Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΪΔΕΙΑ ΣΤΗΝ ΙΜΒΡΟ (1923 - 1964)

Το 1923 η Ίμβρος και η Τένεδος, αφού κατέθεσαν στο βωμό των αγώνων του Έθνους το μερίδιό τους σε θυσίες (το 1920 πολεμούσαν στη Μικρασία 350 περίπου Ίμβριοι και 150 Τενέδιοι [1]) βρίσκονται, άμοιρες και εγκατελειμμένες, υπό τουρκική κυριαρχία, απογυμνωμένες από τις πιο εύρωστες δυνάμεις τους.

Αυτοί που έμειναν στην πατρώα γη “κατ’ επίμονον αξίωσιν και επιταγήν της Ελληνικής Κυβερνήσεως”[2] αποκόπτονται τελικά οικτρά όχι μόνο από την Ελλάδα, αλλά και από τον Ελληνισμό της Κωνσταντινουπόλεως, αφού υποτίθεται ότι υπόκεινται σε

Το τηλεγράφημα Βενιζέλου - 27 Μαρτίου

ειδικό καθεστώς (άρθρο 14 της Συνθήκης της Λωζάννης).

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΕΔΩ