Η ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Του Ανδρέα Γούλα

Σχετικώς με την πολυδιαφημισμένη επιχείρηση της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοπόταμου, και δή εκ μέρους των κομμουνιστών, οι οποίοι επιχειρούν να την εμφανίσουν ως μέγα κατόρθωμα του Ε.Λ.Α.Σ. {Ελληνκός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός} διευκρινίζουμε τα εξής : “Η συμμαχική αυτή επιχείρηση, ουδέποτε έλαβε την έγκριση της Κ.Ε. του Ε.Α.Μ.” {Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο}και ότι ο Αρης Βελουχιώτης έλαβε από μόνος του και την τελευταία στιγμή μέρος και αφού είχεν αποφασίσει ο στρατηγός Ναπολέων Ζέρβας να κάνει μόνος του αυτή την επιχείρηση. Η διοικούσα επιτροπή του ΕΛΑΣ είχεν άλλες εντολές από την Κεντρική Επιτροπή του ΕΑΜ για το είδος των αντιστασιακών επιχειρήσεων που διενεργούσαν οι αντάρτες του ΕΛΑΣ εναντίον των κατακτητών : “Ποτέ τακτική μάχη για να διατηρήσει τις δυνάμεις του για την κατάκτηση της εξουσίας όταν θα αποχωρούσαν οι κατακτητές”.

Η διοικούσα Επιτροπή του Ε.Λ.Α.Σ. αποτελούνταν από τους κατωτέρω :

1. Θανάσης Κλάρας { Αρης Βελουχιώτης } Καπετάνιος .

2. Ανδρέας Τζήμας { Βασίλης Σαμαρινιώτης } Πολιτικός Αρχηγός .

3. Στέφανος Σαράφης {Συνταγματάρχης } Στρατιωτικός Αρχηγός . Απότακτος του κινήματος του 1935 , προσχωρήσας στον ΕΛΑΣ κατόπιν της συλληψής του και της εκτέλεσης στο Βούνεσι από τον Βελουχιώτη των {17} ανδρών που τον συνόδευαν, οι οποίοι αρνήθησαν να ενταχθούν στον ΕΛΑΣ !...

Τα πραγματικά περιστατικά της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοπόταμου, είναι αυτά που αναφέρονται , κατωτέρω και όχι αυτά που διακηρύττει ψευδώς η κομμουνιστική προπαγάνδα , προσπαθώντας να διασκεδάσει τις εντυπώσεις της άρνησης της Κ.Ε. του ΕΑΜ να εγκρίνει την επιχείρηση !...

Ο σκοπός αυτής της επιχείρησης που πραγματοποιήθηκε τη νύχτα της 25^ης Νοεμβρίου 1942, με τη συνεργασία των ανταρτών των Ε.Ο.Ε.Α. {Εθνικές Ομάδες Ελλήνων Ανταρτών και του Ε.Λ.Α.Σ., καθώς και ομάδας Βρετανών καταδρομέων, ήταν η εξουδετέρωση της γραμμής ανεφοδιασμού της Γερμανικής Στρατιάς της Αφρικής που επιχειρούσεν υπό τον Στρατάρχη Ρόμμελ . {Erwin Rommel – The Fox of Desert}.

Το Σ.Σ.Μ.Α. {Συμμαχικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής} αποφάσισε την αποστολή ομάδας δολιοφθορέων απαρτιζομένης από δώδεκα καταδρομείς , χωρισμένους σε τρείς μικρότερες ομάδες, υπό τον συνταγματάρχην Εντυ Μάγιερς «Ε. Μyers» και άλλους οκτώ εμπείρους καταδρομείς αξιωματικός και τρείς υπαξιωματικούς . Τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας ήσαν τα εξής : Ταγματάρχες Κρίστοφερ Γουντχάουζ {ΚΡΙΣ} και Τζών Κουκ. Λοχαγοί : Τομ Μπάρνες , Ντένις Χάμσον, Νατ Μπάρκερ , Α. Εντμοντ , Ιντερ Γκίλ και ο Ελληνας Θεμιστοκλής {Θέμης} Μαρίνος . Υπαξιωματικοί : Λεν, Μάϊκ και Ντούγκ .

Οι ομάδες επιβιβάστηκαν η κάθε μία σε διαφορετικό {Α/Φ} αεροσκάφος .Περιοχή πτώσης με αλεξίπτωτα το όρος Γκιώνα.Αποστολή : Η ανατίναξη μιάς από τις τρείς μεγάλες σιδηροδρομικές γέφυρες από τις εξής : Ασωπού, Γοργοπόταμου και Παπαδιάς .

Η πρώτη απόπειρα ρίψης με αλεξίπτωτα επιχειρήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1942, αλλά δεν πραγματοποιήθηκε , διότι οι αντάρτες του “Αρη Βελουχιώτη” καθώς και του συνεργάτη του, λήσταρχου “Καραλίβανου”, που είχαν επιφορτιστεί να μεταδώσουν τα προκαθορισμένα φωτεινά σήματα , τα οποία θα διευκόλυναν τη ρίψη των αλεξιπτωτιστών, δεν εμφανίσθησαν. Την μεθεπομένη νύχτα της 30^ης Σεπτεμβρίου επαναλήφθηκε η απόπειρα , αλλά ούτε και αυτή τη φορά εμφανίσθησαν οι άνδρες του Βελουχιώτη. Εν συνεχεία και ενώ τα Α/Φ περιπλανούνταν με κίνδυνο να εντοπιστούν, αντιλήφθησαν τρείς φωτιές . Οι αλεξιπτωτιστές των δύο ομάδων έπεσαν, αλλά σε απόσταση πολλών χιλιομέτρων από το καθορισμένο σημείο και συγκεκριμένα στο χωριό “Καρούτες” μεταξύ Αμφισσσας και Λιδωρικίου. Κι’αυτό γιατί τις τρείς φωτιές τις είχαν ανάψει άσχετοι προς την επιχείρηση χωρικοί προφανώς για να ζεσταθούν. Η Τρίτη ομάδα επέστρεψε στο Κάϊρο και μετά από ένα μήνα έπεσε στην αγκαλιά του ... ΕΛΑΣ και κατόπιν πολλών περιπετειών και καθυστερήσεων ενώθηκε με τις άλλες δύο ομάδες . Επί πενήντα ημέρες ματαίως οι Βρετανοί καταδρομείς αναζητούσαν τον Βελουχιώτη , αλλά δεν μπορούσαν να έρθουν σε επαφή μαζί του, ενώ η Τρίτη ομάδα είχεν απομονωθεί από τον Βελουχιώτη, ο οποίος απέφυγεν επί είκοσι ημέρες να την φέρει σε επαφή με τις άλλες δύο ομάδες . Τελικώς ο Μάγιερς αφού διαπίστωσε ότι ο Βελουχιώτης κωλυσιεργούσε σκοπίμως , ανέθεσε στον ταγματάρχη Κρις Γουντχάουζ να προσπαθήσει να έρθει σε επαφή με τον Ε.Δ.Ε.Σ. και τις Ε.Ο.Ε.Α. του στρατηγού Ναπολέοντα Ζέρβα .

Πράγματι ο Γουντχάουζ, κατόπιν πορείας εκατόν πενήντα χιλιομέτρων σε ορεινά και δύσβατα μονοπάτια , κατόρθωσε να έρθει σε επαφή με τον Ζέρβα , από τον οποίον ζήτησε βοήθεια γα την πραγματοποίηση αυτής της επιχείρησης . Ο Ζέρβας δέχτηκε με ενθουσιασμό να αναλάβει τη σχεδίαση και την εκτέλεση της αποστολής , οπότε ο Βελουχιώτης για να μην πέσει σε δυσμένεια ο Ε.Λ.Α.Σ. στο Σ.Σ.Μ.Α., έλαβε από μόνος του την απόφαση να λάβει μέρος στην επιχείρηση , έστω και χωρίς την έγκριση της Κ.Ε. του Ε.Α.Μ. Η απόφαση αυτή του Βελουχιώτη είχε σαν σκοπό, να μην αφήσει το Ζέρβα να πάρει όλη τη δόξα από την επιτυχία της επιχείρησης αλλά και φοβούμενος ότι κατόπιν της άρνησης του Ε.Λ.Α.Σ. να λάβει μέρος σ’αυτήν, υπήρχε η πιθανότητα να σταματήσουν οι Βρετανοί τις αποστολές υλικού, αλλά και των χρυσών λιρών, με τις οποίες εφοδίαζαν τον Ε.Λ.Α.Σ. για τα λειτουργικά του έξοδα και τη μισθοδοσία των Ελασιτών. Τελικώς στις 20 Νοεμβρίου 1942, η «συμμαχική» δύναμη συγκεντρώθηκε στο χωριό “Μαυρολιθάρι της Οίτης”. Ο Ζέρβας με {70} άνδρες, ο Βελουχιώτης με {60}, {12} της βρετανικής αποστολής και {8} Ελληνες προσκοληθέντες στους Βρετανούς , σύνολο δηλαδή {150} ανδρών. Τη νύχτα της 25^ης Νοεμβρίου επιτεύχθηκε η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου, η οποία πέρασε στην ιστορία σαν η κορυφαία αντιστασιακή πράξη . Από τη μελέτη των επισήμων στοιχείων, τις μαρτυρίες των πρωταγωνιστών και από το ημερολόγιο του στρατηγού Ναπολέοντα Ζέρβα , συνάγεται το χρονικό και οι φάσεις αυτής της επιχείρησης τις οποίες αναφέρουμε συνοπτικώς κατωτέρω :

Την 18:30 ώρα της 25^ης Νοεμβρίου 1942, οι ανταρτικές δυνάμεις του Ζέρβα ΕΔΕΣ – ΕΟΕΑ και του Βελουχιώτη ΕΑΜ – ΕΛΑΣ , κινούνται επί της Οίτης , προς τις θέσεις εξόρμησης εκατέρωθεν του Γοργοποτάμου. Την επίθεση σύμφωνα με το σχέδιο που κατέστρωσεν ο Ζέρβας σαν αρχηγός της επιχείρησης , θα εκτελούσαν δύο σχηματισμοί : Ο ένας υπό τον “Μιχαήλ Μυριδάκη”, με δυνάμεις των Ε.Ο.Ε.Α. και του Ε.Λ.Α.Σ., θα επιτίθονταν στις ιταλικές θέσεις ατο δεξιό άκρο της γέφυρας . Ο άλλος σχηματισμός υπό τον “Παπαχρήστου” με δυνάμεις του Ε.Λ.Α.Σ. και των Ε.Ο.Ε.Α.θα επιτίθονταν στο αριστερό βόρειο άκρο της γέφυρας . Η ώρα της επίθεσης που είχεν ορίσει ο Ζέρβας και συμφώνησαν αμέσως οι Μάγιερς και Βελουχιώτης , {ο οποίος είχε προηγουμένως ζητήσει αναβολή της επιχείρησης}, ήταν η 23:00 της 25^ης Νοεμβρίου. Στις 22:30 το κλιμάκιο του αρχηγείου έφτασε στο σημείο όπου ο Ζέρβας είχεν αποφασίσει να εγκαταστήσει το Σταθμό Διοίκησής του , πολύ κοντά στη γέφυρα . Στις 22:45, διέρχεται μιά αμαξοστοιχία , προερχομένη από την Παπαδιά και κατευθύνεται προς τη Λαμία.. Η 23:00 ώρα περνά χωρίς όμως να εκδηλωθεί η επίθεση . Επακολούθησε εκνευρισμός και αγωνιώδης αναμονή μεταξύ των ηγετών του εγχειρήματος . Ξαφνικά στις 23:07 πέφτει στο δεξιό άκρο της γέφυρας ένας πυροβολισμός , τον οποίον διαδέχονται πυκνά πυρά . Σχεδόν συγχρόνως αρχίζει η μάχη και στο αριστερό άκρο, όπου είχε διαταχθεί να επιτεθεί ο Παπαχρήστου. Και ενώ η μάχη είχε γενικευθεί , οι ομάδες του ΕΔΕΣ και του ΕΛΑΣ επιτίθονται κατά της σκοπιάς και του πολυβολείου ο Μυριδάκης ανέρχεται στην κορυφή του λόφου, {εκεί που γίνεται σήμερα ο εορτασμός} και αποκόπτει την οδό διαφυγής των Ιταλών. Οι επί του υψώματος Ιταλοί σκοποί , τρέπονται σε φυγή και αντάρτες του ΕΔΕΣ –ΕΟΕΑ βρίσκουν ορύγματα για να εγκαταστήσουν αντιαεροπορικό πολυβόλο. Αέρα !... τους φάγαμε !... ακούγονταν από παντού οι φωνές των ανταρτών και οι Ιταλοί τρέπονται σε άτακτη φυγή. Στις 23:30 o Μυριδάκης γίνεται κύριος της κατάστασης αφού εξουδετέρωσε την ιταλική αντίσταση στον τομέα της ευθύνης του . Η μάχη συνεχιζόταν στο βόρειο άκρο που επιτέθηκε ο Παπαχρήστου. Λίγο αργότερα τα πυρά των ανταρτών γίνονται αραιά . Ο αιφνιδιασμός του Παπαχρήστου δεν πέτυχε , με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί κρίσιμη κατάσταση. Ο Αλέκος Ζέρβας , επικεφαλής δύναμης του ΕΔΕΣ , σπεύδει γιά ενίσχυση του Παπαχρήστου . Ταυτοχρόνως αποφασίζεται η προώθηση των Αγγλων καταστροφέων για την ανατίναξη της γέφυρας . Ο Εντυ Μάγιερς ειδοποιεί τους συντρόφους του να προχωρήσουν.

Ωρα 00:30 και η μάχη στο αριστερό άκρο της γέφυρας συνεχίζεται από τον Παπαχρήστου και τον Αλέκο Ζέρβα . Η ώρα περνά χωρίς να γίνεται η ανατίναξη της γέφυρας . Οι δύο σχηματισμοί πέτυχαν το στόχο τους που ήταν η προώθηση των Αγγλων σαμποτέρ για να τοποθετήσουν χωρίς εμπόδια τα εκρηκτικά τους . Ο Βελουχιώτης δυσφορεί και καταφέρεται κατά των Αγγλων. Ο Ζέρβας παρακινεί τον Μάγιερς που πηγαίνει ο ίδιος για να δεί γιατί οι σαμποτερ του καθυστερούν την εκτέλεση της αποστολής τους .

Η αιτία ήταν ότι οι Αγγλοι διαπίστωσαν ότι οι χαλύβδινοι στύλοι πουν στήριζαν τη γέφυρα ήσαν διαφορετικής κατασκευής από αυτές που είχαν υπολογίσει . Συνεπώς οι εκρηκτικές ύλες χρειάζονταν νέα επεξεργασία και νέα συναρμολόγηση . Επί μία ώρα οι κομάντος εργάζονταν πυρετωδώς κάτω από τη γέφυρα . Η εργασία πλησιάζει στο τέλος της , όταν ακούγεται από την ποταμιά η φωνή του Μάγιερς που ρωτά τους συντρόφους του γιατί αργούν . Σε δέκα λεπτά θα έχουμε ανατινάξει τη γέφυρα του απαντά ο Τομ Μπάρνες που ήταν επικεφαλής της ομάδας των καταστροφέων. Πράγματι μετά από λίγο ανάβονται τα φυτίλια και ο Τομ Μπάρνες ειδοποιεί με τη σφυρίχτρα του, τους αντάρτες να καλυφθούν. Ο Αρης Βελουχιώτης συνεχώς μουρμουρίζει και χλευάζει με σχόλιά του τους Αγγλους για την αργοπορία της ανατίναξης .

Ωρα 01:27. Ακούγονται τα τρία συνθηματικά σφυρίγματα του Τομ Μπάρνες και μετά τρία λεπτά γίνεται η πρώτη ανατίναξη, με αποτέλεσμα να καταστραφεί το ένα μεταλικό μεσόβαρθρο και δύο ζευκτά της γέφυρας . Αμέσως τα πυρά του εχθρού που είχαν σιγήσει για λίγο στο αριστερό προγεφύρωμα ξαναρχίζουν. Αλλά λίγα λεπτά αργότερα εξουδετερώθηκε και η τελευταία εστία αντίστασης των Ιταλών στην αριστερή πλευρά της γέφυρας . Στις 02:21 της 26^ης Νοεμβρίου 1942 , έγινε και η δεύτερη ανατίναξη της γέφυρας . Ιδού πως την περιγράφει ο στρατηγός Ζέρβας στο ημερολόγιό του :

“Εξαφνα μία λάμψις απίστευτος , υπερφυσική , εφώτισεν όλον τον τόπον και μετέτρεψεν διά μίαν αλησμόνητον στιγμήν, την νύκταν εις εκτυφλωτικήν ημέραν. Αμέσως ήλθαν ο κρότος και ο κραδασμός της γης . Ητο κάτι τρομακτικόν. Η Οίτη συνεκλονίσθη . Είχα την εντύπωση ότι το θεόρατον βουνό κατρακυλούσεν ολόκληρον επάνω μας . Επηκολούθησε βροχή από τα συντρίμια του μεσόβαρθρου, ενώ ηκούσθη πέρα ο συνεχής κρότος των μεγάλων υαλοπινάκων του εργοστασίου ασετυλίνης , οι οποίοι εθρυματίσθησαν και κατέρρεαν. Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε εις την ζωήν μου να έχω αισθανθεί τόσην αγαλίασιν, όσην τας υπερόχους εκείνας στιγμάς . Επηκολούθησεν η δευτέρα ανατίναξις . Αμφιβολία δεν εχωρούσε πλέον καμία τώρα. Η δουλειά είχε γίνει . Από εδώ κι’εμπρός , ότι και να συνέβαινε είμεθα οι νικηταί. . Το στοίχημα με τον Εντυ Μάγιερς {τις δύο κάσες ουΐσκυ} το είχα κερδίσει . Εφερα εις τα χείλη μου ένα παγούρι με κρασί, που μου το είχε δώσει ο Αλέκος {Ζέρβας} που είχε φέρει από τα Καλύβια και ήπια. Αντε στην υγειά σου Αρη, είπα στον Βελουχιώτη και του έτεινα το παγούρι . Το επήρε . Στην υγεία σου στρατηγέ μου απήντησε . Ηπιε μια γουλιά . Και να μή χωρίσουμε ποτέ , ευχήθηκα . Ο Βελουχιώτης ξανάπιε και εσκούπισε έπειτα με το χέρι του τα μουστάκια του. Αν συμφωνήσουμε , πρόσθεσε . Γιατί να μη συμφωνήσουμε, μωρέ παιδί ; Αμπελοχώραφα έχουμε να μοιράσουμε μεταξύ μας ; Γιά το ξεσκλάβωμα του τόπου αγωνιζόμαστε και οι δυό . Να , δες τι φτιάχνουμε όταν είμαστε μαζί. Επειτα συμφέρει να είναι κανείς παρέα με εμένα. Είμαι τυχερός . Το βλέπω στρατηγέ, απάντησε ο Αρης και εβυθίσθη σε σκέψεις.... “.

Ενα λεπτό μετά τη δεύτερη ανατίναξη της γέφυρας , στις 02:21, ο στρατηγός Ζέρβας δίνει το σύνθημα της γενικής αποχώρησης με τρείς πράσινες φωτοβολίδες . Η επιχείρηση του Γοργοπόταμου είχε λήξει αισίως. Σχετικώς με την εν λόγω επιχείρηση παρατηρούμε και επισημαίνουμε τα εξής : Η επιχείρηση της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοπόταμου αποτελεί τη μεγαλύτερη πράξη δολιοφθοράς σ’ όλη την κατεχόμενη από τους Γερμανούς Ευρώπη , γιατί διακόπηκε για σαράντα πέντε ημέρες ο ανεφοδιασμός της “Vehrmacht” από την οδική αρτηρία που ένωνε την Κεντρική Ευρώπη με τον Πειραιά και τη Βόρειο Αφρική , σε μιά πάρα πολύ κρίσιμη καμπή για την έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Εκείνο που δεν αναφέρουν οι αριστεροί κονδυλοφόροι , είναι ότι αυτή η επιχείρηση έπρεπε να γίνει πριν από την επίθεση της 8ης Βρετανικής Στρατιάς στο Ελ ΑλαμέΪν, όπου έλαβε μέρος και η 1η Ελληνική Ταξιαρχία υπό τη διοίκηση του συνταγματάρχη “Παυσανία Κατσώτα” , πριν τη διάλυσή της λόγω του κομμουνιστικού στασιαστικού κινήματος στη Μέση Ανατολή, που ο αριστερός ηγέτης Α. Σβώλος ανέφερεν ως ενέργεια διευκολύνουσα τους ναζιστές . Η καθυστέρηση της διεξαγωγής της επιχείρησης , οφείλεται στο γεγονός ότι ο Αρης Βελουχιώτης δεν επιθυμούσε την πραγματοποίησή της . Μέχρι δε να έρθει σε επαφή ο Γουντχάουζ με τον Ζέρβα και μέχρι να αποφασίσει ο Βελουχιώτης να λάβει μέρος σ’αυτήν, χάθηκε πολύτιμος χρόνος . Η επιβεβαίωση του ιστορικού αυτού γεγονότος , γίνεται και από τον Εαμόφιλο συγγραφέα “Ανδρέα Κέδρο”, ο οποίος στο βιβλίο του : “Η Ελληνική Αντίσταση 1941 – 1944”, αναφέρει επ’ αυτού τα εξής :

“Ο Αρης δεν εκδηλώνει τον ενθουσιασμό του Ζέρβα για το σχέδιο των Βρετανών. Δηλώνει πως είναι έτοιμος να πάρει μέρος σ’αυτό, αλλά υπογραμμίζει πως κάνοντάς το παρακούει τις ρητές διαταγές ποιυ του απαγορεύουν να χτυπά σημαντικούς σχηματισμούς του εχθρού". Επίσης ο Κρις Γουνχάουζ αποκαλύπτει τον πραγματικό ρόλο του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και εξαίρει την “μεγάλη αντιστασιακή δράση του ΕΔΕΣ και την εθνική προσφορά του Ζέρβα”. Στο βιβλίο του “Το Μήλον της Εριδος” αναφέρει τα εξής :

“Τώρα ο Αρης ανέλαβε να συνδεθεί με μας και να θέσει τις δυνάμεις του υπό την διοίκηση του Ζέρβα για την επιχείρηση ... Δεν κράτησε μυστικό, τουλάχιστον στον Πυρομάγλου και σ’εμένα , το γεγονός ότι οι διαταγές του από το ΕΑΜ δεν του επέτρεπαν να συνδεθεί μαζί μας σε μιά πλήρη αντιπαράθεση με τον εχθρό”.

Και συνεχίζει ο Κρις Γουντχάουζ : “Οταν ο Αρης κατάλαβε ότι η επίθεση θα γινόταν, έστω και χωρίς τις δικές του δυνάμεις , δεν διακινδύνευσε να αφήσει τον Ζέρβα να πάρει όλη τη δόξα . Προσφέρθηκε αμέσως να συνεργασθεί . Το αποτέλεσμα ήταν μιά κοινή επιχείρηση , που ίσως ποτέ δεν θα γινόταν αν δεν ήταν ο Ζέρβας και δεν θα σημείωνε επιτυχία αν δεν ήταν ο Βελουχιώτης”.

Μιά τρανή απόδειξη των ανωτέρω, για το ποίος πρωτοστάτησε και δημιούργησε τις προϋποθέσεις αυτού του επιχειρήματος είναι : “Η επικήρυξη του τεραστίου γιά εκείνη την εποχή του ποσού των εκατό εκατομμυρίων δραχμών, που τοιχοκολλήθηκε σε ολόκληρη την Ελλάδα για τον “Ναπολέοντα Ζέρβα” , πιστοποιώντας ποίος ήταν ο πρωτοστάτης αυτής της επιχείρησης , αλλά και καθιστώντας τελικώς σαν εθνικό σύμβολο τον Ναπολέοντα Ζέρβα . Οπως δηλαδή αποδεικνύεται από όλα αυτά , ο Αρης Βελουχιώτης τελικώς σύρθηκε κυριολεκτικώς σ’αυτή την επιχείρηση από υπολογισμό και με δική του πρωτοβουλία , αφού οι εντολές του ΕΑΜ ήταν η αποφυγή των συγκρούσεων του ΕΛΑΣ με τακτικά τμήματα των κατοχικών στρατευμάτων, περιοριζομένου στους φόνους μεμονωμένων Γερμανών με σκοπό την πρόκληση αντιποίνων από τα κατοχικά στρατεύματα , για να αναγκάσουν τον ελληνικό λαό να βγεί στα βουνά .

Επίσης η ελληνική τηλεόραση παρουσίασε προ ετών σε ζωντανή μετάδοση , εκπομπή με τους επιζώντες αυτής της επιχείρησης . Θα είναι ευχής έργον γιά την πορεία της Ελλάδας η επαναπροβολή της , γεγονός απίθανο γιατί οι εθνοκάπηλοι σε συνεργασία με τους Εαμίτες συνοδοιπόρους τους μάλλον έχουν καταστρέψει αυτό το ρεαλιστικό ντοκουμεντο όπου, ο ήρωας του Γοργοπόταμου συνταγματάρχης Μιχαήλ Μυριδάκης , μόλις αντίκκρυσε τον “Νικηφόρο” {Δημήτριο Δημητρίου}, τον ρώτησε τη δουλειά είχεν εκεί , μιάς και τον άφησαν μόνο του να βγάλει το φίδι από την τρύπα . Και προς τιμήν του ο Νικηφόρος παραδέχτηκε ότι υπήρχε απαγορευτική διαταγή του ΕΑΜ , αλλά ότι ο Αρης την αγνόησε και βοήθησε να έχει αίσιο τέλος η επιχείρηση. Τέτοιοι λεβέντες ήσαν αυτοί που το ΚΚΕ με έξωθεν εντολές τους έβαλε να αλληλοσκοτωθούν !...

Απόσπασμα από το βιβλίο του “Ανδρέα Γούλα” ΤΡΕΙΣ ΓΥΡΟΙ ΚΑΙ ΤΡΕΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΚΕ μη εκδοθέν εισέτι .