρίας, και την επιμέλεια του Ιωάννη είχε αναλάβει ο μεγαλύτερος αδελφός του. Τιμώντας τον ο Ιωάννης μετέτρεψε το αρχικό επίθετο της οικογένειας, το Μπούρδας, σε Αργυρόπουλος. Από τις αδερφές τους, η Κατερίνα, παντρεύτηκε με τον βογατσιώτη Δημήτριο Τσούρκα, πατέρα του ιδρυτή και πρώτου διευθυντή του περιοδικού Μακεδονικὴ Ζωὴ Κλεόβουλου Τσούρκα, ενώ η Κυράνω πέθανε σε νεαρή ηλικία.
Στην ιατρική σχολή ο Αργυρόπουλος προσελήφθη ως βοηθός του καθηγητή της χειρουργικής Ιωάννου από την Κορησό Καστοριάς και ειδικεύτηκε στην παθολογία και τη μαιευτική. Μάλιστα για να ανταποκριθεί στα μεγάλα έξοδα προμηθευόταν ανθρώπινα οστά από το νεκροταφείο και αφού τα συναρμολογούσε σε σκελετό, τα μεταπωλούσε στους φοιτητές για μελέτη. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του μετακλήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον αδελφό του Αργύριο, ο οποίος τελειώνοντας τις σπουδές του πάνω στη ζωγραφική είχε εγκατασταθεί μόνιμα εκεί και είχε προσληφθεί στην υπηρεσία του Σουλτάνου ως αρχιζωγράφος των ανακτόρων. Εκεί ο Ιωάννης Αργυρόπουλος έλαβε την άδεια εξασκήσεως του ιατρικού επαγγέλματος και άνοιξε ιατρείο στη συνοικία Μπαλατά το 1874.

Στην Κωνσταντινούπολη ο ιατρός εισήλθε στους πνευματικούς και πατριωτικούς κύκλους και για πολλά χρόνια αργότερα διετέλεσε αρθρογράφος και ανταποκριτής της μαχητικής ελληνικής εφημερίδας Νεολόγος. Οι γνωριμίες του με τους εκεί εγκατεστημένους Δυτικομακεδόνες τον ώθησαν να εγγραφεί στη Μακεδονική Φιλεκπαιδευτική Αδελφότητα και μάλιστα να εκλεγεί και μέλος της επιτροπής αναδιαρθρώσεως του κανονισμού της τον Αύγουστο του 187413. Μεταξύ των Δυτικομακεδόνων γνώρισε και πολλούς Κλεισουριώτες που εργάζονταν εκεί. Αυτοί εξασφαλίζοντας του ετήσια προκαταβαλλόμενη αμοιβή τον έπεισαν να εγκατασταθεί στην Κλεισούρα, που την εποχή εκείνη είχε περίπου 6.500 κατοίκους και είχε σημειώσει μεγάλη ακμή με το διαμετακομιστικό εμπόριο.

Το 1886 παντρεύτηκε με την κλεισουριώτισσα Ασπασία Π. Παπαπέτρου, με την οποία απέκτησε τέσσερις γιους, τον Κωνσταντίνο (1887–1984)16, τον Χαρίλαο (1891–1952)17, τον Γεώργιο (1898–1969)18, τον Μιλτιάδη (1900–1978)19, τον Δημήτριο (1904–1937) και μια κόρη την Ιφιγένεια. Στην Κλεισούρα όμως παράλληλα με την εργασία του ανέλαβε και τα ηνία της
τοπικής εθνικής κίνησης εναντίον των ρουμανιζόντων 21. Ο ιατρός – με το όνομα αυτό ήταν γνωστός στην ευρύτερη περιφέρεια – επιστατούσε στη μεταφορά όπλων, την κατάρτιση ομάδων για την απόκρουση των κομιτατζήδων και τη συλλογή πληροφοριών για τις κινήσεις των Τούρκων και των Βουλγάρων. Γράφει χαρακτηριστικά ο γιος του: Ἡ πρὸς τὴν πατρίδα  γάπη του, ὑπερίσχυεν πολλάκις τοῦ πρὸς τὴν οἰκογένειάν του καθήκοντός του, διότι, ἐνῶ αἱ  αμοιβαὶ ἐκ τῆς ἐργασίας του ἦσαν αρκεταί, δὲν κατόρθωσεν νὰ σχηματίσῃ χρηματικὸν κεφάλαιον, διότι ἐξόδευε τὰ χρήματά του κατὰ τὰς πολλὰς συλλήψεις καὶ φυλακίσεις του, διὰ τὴν ἐξυπηρέτησιν τῶν ἐθνικῶν συναισθημάτων του.
Η εμπλοκή του Αργυρόπουλου στη διαμάχη των Κλεισουριέων εξαιτίας της ρουμανικής προπαγάνδας είχε ως αποτέλεσμα τη συκοφάντησή του από τον Αβδελλιώτη ρουμανοδιδάσκαλο Απόστολο Μαργαρίτη (1832–1903), που ήταν εγκατεστημένος στην Κλεισούρα από τον Νοέμβριο του 1855 μαζί με την οικογένειά του. Ο Μαργαρίτης λοιπόν κατήγγειλε στις τουρκικές αρχές ότι ο Αργυρόπουλος ήταν αναμιγμένος στην οργάνωση επανάστασης εναντίον της τουρκικής κυβέρνησης.
Ο ιατρός που είχε ήδη μυηθεί στη Νέα Φιλική Εταιρεία από τον ίδιο τον εμπνευστή της Αναστάσιο Πηχεώνα και τον Νικόλαο Φιλιππίδη συνέχισε τον αγώνα του και μάλιστα στήριζε και τροφοδοτούσε τα ανταρτικά σώματα της περιοχής. Στον αγώνα κατά των ρουμανιζόντων της Κλεισούρας μπαίνει τον Φεβρουάριο του 1862 και ο Πηχεώνας, όταν διορίζεται δημοδιδάσκαλος στα ελληνικά σχολεία της Κλεισούρας, όπου έρχεται σε σύγκρουση με τον διαβόητο πράκτορα των Ρουμάνων και τέως ελληνοδιδάσκαλο Μαργαρίτη, ο οποίος συνεργαζόταν στενά με τους προξένους της Αυστρίας και της Ρωσίας, αλλά και τον ιεραπόστολο των Λαζαριστών ιερωμένο Faverial στο Μοναστήρι με απώτερο σκοπό τον προσηλυτισμό σλαβόφωνων και των βλαχόφωνων της ευρύτερης περιοχής. Τα προβλήματα μάλιστα που δημιουργούσε ο «απόστολος» των ρουμανιζόντων και οι ομοϊδεάτες του στην Κλεισούρα και στα λαμπρά εκπαιδευτικά της ιδρύματα απασχόλησαν συχνά τον τύπο της εποχής.

ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΟΙ ΜΑΧΕΣ ΣΤΗΝ ΣΑΡΑΝΤΑΙΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΡΝΟΒΑ ΤΟ 1828

Ο Καποδίστριας που ήλθε στην Ελλάδα στις 8 Ιανουαρίου 1828, βλέποντας την αβεβαιότητα που επικρατούσε σχετικά με τη χάραξη των συνόρων του νεοϊδρυμένου Ελληνικού κράτους, διέταξε την απελευθέρωση των Στερεοελλαδίτικων πόλεων που βρίσκονταν στα χέρια των Τούρκων ( Ναύπακτος, Μεσολόγγι, Λαμία, Υπάτη, Καρπενήσι, περιοχή Κραβάρων και Μακρυνόρους). Οργανώνει τη διοίκηση και τα διαλυμένα τμήματα του στρατού. Ορίζει τον αδερφό του Αυγουστίνο ως «πληρεξούσιον τοποτηρητήν» στη Ρούμελη και αρχιστράτηγο τον Δημήτριο Υψηλάντη.
Διέταξε λοιπόν τον Δημ. Υψηλάντη να εμποδίσει τον εφοδιασμό του Ιμπραήμ που γινόταν διά μέσου της Ναυπάκτου. Τον Οκτώβριο του 1828, ο Υψηλάντης, με τρεις χιλιαρχίες, εκστρατεύει στη Ρούμελη. Ενώνεται με κλέφτικα τμήματα και εξαπολύει επιθέσεις παντού, απελευθερώνοντας τη μία πόλη μετά την άλλη.Με αρχική δύναμη 1400 ανδρών στην οποία προστέθηκαν και ντόπιοι οπλαρχηγοί κατέλαβε το Βελούχοβο και τη Γρανίτσα και προχώρησε νύχτα και κατέλαβε την Αρτοτίνα.
Ταυτόχρονα ο Κίτσος Τζαβέλλας -με μια χιλιαρχία, με την πεντηκονταρχία του Νίκου Τζαβέλλα και με τα στρατιωτικά σώματα του Μαστραπά, του Μακρή και του Γάλλου Georges Frederic baron Dentze, που όλα μαζί έφταναν τους 4.000 στρατιώτες -εκστρατεύει προς τα Κράβαρα και την Οξυά. Οι Τούρκοι έντρομοι μπρος στην ορμή του Τζαβέλα, κατέφυγαν στη Ναύπακτο, στο Καρπενήσι, στην Υπάτη (Πατρατζίκι) και στην Λομποτινά (Άνω Χώρα).

Ο Τζαβέλας καλεί τους Τούρκους να του παραδώσουν τα Κράβαρα. Ο Αλβανός Δερβέναγας της περιοχής Κραβάρων Αχμέτ Νεπρεβίστα, στην από 8/9/1828 απάντησή του προς τον Κίτσο Τζαβέλα, όταν ο τελευταίος τον κάλεσε να παραδοθεί και να εγκαταλείψει τον τόπο, του γράφει : «Πολλά λόγια δε σου λέγω. σύρε από εκεί όπου ήλθες, ορφανέ, ότι σας λυπούμαι όπου εμείνατε τρεις Σουλιώται και θα χαθήτε όλοι. Και δια τόπον ελληνικόν όπου τον λέγεις, εδώ ο τόπος είμαι εγώ και νισαλά θέλεις να με γνωρίσεις ογλίγωρα. Μωρέ Κίτζο εγώ σε ηξεύρω αρβανίτην ωσάν εμένα, εσύ που στον διάβολο τα έμαθες αυτά τα ελληνικά και εγώ δεν το ξέρω». (Η επιστολή σώζεται στο Γενικό Αρχείο του Κράτους, περιόδου Καποδίστρια, αρ.φ. 129/110).
Στην Υπάτη οι Τούρκοι συγκέντρωσαν στρατό και με αρχηγό τον Ασλάν Μπέη, ξεκίνησαν κι ανηφόρισαν προς το Γαρδίκι, στο οποίο έφτασαν κατάκοποι και στρατοπέδευσαν. Γέμισε ο τόπος Τούρκους και Αλβανούς. Οι Γαρδικιώτες τρομαγμένοι έφυγαν προς την Οξυά…
Στο μεταξύ ο Τζαβέλας που έμαθε πως οι Τούρκοι είχαν δύναμη 3000 ανδρών, έπιασε θέσεις στην «Αλογόβρυση» (τοποθεσία πιο πάνω από το Γαρδίκι) και με την υπόλοιπη δύναμη στην Οξυά με αρχηγό τον καπετάν Πιστιόλη.
Οι Τούρκοι , από το Γαρδίκι, ξεκίνησαν για την Οξυά κι έφτασαν στο σημείο που ο δρόμος σήμερα χωρίζεται προς το ορειβατικό καταφύγιο και προς την Αρτοτίνα. Εκεί κατέλαβαν θέσεις δεξιά και αριστερά και στρατοπέδευσαν (θέση Ρίπα) , στις 23 Σεπτεμβρίου 1828. Οι Έλληνες, που κατάλαβαν πως αν έφτιαχναν εκεί προμαχώνες οι Τούρκοι, δύσκολα θα τους έδιωχναν, αποφάσισαν να επιτεθούν. Ο Τζαβέλας που ήρθε από την Αλογόβρυση κι είχε το γενικό πρόσταγμα, διέταξε τον ΄Β Πεντακοσίαρχο Γ. Πανομάρα να επιτεθεί. Οι Τούρκοι υποχώρησαν μπρος στην ορμή των Ελλήνων και οχυρώθηκαν στην τελευταία ράχη (Κειθερίπα) που ήταν απότομη και δύσβατη και αντιστέκονταν με πείσμα. Ύστερα από επιθέσεις και αντεπιθέσεις, οι Τούρκοι γύρισαν πίσω στο Γαρδίκι και στου Βλαχιώτη το μνήμα (τοποθεσία κοντά σις 7 Οξυές). Ο πόλεμος κράτησε 4 ώρες και οι απώλειες ήταν: εκατό Τούρκοι νεκροί και από τους Έλληνες τρεις τραυματίες και ένας νεκρός.
Οι Τούρκοι αποσύρθηκαν και κατέλαβαν τα χωριά Κλεπά και Άμπλιανη.
Ο Τζαβέλλας μετά τις πρώτες επιτυχίες, για να μπορέσει να εκμεταλλευθεί τις ευρύτερες δυνατότητες που διανοίγονταν πέρα από την αρχική αποστολή του, ζήτησε από τον Κυβερνήτη να στείλει επειγόντως ενισχύσεις. Ο Καποδίστριας έστειλε αμέσως την Γ΄ χιλιαρχία υπό τον Ι. Στράτο.Στις αρχές Οκτωβρίου η τύχη των πολιορκουμένων στη Λομποτινά απασχολούσε και τους δύο αντίπαλους στρατούς. Ο Τζαβέλλας, μετά τη μάχη της Γραμμένης Οξυάς είχε στείλει τον Χρ. Φωτομάρα με ισχυρή δύναμη για να ενισχύσει τα ελληνικά τμήματα, που βρίσκονταν στην περιοχή της Λομποτινάς. Παράλληλα 2.000 Τούρκοι περίπου, υπό τους Οσμάν πασά και Ασλάμπεη Μουχουρδάρη, κατέλαβαν τα χωριά Κλεπά, Αβόρανη, και Αγίους Αποστόλους, με σκοπό να προωθήθουν περισσότερο, ώστε να δώσουν βοήθεια στους πολιορκουμένους στη Λομποτινά, Καφτάναγα και Αχμέτ Νεπρεβίστα.Ο Τζαβέλλας μαζί με τον Ι. Στράτο, που είχε φτάσει τότε στην Αρτοτίνα, αποφάσισαν να καταλάβουν χωριά κοντά στις θέσεις των εχθρών και στρατοπέδευσαν στο χωριό Ζελίστα ως κέντρον. Από εκεί, ύστερα από συμβούλιο, έστειλαν στη Στρωμίνιανη τον Πανομάρα με δύο εκατονταρχίες, και από δύο εκανταρχίες στην Παλούκοβα και στην Τέρνοβα, ενώ η υπόλοιπη δύναμη έμεινε στη Ζελίστα. Η μετακίνηση αυτή και ανάπτυξη των ελληνικών δυνάμεων κατατάραξε τους Τούρκους που «απεφάσισαν να δοκιμάσουν την τύχην των με πόλεμον», καθώς βιάζονταν να βοηθήσουν τη Λομποτινά.
Συγκεντρώθηκαν τότε στους Αγίους Αποστόλους με σκοπό να επιτεθούν στις 10 Οκτωβρίου εναντίον της Τέρνοβας. Οι Έλληνες είχαν έγκαιρα την πληροφορία «από ανθρώπους ελθόντας εν είδει κατασκοπής εκ του στρατοπέδου των εχθρών», ότι η επίθεση θα άρχιζε την αυγή, και αποφάσισαν, σε νυκτερινό συμβούλιο, ο διοικητής της Γ΄ χιλιαρχίας Ι. Στράτος να καταλάβει με δύναμη 300 ανδρών δύο θέσεις πλάι στην Τέρνοβα και να επιπέσει εναντίον των εχθρών από τα νώτα, όταν θα άρχιζε η μάχη. Οι θέσεις καταλήφθηκαν και επιπλέον ειδοποιήθηκαν όλα τα χωριά «διά να τρέξουν, άμα αρχίσει η μάχη».
Το σχέδιο όμως δεν μπόρεσε να εφαρμοσθεί, γιατί οι Τούρκοι δεν ξεκίνησαν την αυγή και ο Στράτος, κρίνοντας ότι δε θα κινηθούν, άφησε τις θέσεις που κατείχε και κατευθύνθηκε προς την Τέρνοβα. Τότε όμως ξεκίνησαν και οι Τούρκοι και έτσι έγινε συνάντηση των αντιπάλων στον δρόμο.
Ο Στράτος κατέλαβε εσπευσμένα ένα σπίτι σε κατάλληλη θέση «διά να απαντήσει την δύναμιν και την πρώτην ορμήν των εχθρών», και διέταξε τον Β΄ πεντακοσίαρχο της χιλιαρχίας του Ι. Μπαϊρακτάρη και τους άλλους αξιωματικούς του αποσπάσματος να καταλάβουν άλλα σπίτια και όποιες θέσεις προφθάσουν. Οι Τούρκοι όρμησαν «με δέκα σημαίας» από τρία μέρη και κατόρθωσαν να φθάσουν ως το σπίτι, όπου ήταν οχυρωμένος ο Στράτος. Εκεί αποκρούσθηκαν «και όσοι επλησίασαν, όλοι εφονεύθησαν».
Επέμεναν όμως οι Τούρκοι στις επιθέσεις τους και τοποθέτησαν «πάτερα» στο σπίτι για να ανέβουν επάνω, αλλά δεν το πέτυχαν. Ο Μπαϊρακτάρης, θεωρώντας ότι το σπίτι, όπου βρισκόταν ο αρχηγός του, είχε περικυκλωθεί από τους εχθρούς, «ώρμησε με όλους κατ’ αυτών και άρχισεν ο πόλεμος στήθος με στήθος». Στο μεταξύ ο Κίτσος Τζαβέλλας από το στρατόπεδο της Ζελίστας είχε ανέβει στο βουνό και παρατηρούσε τις κινήσεις των εχθρών. Όταν άρχισε η μάχη, διέταξε το τμήμα του να ρίξει πυροβολισμούς για να εμψυχωθούν αυτοί που πολεμούσαν και κινήθηκε προς βοήθειά τους. Συγχρόνως πυροβόλησαν αυτοί που φύλαγαν την Τρανή Παλούκοβα και φάνηκε να έρχεται από τη Στρωμίνιανη ο Γιαννούσης Πανομάρας. Από την Αρτοτίνα έτρεξε ο εκατόνταρχος Γιαννάκης Τζαβέλλας με την εκατονταρχία του και με όλους του κατοίκους.
Αλλά οι ενισχύσεις αυτές δεν πρόφθασαν τη μάχη. Οι Τούρκοι, που οι επιθέσεις τους αποκρούονταν στο χώρο της συγκρούσεως, «μη ημπορούντες πλέον να ανθέξουν εις την φωτιάν των Ελλήνων, και βλέποντες όλα τα βουνά να αστράφουν από τας ερχομένας βοηθείας, ετράπησαν εις φυγήν, και οι Έλληνες τους κατεδίωξαν με άκραν ζημίαν έως επάνω εις τους Αγίους Αποστόλους», όπου είχαν προμαχώνες. Η μάχη κράτησε μόνο μισή ώρα. Οι Τούρκοι είχαν απώλειες 120 νεκρούς και πολλούς τραυματίες. Οι Έλληνες μόνο 8 τραυματίες.

Οι μάχες αυτές ήταν αποφασιστικής σημασίας για την απελευθέρωση των Κραβάρων, του Καρπενησιού και της περιοχής της Υπάτης.

ΚΛΕΠΑ ΝΑΥΠΑΚΤΙΑΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

«Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ»

Του Alexander A. Vasiliev

Πηγή: Alexander A. Vasiliev – ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ AYTOKPATOPΙAΣ, εκδόσεις Πάπυρος 1995, μτφ Δημοσθένη Σαβράμη, σελ. 242-243

Στον τομέα τής τέχνης η εποχή τού Ioυστινιανoύ φέρει το όνομα τού Πρώτου Χρυσού Αιώνα. Η αρχιτεκτονική αυτής τής εποχής δημιούργησε ένα μοναδικό, στο είδος του, μνημείο, τον ναό τής Αγίας Σοφίας(σ.1).
Η Αγία Σοφία ή η Μεγάλη Εκκλησία, όπως ονομάζεται στην Ανατο­λή, ανοικοδομήθηκε, ύστερα από διαταγή τού Ioυστινιανoύ, στο μέρος όπου βρισκόταν η μικρή βασιλική τής Αγίας Σοφίας που κάηκε κατά τη διάρκεια τής Στάσεως τού Νίκα (532).
Θέλοντας να κάνει τον ναό αυτό ένα κτήριο ασυνήθους λαμπρότητας, ο Ioυστινιανός, όπως αναφέρει η μεταγενέστερη παράδοση, διέταξε τους διοικητές τών επαρχιών να τού προμηθεύσουν τα καλύτερα κομμάτια τών αρχαίων μνημείων. Επίσης με­ταφέρθηκαν στην πρωτεύουσα, από τα πλουσιότερα μέρη, τεράστιες πο­σότητες μαρμάρου, διαφόρων χρωμάτων και σχημάτων. Άργυρος, χρυ­σός, ελεφαντόδοντο και πολύτιμοι λίθοι, μεταφέρθηκαν στην πρωτεύου­σα για να αυξήσουν τη μεγαλοπρέπεια τού νέου ναού.
Ο Αυτοκράτορας διάλεξε για την εκτέλεση αυτού τού μεγαλοπρεπούς έργου δύο ικανούς -από τη Μικρά Ασία- αρχιτέκτονες, τον Ανθέμιο τον Τραλλιανό και τον Ισίδωρο τον Μιλήσιο, οι οποίοι ανέλαβαν το με­γάλο τους έργο με ενθουσιασμό, καθοδηγώντας με ικανότητα το έργο δέ­κα χιλιάδων εργατών.
Ο Αυτοκράτορας παρακολουθούσε, προσωπικά, την κατασκευή, βλέποντας την πρόοδό της, δίνοντας συμβουλές και ενισχύοντας τον ζήλο τών εργατών. Το έργο τελείωσε σε πέντε χρόνια. Τα Χριστούγεννα τού 537 έγιναν παρουσία τού Αυτοκράτορα τα θριαμβευ­τικά εγκαίνια τής Αγίας Σοφίας.
Mεταγενέστερες πηγές μάς πληροφο­ρούν ότι ο Αυτοκράτορας, ενθουσιασμένος από το κατόρθωμά του, είπε μιλώντας στον λαό: «Δόξα τω Θεώ, τω καταξιώσαντί με τελέσαι το τοιού­τον έργον. Νενίκηκά σε Σολομών!»(σ.2).

Επ’ ευκαιρία αυτού τού θριαμβευ­τικού γεγονότος, πολλά αιτήματα τού λαού ικανοποιήθηκαν, ενώ συγχρόνως έγιναν μεγάλες γιορτές σε όλη την πρωτεύουσα.
Εξωτερικά η Αγία Σοφία είναι πολύ απλή λόγω τής γυμνότητας τών πλινθόκτιστων τοίχων, οι οποίοι δεν φέρουν διακοσμητικά στοιχεία. Α­κόμη και ο φημισμένος τρούλλος φαίνεται κάπως βαρύς απ’ έξω.
Τώρα η Αγία Σοφία χάνεται ανάμεσα στα τουρκικά σπίτια που τήν περιστοιχί­ζουν. Προκειμένου να εκτιμήσει κανείς τη μεγαλοπρέπεια και τη λαμπρότητα αυτού τού ναού, πρέπει να τόν δει εσωτερικά.
Παλαιότερα ο ναός είχε μια ευρύχωρη αυλή, το αίθριον, περιβεβλη­μένη από στοές, στο μέσο τής οποίας βρισκόταν μια μαρμάρινη κρήνη. Η τέταρτη πλευρά τού αιθρίου, που ήταν ενωμένη με τον ναό, αποτελούσε ένα είδος προπυλαίων ή εξωνάρθηκα ο οποίος επικοινωνούσε – με πέ­ντε πύλες – με τον εσωνάρθηκα.
Εννέα ορειχάλκινες πύλες – από τις ο­ποίες η κεντρική, πλατύτερη και υψηλότερη, προοριζόταν για τον Αυτο­κράτορα- οδηγούσαν στο εσωτερικό τού ναού. Ο κυρίως ναός, ο οποίος ανήκει στον τύπο τής «βασιλικής μετά τρούλλου», σχηματίζει ένα πολύ μεγάλο ορθογώνιο, με ένα μεγαλοπρεπές κεντρικό κλίτος, πάνω από το οποίο υψούται ο τρούλλος, ο οποίος – έχοντας διάμετρο 31 μέτρων­ κατασκευάσθηκε με ασυνήθη δυσκολία σε ύψος 50 μέτρων από τη γη.
Σαράντα μεγάλα παράθυρα, στη βάση τού τρούλλου, αφήνουν να εισχω­ρεί άφθονο φως, το οποίο απλώνεται σε όλο τον ναό. Στις δύο πλευρές τού κεντρικού κλίτους, κατασκευάστηκαν τέσσερεις ογκώδεις παρα­στάδες, οι πεσσοί, δύο στην βόρεια και δύο στη νότια πλευρά, οι οποίοι έφεραν από 4 κίονες.
Το πάτωμα και οι κίονες είναι από πολύχρωμο μάρμαρο, το οποίο χρησιμοποιήθηκε, επίσης, για ορισμένα τμήματα τών
τοίχων. Θαυμάσια ψηφιδωτά, τα οποία καλύφθηκαν από τους Τούρκους, έθελγαν τα μάτια τών επισκεπτών. Κυρίως έκανε βαθιά εντύπωση στους προσκυνητές ο τεράστιος Σταυρός που έλαμπε στην κορυφή τού τρούλ­λου.
Ακόμη και σήμερα μπορεί κανείς να διακρίνει, κάτω από τα χρώμα­τα τών Τούρκων, στο χαμηλότερο τμήμα τού τρούλλου, τις μεγάλες μορ­φές τών Αγγέλων.
Το πιο δύσκολο πρόβλημα που αντιμετώπισαν οι δημιουργοί τής Αγί­ας Σοφίας, υπήρξε η ανέγερση ενός τεράστιου και συγχρόνως πολύ ελα­φρού τρούλλου, πράγμα το οποίο αποτελεί κατόρθωμα και για τη σύγ­χρονη αρχιτεκτονική ακόμη. Το κατόρθωμα έγινε, αλλά ο θαυμάσιος τρούλλος δεν κράτησε πολύ· έπεσε ενώ ζούσε ακόμη ο Ιουστινιανός και χρειάσθηκε να κτισθεί πάλι, με λιγότερο τολμηρό σχέδιο, στα τέλη τής βασιλείας του.
Οι σύγχρονοι τού Ιουστινιανού μιλούν για την Αγία Σοφί­α με τον ίδιο θαυμασμό με τον οποίο μιλούν όλες οι μεταγενέστερες, μέ­χρι την δική μας, γενεές. Ο Ρώσος προσκυνητής τού 19ου αιώνα, Στέφα­νος τού Νόβγκοροντ, γράφει στα Ταξίδια στην Κωνσταντινούπολη ότι «η Αγία Σοφία δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί από άνθρωπο» (σ.3).
Παρά τους συχνούς και ισχυρούς σεισμούς, η Αγία Σοφία διατηρείται μέχρι σήμερα, ως τζαμί, στο οποίο μεταβλήθηκε το 1453 (σ.Π/Β: το βιβλίο του Vasiliev εκδόθηκε στη δεκαετία του 1950).
Ο Στριγκόφσκι (Strygowski) λέει ότι «Η σύλληψη τού ναού (τής Αγίας Σοφίας) είναι, καθαρά, αρμενική»(σ.4).
Καθώς περνούσε ο καιρός, η αληθινή ιστορία τής κατασκευής τής Α­γίας Σοφίας μεταβλήθηκε σ’ ένα είδος θρύλου, με πολλές λεπτομέριες περί θαυμάτων. Ξεκινώντας από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, οι θρύλοι αυτοί εισχώρησαν στη νοτιοσλαβική, ρωσική, μωαμεθανική, αραβική και τουρκική λογοτεχνία. Τα σλαβικά και τα μωαμεθανικά κείμενα παρουσιάζουν πολύ ενδιαφέρον υλικό για την ιστορία τών διεθνών λογοτε­χνικών επιδράσεων(σ.5).
.
Σημειώσεις/Παραπομπές
1. Το πιο πρόσφατο, σχετικό με την Αγία Σοφία, έργο είναι τού Ε. Η. Swift, «Hagia Sophia». Βλέπε επίσης «Prelίminary Reports οη the Mosaics οί. St. Sophia at Istanbul» τού Thomas Whittemore.
2. Βλέπε «Scriptores originum Constantinopolίtanarum», έκδ. Τ. Preger, Ι, 105.
3. «Το προσκύνημα τού Στεφάνου τού Νόβγκοροντ» (Θρύλοι τού Ρωσικού Λαού), έκδ. Τ. Sakharov, ΙΙ, 52 (Ρωσικά). Μ. Ν. Speransky, «From the Ancient Novgorod Literature of the Fourteenth Century», 50-76.
4. «Ursprung der Christliclen Kirchenkunst», μετάφραση Ο. Dalton και Η. Braunholtz, 46. Βλέπε και Dalton, «East Christian Μ», 93

5. Βλέπε Π.χ. Μ.Ν. Speransky, «Τα νοτιο-σλαβικά και ρωσικά κείμενα της διηγήσεως τής κατασκευής τής Αγίας Σοφίας τής Κωνσταντινουπόλεως» (Αναμνηστικός τόμος V.Ν. Zlatarsky 413-422 V. D. Smirnov, 413-422). V. D. Smirnov, «Turkish Legends οη Saint Sophia».

ΑΒΕΡΩΦ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ 72η ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΑΜΥΝΤΙΚΟΥ ΑΝΑΛΥΤΗ κ ΙΩΑΝΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑΤΟΥ ''ΜΕ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ'' ΜΕ ΘΕΜΑΤΑ α) ΑΣΤΑΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΩΝΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ - ΜΕΣΩ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ β) Η ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΚΟΥΡΔΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΑΧΑΜΠΑΤ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΙΡΑΚΟΝΟ-ΚΟΥΡΔΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ γ) ΤΟ ΠΕΡΙΚΛΕΙΣΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ Ο ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ δ ΠΑΝΑΡΑΒΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΚΟΥΡΔΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΡΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΣΑΟΥΔΙΚΗ ΑΡΑΒΙΑ ε) Ο ΡΟΛΟΣ ΗΠΑ,ΙΣΡΑΗΛ,ΤΟΥΡΚΙΑΣ, ΙΡΑΝ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΚΡΑΤΑ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ κ.α.

Σύντομη επισκόπηση θεμάτων που άπτονται της επικαιρότητας εν σχέσει με την Γεωστρατηγική και την Ιστορία από τον τηλεοπτικό σταθμό Blue Sky με τον Δημοσιογράφο & Αμυντικό Αναλυτή Γιάννη Θεοδωράτο στις 26/9/2017.

Evonymos
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Blue Sky 

 

Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΛΕΞΗ «ΚΑΘΗΚΟΝ» ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΓΩΓΗ...ΤΕΜΠΕΛΗΔΩΝ

Του Σαράντου Καργάκου

Ιστορικού - Συγγραφέως

Το μεγαλύτερο πρόβλημα των νέων μας εδώ και 30 χρόνια δεν είναι η ανεργία αλλά η… εργασία. Ο νέος δεν φοβάται την αναδουλειά αλλά τη δουλειά.
«Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία.
Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νέο-σουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές "κουλοχέρηδων"... παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές.
Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη "χειρώναξ", σαν δεύτερο συνθετικό το "άναξ", που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στον χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε...
Κάποτε, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White collar workers».
Έτσι σήμερα, το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι... πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον OΤΕ ως έκτακτοι, τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνο για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.
Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!), οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από "μηνύματα" του αφόρητου "κινητού" τους.
Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμιά δεξιότητα, εκτός από τη ραθυμία, την αναβλητικότητα και τον φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά.
Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο. Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαυξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλαξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό.
Και το λεγόμενο "σχολικό" είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο. Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το "Αναγνωστικό", που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Πού πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή;
Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο "χαρτογιακάς". Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά "Αναγνωστικά", καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πώς να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τι είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε τη θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως;
Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα "προσόντα" τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν, τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Πού θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά, ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.
Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που τη δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία, που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής.
Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτίρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών. Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα "Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού.
Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με... "Κέντρα Πολιτισμού", όπου "μπαγιαντέρες" κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου ! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα "εξ εσπερίας νέφη", χτυπάμε το κεφάλι μας. Και πού να φθάσουν τα "εξ Ανατολής", σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).
Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της.
Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!
Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα "κηφηνεία", που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά. Θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια.
Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;), δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νιώθουμε ντροπή, όταν στη μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι "γεραιοί" και οι νέοι κρύβο­νται πίσω από τη σκιά τους. "Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων, άνδρα παλαιότερον". Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο, οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν!
Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. "Φτιάχνουμε" τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το "γυαλί", αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με "διακοποδάνεια", εορτάζουμε με "εορτοδάνεια" και πεθαίνουμε με "πεθανοδάνεια". Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να "απέλθει", πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς.
Έπρεπε να ζούσε τώρα... Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη».

ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΚΑΡΓΑΚΟΣ

ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΕΣΤΑ ΣΤΗ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟ» (ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΚΗ ΛΑΖΑΡΙΔΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΤΟ 2003)

Του Τάκη Λαζαρίδη

Αγαπητέ Μίκη,

Προς αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων είμαι υποχρεωμένος ευθύς εξαρχής να δηλώσω την ταυτότητά μου.

Είμαι παλιός συναγωνιστής σου στους αγώνες για «λαϊκή δημοκρατία», «ειρήνη» και «σοσιαλισμό». Καταδικασμένος σε θάνατο μαζί με τον

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ

Μπελογιάννη και εν συνεχεία τρόφιμος επί δεκαπενταετία, των εγκληματικών φυλακών της χώρας.

Ο πατέρας μου ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, γραμματέας του Εργατικού ΕΑΜ στην κατοχή καταδικάστηκε για την αντιστασιακή του δράση σε θάνατο από γερμανικό στρατοδικείο και εκτελέστηκε το Μάη του 43. Και η μητέρα μου καταδικάστηκε για την αντιστασιακή της δράση σε ισόβια δεσμά από βουλγάρικο στρατοδικείο και στη διάρκεια του εμφυλίου πέρασε και αυτή από τη Μακρόνησο…

Στη φυλακή, Μίκη, είχα το χρόνο να διαβάσω αρκετά, να σκεφτώ πολλά και να καταλάβω περισσότερα. Και μετά τη φυλακή, ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΚΛΗΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΟΥ «ΥΠΑΡΚΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ», βλέποντας τις αλλεπάλληλες λαϊκές εξεγέρσεις στις χώρες αυτές και τις ΙΣΑΡΙΘΜΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΤΑΝΚΣ στους δρόμους της Βουδαπέστης, του Βερολίνου και της Πράγας, κατάλαβα την φοβερή αλήθεια.

Ενώ νομίζαμε ότι πολεμούσαμε για τα «ανώτερα ιδανικά» της «ελευθερίας», της «δημοκρατίας» και του «σοσιαλισμού», στην πραγματικότητα πολεμούσαμε και θυσιαζόμασταν για την επιβολή της στυγνής δικτατορίας των Ζαχαριάδη – Ιωαννίδη, για την μετατροπή της πατρίδας μας σε Σοβιετικό προτεκτοράτο.

Δεν μπορώ λοιπόν Μίκη να σε συγχαρώ για τη φιέστα στη Μακρόνησο. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου απευθύνω ειλικρινή συλλυπητήρια. Γιατί ενώ η πατρίδα μας έχει ζωτική ανάγκη από εθνική ενότητα και ομοψυχία, εσύ και όσοι συνεργάστηκαν μαζί σου, επιμένετε να ξύνετε πληγές, επιμένετε να βρικολακιάζετε ένα παρελθόν για το οποίο μόνο ντροπή μπορούμε να νοιώθουμε. Πασχίζετε για λόγους κομματικής σκοπιμότητας, να διαιωνίζετε ανύπαρκτες, πλέον, «διαχωριστικές γραμμές».

Είναι πράγματι πρωτοφανείς οι αγριότητες που διέπραξαν οι αντίπαλοί μας στη Μακρόνησο. Όμως οι αγριότητες, Μίκη, είναι νόμος του εμφυλίου. Και σε αγριότητες δεν υστερήσαμε και εμείς. Ας θυμηθούμε την Ελένη Γκατζογιάννη και τις άλλες μαρτυρικές μανάδες της Ηπείρου. Ας θυμηθούμε το Χρήστο Λαδά. Κι ας μην ξεχνάμε τις βιαίως στρατολογημένες ανήλικες χωριατοπούλες που με το ζόρι βάζαμε να πολεμήσουν, με το ζόρι να σκοτώσουν και να σκοτωθούν!

Το πραγματικό ερώτημα λοιπόν δεν είναι ποιος ευθύνεται για τις αγριότητες του Εμφυλίου αλλά ποιος ευθύνεται για τον ίδιο τον εμφύλιο και συνεπώς για τις αγριότητές του. Και οι μεγάλοι ένοχοι Μίκη είμαστε εμείς. Αυτή είναι η οριστική και τελεσίδικη κρίση της ιστορίας. Και την κρίση αυτή έρχεται να επιβεβαιώσει με τον πιο έγκυρο και αδιαμφισβήτητο τρόπο ο «μεγάλος αρχηγός», ο Νίκος Ζαχαριάδης…

Στο χρονικό του, που άρχισε να γράφει την Πρωτομαγιά του 1966, χαρακτηρίζει «κάλπικη» την άποψη ότι το ελληνικό αριστερό κίνημα παρασύρθηκε στον ένοπλο αγώνα από τους Άγγλους. Και απερίφραστα δηλώνει: «Στην πραγματικότητα, οι Άγγλοι θέλαν να μας παρασύρουν στις δικές τους εκλογές για να επικυρώσουν έτσι κοινοβουλευτικά, «λαϊκά», το καθεστώς που επέβαλαν με την ένοπλη επέμβασή τους και με τη Βάρκιζα».

Δεν μας έσπρωξαν λοιπόν οι Άγγλοι στον Εμφύλιο, Μίκη. Μόνοι μας μπήκαμε στο σφαγείο! «Για να σώσουμε την τιμή του ΚΚΕ» καμαρώνει ο Ζαχαριάδης!

Κάποια στιγμή, Μίκη, αντί να θρηνούμε για τις αγριότητες του Εμφυλίου και να επιδιώκουμε «ρεβάνς», αντί να παριστάνουμε τους κήνσορες και τους τιμητές, θα πρέπει να κρύψουμε το πρόσωπό μας από ντροπή και να κλάψουμε πικρά για το αδικοχυμένο αίμα των δικών μας αλλά και των αδελφών της άλλης πλευράς.

Και όμως θα μπορούσες, Μίκη, να οργανώσεις μια πραγματικά εθνική γιορτή στη Μακρόνησο. ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗΣ. Όπου θα καλούσες να παραστούν όλοι. Και οι δικοί μας αλλά και οι «άλλοι».

Οι συγγενείς της Ελένης Γκατζογιάννη και του Χρήστου Λαδά. Τα αδέλφια και τα παιδιά όχι μόνο των δικών μας μαχητών αλλά και των χιλιάδων ανδρών και αξιωματικών του ελληνικού στρατού που έπεσαν στο Γράμμο και στο Βίτσι για να παραμείνει η χώρα μας ελεύθερη και δημοκρατική.

Σ’ αυτή τη γιορτή, Μίκη, θα τραγουδούσαμε και θα κλαίγαμε μαζί, θα ταξιδεύαμε σε έναν κόσμο αγάπης και αδελφοσύνης με τα φτερά της υπέροχης μουσικής σου. Κι όρκο βαρύ θα παίρναμε ότι ποτέ πια δεν θα σηκώναμε όπλα εναντίον αλλήλων.

Σ’ αυτή τη γιορτή, Μίκη, θα μπορούσες να υψωθείς σε εθνική μορφή, σε πανελλήνιο σύμβολο ενότητας και συμφιλίωσης. Δεν το έπραξες. Προτίμησες να περιχαρακωθείς στο πολιτικό και ιδεολογικό γκέτο της χρεοκοπημένες και ανυπόληπτης Αριστεράς, αυτής που τόσες συμφορές προκάλεσε στον τόπο με την ανεύθυνη και τυχοδιωκτική πολιτική της. Δεν είναι κρίμα, Μίκη;

Με βαθύτατη απογοήτευση,

Πηγή: agiasofia
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ : ΝΙΚΗΤΑΣ ΣΤΑΜΑΤΕΛΟΠΟΥΛΟΣ (ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ Ο ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟΣ) ΠΕΘΑΝΕ ΣΤΙΣ 25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1849 ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΛΥΒΟΣΠΙΤΟ ΜΙΑΣ ΚΑΡΒΟΥΝΟΑΠΟΘΗΚΗΣ ΟΠΟΥ ΤΟΝ ΕΙΧΕ ΜΑΖΕΨΕΙ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΗΚΑΡΙΑ.

Του Δημητρίου Μπατσιούλα

Ήταν μία Παρασκευή του Δεκεμβρίου του 1841, στον Πειραιά των 210 οικογενειών τότε και των μόλις 1500 κατοίκων. Στο δρόμο που σήμερα είναι η εκκλησία της Ευαγγελίστριας, ζητιάνευε ένας ρακένδυτος και σχεδόν τυφλός. Αντιλήφθηκε ότι τον ζύγωνε κάποιος, που από την φορεσιά του φαινόταν ότι είναι ξένος. Μάζωξε αμέσως το χέρι του που είχε απλωμένο για να ζητιανεύει.

– Τι κάνετε στρατηγέ μου; Ρώτησε ο ξένος τον ζητιάνο.

– Απολαμβάνω την ελεύθερη πατρίδα μου, αποκρίθηκε περήφανα ο ζητιάνος.

– Μα εδώ την απολαμβάνετε, καθισμένος στο δρόμο; Επέμενε ο ξένος.

– Η πατρίδα μου μ’ έχει χορηγήσει σύνταξη για να περνώ καλά. Αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μία ιδέα πώς περνά ο κόσμος που για τη λευτεριά του πολέμησα, αποκρίθηκε και πάλι περήφανα ο ζητιάνος.

Ο ξένος κατάλαβε και φεύγοντας, άφησε διακριτικά να του πέσει ένα πουγκί με χρυσά φλουριά.

Ο σχεδόν τυφλός ζητιάνος, άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί και φώναξε προς τον ξένο: «Σ’ έπεσε του πουγκί σου. Πάρ’ το μη το βρει κανένας και το χάσεις».

Ο ξένος ήταν ο τότε πρεσβευτής της Ρωσίας στην Ελλάδα και ο ζητιάνος ο Νικήτας Σταματελόπουλος, που στην ιστορία που διδαχτήκαμε στα σκολειά μας για την επανάσταση του 1821, τον έλεγαν Νικηταράς ο Τουρκοφάγος.

Ο Νικήτας Σταματελόπουλος γεννήθηκε το 1787 στο χωριό Μεγάλη Αναστάσοβα της Μεσσηνίας. Η μάνα του, η Σοφία Καρούτσου, ήταν αδελφή της γυναίκας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στο χωριό του πατέρα του, το Τουρκολέκα Αρκαδίας. Σε ηλικία όμως ένδεκα χρονών ακολούθησε τον πατέρα του στο κλέφτικο. Τι ήταν οι κλέφτες;

Οι Τούρκοι με τη άκαμπτη και ανελέητη φοροεισπραχτική τους πολιτική, είχαν οδηγήσει τους ραγιάδες στην εξαθλίωση. Και όταν λέμε ραγιάδες δεν εννοούμε μονάχα τους υπόδουλους στους Τούρκους Έλληνες, αλλά και όλες τις εθνότητες και φυλές που επίσης σκλαβώθηκαν σε αυτούς. Αυτοί οι εξαθλιωμένοι ραγιάδες έβγαιναν στο βουνό. Μαζί τους πήγαιναν κι όλοι οι κυνηγημένοι από τους Τούρκους, για προσωπικές αντιπαραθέσεις με αυτούς ή για συμμετοχή τους σε απελευθερωτικά κινήματα τοπικού κυρίως χαραχτήρα. Με μια υποτυπώδη στρατιωτική οργάνωση κατέβαιναν και λήστευαν τα τσιφλίκια των Τούρκων μπέηδων μα και των Ελλήνων που στο μεταξύ και παρά την σκλαβιά, κατάφεραν με διαφόρους τρόπους να πλουτίσουν. Ότι έκλεβαν τα μοίραζαν στα πεινασμένα χωριά, αφού κρατούσαν το μερτικό τους για να ζήσουν.

Οι Τούρκοι μπέηδες, μα και οι Έλληνες κοτζαμπάσηδες για να προφυλαχτούν από τους κλέφτες, μίσθωναν ραγιάδες πάλι και τους εξόπλιζαν. Αυτοί ήταν οι Αρματωλοί, οι οποίοι όμως τις πιο πολλές φορές έκαναν τα στραβά μάτια και διευκόλυναν τους Κλέφτες. Άλλες φορές πάλι οι Κλέφτες γίνονταν Αρματωλοί και οι Αρματωλοί Κλέφτες. Για το λόγο αυτό ο σουλτάνος εξαπέλυσε το 1805 έναν ανελέητο διωγμό σε βάρος των Κλεφτοαρματωλών, κατά τον οποίο σκοτώθηκε ο πατέρας του Νικήτα Σταματελόπουλου. Τότε αυτός ακολούθησε τον θείο του Θεόδωρο Κολοκοτρώνη στα Επτάνησα, που την εποχή εκείνη τα κατείχαν οι Ρώσοι.

Κατατάχτηκαν στον Ρωσικό στρατό και στάλθηκαν αμέσως στην Ιταλία να πολεμήσουν κατά του Γαλλικού στρατού του Ναπολέοντα. Επιστρέφοντας στα Επτάνησα, τα βρήκαν τη φορά αυτή υπό Γαλλική κατοχή, οπότε κατατάχτηκαν στο Γαλλικό στρατό. Το 1818 μυήθηκαν στη Φιλική Εταιρεία κι ο Νικήτας Σταματελόπουλος έφυγε για την Πελοπόννησο, όπου περιόδευσε μαζί με τον Αναγνωσταρά και τον Πλαπούτα, οργανώνοντας τον απελευθερωτικό αγώνα.

Η συμμετοχή του Νικήτα Σταματελόπουλου στον απελευθερωτικό αγώνα ήταν πλουσιότατη. Ήταν από τους πρώτους που συμμετείχε στην επανάσταση και μάλιστα από τις πρώτες στιγμές. Πήρε μέρος και πρωταγωνίστησε σε πολλές μεγάλες και νικηφόρες μάχες, με κορυφαία εκείνη, που μετά την μάχη του Βαλτετσίου κι ενώ κατευθυνόταν προς το Ναύπλιο με 200 άνδρες, αναγκάσθηκε να αντιμετωπίσει μεγάλη Τουρκική δύναμη 6000 ανδρών περίπου. Εκεί κατάφερε να προξενήσει πανωλεθρία στους Τούρκους, που άφησαν στο πεδίο της μάχης 300 σκοτωμένους και όλα τους τα πυροβόλα. Μετά τη μάχη αυτή προήχθη σε στρατηγό και ονομάσθηκε «Τουρκοφάγος».

Δεν πήρε ποτέ λάφυρα μετά από τις νικηφόρες μάχες του. Μια φορά μονάχα έστειλε στη γυναίκα του ένα μικρό δέμα. Εκείνη πίστεψε ότι το δέμα θα είχε κάτι πολύτιμο και καταχάρηκε που επιτέλους ο άνδρας της την έστειλε κάτι για να μπορέσει να ζήσει τα παιδιά τους. Όταν το άνοιξε βρήκε μια ξύλινη ταμπακέρα κι ένα μικρό σημείωμα που έγραφε « Τα παλικάρια μου ύστερα από τη μάχη με έδωκαν ένα σπαθί με φιλντισένια λαβή κι αυτή την ταμπακιέρα. Το σπαθί το έστειλα στους Υδραίους για να αρματώσουν τα καράβια τους και την ταμπακιέρα σε σένα για να σε δείξω την αγάπη μου».

Για να συντηρήσει όμως το στρατιωτικό του απόσπασμα έπαιρνε, όπως εξ’ άλλου και όλοι οι οπλαρχηγοί, δάνεια από τους επιτήδειους που σε κάθε εποχή και σε κάθε καταστάσεις υπάρχουν. Θα τα αποπλήρωναν με την απελευθέρωση, καταβάλλοντας φυσικά και τον ανάλογο τόκο. Είναι μια λεπτομέρεια, που αρκετοί αγνοούν (καμιά φορά και επιδεικτικά).

Ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, ξέμπλεξε από τις πολεμικές επιχειρήσεις στο τέλος του Σεπτεμβρίου του 1828, όταν ο Ιμπραήμ πασάς εκδιώχθηκε από την Πελοπόννησο από τα Γαλλικά στρατεύματα. Την περίοδο εκείνη η Ρωσία νικούσε την Τουρκία στον μεταξύ τους πόλεμο και η ανεξαρτησία του τμήματος της Ελλάδας μέχρι την Λάρισα ήταν γεγονός. Το ελεύθερο ελληνικό κράτος παραχώρησε στους οπλαρχηγούς κρατικές εκτάσεις, να τις καλλιεργήσουν και να αποπληρώσουν τα δάνεια που πήραν για τη συντήρηση των στρατιωτικών τους αποσπασμάτων.

Στο Νικηταρά παραχώρησαν μια βαλτώδη έκταση στην Αργολική πεδιάδα, στη θέση Σερεμέτι, εκεί όπου σήμερα είναι η Νέα Κίος, γεμάτη με υφάλμυρο νερό, που πρώτα και πάνω απ’ όλα ήθελε αποξηραντικά έργα για να καλλιεργηθεί. Για το σκοπό αυτό πήρε καινούργιο δάνειο. Στο μεταξύ ήρθε στην Ελλάδα ο Καποδίστριας. Ο Νικηταράς τάχθηκε στο πλευρό του κι έγινε από τους στενότερους συνεργάτες του. Έγινε μάλιστα και υπασπιστής του και πήρε μέρος στην 4η εθνοσυνέλευση του Άργους το 1829. Λίγο πρωτύτερα ιδρύθηκαν και τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα, το Γαλλικό, το Αγγλικό και το Ρωσικό, ανάλογα με την προέλευση των Ελλήνων πολιτικών που τα ίδρυσαν.

Ο Νικηταράς με το θείο του τον Κολοκοτρώνη προσχώρησαν στο Ρωσικό κόμμα. Την εποχή εκείνη ήταν που τον ζύγωσε ένας αρχιμανδρίτης, ο Πύρρος ο Θετταλός και τον έπεισε να ιδρύσουν χαρτοποιείο, καταβάλλοντας ο καθένας από 3000 γρόσια, τα οποία ο Νικηταράς και πάλι τα δανείστηκε. Κατασκεύασαν περίπου 1000 φύλλα χαρτιού και περίμεναν να τα πουλήσουν. Ποιος όμως θα αγόραζε τότε χαρτί και να το κάνει τι. Μη έχοντας την οικονομική δυνατότητα να συνεχίσουν απευθύνθηκαν στον Καποδίστρια για να τους βοηθήσει. Ο αρχιμανδρίτης δεν χώνευε τον Καποδίστρια, ευελπιστούσε όμως ότι θα τους βοηθούσε λόγω του Νικηταρά. Ο Καποδίστριας από την άλλη μεριά γνώριζε ότι μία τέτοια επιχείρηση δεν είχε τότε μέλλον στην Ελλάδα και δεν απάντησε καθόλου στο αίτημα των δύο συνεταίρων. Κατόπιν αυτού ανέστειλαν τη λειτουργία του χαρτοποιείου.

Ο Νικηταράς έριξε όλο του το βάρος στην αποξήρανση του κτήματος του στο Σερεμέτι. Με το ερχομό του Όθωνα, απευθύνθηκαν και σ’ αυτόν. Αλλά ούτε και ο Όθωνας συμμερίστηκε τις απόψεις τους και κατόπι αυτού η επιχείρηση χαρτοποιίας έληξε άδοξα, αφήνοντας τον Νικηταρά πνιγμένο στα δάνεια. Ασχολήθηκε με το κτήμα του στο Σερεμέτι και αποξήρανε ένα μεγάλο μέρος. Όμως η παραγωγή δεν ήταν ικανοποιητική, διότι το χώμα ήταν υφάλμυρο και τα προϊόντα δεν ευδοκιμούσαν. Παρ’ όλα αυτά κατόρθωνε να αποπληρώνει τα δάνεια του να συντηρεί τη γυναίκα του και τα τρία του παιδιά, ένα γιο και δυο κορίτσια.

Όμως μεταξύ του 1836 και 1837, η κυβέρνηση των Βαυαρών απαλλοτρίωσε το μεγαλύτερο μέρος του αποξηραμένου κτήματος του και το χορήγησε σε ακτήμονες. Απευθύνθηκε διαμαρτυρόμενος προς τον ίδιο τον Όθωνα. Η απάντηση αργούσε να έρθει. Ήρθε τελικά το 1839 με άλλη όμως μορφή. Συνελήφθη με την άδικη κατηγορία της συνομωσίας σαν μέλος της «Φιλορθόδοξης Εταιρείας» που στρεφόταν κατά του Όθωνα. Τον εμφάνισαν μάλιστα και σαν τον στρατιωτικό αρχηγό της οργάνωσης αυτής που είχε σαν στόχο την απελευθέρωση των υπόδουλων ακόμη στους Τούρκους Ελληνικών περιοχών.

Φυλακίσθηκε στο Παλαμήδι του Ναυπλίου, μαζί με το θείο του Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Δικάστηκε στις 11 Ιουλίου του 1840, αλλά λόγω ελλείψεως στοιχείων αθωώθηκε. Η αθωωτική απόφαση προκάλεσε την οργή της κυβέρνησης, η οποία με την προσυπογραφή και του Όθωνα τον φυλάκισε στην Αίγινα. Από τότε αρχίζει το μαρτύριο του. Έπασχε από σακχαροδιαβήτη, που φυσικά τότε ήταν αδύνατο να διαγνωσθεί κι άρχισε να χάνει σιγά- σιγά το φως του. Οι Βαυαροί τον έβγαζαν στο δρόμο και τον χτυπούσαν με μπαστούνια, τον περιγελούσαν μπροστά στα μάτια των Ελλήνων που έτρεχαν να δουν τον ήρωα τους, τον Νικηταρά τον Τουρκοφάγο.

Ανάμεσα στους θεατές ήταν και η δεύτερη του θυγατέρα που την έστειλε εκεί η μάνα της μήπως και μπορέσει να βοηθήσει τον πατέρα της και η οποία μη αντέχοντας να τον βλέπει σ’ αυτή την εξαθλίωση αποτρελάθηκε, πήρε τα όρη και τα βουνά και χάθηκε. Τελικά στις 18 Σεπτεμβρίου του 1841, μετά από προσωπική και μάλιστα απειλητική παρέμβαση του ορκισμένου εχθρού των Κολοκοτρωναίων, του στρατηγού Μακρυγιάννη, αμνηστεύθηκε και αποφυλακίστηκε σχεδόν τυφλός. Γυρίζοντας στο κτήμα του στο Σερεμέτι βρήκε την οικογένεια του παραπεταμένη, διότι οι δανειστές του το έβγαλαν στο σφυρί και το πούλησαν, κάνοντας τον να βιώσει την οικονομική κρίση της εποχής του.

Τότε πήρε τη γυναίκα του και τα δυο του πλέον παιδιά κι έφυγε για την Αθήνα ελπίζοντας να βρει καλύτερη τύχη, που φυσικά δεν βρήκε. Κανένας δεν τον ήξερε, κανένας δεν τον θυμόταν. Κάποιος τον πληροφόρησε ότι η πόλη του Πειραιά έδινε άδειες για επαιτεία, δηλαδή ζητιανιά, για μέρα την εβδομάδα και για συγκεκριμένο δρόμο. Ο Νικηταράς έκανε την αίτηση και η πόλη του Πειραιά, διαπράττοντας ίσως το μεγαλύτερο όνειδος στην ιστορία της, αντί να τον αναγνωρίσει και να τον βοηθήσει, τον χορήγησε άδεια να ζητιανεύει κάθε Παρασκευή στο δρόμο που σήμερα είναι η εκκλησία της Ευαγγελίστριας. Τότε ο Πειραιάς είχε όλο κι όλο 1500 κατοίκους. Από αυτούς πόσοι άραγε να περνούσαν από το δρόμο όπου ζητιάνευε ο Νικηταράς και πόσοι από αυτούς να είχαν την οικονομική ευχέρεια να βοηθήσουν ένα ζητιάνο, δεν νομίζω ότι χρειάζεται ανάλυση. Το γεγονός μαθεύτηκε στη Ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα.

Ο πρεσβευτής θέλοντας να τον βοηθήσει αφού είχε προσχωρήσει από τους πρώτους στο Ρωσικό κόμμα, συμβουλεύτηκε την κυβέρνηση του και πήρε τη σχετική έγκριση. Διαδραματίστηκε το επεισόδιο στο οποίο αναφερθήκαμε στην αρχή, όπου ο περήφανος και αγέρωχος στρατηγός Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, πάσκισε να κρύψει την κατάντια του και δεν καταδέχθηκε να πάρει την βοήθεια που ένα ξένο κράτος, αναμεμειγμένο όμως στα πολιτικά δρώμενα του Ελληνικού κράτους αφού λειτουργούσε πολιτικό κόμμα απ’ ευθείας εξαρτώμενο από την Ρωσία. Έστω κι αν αυτή η βοήθεια του δινόταν με πολύ διακριτικό τρόπο. Προφανώς το αψεγάδιαστο μυαλό του αγνού εκείνου αγωνιστή να λειτουργούσε κατά τρόπο αντίστροφο από ότι των πολιτικών της εποχής μας και να μη καταδεχόταν να είναι υποχείριο του καθενός για ένα πουγκί χρυσά φλουριά, ακόμα κι αν με αυτά θα ξέφευγε από την κατάντια του.

Το Ελληνικό κράτος θυμήθηκε τον Νικηταρά τον Τουρκοφάγο μετά την συνταγματική εξέγερση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1847 και τον έκανε γερουσιαστή, εξασφαλίζοντας τον την πενιχρή σύνταξη των 111 δραχμών, με την οποία όπως ήταν φυσικό και πάλι δεν μπορούσε να ζήσει. Τότε ήταν που υπαγόρευσε τα απομνημονεύματα του στον ποιητή και λογογράφο Παναγιώτη Σούτσο και στον δικαστή Τσερτσέτη, που αυτός μαζί με τον άλλον δικαστή τον Πολυζωίδη ήταν οι δυο δικαστές που αρνήθηκαν να δικάσουν τον Κολοκοτρώνη.

Ο ήρωας Νικηταράς αφήκε την στερνή του πνοή στις 25 Σεπτεμβρίου του 1849, σε ηλικία 68 ετών, στον Πειραιά, σ’ ένα καλυβόσπιτο μιας καρβουναποθήκης κοντά στο λιμάνι, όπου τον είχε μαζέψει ένα από τα παλιά του παλικάρια.

Και τότε άστραψε και βρόντηξε όλη η Ελλάδα, τότε τον θυμήθηκαν όλοι. Η κηδεία του έγινε με δημόσια δαπάνη στη μητρόπολη των Αθηνών, τον επικήδειο εκφώνησε ο καθηγητής φιλοσοφίας και ρητορικής στο πανεπιστήμιο Αθηνών Νεόφυτος Βάμβας και τον επιτάφιο ο Παναγιώτης Σούτσος, που σ’ αυτόν είχε υπαγορεύσει τα απομνημονεύματα του. Τον έθαψαν στο πρώτο νεκροταφείο των Αθηνών, δίπλα στον Γέρο του Μοριά, στον θείο του και συμπολεμιστή του Θεόδωρο Κολοκοτρώνη κι όλα καλά και άγια αφού η Ελλάδα έφαγε ακόμα ένα από τα αγνά της παιδιά.

ΑΒΕΡΩΦ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ