Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ

Γράφει ο Γιάννης Παναγιωτακόπουλος

 

Το κείμενο του Γιάννη Παναγιωτακόπουλου αποτελεί τον πρόλογο του βιβλίου

«Η ποιητική του ανορθολογισμού» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Λόγχη»...

Παράξενο αλήθεια, στην εποχή της θεοκρατίας του ορθολογισμού, όταν πια αυτός αποτελεί όχι μόνον μία φιλοσοφική επιλογή, αλλά το ευαγγέλιο του σύγχρονου ανθρώπου, ένας περίεργος νεαρός να συγγράφει την ποιητική του ανορθολογισμού…

Πόσο άκαιρος αλήθεια, στον καιρό μας που τον μετρήσαμε με όλων των ειδών τα ρολόγια και τα ημερολόγια, και τον βρήκαμε να κείτεται στο τέλος της ιστορίας! Πόσο άτοπος πραγματικά, στον τόπο που αναζητεί τεχνοκράτες για να τον σουλουπώσουν, δόσεις για να τον ταΐσουν, και αγορές πρόθυμες να τον αφήσουν να εκδοθεί στην πιάτσα τους!...

Κι αν αυτουνού του την βάρεσε να την δει ποιητής και φιλόσοφος, την ώρα που μιλούν οι οικονομολόγοι, εμάς πόσο θα πρέπει να μας νοιάζει η μυρωδιά των γιασεμιών ή η «ξέπνοη μελαγχολία του φθινοπώρου», την ώρα που μας εξηγούν την θεωρία των παιγνίων ή την σύγχρονη κοινωνική μηχανική της ανάπτυξης; Μιας και μου ζητήθηκε να προλογίσω αυτή την συλλογή, και ειλικρινής όπως θα ήθελα να είμαι, θα σας πρότεινα να μην χάσετε τον χρόνο σας να την διαβάσετε. Πρώτον διότι ως γνωστόν ο χρόνος είναι χρήμα και τούτη την εποχή δεν έχουμε ούτε χρόνο ούτε χρήμα για χάσιμο. Δεύτερον διότι η ανορθολογικότητα της ποίησης δημιουργεί παρενέργειες, επί το πλείστον αντιπαραγωγικές. Έχασα κι εγώ τρεις ώρες να την διαβάσω, άκουσα για μέρη και ανθρώπους που με ανατρίχιασαν. Ιστορίες, μυρωδιές και νοσταλγίες που με βούρκωσαν. Κι όλα τούτα δίχως ένα χειροπιαστό και μετρίσιμο τέλος πάντων κέρδος…...
Και δεν μου έφταναν αυτά… Έκοψα το απόγευμα ένα ρόδι για να φάω και το είδα να στάζει αίμα. Ξάπλωσα το βράδυ να κοιμηθώ και τα μαλλιά της κοπελιάς μου μύριζαν καλοκαιρινή αμμουδιά. Έφυγα τρεχάτος και καθυστερημένος το πρωί για την δουλειά και τα γέλια των παιδιών από το διπλανό σχολείο, άρχισαν να χορεύουν ανάμεσα στα μαραμένα φθινοπωρινά φύλλα της κερασιάς, που παρατήρησα πως έχουμε στον κήπο. Έσβησα την μηχανή που βούιζε, για να δω πώς χορεύουν τα παιδικά γέλια ανάμεσα στα μαραμένα φύλλα της κερασιάς… Η ανορθολογικότητα της ποίησης δημιουργεί παρενέργειες, επί το πλείστον αντιπαραγωγικές… Δεν έχουμε πια καιρό για τέτοια πράγματα. Ο ορθολογισμός είναι απλός, ξεκάθαρος, ακριβής και νοικοκυρεμένος. Ένα κι ένα κάνουν δύο. Υπάρχει ό,τι μετράω. Προσφορά και ζήτηση. Δίνω ψήφο, δώσε δουλειά. Δίνω Πατρίδα, δώσε ευρώ. Πουλάω παλιά δόξα, αγοράζω καινούρια. Η Αξία είναι μετρίσιμη. Αξίζεις όσα χρήματα παράγεις και κατέχεις. Η μόρφωσή σου είναι το κλάσμα των μορίων της προκήρυξης του ΑΣΕΠ. Ο έρωτάς σου είναι το πηλίκο των εκσπερματώσεών σου ανά εβδομάδα. Τα Κυριακάτικα τραπέζια στο σπίτι, αξίζουν όσο οι χαμένες τους εργατοώρες....
Η ανάπτυξη στον 21ο αιώνα δεν έρχεται με φιλοσοφίες. Το ΑΕΠ δεν ανεβαίνει με ποιήματα. Το εθνικό όραμα της έκδοσής μας στις αγορές, δεν κατακτιέται με ονειροπολήσεις… Οι ποιητές και οι φιλόσοφοι ευτυχώς πέθαναν. Ήρθαν οι τεχνοκράτες και οι οικονομολόγοι!

Δεν υπάρχουν περιθώρια παρεκκλίσεων κι αυτή η Πατρίδα είναι γεμάτη από μαγέματα που μπορεί να σε ξεμυαλίσουν. Παραδόσεις αλλοπρόσαλλες και απροσάρμοστες στα προτάγματα των καιρών. Οι ορθολογιστές μας καταβάλουν μεγάλη προσπάθεια να κτίσουν την σύγχρονη οικονομία μας, σε έναν τόπο που χιλιάδες χρόνια δεν δόξαζε το κτιστό αλλά το άκτιστο. Προσπαθούν να διδάξουν τα μυστικά της επιστημονικής τους γνώσης, σε μια Πατρίδα όπου το πολύτιμο μυστικό δεν ήταν η κρυφή γνώση αλλά το μυστήριο της αγνωσίας. Τα χρονοδιαγράμματα προσαρμογής επιτέλους προσπαθούν να αποκτήσουν αρχή και τέλος, στο μέρος που φύτρωσε η εσχατολογία που θέλει την αρχή του χρόνου να βρίσκεται στο τέλος του…

Μπορεί πλέον, μετά από δύο αιώνες προσπαθειών προσαρμογής, ο Δυτικός ορθολογισμός να αποτελεί το νέο μας Θεό, όπως οι πιθανότητες υποτροπίασης και επιστροφής μας σε όλες αυτές της παράξενες δοξολογίες, είναι πάντα παρούσες. Οι σοφοί μας επισημαίνουν συχνά τον κίνδυνο. Αυγά φιδιών εκκολάπτονται. Ο ανορθολογισμός περιμένει στη γωνία να σηκώσει κεφάλι μόλις γίνει η πρώτη στραβή. Βλάσφημα τον υμνολογούν οι εκπεσόντες από τον παράδεισο του καπιταλισμού Άγγελοι, όμως δεν φτάνει πια να τους ξορκίζουμε απλά ως γραφικούς. Θα πρέπει να στιγματιστούν όσο πιο ανεξίτηλα γίνεται, ως οι αφορισμένοι της ευτυχισμένης μας τεχνοκρατικής κοινωνίας. Αυτοί και όσοι τους ακολούθησαν αγνοώντας τα διδάγματα του Διαφωτισμού και επιλέγοντας να δοκιμάσουν το απαγορευμένο μήλο της αγνωσίας....
Βλάσφημοι και αφορισμένοι και από τους περισσότερους εθνικιστές, που πάσχισαν τόσα χρόνια να κάνουν τον ελληνικό εθνικισμό ιδεολογία ορθολογιστική, μετρημένη, βασισμένη στα επιστημονικά δόγματα, με τους κανόνες της και το πρόγραμμά της. Πακέτο πλήρες, άξιο να σταθεί απέναντι στα αντίστοιχα ιδεολογικά πακέτα που γέννησε η νεωτερικότητα. Για να έρθουν τώρα κάτι παιδαρέλια να μας πουν πως ο Ελληνικός Εθνικισμός δεν είναι ιδεολογία αλλά αίσθηση. Και όχι μόνον αίσθηση, αλλά αισθητική. Η ελληνική αισθητική της Ζωής…

Έξω λοιπόν από τον κήπο της Καπιταλιστικής Εδέμ, έξω κι από το σπιτάκι του εθνικόφρονα κηπουρού…

Έξω και μακριά… Στις σκοτεινές και ξεχασμένες γειτονιές του κόσμου… Εκεί που σπάνε ρόδια στις πόρτες για να ρθει κάποιο χρόνο η καλή τύχη. Εκεί που βλέπουν το σπασμένο ρόδι να αιμορραγεί κι ορκίζονται σε μια χαμένη Λευτεριά, που την φαντάζονται σαν βρικολακιασμένη όμορφη πριγκίπισσα. Που περπατά ανάποδα στο χρόνο και ψάχνει αίμα να ρουφήξει για να ζήσει. Κι ερωτεύεται την μυρωδιά κάτι γκρεμοτσακισμένων Αγγέλων, που λένε –και το πιστεύουν- «πληγώθηκα αλλά μου μένει κι άλλο αίμα να δώσω»…...

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ