ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΜΑΚΟΥΣ

 

του Γιάννη Κουριαννίδη
εκδότη του περιοδικού «Ενδοχώρα»

Πομάκοι γιορτάζουν στην Σμίνθη την επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821.

Σε πρόσφατη δημόσια συζήτηση, όπου επιχειρείτο μία συγκριτική προσέγγιση διαφόρων περιπτώσεων όπου η ελληνική πολιτεία στρέφεται εναντίον πολιτών της, ακούστηκε από θεσμικό εκπρόσωπο του πολιτεύματος, ότι δεν είναι δυνατόν να συγκριθούν οι περιπτώσεις λ.χ. των Ελλήνων κατοίκων του Αγίου Παντελεήμονα ή της Κερατέας με αυτήν των Ελλήνων Πομάκων, αφού, αν και βιώνουν όλοι τους την εχθρότητα του κράτους απέναντι στην διεκδίκηση των δικαίων τους, δεν έχει αναπτυχθεί στα πομακοχώρια ένα μαζικό κίνημα αντίστασης. Έτσι απλά! Η απαξίωση του αγώνα ενός ολόκληρου λαού με βάση τα σκληρά, όσο και απατηλά, αριθμητικά δεδομένα. Με τον ίδιο τρόπο απαξιώνονται αγώνες και πρόσωπα προς όφελος άλλων με μεγαλύτερες «επικοινωνιακές δυνατότητες» ή «προοπτικές αποτελεσματικότητας».

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, των Πομάκων, παραγνωρίστηκε μία πραγματικότητα που δεν συναντάται στις άλλες περιπτώσεις: Οι Έλληνες Πομάκοι έχουν να αντιπαλέψουν με δύο εχθρούς. Τόσο με το ελληνικό (;) κράτος, η παρουσία του οποίου είναι ορατή μόνον όταν πρόκειται να βλάψει τις όποιες προσπάθειες καλλιέργειας της αυτογνωσίας των αδελφών μας Πομάκων, όσο και με το τουρκικό κράτος, που είναι προκλητικά παρόν στην περιοχή, τόσο με τους μηχανισμούς και τους μισθοσυντήρητους πράκτορες του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής όσο και μέσω των εφημερίδων, τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών, τραπεζών, λαογραφικών εκδηλώσεων, ακόμη και παραρτημάτων τουρκικών ποδοσφαιρικών συλλόγων! Η κυριαρχία του Τουρκισμού στην καθημερινότητα των Ελλήνων μουσουλμάνων και ειδικότερα των Πομάκων είναι έντονη και γίνεται αντιληπτή με ιδιαίτερα σκληρό και βίαιο τρόπο σε όσους αρνούνται να υποταγούν. Η απομόνωση, ο εκβιασμός, οι απροκάλυπτες απειλές, αποτελούν μία ντροπή για μία ευνομούμενη πολιτεία, όπως υποτίθεται πως είναι η ελληνική.

Παρά ταύτα, φωνές αντίστασης υπάρχουν. Αν σκεφτεί κανείς, ότι όταν πριν από λίγα μόλις χρόνια ο αλήστου μνήμης «ανεξάρτητος» βουλευτής Ροδόπης, Αχμέτ Σαδίκ, κομπορρημονούσε λέγοντας διαρκώς «βρείτε μου έστω έναν μουσουλμάνο στην Θράκη, που να δηλώνει κάτι άλλο εκτός από Τούρκος», είχε δυστυχώς δίκιο, τότε αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Θράκη είναι μία κοσμογονία!

Και είχε δίκιο ο Σαδίκ, όχι διότι δεν υπήρχαν Έλληνες Πομάκοι να διατρανώσουν τον Ελληνισμό τους, αφού εκτός από τα όργανα του προξενείου όλοι έτσι ένοιωθαν και νοιώθουν, αλλά δεν τους άφηνε ο φόβος. Χρειάστηκε το θάρρος και η αυταπάρνηση μερικών νέων ανθρώπων, που εξέδωσαν βιβλία, μουσικούς δίσκους, κατέγραψαν την παράδοση και τον πολιτισμό τους, δημιούργησαν συλλόγους και γενικώς δεν υπολόγισαν το όποιο προσωπικό τους κόστος, αγωνιζόμενοι για το αυτονόητο δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης. Αυτοί έγιναν το ορμητικό ρυάκι που σύντομα θα γίνει ποτάμι και θα σαρώσει τα όποια εθνοδιαλυτικά σχέδια των Τούρκων στην Θράκη μας.

Γι’ αυτό ακριβώς αποτελεί ντροπή να απαξιώνεται ο αγώνας αυτών των ανθρώπων με τέτοιον ευτελή τρόπο. Μπορεί οι θαρραλέοι Πομάκοι σήμερα να μην αρκούν για να εκλέξουν έναν βουλευτή ούτε στον νομό τους ακόμη, πολύ δε περισσότερο να είναι εντελώς άχρηστη η ψήφος τους για έναν βουλευτή που εκλέγεται λ.χ. στο Λεκανοπέδιο, αλλά ο αγώνας τους αποτελεί ψηφίδα στην ιστορική μας κληρονομιά και στην σφυρηλάτηση της κοσμοθέασής μας. Και μόνον έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται και να γίνεται σεβαστός.

http://www.e-grammes.gr/article.php?id=4798