Δ Η Μ Ο Κ Ρ Α Τ Ι Α

Καί ἐπειδή ἄπαντες ὁμιλοῦν περί δημοκρατίας, μή ἔχοντας ὅμως γνώση τοῦ τί ἐστί δημοκρατία, ἄς ἀφήσωμεν νά ὁμιλήση περί αὑτήν καί νά τήν ὁρίση ὁ διαχρονικός ὁγκόλιθος καί μεγαλλίτερο φιλοσοφικό πνεύμα ὅλων τῶν ἐποχῶν ὁ Πλάτων

Δημοκρατία:

εἴη ὡς ἔοικεν, ἡδεῖα πολιτεία καί ἄναρχος καί ποικίλη ἰσότητα τινά ὁμοίως ἴσοις τε καί ἀνίσοις διανέμουσα.

Δηλ, ἡ δημοκρατία θά εἶναι ὡς φαίνεται ἕνα εὐχάριστο πολίτευμα μέ ἀναρχίαν καί ποικιλίαν διανέμοντας τήν ἰσονομίαν μεταξύ ἴσων καί ἀνίσων.

Σήμερα ὅμως μέ μίαν ἀπλή παρατήρησιν διαπιστώνομεν ἄπαντες, ὁτι τοῦτο σήμερα δέν συμβαίνει.

Ὑπ. τό εἴη=θά εἶναι, εἶναι εὐκτική τοῦ εἰμί, καί τό ἔοικεν πρέρχεται ἀπό τό ἔοικα=φαίνομαι, ὁμοιάζω

Βέβαια ὁ Πλάτων ἦτο ἐναντίον τῆς δημοκρατίας, ἐπειδή ὅλοι ὁμοῦ ἀπόφασίζουν διά κοινόν πράγμα. Ἦτο δέ ὑπέρ τῆς διακυβερνήσεως τῆς πολιτείας ἀπό τούς ἀρίστους διό καί ἐτόνιζεν ἤ, <οἱ φιλόσοφοι βασιλεύσωσιν ἐν ταῖς πόλεσιν ἤ οἱ βασιλεῖς τε νῦν λεγόμενοι καί δυνάσται φιλοσοφήσωσι γνησίως τε καί ἱκανῶς>.

Γνωστόν εἶναι τοῖς πάσι, ὁτι ἡ λαμπρότερη καί φωτεινότερη περίοδος τοῦ ἀνθρώπου εἶναι αὐτή τοῦ Περικλέους ὁνομαζομένη καί <χρυσούς αἰών τοῦ Περικλέους>. Ἄραγε αὐτή ἡ περίοδος ἔγινεν τυχαία, ἤ μέ τήν θέσπισιν κανόνων καί νόμων. Βεβαίως δέ, καί δέν ἔγινεν τυχαία. Ἡ πρώτη δέ νομοθετική πράξις τοῦ Περικλέους ἦτο ἡ ἐξῆς. Διά νά ἀποκτήσης τόν τίτλο τοῦ Ἀθηναίου πολίτη, καί ἡ μητέρα σου καί ὁ πατέρας σου ἔπρεπε νά εἶναι Ἀθηναίοι πολίται. Ἀντικαθιστώντας οὔτως τόν προθύστερον νόμον προερχόμενον ἐκ τῶν Τυράννων πού ὅριζαν ὁτι διά νά εἶσαι Ἀθηναῖος πολίτης ἀρκοῦσε ὁ εἴς ἐκ τῶν δύο γονέων σου νά εἶναι Ἀθηναῖος. Βέβαια τότε εἰς ἐκείνην τήν λαμπράν περίοδον, ἐάν ἕνας πολιτικός ἄλλα ἔλεγεν καί ἄλλα ἔπραττεν, ἡ δημοκρατία δέν παρέμενεν ἀπαθής ὡς σήμερον. Ἐπέβαλεν τόν ἐξωστρακισμόν, ἤ τήν θανατικήν ποινήν, δ΄αὐτό καί ἐμεγαλούργησεν. Σήμερα ἔχομεν ἕναν πρωθυπουργόν, πού τότε, τήν λαμρότερη καί φωτεινότερη περίοδον ἀπό τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, ὄχι μόνον δέν θά εἶχεν κάν τό δικαίωμα νά ὁμιλῆ, ἄλλά θά εἶχεν ἐξωστρακισθεῖ τουλάχιστον.

Τότε ἐπειδή ἡ Πατρίς ἦτο ἡ ὑπερτάτη ἀξία, οἱ Ἀθηναίοι εἶχον ἐξωστρακίσει ἀκόμι καί τόν σωτήρα τῆς Ἑλλάδος καί τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ τόν μέγιστο Θεμιστοκλή, ἐπειδή μόνον καί μόνον ὁ Παυσανίας εἶχεν ἀναφέρει τό ὅνομα τοῦ Θεμιστοκλέα εἰς ἐπιστολήν πού εἶχεν ἀνταλλάξει μέ τούς Πέρσας. Οἱ Πέρσες εἶχον ἐπικοινωνήσει μέ τόν Παυσανίαν δηλώνοντας του ὁτι πλέον δέν θά ἐξτρατεύσουν ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων καί ἐπιθυμοῦν τήν εἰρήνην. Ὁ Παυσανίας εἶχεν συμφωνήσει. Τοῦτο ἀπό μερικούς ἀντιπάλους των, διεθώθει ὁτι ἦτο κρυφή διπλωματία καί παράδοσις εἰς τούς Πέρσας. Λόγω τούτου οἱ Ἀθηναίοι τόν ἐξωστράκισαν. Δοθέντως ὁτι ὅταν ὁ Θεμιστοκλής εἶχεν εἰσέλθει είς τό Ὁλυμπιακόν στάδιον, οἱ ζητωκραυγές ἦσαν οὐρανομήκεις, διά τόν μέγα πρωτεργάτην τῶν νικηφόρων ἀγώνων τῶν Ἑλλήνων ἔναντι τῶν Περσῶν.

Εἰς τήν Πνύκα ὁ ντελάλης ἐφώναζεν, < τίς βούλεται ἀγορεύειν;>. Και ὅλοι εἶχον τό δικαίωμα νά ὁμιλοῦν ἐκτός ἁπό τάς ἐξεῖς περιπτώσεις.

Πρῶτον:

ἐάν τίς λέγη ἐν τῶ δήμω τόν πατέρα τύπτων ἤ τήν μητέρα, ἤ μή παρέχων οἴκησιν. Τοῦτον οὐκ ἐᾶ λέγειν.

Καί τίσι δεύτερον ἀπεῖτε μή λέγειν:

<ἤ τάς στρατείας> φησί, μή ἐστρατευμένος, ὅσαι ἄν αὐτῶ προσταχθῶσιν ἤ τήν ἀσπίδα ἀποβεβληκώς

Τρίτον τίσι διαλέγεται:

ἠ πεπορνευμένος φησίν ἤ ἡταιρικώς. Τόν γάρ το σῶμα τό ἐαυτοῦ ἐφ ὕβρει πεπρακότα, καί τά κοινά τῆς πόλεως ῥαδίως ἡγήσατο ἀποδώσεσθαι

Τέταρτον τίσι διαλέγεται:

<ἤ τά πατρῶα> φησί καταδηδικώς ἤ ὧν ἄν κληρονόμος γένηται. Τόν γάρ τήν οίδίαν οίκίαν κακῶς οἰκήσαντα καί τά κοινά τῆς πόλεως παραπλησίως ἡγήσατο διαθήσειν

Δηλ. Πρῶτον:

ἐάν κάποιος κτυπά τόν πατέρα του καί τήν μητέρα του ἤ δέν ἐνδιαφέρεται διά τήν τροφήν τους καί τήν στέγην τους, δέν ἔχουν τό δικαίωμα νά ὁμιλοῦν.

Δεύτερον:

ἐάν ἀπέφυγεςν τήν ἐξτρατεία ἤ ἀπό δειλία πέταξες τήν ἀσπίδα δέν ἔχεις δικαίωμα νά ὁμιλῆς

Τρίτον:

ἐάν κάποιος ζεῖ πεπορνευμένη ζωή καί εύκόλως διαθέτει τόν ἑαυτόν του, οὗτως καί τήν πόλιν του εὐκόλως θά ξεπουλήση, δέν ἔχει τό δικαίωμα τοῦ λόγου

Τέταρτον:

ἐάν κάποις ἐκληρονόμησεν μίαν περιουσίαν καί δέν ἐνδιαφέρθηκε δ΄αὐτήν, ἀλλά ἀντιθέτως τήν κατασπατάλησεν οὗτως εὐκόλως καί τήν πόλιν του θά τήν διαθέση, διά τοῦτο δέν εἶχεν τό δικαίωμα τοῦ λόγου.

Βεβαίως καί ἡ δημοκρατία εἶναι ἕνα εὐχάριστο πολίτευμα, ἀρκεί ὁ λαός νά ἐκλέγη νουνεχεῖς ἡγέτας καί προικισμένους μέ φιλοπατρίαν. Καί βεβαίως ὁ πολίτης εἰς τήν Δημοκρατία δύναται νά ἔχη ἐλευθερίαν σκέψεως, ἐκφράσεως καί δράσεως, ἀρκεί νά σέβεται τόν πλησίον του καί νά ἐκτιμᾶ τήν ἐλευθερίαν του.

Π.Ε.Α.Ν.