Του Δρ Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Πολλά και διάφορα έχουν γραφτεί για την ελληνική γλώσσα και το ελληνικό αλφάβητο: για τις καταβολές τους, τις επιδράσεις που είχαν αλλά και που προκάλεσαν, την εξελικτική τους πορεία...
Προς το παρόν θα εξετάσουμε μια κάπως ξεχασμένη ερμηνεία του ελληνικού αλφαβήτου, σύμφωνα με την οποία το αλφάβητο που κατασκεύασαν οι θεόπνευστοι πρόγονοί μας δεν ήταν τίποτα άλλο από μια... παμπάλαια προσευχή-επίκληση στον Θεό!!! Ιδού τι λέει αυτή η πολύ ενδιαφέρουσα θεωρία.
Σύμφωνα μ’ αυτήν τη γνωστή μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα: Στίγμα ή Δίγαμμα F) ακούγονται και γράφονται ως εξής: ΑΛΦΑ – ΒΗΤΑ – ΓΑΜΑ – ΔΕΛΤΑ – ΕΨΙΛΟΝ – ΣΤΙΓΜΑ – ΖΗΤΑ – ΗΤΑ – ΘΗΤΑ – ΙΩΤΑ – ΚΑΠΠΑ – ΛΑΜΒΔΑ – ΜΙ – ΝΙ – ΞΙ – ΟΜΙΚΡΟΝ – ΠΙ – ΡΟ – ΣΙΓΜΑ – ΤΑΥ – ΥΨΙΛΟΝ – ΦΙ – ΧΙ – ΨΙ – ΩΜΕΓΑ.
Αποκωδικοποιώντας την γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής φιλοσοφίας, έχουμε τα ακόλουθα: «ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ. ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ. ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ ΔΑ. ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ (Ε)ΨΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ!»
Αποκωδικοποιώντας την γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής φιλοσοφίας, έχουμε τα ακόλουθα: «ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ. ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ. ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ ΔΑ. ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ (Ε)ΨΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ!»
Εν συνεχεία, αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται, έχουμε την ανάδυση μιας θαυμάσιας κοσμογονικής προσευχής-επίκλησης προς την πηγή του Φωτός:
ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!
ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨΙΛΩΝ.
ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ,
ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ
(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞΗ, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ), ΠΥΡΟΣ (ΔΕ)
ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨΙΛΩΝ, ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)».
Λέγεται ότι η προσευχή αυτή-επίκληση προς τον Θεό είναι καταγεγραμμένη από αιώνες στο υποσυνείδητο των Ελλήνων, γι’ αυτόν τον λόγο καιι παρέμεινε «κλειδωμένη» μέσα στον αυστηρά απόρρητο κωδικό του αλφαβήτου μας! Να και η σημασία των λέξεων, από τις οποίες αποτελείται η παραπάνω προσευχή-ελληνικό αλφάβητο: ΑΛ (=ο νοητός Ήλιος), ΦΑ-ος (=το Φως), ΒΗ (=προστακτική του ρήματος «βαίνω»), ΤΑ (=δοτική άρθρου δωρικού τύπου «τη», «εις την»), ΓΑ (=η Γη), ΑΜΑ (=συγχρόνως), ΔΕ (=δε), ΕΛ (=ο ορατός ή ερχόμενος Ήλιος), ΕΨ (=το ρήμα «έψομαι», που σημαίνει «ψήνομαι»), ΙΛΩΝ (=ιλύς, δηλ. «λάσπη» ή «πηλός»), ΣΤΗ (=προστακτική του ρήματος «ίστημι»), ΙΓΜΑ (=απόσταγμα, καταστάλαγμα), ΖΗ (=προστακτική του ρήματος «ζω»), Η (=προστακτική του ρήματος «ειμί», δηλ. «είμαι»), ΘΗ (προστακτική του ρήματος «θέτω»), ΙΩΤΑ (το «Ιώγα», δηλ. το «Εγώ»), ΚΑΤΑ (=κατά), ΠΑΛΛΑΝ (παλλόμενος, από το ρήμα «πάλλω»), ΔΑ (=η Γη – πρόκειται για τον άλλο τύπο της λέξης αυτής), ΜΗ (=μη), ΝΥΞ (=η Νύχτα), Ο (=αναφορικό, που σημαίνει «το οποίο» ή «που»), ΠΥΡΟΣ (=του πυρός, της φωτιάς), ΤΑΦΗ (=να ταφεί, να θαφτεί), ΦΥ-οι (=ευκτική του ρήματος «φύω», που σημαίνει «φυτρώνω»).
ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!
ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨΙΛΩΝ.
ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ,
ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ
(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞΗ, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ), ΠΥΡΟΣ (ΔΕ)
ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨΙΛΩΝ, ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)».
Λέγεται ότι η προσευχή αυτή-επίκληση προς τον Θεό είναι καταγεγραμμένη από αιώνες στο υποσυνείδητο των Ελλήνων, γι’ αυτόν τον λόγο καιι παρέμεινε «κλειδωμένη» μέσα στον αυστηρά απόρρητο κωδικό του αλφαβήτου μας! Να και η σημασία των λέξεων, από τις οποίες αποτελείται η παραπάνω προσευχή-ελληνικό αλφάβητο: ΑΛ (=ο νοητός Ήλιος), ΦΑ-ος (=το Φως), ΒΗ (=προστακτική του ρήματος «βαίνω»), ΤΑ (=δοτική άρθρου δωρικού τύπου «τη», «εις την»), ΓΑ (=η Γη), ΑΜΑ (=συγχρόνως), ΔΕ (=δε), ΕΛ (=ο ορατός ή ερχόμενος Ήλιος), ΕΨ (=το ρήμα «έψομαι», που σημαίνει «ψήνομαι»), ΙΛΩΝ (=ιλύς, δηλ. «λάσπη» ή «πηλός»), ΣΤΗ (=προστακτική του ρήματος «ίστημι»), ΙΓΜΑ (=απόσταγμα, καταστάλαγμα), ΖΗ (=προστακτική του ρήματος «ζω»), Η (=προστακτική του ρήματος «ειμί», δηλ. «είμαι»), ΘΗ (προστακτική του ρήματος «θέτω»), ΙΩΤΑ (το «Ιώγα», δηλ. το «Εγώ»), ΚΑΤΑ (=κατά), ΠΑΛΛΑΝ (παλλόμενος, από το ρήμα «πάλλω»), ΔΑ (=η Γη – πρόκειται για τον άλλο τύπο της λέξης αυτής), ΜΗ (=μη), ΝΥΞ (=η Νύχτα), Ο (=αναφορικό, που σημαίνει «το οποίο» ή «που»), ΠΥΡΟΣ (=του πυρός, της φωτιάς), ΤΑΦΗ (=να ταφεί, να θαφτεί), ΦΥ-οι (=ευκτική του ρήματος «φύω», που σημαίνει «φυτρώνω»).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου