ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΚΙΛΚΙΣ

Τό Σάββατο 28 Μαΐου 2016 καί μέ ἀφορμή τήν παρέλευση 563 ἐτῶν ἀπό τήν ἅλωση τῆς Πόλης, στό Ἱερό Κοινόβιο Ὁσίου Νικοδήμου, ὅπως κάθε χρόνο ἔτσι καί φέτος, ἑκατοντάδες πιστοί ἀνῆλθαν γιά νά συμμετάσχουν στή θεία Λειτουργία καί τό ἱερό Μνημόσυνο.
Τό ἱερό Μνημόσυνο ἐτελέσθη εἰς μνήμην τῶν πατέρων μας καί τῶν πατέρων τῶν πατέρων μας πού ἄφησαν βίαια τήν τελευταία τους πνοή στίς Ἀλησμόνητες Πατρίδες.
Στή συνέχεια ὅλοι οἱ προσκυνητές κατευθύνθηκαν στό μεγάλο Ἀρχονταρίκι τῆς Μονῆς. Ἐκεῖ, μετά ἀπό ἕνα σύντομο κέρασμα, ἡ δασκάλα Χαρά Νικοπούλου ἀνέπτυξε τό θέμα: «Τά πνευματικά αἴτια τῆς Ἅλωσης καί ἡ δωρική προσέγγιση τριῶν Ἑλλήνων».
Ἡ Χαρά Νικοπούλου ὑποστήριξε ὅτι τά αἴτια τῆς Ἁλώσεως δέν ἦταν ἄλλα ἀπό τά αἴτια τῆς προσωπικῆς ἁλώσεως τῆς ψυχῆς τοῦ καθενός μας, τά ψυχικά πάθη.
Ἡ ἅλωση ἐνεργεῖται πρῶτα ἐντός τῆς ψυχῆς τοῦ καθενός μας καί μετά γενικεύεται σέ ἐπίπεδο συλλογικό, σέ ἐπίπεδο ἔθνους.
Στό δεύτερο μέρος τῆς ὁμιλίας της ἡ Χαρά ἐπικεντρώθηκε στόν ὅρο «Ἀνάγκη», ὁ ὁποῖος στά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά σημαίνει τό καθῆκον, τό πρέπον.
Στάθηκε σέ τρία παραδείγματα ἀνδρῶν πού βίωσαν αὐτήν τήν «ἀνάγκη» καί θυσιάστηκαν γι᾿ αὐτήν: Τόν Λεωνίδα, βασιλιά τῆς Σπάρτης, πού θυσιάστηκε στίς Θερμοπύλες· τόν φιλόσοφο Σωκράτη· καί τόν τελευταῖο αὐτοκράτορα, τόν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο.
Τήν κυριώνυμο ἡμέρα τῆς μνήμης τῆς Ἁλώσεως, Κυριακή 29 Μαΐου 2016, μετά τήν θεία Λειτουργία στήν ὁποία συμμετεῖχαν ἑκατοντάδες πιστοί, ὁ ἰατρός Φώτης Μιχαήλ ἀνέπτυξε τό θέμα: «Μηνύματα γιά τό σήμερα ἀπό τά γεγονότα τῆς Ἅλωσης».
Χρησιμοποιώντας παράλληλα καί ἐποπτικό ὑλικό, ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἔκανε μιά ἀντιπαραβολή τοῦ τότε (1453) μέ τό σήμερα.
Κατέδειξε τήν διαχρονική ὑπεροχή τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας σέ σχέση μέ τήν Δύση, καθώς καί τό ἄσβεστο μίσος πού δημιουργήθηκε στή Δύση ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς ὑπεροχῆς.
Δέν παρέλειψε νά μνημονεύσει τήν ἐπίσης καταστρεπτική ἅλωση ἀπό τούς Λατίνους τό 1204, τούς λεγομένους «Σταυροφόρους» (αὐτοί πού θά ὀνομάζαμε σήμερα «στρατεύματα τοῦ ΝΑΤΟ») οἱ ὁποῖοι μέ τίς εὐλογίες τοῦ τότε (ἤδη αἱρετικοῦ) πάπα κατέλαβαν καί λαφυραγώγησαν τήν Κωνσταντινούπολη.
Ἀνέκαθεν περιμέναμε τούς ξένους νά μᾶς σώσουν, ὑπογράμμισε, ὅπως τότε στήν ληστρική Σύνοδο τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας.
Τότε ὁ αὐτοκράτωρ Ἰωάννης Η΄ Παλαιολόγος σύρθηκε στήν ὑπογραφή ὅλων τῶν ἀπαιτήσεων τοῦ πάπα.
Σήμερα ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἴδια ἱστορία: ἡ Ἑλλάδα σύρεται ἄνευ ὅρων στήν ὑπογραφή τῶν μνημονίων καί στήν ὑποταγή της στούς ξένους.
Ὅμως ἡ ἀντίσταση τοῦ ἑνός δέν εἶναι μάταιη. Τότε, τό 1438-39, ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι ἐκπρόσωποι ὑπέγραψαν τά πρακτικά τῆς Συνόδου. Ὅλοι πλήν ἑνός, τοῦ μητροπολίτου Ἐφέσου ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ.
Γι᾿ αὐτό καί ὁ ἴδιος ὁ πάπας ὁμολόγησε: «Μᾶρκος οὐχ ὑπέγραψεν, λοιπόν, ἐποιήσαμεν οὐδέν».
Πάντως, ὑπογράμμισε ὁ ὁμιλητής, σέ κάθε περίπτωση μνημονίου πού ὁδηγεῖ στήν ὑποδούλωση, εἴτε φυσική εἶναι αὐτή εἴτε πνευματική, ὁ πρῶτος μέ τόν ὁποῖο ἔχουμε νά πολεμήσουμε, δέν εἶναι ὁ ἀπέναντι.
Εἶναι ὁ ἐμπαθής ἐαυτός μας. Ἀπό ἐκεῖ ξεκινάει κάθε τάση ὑποταγῆς καί ἐξάρτησης. Κάθε ξεπούλημα τῆς ψυχῆς μας. Ἀπό ἐκεῖ ὀφείλουμε καί ἐμεῖς νά ξεκινήσουμε τό ξεκαθάρισμα καί τήν τακτοποίησή μας.
Προδοσία τῆς Πίστεως χάριν τῶν ἀπατηλῶν ἀργυρίων τῆς Δύσης! Τότε, στίς 12 Δεκεμβρίου 1452 ἔγινε τό ἀνίερο καί προδοτικό ἐκεῖνο συλλείτουργο Ὀρθοδόξων μέ τούς παπικούς, πού μόλυνε τόν Ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας.
Ἕξι μῆνες μετά, κατά τήν Ἅλωση, ὅταν κατέφυγαν ἐκεῖ τά γυναικόπαιδα γιά νά σωθοῦν, ἡ Ἁγια-Σοφιά γέμισε αἷμα...
Σήμερα; Συμπροσευχές καί φιέστες στή Λέσβο χάριν τῶν ἰσλαμιστῶν λαθρομεταναστῶν... Τήν προδοσία τῆς Πίστεως τήν ἀκολουθοῦν πάντα ἐθνικές συμφορές. Λαός πού ἀγνοεῖ τήν ἱστορία του εἶναι καταδικασμένος νά τήν ξαναζήσει.

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ