ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ : ΚΥΠΡΟΣ 1974 ΕΦ ΛΟΧΙΑΣ ΠΖ ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΡΑΟΥΔΑΚΗΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ ΤΗΣ ΕΛ.ΔΥ.Κ. ΤΟ 3ΗΜΕΡΟ 14-16/8/1974 ΔΙΑΣΩΘΕΙΣ

42 χρόνια τωρα, έχω στο μυαλό μου την ηρωική μας εξoδο από το στρατόπεδο μας, το στρατόπεδο της ΕΛ.ΔΥ.Κ., μετά από την διαταγή του επικεφαλής μας Παναγιώτη Σταυρουλοπουλου, το μεσημερi της 16ης Αυγούστου του 1974.
Μετά από την 3ημερη επική μαχη, κατα την οποία δώσαμε και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεων μας, χωρίς φαγητο και την τελευταία χωρίς νερό, κάτω από το φοβερό λιοπύρι του Αυγούστου, κληθήκαμε να εγκαταλείψουμε το στρατόπεδο ενώ γινόταν ένας χαμός τον οποίο δεν μπορώ να περιγράψω. Αλλά και αν μπορούσα να το κάνω με γλαφυρότητα δεν θα μπορούσατε ποτέ να καταλάβετε την ένταση των στιγμών εκείνων. Όταν κατά τις 3 ακούστηκε η φωνή του ηρωικού αγγελιοφόρου "Μπραουδακη φεύγουμε" το στρατόπεδο ανασκαφτοταν από άκρη σε άκρη από το πυροβολικό, τα βαρέα όπλα πεζικού την αεροπορία και τα άρματα μάχης του εχθρού τα οποία μας χτυπούσαν αλλά δεν μπορούσαμε να τα δούμε λόγο της μορφολογίας του εδάφους. Μετά από ολιγόλεπτη καθυστέρηση κατά την οποία συζήτησα με τον λοχία Θεοχαριδη αν η διαταγή εννοούσε "φεύγουμε τώρα ή ετοιμαστείτε να φύγουμε", και αφού δεν παίρναμε απάντηση από κανένα δεξιά και αριστερά μας, αποφασίσαμε να φύγουμε.
Ο πρώτος σηκώθηκε από το όρυγμα και άρχισε να τρεχει, το μέρος ήταν ανηφορικό και ακαλυπτο και την ίδια στιγμή το έδαφος γαζωθηκε από σφαίρες. Ήταν φανερό ότι η επόμενη ριπή θα έλθει κοντά μας. Μη έχοντας άλλη λύση αρχίσαμε να ρίχνουμε με ένα πολυβόλο προς ολες τις κατευθύνσεις για να αναγκάσουμε τους Τούρκους να καλυφθούν και έτσι ένας ένας φύγαμε χωρίς απωλειες. Στο κέντρο του στρατοπέδου χάσαμε τον ΗΡΩΑ στρατιώτη Νικολάου

Λάμπρος Νικολάου

ο οποίος χτυπήθηκε από θραύσμα οβίδας. Μετά άρχισε ο γολγοθάς προς το GRAMMAR SCHOOL. Οι σφαίρες περνούσαν γύρο μας. Όταν έφτασα επανω, δεξιά της σχολής είδα ένα Π.Α.Ο.των 106 με επικεφαλής ένα λοχαγό, το οποίο έβαλε την στιγμή που περνούσα δίπλα του. Γύρισα και είδα ότι έβαζε μέσα στο στρατόπεδο. Αμέσως πήγα και τον ρώτησα γιατί; Μου απάντησε ότι μέσα στο στρατόπεδο δεν υπάρχουν πλέον ζώντες Έλληνες στρατιώτες. Έφυγα αναστατωμενος και λίγο παρακάτω συνάντησα τον Χανιώτη αρχιλοχια Γιάννη Καντανολεων. Είχα φτάσει πλέον στα έσχατα όρια μου. Η γλώσσα που είχε κολλήσει στον ουρανίσκο μου και δεν μπορούσα να μιλήσω. Ο Καντανολεων μου είπε Βαγγέλη σκοτώθηκε ο Μάριος. Προσπάθησα να ξεκολλησω την γλώσσα μου για να του μιλήσω και να τον ρωτήσω πως. Συνέχισα την πορεία μου νότια ώσπου στο αγρόκτημα του Αρχάγγελου συνάντησα τον λοχαγό μου ΛΟΥΗ ΙΩΑΝΝΙΔΗ και τα απομεινάρια του λόχου μας. Ανασυνταχτηκαμε σε ομάδες και διμοιρίες και μετά φάγαμε πατάτες βραστές και αυγά βραστα αλλά και σταφύλια που είχε το αγρόκτημα. Όταν νύχτωσε

Μάριος Βολακάκης

αποτραβηχτηκα μόνος στον αμπελώνα και έκλαψα τον παιδικό μου φίλο τον ΗΡΩΑ ΜΑΡΙΟ ΒΟΛΑΚΑΚΗ.

  

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
ΒΙΒΛΙΟ "ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΕΛΔΥΚ 14-16/8/74"