ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Τοῦ Ἀντωνίου Ἀ. Ἀντωνάκου
Καθηγητοῦ, Φιλολόγου
Ἱστορικοῦ, Συγγραφέως
Β΄Ἀντιπροέδρου τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐνημερώσεως
ἐπἰ τῶν Ἐθνικῶν Θεμάτων

Σὰν νὰ μὴν ἔφθαναν ὅλα αὐτά, ποὺ μᾶς συμβαίνουν μὲ τὴν οἰκονομία, ἐπανῆλθε τὶς τελευταῖες ἡμέρες ἕνα θέμα, τὸ ὁποῖο ἔχει ἐπανακάμψει πολλὲς φορὲς μέχρι σήμερα, εὐτυχῶς ἀνεπιτυχῶς. Εἶναι τὸ θέμα τῆς μεταφράσεως τῶν εὐαγγελίων στὴν δημοτική. Μὰ εἴμαστε καλά; Ὁ ρόλος τῆς ἑλληνορθοδόξου («greek orthodox churtch» ὅπως λέγεται διεθνῶς) ἐκκλησίας, ἦταν κυρίως ἐθνικός. Ἐκτὸς ἂν στὴν ἀποβολὴ τοῦ ὅρου «ἐθνικός» ἀπὸ τὸ ὑπουργεῖο (ἀ)παιδείας, συνηγορεῖ σιωπηλὰ καὶ αὐτή. Μέσα στὸν ἐθνικὸ αὐτὸν ρόλο, πέρα ἀπὸ τὸν καθαρὰ «δογματικό», συμπεριλαμβάνεται καὶ ἡ γλῶσσα.
Ἀναφέρω τὸν δογματικό, διότι τὰ Εὐαγγέλια τοῦ «Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐγράφησαν στὴν ἑλληνικὴ καὶ μέσῳ αὐτῆς τῆς γλώσσας διαδόθηκαν σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Οἱ ἄλλοι χριστιανικοὶ λαοί, ποὺ μετέφρασαν τὰ εὐαγγέλια στὶς γλῶσσες τους, ἀπὸ τὰ ἑλληνικὰ τὸ ἔκαναν. Ἔχουμε λοιπὸν τὸ προνόμιο νὰ εἴμαστε κάτοχοι μιᾶς γλώσσης μοναδικῆς καὶ θείας. Καὶ τί λέμε; Ἐπειδὴ τὸ ποίμνιο δὲν καταλαβαίνει τὴν ἁπλῆ καθαρεύουσα, νὰ τοῦ τὰ κάνουμε «νιανιά» σὲ ἕνα νεοελλαδικὸ ἰδίωμα, τὸ ὁποῖο θὰ ἀφαιρέση ἀπὸ τὰ κείμενα αὐτὰ ὅλο τὸ νόημα καὶ ὅλη τὴν ὀμορφιά τους. 

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ