ΤΟ ΜΟΙΡΟΛΟΓΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ...ΟΤΑΝ ΦΕΥΓΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ

Που να βρω λόγια να σου πω
και δάκρυα να σε κλάψω,
κι΄ αν έφυγες να σ΄ αγαπώ
ποτέ μου δεν θα πάψω.

Που νάβρω το κουράγιο...



να σε μοιρολογήσω
που ναβρω και μουράγιο
παιδί μου μην λυγίσω.

Τι μου ΄μενε, μες στη ζωή
τα βλέφαρα σφαλίσαν
τούτα τα χείλι απʼ το πρωί
σε μένα δεν μιλήσαν.

Δεν είπανε μανούλα μου
όπως και κάθε μέρα
δεν άνοιξαν καρδούλα μου
χαθήκαν στον αέρα.

Χωρίς λογάκια τρυφερά
δίχως δικά σου χάδια,
με όνειρα χωρίς φτερά,
πως θα περνούν τα βράδια.

Στα σύννεφα η ψυχούλα σου
μόνη θα τριγυρνάει
άδεια κιʼ η καμαρούλα σου
κιʼ ο χρόνος δεν περνάει.

Τώρα εσύ, εκεί ψηλά
παιδί μου, Αγγελούδι.
Εγώ εδώ στα χαμηλά
ένα ξερό λουλούδι.


Τα δάκρυα που στεγνώσανε
μες την καρδιά μου μπήκαν
ποτέ δεν ανταμώσανε
όσοι ξεχωριστήκαν.

Του Μίμη Οικονόμου 


Trikala.gr