Ο Μιθριδατισμός που σκόπιμα καλλιεργήθηκε επί 40+ χρόνια στο νησί αλλά και στον μητροπολιτικό Ελληνικό χώρο, έγινε η αιτία να είμαστε όλοι θεατές σε ένα αποκρουστικό θέαμα: Να βλέπουμε και να μαθαίνουμε ότι αδήλωτοι αιχμάλωτοι πολέμου Έλληνες στρατιώτες και εκ κυρίως Ελλάδος αλλά και εκ Κύπρου, εκτελέστηκαν εν ψυχρώ με μια σφαίρα στο κεφάλι και πλέον να το θεωρούμε κάτι …απλά «γνωστό».
- «Δεν μας λες και κάτι καινούργιο «ρε κουμπάρε καλαμαρά»! η γνωστή πλέον επωδός όταν αναφέρεις ότι βρέθηκε και άλλο κρανίο με μια τρύπα από σφαίρα.
Ναι δεν σας λέω κάτι καινούργιο. Έχει γίνει πλέον ρουτίνα. Ίσως για αυτό να μην δίνει και σημασία πλέον κανείς. Ο ορισμός του Μιθριδατισμού. Τότε που ο Μιθριδάτης φοβούμενος μην τον δηλητηριάσουν οι σφετεριστές της εξουσίας του, έπινε κάθε μέρα και από λίγο δηλητήριο, που δεν ήταν μεν θανατηφόρο, αλλά βοηθούσε τον οργανισμό του να συνηθίσει και βέβαια να αντέξει μια ισχυρή δόση δηλητηρίου, αν και όποτε κάποιος το επιχειρήσει να τον δηλητηριάσει.
Έτσι και εμείς. Και σε μητρ. Ελλάδα και σε Κύπρο. Συνηθίσαμε. Βολευτήκαμε με μια απλή και μόνο φράση: «τι άλλο περίμενες από Τούρκους. Και το ’22 τα ίδια δεν έκαναν στην Σμύρνη;!» Έχοντας διαβάσει περίπου 180 βιβλία-έρευνες και μαρτυρίες για το 1922 στην Μικρά Ασία και βέβαια άλλα τόσα για το 1974 στην Κύπρο, κατέληξα στο ίδιο συμπέρασμα με τον Βίκτωρα Ουγκώ: «Παντού φωτιά και θάνατος. Από δω πέρασαν Τούρκοι!»
Και δυστυχώς το 1974, οι «αδελφοί» κάποιων στο νησί (σ.σ. δεν εξαιρούνται οι Τουρκοκύπριοι για εν ψυχρώ εκτελέσεις αδήλωτων Ελλήνων αιχμαλώτων πολέμου και εκ μητρ. Ελλάδος αλλά και Κυπρίων), συνεπικουρούμενοι από τους Τούρκους ομοεθνείς τους εισβολείς, έδειξαν ότι όπως το DNA του Έλληνα παραμένει απαράλλαχτο στους αιώνες, το ίδιο συμβαίνει και με το DNA των Τούρκων. Των επιδρομέων (τουρκ. Ακιντζήδων) της Ασιατικής Στέππας (σ.σ. Akinci στα τουρκικά σημαίνει «Επιδρομέας»… τυχαίο;;;).
Και εξηγούμαι.
Ο όρος «Αιχμάλωτος Πολέμου» (P.O.W.) με βάση την Συνθήκη της Γενεύης, είναι πρόσωπο ιερό. Είναι ο αντίπαλος που έριξε το όπλο του στα πόδια σου, εγκαταλείποντας πάσα περαιτέρω εχθροπραξία. Οφείλεις εσύ ο στρατιωτικός που τον συνέλαβες, να του παράσχεις κάθε περίθαλψη, αν είναι τραυματίας ή να του στερήσεις την ελευθερία κινήσεων και μετακινήσεων, σε ένα ανθρώπινο όμως περιβάλλον. Υπάρχουν μάλιστα και ειδικές προβλέψεις για γυναίκες αιχμαλώτους, που όπως νάναι υπάρχουν πολλές ιδιαιτερότητες λόγω του φύλου τους.
Ο σκοπός της φυλάκισης (στέρησης ελευθερίας) είναι για να μην μπορέσει ο αιχμάλωτος στρατιώτης, να επιστρέψει στις γραμμές του, να επανεξοπλισθεί και να ξαναπολεμήσει εναντίον αυτών που τον είχαν συλλάβει και όχι για να τιμωρηθεί επειδή έκανε το καθήκον του, απέναντι στην Πατρίδα του, στην οικογένεια του και στους ομοεθνείς του.
Στην Γενεύη της Ελβετίας στις 27/7/1929, υπεγράφησαν δύο Συμβάσεις. Και οι δύο αποτελούσαν, επικαιροποίηση άλλων συμβάσεων του 1914 και 1915. Τις συμβάσεις υπέγραψαν και η Ελλάδα και η Τουρκία διά των κ.κ. Ρ.Ραφαήλ και Σ. Βενιζέλου (Ελλάδα) και Dr.H.Abdulkadir, M.Nusret και Dr.A.Mukhtar (Τουρκία).[1]. Οι Συνθήκες αυτές ήταν οι εξής:
1. «Συνθήκη Γενεύης για την βελτίωσιν της τύχης των τραυματιών και ασθενών, των εν εκστρατεία στρατευμάτων» και
2. «Η Σύμβασις προς την συμπεριφοράν απέναντι των αιχμαλώτων πολέμου».
Οι ανωτέρω Συμβάσεις επικυρώθηκαν από το Ελληνικό Κοινοβούλιο το 1934 και από την Τουρκική Εθνοσυνέλευση τον ίδιο χρόνο.
Στην 2η Σύμβαση, στο Κεφάλαιο Ι και τις Γενικές Διατάξεις, το άρθρο2, παράγραφος 1 αναφέρει ρητά και κατηγορηματικά: «Οι αιχμάλωτοι πολέμου βρίσκονται υπό την εξουσίαν της εχθρικής δυνάμεως, ουχί όμως των ατόμων ή των στρατιωτικών τμημάτων, άτινα ηχμαλώτισαν αύτους».
Με απλά λόγια ο υπεύθυνος φορέας για την τύχη των αιχμαλώτων είναι η ίδια η χώρα – δηλαδή στην περίπτωση του 1974 η Τουρκία - και όχι ο τελευταίος Τούρκος στρατιωτικός που τους συνέλαβε. Στη παράγραφο 3 του ιδίου άρθρου αναφέρεται ξεκάθαρα:
«Μέτρα αντεκδικήσεων απέναντι στους αιχμαλώτους απαγορεύονται».
Στον προσαρτημένο Κανονισμό της ως άνω Σύμβασης (Reglement Annexe’) και στα άρθρα 2 και 3, περιέχονται ενδιαφέροντα σημεία, που αφορούν αποκλειστικά τους Κυπρίους Αγνοουμένους, αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι αγνοούνται και γυναίκες και μικρά παιδιά. To άρθρο 2 του προσαρτημένου Κανονισμού της συγκεκριμένης Σύμβασης προβλέπει:
«Ο πληθυσμός εδάφους μη κατειλημμένου, όστις κατά την άφιξιν του εχθρού λαμβάνει αυτοπροαιρέτως τα όπλα δια να πολεμήσει εναντίον των εχθρικών τμημάτων, χωρίς να λάβει τον καιρόν να οργανωθεί συμφώνως προς το πρώτον άρθρον (σ.σ. να καταστεί δηλ. ένστολος), θέλει θεωρηθεί ως εμπόλεμος».
Το δε άρθρο 3 ομοίως από τον Προσαρτημένο Κανονισμό της συγκεκριμένης Σύμβασης, επεκτείνεται σε ένα άλλο σημαντικό σημείο, καθόσον διευκρινίζει ότι: «Αι ‘Ενοπλαι δυνάμεις των εμπολέμων μερών δύνανται να αποτελώνται από μαχητάς και μη μαχητάς. Εις περίπτωσιν συλλήψεως εκ μέρους του εχθρού, τόσον οι μεν όσον και οι δε, θεωρούνται αιχμάλωτοι πολέμου».
Στο άρθρο 3 της Σύμβασης ορίζεται ξεκάθαρα το εξής:
«Οι αιχμάλωτοι πολέμουν έχουν δικαίωμα. Εις τον σεβασμόν της ατομικότητός των και της τιμής των. Αι γυναίκες έχουν δικαίωμα εις πάσαν περιποίησιν οφειλόμενη εις το φύλον των».
Τελειώνοντας τα περί της Συμβάσεως, θα αναφέρω ότι στο ΙΙ Κεφάλαιο, στο άρθρο 5 και την παράγραφο 3, καθορίζεται ότι:
«Οι αιχμάλωτοι οίτινες θα αρνηθώσι να απαντήσωσι εις γενομένην ανάκρισιν, δεν είναι δυνατόν ούτε να απειληθώσιν, ούτε να υβρισθώσιν, ούτε να εκτεθώσιν εις οχληρότητας ή μειονεκτήματα οιασδήποτε φύσεως».
Το ΙΙΙ Κεφάλαιο της Σύμβασης, αναφέρεται και αυτό στα της αιχμαλωσίας. Στο 1ο μέρος του ΙΙΙ Κεφαλαίου και πιο συγκεκριμένα στο άρθρο 8 ορίζεται ότι :
«Οι εμπόλεμοι υποχρεούνται να κοινοποιώσιν αλλήλοις πάσαν σύλληψιν αιχμαλώτων εις το πλέον δυνατόν βραχύ χρονικόν όριον, διαμέσου των Γραφείων Πληροφοριών, ως ταύτα είναι οργανωμένα κατά το άρθρον 77».
Και το άρθρο 79 του VI Κεφαλαίου της Σύμβασης ορίζει ότι: «Κεντρικόν Πρακτορείον Πληροφοριών, επί των αιχμαλώτων πολέμου, θέλει ιδρυθεί εις ουδετέραν χώραν κλπ».
Μέχρι εδώ όλα αντιληπτά νομίζω σε σχέση με το Νομικό Πλαίσιο που ίσχυε και είχε αποδεχθεί και η ίδια η Τουρκία κατά την Εισβολή της στο νησί τον Ιούλιο του 1974 και κατά τις εχθροπραξίες μέχρι την 18η Αυγούστου του ιδίου χρόνου. Ένα Νομικό πλαίσιο που ξεκάθαρα αναφέρει:
«Οι εμπόλεμοι θέλουν αμοιβαίως κοινοποιήσει τα ονόματα των τραυματιών, ασθενών, νεκρών περισυλλεγέντων ή ανακαλυφθέντων για την εξακρίβωσιν της ταυτότητάς των.
Θα καταρτίσωσι και θα μεταβιβάσωσιν αμοιβαίως τα πράξεις θανάτου.
Θα περισυλλέξωσι και αποστείλωσιν αμοιβαίως άπαντα τα είδη ατομικής χρήσεως, τα ανευρεθέντα επί των πεδίων της μάχης ή επί των νεκρών και ειδικώς το ήμισυ της πλακός ταυτότητος, του ετέρου ημίσεως παραμένοντος προσδεδεμένου επί του πτώματος.
Άμα τω πέρατι των εχθροπραξιών θα ανταλλάξωσι καταλόγους των ταφών και των νεκρών των ενταφιασθέντων εις τα νεκροταφεία των ή αλλαχού».
Γίνεται πλέον αντιληπτόν τοις πάσι, ότι η Τουρκία κατά την Εισβολή του 1974 και τον Πόλεμον σε δύο φάσεις (Αττίλας Ι και Αττίλας ΙΙ) τον οποίο επακολούθησε δεν τήρησε ούτε κατ’ ελάχιστον, ΟΤΙ ΚΑΙ Η ΙΔΙΑ ΕΙΧΕ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ ΣΤΗΝ ΓΕΝΕΥΗ ΑΠΟ ΤΟ 1929, γεγονός που αυτομάτως και αυτοδικαίως αποτελεί ΕΓΚΛΗΜΑ ΠΟΛΕΜΟΥ.
Είναι ένα έγκλημα που ναι μεν μπορεί να εκδικασθεί καθ’ έκκληση (δηλαδή με προσφυγή του ενδιαφερόμενου εναντίον της) αλλά που ο πολιτισμένος (κατ’ επίφασιν) κόσμος, θα έπρεπε να είχε στείλει στον Εισαγγελέα στην Χάγη ήδη από το 1975.
Και αυτό διότι εκ γραπτών και προφορικών μαρτυριών ακόμα και Τούρκων ή Τουρκοκυπρίων [2], αλλά και με τα αποτελέσματα από τις ανθρωπολογικές γνωματεύσεις των Ινστιτούτων Γενετικής σε διάφορες χώρες, προκύπτει αναμφισβήτητα, ότι σχεδόν ΟΛΟΙ οι ευρεθέντες σε ομαδικούς τάφους Κύπριοι και εκ μητρ. Ελλάδος νεκροί, στρατιωτικοί ή πολίτες, έφεραν τρύπα εις το κρανίο, ξεκάθαρη απόδειξη της εν ψυχρώ εκτέλεσης [3].
Και κάποιος που εκτελεί εν ψυχρώ αιχμαλώτους ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ ΠΟΛΕΜΟΥ!
- Μήπως η Τουρκία σεβάστηκε την τιμή και την υπόληψη των αιχμαλώτων της, ιδίως δε αυτών που μετέφερε στις Στρατιωτικές φυλακές στα Άδανα, στην Αμάσεια και αλλού;
- Μήπως σεβάστηκε τους υποχρεωτικούς προς αυτήν όρους σίτισης, διαμονής και υγιεινής των υφ’ αυτής αιχμαλώτων;
- Μήπως σεβάστηκε τους αιχμάλωτους μη ένστολους που κατατάχθηκαν για να υπερασπίσουν τα χωριά και τα σπίτια τους;
- Μήπως σεβάστηκε τους τραυματίες αιχμαλώτους;
- Μήπως σεβάστηκε τις αιχμάλωτες ή εγκλωβισθείσες γυναίκες;
- Μήπως σεβάστηκε τον εδάφιο της Σύμβασης που αναφέρει για την υποχρεωτική ανταλλαγή πληροφοριών επί της ταυτότητας των αιχμαλώτων;
- Μήπως σεβάστηκε τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό;
- Μήπως δήλωνε τους Αιχμαλώτους; ‘Η τους περιέφερε αδήλωτους από χωρίου εις χωρίον στο εσωτερικό της Τουρκίας [4] καθιστώντας τους αυτόματα ΑΔΗΛΩΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ή καλύτερα ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΥΣ;
Τίποτα από όλα αυτά ΔΕΝ σεβάστηκε η Τουρκία, που είναι ένα Κράτος το οποίο χρησιμοποιεί τις Συμβάσεις κατά το δοκούν. Τι μας συμφέρει από την Συνθήκη της Λωζάνης; Το υποστηρίζουμε. Τι δεν μας συμφέρει; Το παρακάμπτουμε… Το ίδιο και στην Συνθήκη της Γενεύης για τους Αιχμαλώτους Πολέμου. Τι μας συμφέρει; Το απαιτούμε. Τι δεν μας ενδιαφέρει; Το καταστρατηγούμε.
Βέβαια τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί αν – λέω αν – απέναντι της είχε μια σοβαρή Εθνική οντότητα, μεταφραζόμενη σε δύο σοβαρές Κρατικές παρουσίες, την Ελληνική και την Κυπριακή Δημοκρατία. Και όταν ο ίδιος ο ΥΠΕΘΑ Ευάγγελος Αβέρωφ ξεστόμισε την 1/11/1975 στον ιερωμένο π. Χριστόφορο Οικονόμου, Πρόεδρο της Παγκυπρίου Επιτροπής Αδήλωτων Αιχμαλώτων και Αγνοουμένων που τον επισκέφθηκε στο γραφείο του στην Αθήνα, ζητώντας του στήριξη, την φράση: «…πρέπει να αντιληφθείτε ότι γεωγραφικά η Κύπρος ανήκει στην Τουρκία», τότε τι περιμένετε να κάνουν οι Τούρκοι; [5]. Προσπάθησαν να σβήσουν τα ίχνη των εγκλημάτων τους και είχαν άπειρο χρόνο για αυτό, που κρατάει ήδη 43 χρόνια…
Απόρρητα Έγγραφα της Κυπριακής ΚΥΠ [6] που επιβεβαιώνουν 10 χρόνια μετά την εισβολή του 1974, ότι ακόμα είναι δυνατόν να υπάρχουν εν ζωή (αναφέροντας και αριθμό και διαχωρισμό σε εκ μητρ. Ελλάδος και σε εκ Κύπρου και τοποθεσίες που μεταφέρθηκαν) Αδήλωτοι Αιχμάλωτοι της Εισβολής… δηλαδή Αγνοούμενοι (που με δεδομένο ότι τίποτα δεν έγινε για αυτούς για να μην διαταραχθούν οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις, μπορούμε αβίαστα να τους ονομάσουμε Αγνοηθέντες), αποδεικνύουν ότι ΠΑΝΤΑ οι Κρατούντες σε Ελληνικό και Κυπριακό Κράτος γνώριζαν. Γνώριζαν αλλά εθελοτυφλούσαν με μια εμμονική προσμονή η Τουρκία να φερθεί επιτέλους ως πολιτισμένο Κράτος.
Και φθάνω στο λόγο για τον οποίο έγραψα αυτό το άρθρο, αν και αρχικά είχα προγραμματίσει να αναφερθώ σε κάποιο άλλο θέμα. Την Πέμπτη 25 Μαίου 2017 τελέστηκε στην ΕΛ.ΔΥ.Κ. στην Μαλούντα η επιμνημόσυνη δέηση για την μετακομιδή των ταυτοποιημένων οστών αγνοουμένων Ελδυκαρίων της Μάχης του Στρατοπέδου της. Ανθστής Παπαλάμπρου, Λοχίας Κρητικός, Στρατιώτης Παπαδόπουλος…
Ονόματα όπως Άνθης, Σίννης, Τριανταφυλλίδης, Μπροδήμας κλπ που αναφέρονταν μέχρι εκείνη την μέρα στους Αγνοούμενους, μεταφέρθηκαν με μιας στον Κατάλογο των Ηρωϊκώς Πεσόντων. Βρέθηκαν τα οστά τους κοντά στο Κιόνελι. Μετά την καθίζηση του εδάφους… Κοντά στο Στρατόπεδο αλλά σε απόσταση από αυτό. Και μάλιστα από την αντίθετη κατεύθυνση από την οποία έφυγαν κατά την απαγκίστρωση οι άνδρες των 3 κουτσουρεμένων Λόχων που υπερασπίζονταν το Στρατόπεδο. Αυτό από μόνο του προκαλεί ερωτήματα.
Οι απαντήσεις ήλθαν από τον αδελφό ενός πεσόντα. Τον Νικόλαο Παπαδόπουλο, αδελφό του Στρατιώτη του 4ου Λόχου ΤΦ Ιωάννη Παπαδόπουλου, ο οποίος μίλησε στον τηλεοπτικό σταθμό Alpha Κύπρου, μέσα από το Στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ.
Η Δ.Ε.Α. λοιπόν όπως ο ίδιος ανέφερε, του έδειξε φωτογραφίες πως βρέθηκαν τα οστά του αδελφού του. Βρέθηκε δεμένος στους καρπούς, με τα κορδόνια από τα άρβυλά του. Από την ανθρωπολογική μελέτη των οστών αποδεικνύεται ότι πριν εκτελεστεί με σφαίρες στο κεφάλι κι αλλού, είχε χτυπηθεί βάναυσα στο στέρνο και στα πλευρά. Απόδειξη ότι ο ΗΡΩΑΣ Γιάννης Παπαδόπουλος είχε συλληφθεί αιχμάλωτος (δεμένα χέρια) είχε βασανιστεί (χτυπήματα σε στέρνο και πλευρά) και εκτελεστεί (σφαίρα στο κρανίο και αλλού). Και ακολούθως τάφηκε χωρίς να παραδοθεί στην Ελληνική πλευρά και χωρίς να ενημερωθεί η ΕΛΔΥΚ.
Τώρα ο αδελφός ζητάει τις φωτογραφίες και τα κορδόνια από την ΔΕΑ για να είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται περί εγκληματικής ενέργειας των Τούρκων. Η Δ.Ε.Α. ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΑ ΔΩΣΕΙ ΠΡΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝΗ ΔΙΑΦΟΡΑ!!! ΕΡΩΤΩ: ΕΧΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ;
‘Η πράγματι ισχύει αυτό που μου ανέφεραν οι φίλοι Α. Κανίκλης και Β. Χάσκας, ότι δηλαδή:
«Διερευνητική Επιτροπή για τους Αγνοούμενους (ΔΕΑ) - Στην παράγραφο 9 τονίζεται όπως οι έρευνες μείνουν «Αυστηρώς Εμπιστευτικές» και στην παράγραφο 11 ότι η Επιτροπή υποχρεούται να μην επιχειρήσει να αποδώσει ευθύνη για τους θανάτους οιωνδήποτε αγνοουμένων ή να ερευνήσει τα αίτια τέτοιων θανάτων!»
ΑΝ ΑΛΗΘΕΥΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΡΑΤΟΣ ΟΠΕΡΕΤΤΑ…
ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ… ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΝΤΡΟΠΗ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΞΕΘΑΒΟΥΜΕ…
__________________________
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
[1],[5] Ι.Βαρνάκου «Οι 1619 Αγνοούμενοι του 1974» εκδ. ΠΕΛΑΣΓΟΣ
[2] Σ. Ιορδανίδου «Νταλγκά, νταλγκά» εκδ. ΛΙΒΑΝΗ
[3] Π. Κασιμάτη «13 Περιστέρια» εκδ. ΛΙΒΑΝΗ
[4],[6] Κ. Δημητριάδη «Κύπρος 1974-Η μεγάλη Προδοσία» εκδ.ΠΕΛΑΣΓΟΣ
Ναι δεν σας λέω κάτι καινούργιο. Έχει γίνει πλέον ρουτίνα. Ίσως για αυτό να μην δίνει και σημασία πλέον κανείς. Ο ορισμός του Μιθριδατισμού. Τότε που ο Μιθριδάτης φοβούμενος μην τον δηλητηριάσουν οι σφετεριστές της εξουσίας του, έπινε κάθε μέρα και από λίγο δηλητήριο, που δεν ήταν μεν θανατηφόρο, αλλά βοηθούσε τον οργανισμό του να συνηθίσει και βέβαια να αντέξει μια ισχυρή δόση δηλητηρίου, αν και όποτε κάποιος το επιχειρήσει να τον δηλητηριάσει.
Έτσι και εμείς. Και σε μητρ. Ελλάδα και σε Κύπρο. Συνηθίσαμε. Βολευτήκαμε με μια απλή και μόνο φράση: «τι άλλο περίμενες από Τούρκους. Και το ’22 τα ίδια δεν έκαναν στην Σμύρνη;!» Έχοντας διαβάσει περίπου 180 βιβλία-έρευνες και μαρτυρίες για το 1922 στην Μικρά Ασία και βέβαια άλλα τόσα για το 1974 στην Κύπρο, κατέληξα στο ίδιο συμπέρασμα με τον Βίκτωρα Ουγκώ: «Παντού φωτιά και θάνατος. Από δω πέρασαν Τούρκοι!»
Και δυστυχώς το 1974, οι «αδελφοί» κάποιων στο νησί (σ.σ. δεν εξαιρούνται οι Τουρκοκύπριοι για εν ψυχρώ εκτελέσεις αδήλωτων Ελλήνων αιχμαλώτων πολέμου και εκ μητρ. Ελλάδος αλλά και Κυπρίων), συνεπικουρούμενοι από τους Τούρκους ομοεθνείς τους εισβολείς, έδειξαν ότι όπως το DNA του Έλληνα παραμένει απαράλλαχτο στους αιώνες, το ίδιο συμβαίνει και με το DNA των Τούρκων. Των επιδρομέων (τουρκ. Ακιντζήδων) της Ασιατικής Στέππας (σ.σ. Akinci στα τουρκικά σημαίνει «Επιδρομέας»… τυχαίο;;;).
Και εξηγούμαι.
Ο όρος «Αιχμάλωτος Πολέμου» (P.O.W.) με βάση την Συνθήκη της Γενεύης, είναι πρόσωπο ιερό. Είναι ο αντίπαλος που έριξε το όπλο του στα πόδια σου, εγκαταλείποντας πάσα περαιτέρω εχθροπραξία. Οφείλεις εσύ ο στρατιωτικός που τον συνέλαβες, να του παράσχεις κάθε περίθαλψη, αν είναι τραυματίας ή να του στερήσεις την ελευθερία κινήσεων και μετακινήσεων, σε ένα ανθρώπινο όμως περιβάλλον. Υπάρχουν μάλιστα και ειδικές προβλέψεις για γυναίκες αιχμαλώτους, που όπως νάναι υπάρχουν πολλές ιδιαιτερότητες λόγω του φύλου τους.
Ο σκοπός της φυλάκισης (στέρησης ελευθερίας) είναι για να μην μπορέσει ο αιχμάλωτος στρατιώτης, να επιστρέψει στις γραμμές του, να επανεξοπλισθεί και να ξαναπολεμήσει εναντίον αυτών που τον είχαν συλλάβει και όχι για να τιμωρηθεί επειδή έκανε το καθήκον του, απέναντι στην Πατρίδα του, στην οικογένεια του και στους ομοεθνείς του.
Στην Γενεύη της Ελβετίας στις 27/7/1929, υπεγράφησαν δύο Συμβάσεις. Και οι δύο αποτελούσαν, επικαιροποίηση άλλων συμβάσεων του 1914 και 1915. Τις συμβάσεις υπέγραψαν και η Ελλάδα και η Τουρκία διά των κ.κ. Ρ.Ραφαήλ και Σ. Βενιζέλου (Ελλάδα) και Dr.H.Abdulkadir, M.Nusret και Dr.A.Mukhtar (Τουρκία).[1]. Οι Συνθήκες αυτές ήταν οι εξής:
1. «Συνθήκη Γενεύης για την βελτίωσιν της τύχης των τραυματιών και ασθενών, των εν εκστρατεία στρατευμάτων» και
2. «Η Σύμβασις προς την συμπεριφοράν απέναντι των αιχμαλώτων πολέμου».
Οι ανωτέρω Συμβάσεις επικυρώθηκαν από το Ελληνικό Κοινοβούλιο το 1934 και από την Τουρκική Εθνοσυνέλευση τον ίδιο χρόνο.
Στην 2η Σύμβαση, στο Κεφάλαιο Ι και τις Γενικές Διατάξεις, το άρθρο2, παράγραφος 1 αναφέρει ρητά και κατηγορηματικά: «Οι αιχμάλωτοι πολέμου βρίσκονται υπό την εξουσίαν της εχθρικής δυνάμεως, ουχί όμως των ατόμων ή των στρατιωτικών τμημάτων, άτινα ηχμαλώτισαν αύτους».
Με απλά λόγια ο υπεύθυνος φορέας για την τύχη των αιχμαλώτων είναι η ίδια η χώρα – δηλαδή στην περίπτωση του 1974 η Τουρκία - και όχι ο τελευταίος Τούρκος στρατιωτικός που τους συνέλαβε. Στη παράγραφο 3 του ιδίου άρθρου αναφέρεται ξεκάθαρα:
«Μέτρα αντεκδικήσεων απέναντι στους αιχμαλώτους απαγορεύονται».
Στον προσαρτημένο Κανονισμό της ως άνω Σύμβασης (Reglement Annexe’) και στα άρθρα 2 και 3, περιέχονται ενδιαφέροντα σημεία, που αφορούν αποκλειστικά τους Κυπρίους Αγνοουμένους, αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι αγνοούνται και γυναίκες και μικρά παιδιά. To άρθρο 2 του προσαρτημένου Κανονισμού της συγκεκριμένης Σύμβασης προβλέπει:
«Ο πληθυσμός εδάφους μη κατειλημμένου, όστις κατά την άφιξιν του εχθρού λαμβάνει αυτοπροαιρέτως τα όπλα δια να πολεμήσει εναντίον των εχθρικών τμημάτων, χωρίς να λάβει τον καιρόν να οργανωθεί συμφώνως προς το πρώτον άρθρον (σ.σ. να καταστεί δηλ. ένστολος), θέλει θεωρηθεί ως εμπόλεμος».
Το δε άρθρο 3 ομοίως από τον Προσαρτημένο Κανονισμό της συγκεκριμένης Σύμβασης, επεκτείνεται σε ένα άλλο σημαντικό σημείο, καθόσον διευκρινίζει ότι: «Αι ‘Ενοπλαι δυνάμεις των εμπολέμων μερών δύνανται να αποτελώνται από μαχητάς και μη μαχητάς. Εις περίπτωσιν συλλήψεως εκ μέρους του εχθρού, τόσον οι μεν όσον και οι δε, θεωρούνται αιχμάλωτοι πολέμου».
Στο άρθρο 3 της Σύμβασης ορίζεται ξεκάθαρα το εξής:
«Οι αιχμάλωτοι πολέμουν έχουν δικαίωμα. Εις τον σεβασμόν της ατομικότητός των και της τιμής των. Αι γυναίκες έχουν δικαίωμα εις πάσαν περιποίησιν οφειλόμενη εις το φύλον των».
Τελειώνοντας τα περί της Συμβάσεως, θα αναφέρω ότι στο ΙΙ Κεφάλαιο, στο άρθρο 5 και την παράγραφο 3, καθορίζεται ότι:
«Οι αιχμάλωτοι οίτινες θα αρνηθώσι να απαντήσωσι εις γενομένην ανάκρισιν, δεν είναι δυνατόν ούτε να απειληθώσιν, ούτε να υβρισθώσιν, ούτε να εκτεθώσιν εις οχληρότητας ή μειονεκτήματα οιασδήποτε φύσεως».
Το ΙΙΙ Κεφάλαιο της Σύμβασης, αναφέρεται και αυτό στα της αιχμαλωσίας. Στο 1ο μέρος του ΙΙΙ Κεφαλαίου και πιο συγκεκριμένα στο άρθρο 8 ορίζεται ότι :
«Οι εμπόλεμοι υποχρεούνται να κοινοποιώσιν αλλήλοις πάσαν σύλληψιν αιχμαλώτων εις το πλέον δυνατόν βραχύ χρονικόν όριον, διαμέσου των Γραφείων Πληροφοριών, ως ταύτα είναι οργανωμένα κατά το άρθρον 77».
Και το άρθρο 79 του VI Κεφαλαίου της Σύμβασης ορίζει ότι: «Κεντρικόν Πρακτορείον Πληροφοριών, επί των αιχμαλώτων πολέμου, θέλει ιδρυθεί εις ουδετέραν χώραν κλπ».
Μέχρι εδώ όλα αντιληπτά νομίζω σε σχέση με το Νομικό Πλαίσιο που ίσχυε και είχε αποδεχθεί και η ίδια η Τουρκία κατά την Εισβολή της στο νησί τον Ιούλιο του 1974 και κατά τις εχθροπραξίες μέχρι την 18η Αυγούστου του ιδίου χρόνου. Ένα Νομικό πλαίσιο που ξεκάθαρα αναφέρει:
«Οι εμπόλεμοι θέλουν αμοιβαίως κοινοποιήσει τα ονόματα των τραυματιών, ασθενών, νεκρών περισυλλεγέντων ή ανακαλυφθέντων για την εξακρίβωσιν της ταυτότητάς των.
Θα καταρτίσωσι και θα μεταβιβάσωσιν αμοιβαίως τα πράξεις θανάτου.
Θα περισυλλέξωσι και αποστείλωσιν αμοιβαίως άπαντα τα είδη ατομικής χρήσεως, τα ανευρεθέντα επί των πεδίων της μάχης ή επί των νεκρών και ειδικώς το ήμισυ της πλακός ταυτότητος, του ετέρου ημίσεως παραμένοντος προσδεδεμένου επί του πτώματος.
Άμα τω πέρατι των εχθροπραξιών θα ανταλλάξωσι καταλόγους των ταφών και των νεκρών των ενταφιασθέντων εις τα νεκροταφεία των ή αλλαχού».
Γίνεται πλέον αντιληπτόν τοις πάσι, ότι η Τουρκία κατά την Εισβολή του 1974 και τον Πόλεμον σε δύο φάσεις (Αττίλας Ι και Αττίλας ΙΙ) τον οποίο επακολούθησε δεν τήρησε ούτε κατ’ ελάχιστον, ΟΤΙ ΚΑΙ Η ΙΔΙΑ ΕΙΧΕ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ ΣΤΗΝ ΓΕΝΕΥΗ ΑΠΟ ΤΟ 1929, γεγονός που αυτομάτως και αυτοδικαίως αποτελεί ΕΓΚΛΗΜΑ ΠΟΛΕΜΟΥ.
Είναι ένα έγκλημα που ναι μεν μπορεί να εκδικασθεί καθ’ έκκληση (δηλαδή με προσφυγή του ενδιαφερόμενου εναντίον της) αλλά που ο πολιτισμένος (κατ’ επίφασιν) κόσμος, θα έπρεπε να είχε στείλει στον Εισαγγελέα στην Χάγη ήδη από το 1975.
Και αυτό διότι εκ γραπτών και προφορικών μαρτυριών ακόμα και Τούρκων ή Τουρκοκυπρίων [2], αλλά και με τα αποτελέσματα από τις ανθρωπολογικές γνωματεύσεις των Ινστιτούτων Γενετικής σε διάφορες χώρες, προκύπτει αναμφισβήτητα, ότι σχεδόν ΟΛΟΙ οι ευρεθέντες σε ομαδικούς τάφους Κύπριοι και εκ μητρ. Ελλάδος νεκροί, στρατιωτικοί ή πολίτες, έφεραν τρύπα εις το κρανίο, ξεκάθαρη απόδειξη της εν ψυχρώ εκτέλεσης [3].
Και κάποιος που εκτελεί εν ψυχρώ αιχμαλώτους ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ ΠΟΛΕΜΟΥ!
- Μήπως η Τουρκία σεβάστηκε την τιμή και την υπόληψη των αιχμαλώτων της, ιδίως δε αυτών που μετέφερε στις Στρατιωτικές φυλακές στα Άδανα, στην Αμάσεια και αλλού;
- Μήπως σεβάστηκε τους υποχρεωτικούς προς αυτήν όρους σίτισης, διαμονής και υγιεινής των υφ’ αυτής αιχμαλώτων;
- Μήπως σεβάστηκε τους αιχμάλωτους μη ένστολους που κατατάχθηκαν για να υπερασπίσουν τα χωριά και τα σπίτια τους;
- Μήπως σεβάστηκε τους τραυματίες αιχμαλώτους;
- Μήπως σεβάστηκε τις αιχμάλωτες ή εγκλωβισθείσες γυναίκες;
- Μήπως σεβάστηκε τον εδάφιο της Σύμβασης που αναφέρει για την υποχρεωτική ανταλλαγή πληροφοριών επί της ταυτότητας των αιχμαλώτων;
- Μήπως σεβάστηκε τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό;
- Μήπως δήλωνε τους Αιχμαλώτους; ‘Η τους περιέφερε αδήλωτους από χωρίου εις χωρίον στο εσωτερικό της Τουρκίας [4] καθιστώντας τους αυτόματα ΑΔΗΛΩΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ή καλύτερα ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΥΣ;
Τίποτα από όλα αυτά ΔΕΝ σεβάστηκε η Τουρκία, που είναι ένα Κράτος το οποίο χρησιμοποιεί τις Συμβάσεις κατά το δοκούν. Τι μας συμφέρει από την Συνθήκη της Λωζάνης; Το υποστηρίζουμε. Τι δεν μας συμφέρει; Το παρακάμπτουμε… Το ίδιο και στην Συνθήκη της Γενεύης για τους Αιχμαλώτους Πολέμου. Τι μας συμφέρει; Το απαιτούμε. Τι δεν μας ενδιαφέρει; Το καταστρατηγούμε.
Βέβαια τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί αν – λέω αν – απέναντι της είχε μια σοβαρή Εθνική οντότητα, μεταφραζόμενη σε δύο σοβαρές Κρατικές παρουσίες, την Ελληνική και την Κυπριακή Δημοκρατία. Και όταν ο ίδιος ο ΥΠΕΘΑ Ευάγγελος Αβέρωφ ξεστόμισε την 1/11/1975 στον ιερωμένο π. Χριστόφορο Οικονόμου, Πρόεδρο της Παγκυπρίου Επιτροπής Αδήλωτων Αιχμαλώτων και Αγνοουμένων που τον επισκέφθηκε στο γραφείο του στην Αθήνα, ζητώντας του στήριξη, την φράση: «…πρέπει να αντιληφθείτε ότι γεωγραφικά η Κύπρος ανήκει στην Τουρκία», τότε τι περιμένετε να κάνουν οι Τούρκοι; [5]. Προσπάθησαν να σβήσουν τα ίχνη των εγκλημάτων τους και είχαν άπειρο χρόνο για αυτό, που κρατάει ήδη 43 χρόνια…
Απόρρητα Έγγραφα της Κυπριακής ΚΥΠ [6] που επιβεβαιώνουν 10 χρόνια μετά την εισβολή του 1974, ότι ακόμα είναι δυνατόν να υπάρχουν εν ζωή (αναφέροντας και αριθμό και διαχωρισμό σε εκ μητρ. Ελλάδος και σε εκ Κύπρου και τοποθεσίες που μεταφέρθηκαν) Αδήλωτοι Αιχμάλωτοι της Εισβολής… δηλαδή Αγνοούμενοι (που με δεδομένο ότι τίποτα δεν έγινε για αυτούς για να μην διαταραχθούν οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις, μπορούμε αβίαστα να τους ονομάσουμε Αγνοηθέντες), αποδεικνύουν ότι ΠΑΝΤΑ οι Κρατούντες σε Ελληνικό και Κυπριακό Κράτος γνώριζαν. Γνώριζαν αλλά εθελοτυφλούσαν με μια εμμονική προσμονή η Τουρκία να φερθεί επιτέλους ως πολιτισμένο Κράτος.
Και φθάνω στο λόγο για τον οποίο έγραψα αυτό το άρθρο, αν και αρχικά είχα προγραμματίσει να αναφερθώ σε κάποιο άλλο θέμα. Την Πέμπτη 25 Μαίου 2017 τελέστηκε στην ΕΛ.ΔΥ.Κ. στην Μαλούντα η επιμνημόσυνη δέηση για την μετακομιδή των ταυτοποιημένων οστών αγνοουμένων Ελδυκαρίων της Μάχης του Στρατοπέδου της. Ανθστής Παπαλάμπρου, Λοχίας Κρητικός, Στρατιώτης Παπαδόπουλος…
Ονόματα όπως Άνθης, Σίννης, Τριανταφυλλίδης, Μπροδήμας κλπ που αναφέρονταν μέχρι εκείνη την μέρα στους Αγνοούμενους, μεταφέρθηκαν με μιας στον Κατάλογο των Ηρωϊκώς Πεσόντων. Βρέθηκαν τα οστά τους κοντά στο Κιόνελι. Μετά την καθίζηση του εδάφους… Κοντά στο Στρατόπεδο αλλά σε απόσταση από αυτό. Και μάλιστα από την αντίθετη κατεύθυνση από την οποία έφυγαν κατά την απαγκίστρωση οι άνδρες των 3 κουτσουρεμένων Λόχων που υπερασπίζονταν το Στρατόπεδο. Αυτό από μόνο του προκαλεί ερωτήματα.
Οι απαντήσεις ήλθαν από τον αδελφό ενός πεσόντα. Τον Νικόλαο Παπαδόπουλο, αδελφό του Στρατιώτη του 4ου Λόχου ΤΦ Ιωάννη Παπαδόπουλου, ο οποίος μίλησε στον τηλεοπτικό σταθμό Alpha Κύπρου, μέσα από το Στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ.
Η Δ.Ε.Α. λοιπόν όπως ο ίδιος ανέφερε, του έδειξε φωτογραφίες πως βρέθηκαν τα οστά του αδελφού του. Βρέθηκε δεμένος στους καρπούς, με τα κορδόνια από τα άρβυλά του. Από την ανθρωπολογική μελέτη των οστών αποδεικνύεται ότι πριν εκτελεστεί με σφαίρες στο κεφάλι κι αλλού, είχε χτυπηθεί βάναυσα στο στέρνο και στα πλευρά. Απόδειξη ότι ο ΗΡΩΑΣ Γιάννης Παπαδόπουλος είχε συλληφθεί αιχμάλωτος (δεμένα χέρια) είχε βασανιστεί (χτυπήματα σε στέρνο και πλευρά) και εκτελεστεί (σφαίρα στο κρανίο και αλλού). Και ακολούθως τάφηκε χωρίς να παραδοθεί στην Ελληνική πλευρά και χωρίς να ενημερωθεί η ΕΛΔΥΚ.
Τώρα ο αδελφός ζητάει τις φωτογραφίες και τα κορδόνια από την ΔΕΑ για να είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται περί εγκληματικής ενέργειας των Τούρκων. Η Δ.Ε.Α. ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΑ ΔΩΣΕΙ ΠΡΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝΗ ΔΙΑΦΟΡΑ!!! ΕΡΩΤΩ: ΕΧΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ;
‘Η πράγματι ισχύει αυτό που μου ανέφεραν οι φίλοι Α. Κανίκλης και Β. Χάσκας, ότι δηλαδή:
«Διερευνητική Επιτροπή για τους Αγνοούμενους (ΔΕΑ) - Στην παράγραφο 9 τονίζεται όπως οι έρευνες μείνουν «Αυστηρώς Εμπιστευτικές» και στην παράγραφο 11 ότι η Επιτροπή υποχρεούται να μην επιχειρήσει να αποδώσει ευθύνη για τους θανάτους οιωνδήποτε αγνοουμένων ή να ερευνήσει τα αίτια τέτοιων θανάτων!»
ΑΝ ΑΛΗΘΕΥΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΡΑΤΟΣ ΟΠΕΡΕΤΤΑ…
ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ… ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΝΤΡΟΠΗ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΞΕΘΑΒΟΥΜΕ…
__________________________
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
[1],[5] Ι.Βαρνάκου «Οι 1619 Αγνοούμενοι του 1974» εκδ. ΠΕΛΑΣΓΟΣ
[2] Σ. Ιορδανίδου «Νταλγκά, νταλγκά» εκδ. ΛΙΒΑΝΗ
[3] Π. Κασιμάτη «13 Περιστέρια» εκδ. ΛΙΒΑΝΗ
[4],[6] Κ. Δημητριάδη «Κύπρος 1974-Η μεγάλη Προδοσία» εκδ.ΠΕΛΑΣΓΟΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
ΜΑΧΗ DEFENCE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου