Στις 25 Ιουλίου 1929 δημοσιευόταν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ένας από τους πλέον πολυσυζητημένους Nόμους της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Επρόκειτο για το Νόμο «Περί των μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών», το γνωστό ως «ιδιώνυμο». Ο Νόμος αυτός ψηφίστηκε από την Κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου, υπογράφτηκε από τους Υπουργούς Εσωτερικών Π. Αργυρόπουλο και Δικαιοσύνης Δ. Δίγκα και επικυρώθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Παύλο Κουντουριώτη. Όποιος επιδίωκε την εφαρμογή «ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν την δια βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή την απόσπασιν μέρους ή όλου της Επικρατείας» τιμωρείτο με φυλάκιση ή εκτοπισμό από ένα μήνα μέχρι δύο χρόνια!
Ενδιαφέρον παρουσιάζει το «παρασκήνιο» της εσπευσμένης δημοσίευσης του νόμου, ο οποίος είχε βεβαίως ψηφιστεί ήδη από τη Βουλή και τη Γερουσία και δεν δημοσιευόταν λόγω των αντιδράσεων σημαντικών πολιτικών, όπως οι Α. Παπαναστασίου και Γ. Καφαντάρης. Στις 1 Αυγούστου 1929 θα γιορταζόταν πανελληνίως «αντιπολεμική εορτή» και στην κυβέρνηση έφτασαν πληροφορίες ότι οι κομμουνιστές θα δημιουργούσαν ταραχές και θα διατάρασσαν τη δημόσια τάξη σε Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη, Καβάλα, Δράμα, Σέρρες και σε διάφορες περιοχές της Θεσσαλίας.
Αποφασίσθηκε λοιπόν η αυθημερόν δημοσίευση του νόμου και η εφαρμογή των διατάξεων που απαγόρευαν τις συγκεντρώσεις σε ανοικτούς ή κλειστούς δημόσιους χώρους όσων ήθελαν την ανατροπή του συστήματος. Εξάλλου, με το «ιδιώνυμο» η απεργία δεν αναγνωριζόταν ως μέσον προβολής πολιτικών αιτημάτων, ο συνδικαλισμός μετατράπηκε σε αδίκημα και η διαδήλωση θεωρούνταν διασάλευση της κοινωνικής γαλήνης.
Κατόπιν τούτων κατά τη διάρκεια των εορτασμών της 1ης Αυγούστου «απόλυτος ησυχία επεκράτησεν εις ολόκληρον το κράτος». Με τον ίδιο νόμο διαλύθηκαν οι περισσότερες εργατικές οργανώσεις στα τέλη του 1930 και τροποποιημένος συνέχισε να ισχύει για πολλές δεκαετίες.