Είναι παγκοίνως ομολογημένο ότι η Πατρίδα μας πάσχει από σοβαρό έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας. Αυτό είναι άλλωστε το πιο επικίνδυνο έλλειμμα αφού οι πράξεις της ηγεσίας είναι αυτές που χρεώνουν και σκλαβώνουν ένα Έθνος ή το καθιστούν αδέσμευτο και κραταιό. Το ίδιο το κράτος ετυμολογικά και πολιτικά υποτίθεται ότι είναι η έκφραση της δυνάμεως του Έθνους που βαστούν στα χέρια τους οι ηγέτες της Φυλής. Ηγέτες που δεν αρκεί να μιλούν την γλώσσα την ελληνική, αλλά πρέπει να διαθέτουν Ελληνικό Αίμα και Ελληνική Καρδιά. Στις μέρες μας και στα περισσότερα χρόνια του ελεύθερου βίου που υποτίθεται πως απολαμβάνουμε με την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό και εντεύθεν, οι στιγμές που διαθέταμε αληθινό αυτεξούσιο και εθνική ισχύ υπήρξαν μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού. Τέτοιες στιγμές ασφαλώς δεν ζούμε τώρα. Θα το καταλαβαίναμε αν επρόκειτο να ισχύει κάτι τέτοιο έστω και κατά διάνοια. Αν διαθέταμε εθνική πολιτική ηγεσία θα έπρεπε ασφαλώς να πολεμήσουμε για την προάσπιση της εθνικής μας οικονομίας και της εθνικής μας κυριαρχίας. Θα έπρεπε να κόψουμε τα πόδια σε τοκογλύφους και εισβολείς πάσης φύσεως και εθνικότητος, θα είχαμε εθνική παιδεία και δεν θα αφήναμε να υπάρχουν σκλαβωμένοι Έλληνες που τους αμφισβητούν την ελληνικότητα κράτη που βεβηλώνουν χώμα ελληνικό. Αλλά αν πράτταμε το απολύτως αυτονόητο εθνικό και πολιτικό έργο, τώρα θα μας «εκδημοκρατίζανε» βιαίως οι «σύμμαχοι». Αλλά αυτό δεν συμβαίνει, αφού δεν έχουμε εθνική πολιτική ηγεσία αλλά δοσίλογους νεοταξικούς πραιτοριανούς.
Βέβαια οι πολιτικοί μας ταγοί φροντίζουν και για την ζωούλα τους μην την ακουμπήσουν οι διακινητές της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης. Διότι όσοι πραγματικοί Έλληνες ηγέτες τόλμησαν να ζητήσουν την δημιουργία της Μεγάλης Ελλάδος και εργάστηκαν για την τοποθέτησή της στα πολιτικά πράγματα ως Μεγάλη Δύναμη αυτάρκη με ενωμένο τον λαό της, απελευθερωμένο από μίση και πάθη, συνάντησαν τον θάνατο κυριολεκτικά από το πουθενά.
Σ’ αυτό το σημείο έχουμε ακούσει πολλά. Αλλά όταν αναδεικνύονται πολιτικές δολοφονίες ως τάχα ασθένειες από δημοσιογράφους που έχουν ξεπηδήσει μέσα από το ανθελληνικό πολιτικό σύστημα, τότε αυτές οι αποκαλύψεις και οι τοποθετήσεις έχουν την δική τους βαρύνουσα σημασία. Τέτοιου είδους τοποθετήσεις είχαμε προσφάτως από τον Σπύρο Χατζάρα. Υποθέσεις ξεχασμένες που το Σύστημα αγωνιά να κρατήσει καταχωνιασμένες στα πιο αραχνιασμένα συρτάρια της ιστορίας μας έρχονται και μας θυμίζουν το ακριβό τίμημα ενός τολμηρού πατριωτισμού και το μεγαλείο ενός καθάριου Εθνικισμού που δεν υπολογίζει κυριολεκτικά τίποτα μπρος στο μεγαλείο της Ελλάδος και την ζωή μα και την όρθια περπατησιά των παιδιών της. Αυτές οι υποθέσεις που διαδραματίζονταν και τότε μεταξύ κατακτητικών δανείων και πολεμικών περιπετειών πρέπει να καταδεικνύονται όχι μόνο ως μνημόσυνο αλλά και ως φάρος Πατριωτισμού.
Θυμηθήκαμε λοιπόν και ακούσαμε από τον Σπύρο Χατζάρα και έναν καλεσμένο του τον θάνατο του Εθνάρχη και Εθνικού Κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά από … φλεγμονή στις αμυγδαλές! Ακούσαμε ότι το τελευταίο βράδυ που ήταν υγιής ο Μεταξάς βρισκόταν στο σπίτι του πατέρα του Χ. Λαμπράκη όπου έτυχε του κεράσματος μιας ύποπτης πορτοκαλάδας που δεν άρεσε και σαν άκουσμα στον ιατρό του. Θυμηθήκαμε ότι ο Μανιαδάκης είχε πει για τον Μεταξά ότι αν ο Αρχηγός είχε νοσηλευτεί στην τρίτη θέση νοσοκομείου θα είχε σωθεί. Η αναφορά ότι ο γερό Λαμπράκης ήταν στο εδώ κλιμάκιο της Ιντέλιτζενς Σέρβις ακούγεται απολύτως φυσιολογική δεδομένου ότι ο Αρχηγός της Εθνικής Επανάστασης της 4ης Αυγούστου δεν υπάκουε στα αιτήματα για την βολική παραχώρηση βάσεων σε καμία πλευρά τον καιρό του Β Παγκόσμιου Πολέμου και φύλαγε τον εθνικό μας πλούτο μονάχα για την Ελλάδα.
Στην εν λόγω εκπομπή http://www.youtube.com/watch?v=Iwh8UsoZhKg&feature=player_embedded#at=109 ακούσαμε για την υποτιθέμενη αυτοκτονία του διαδόχου του Μεταξά, του Κορυζή, με δύο σφαίρες στην καρδιά! Και ακόμη ακούσαμε για τον θάνατο του στρατάρχη Παπάγου από αιτία που δεν έγινε γνωστή ποτέ! Μα μήπως είναι πρώτη φορά; Ξεχνάμε την αγωνία κάποιων για να μην βρεθεί ο τάφος του Μ. Αλεξάνδρου που δήθεν πέθανε από τυφοειδή πυρετό ενώ δηλητηριάστηκε; Ή μήπως την αιφνιδιαστική εξέλιξη της νόσου του Μακαριστού Χριστοδούλου που για κάποιους μίλαγε πολύ για τα συνήθη εκκλησιαστικά πρότυπα;
Το ηθικό συμπέρασμα είναι ότι ο περίσσιος οίκτος στις εθνικές επαναστάσεις είναι βλαπτικός και για τους επαναστάτες και για το Ελληνικό Έθνος και δεν χωράει σ’ αυτές τις περιπτώσεις.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
http://ethnikistikosagwn.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου