Η ΚΟΥΒΑ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ

Του Ανδρέα Γούλα

Κατόπιν της καταγγελίας του προέδρου Μακαρίου, ότι το επιβληθέν Σύνταγμα που προέ- κυψε από τις Συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου του 1959, δεν ήταν δυνατό να λειτουργήσει λόγω των υπερεξουσιών που παραχωρούσε αυτό στον Τουρκοκύπριο αντιπρόεδρο δρ. Φαζίλ Κιουτσούκ το οποίον είχεν αποδεχθεί ο Μακάριος , οι Αμερικανοί προβληματίσθησαν για την πορεία του Κυπριακού, κι’ αυτό διότι : “Το γεγονός πως ο πρόεδρος Μακάριος στηριζόταν στο ΑΚΕΛ ,σε συνδυασμό με την προειδοποίηση του Νικήτα Χρουτσώφ, ενίσχυσε το φόβο των Αμερικανών ότι η Κύπρος θα μπορούσε να γίνει μιά νέα Κούβα στη Μεσόγειο”. Αυτός ο φόβος ήταν η δημιουργία του σχεδίου Ατσεσον, αφού η Αγγλία αρνήθηκε τη συνάντηση κορυφής των εγυητριών δυνάμεων και παραχώρησε τη διπλωματική πρωτοβουλία στην Αμερική.

Εδώ όμως θα πρέπει να αναλύσουμε τις συνέπειες του αιτήματος του Μακαρίου, για την

αναθεώρηση του Κυπριακού Συντάγματος και τις επιπτώσεις του στην υποτιθέμενη ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία . Αναφέρω τον όρο “υποτιθέμενη” ανεξάρτητη διότι : Κατά πόσον ανεξάρτητο είναι ένα κράτος, όταν στο έδαφός του είναι εγκατεστημένοι “de jure” στρατοί τριών άλλων κρατών, οι οποίοι με βάση τις επαχθείς Συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου, να έχουν το δικαίωμα επέμβασης στα εσωτερικά του ; Ποία είναι η κυριαρχία του, όταν υπάρχει σ’αυτό η πράσινη διαχωριστική γραμμή και οι δημιουργηθέντες “de facto” από το έτος 1963 τουρκοκυπριακοί θύλακες ; Μέσα σ’ αυτούς τους θύλακες , οι οποίοι είχαν μεταβληθεί σε ισχυρά στρατόπεδα , υπήρχαν πάνω από 10.000 στρατιώτες πλαισιωμένοι από 300 Τούρκους αξιωματικούς διαθέτοντας και τον ανάλογο βαρύ οπλισμό !

Κατόπιν αυτού δημιουργήθηκε στους Αμερικανούς ό φόβος περί επικείμενης τουρκικής εισβολής , που θα ανέτρεπε τα αμερικανικά σχέδια για την Κύπρο. Ετσι στις 5 Ιουνίου 1964, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ “Λύντον Τζόνσον” έστειλε τη γνωστή επιστολή του προς τον “Ισμέτ Ινονού”, όπου με σκαιό τρόπο προειδοποιούσε την Τουρκία να μην αποπειραθεί να εισβάλει στην Κύπρο. Η επιστολή αυτή υπάρχει στο γραφείο δημοσίων πληροφοριών της Κύπρου και αναφέρει και τα εξής :

“Η προτεινόμενη επέμβαση της Τουρκίας θα γινόταν με σκοπό να υποστηριχθεί μιά απόπειρα των Τουρκοκυπρίων ηγετών να διχοτομήσουν το νησί, λύση που αποκλείεται ειδικώς από τις Συμφωνίες της εγγυήσεως.....”, “...απόφαση της Τουρκίας να επέμβη με στρατιωτικές δυνάμεις για να καταλάβει τμήμα της Κύπρου, θα απαιτούσε μαζί με τα άλλα και τη συγκατάθεση των ΗΠΑ. για τη χρησιμοποίηση του στρατιωτικού εξοπλισμού και στις παρούσες συνθήκες οι ΗΠΑ δεν θα έδιναν τέτοια συγκατάθεση”.

Οι συνομιλίες για το σχέδιο Ατσεσον άρχισαν στις 4 Ιουλίου 1964 μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης της Ενωσης Κέντρου και της τουρκικής στη Γενεύη ερήμην των Κυπρίων.

Η τότε ελληνική κυβέρνηση ψήφισε ομοφώνως την αποδοχή αυτού του σχεδίου, αλλά

ο άσχετος από την Ε.Κ., κληρονομικός υπεραρχηγός αυτής Ανδρέας Παπανδρέου, για

προσωπικούς και ιδιοτελείς λόγους έπεισε τον γέροντα και άβουλο πατέρα του να ανακαλέσει τη συμφωνία του, ο οποίος διακατεχόταν από αίσθημα ενοχής έναντι του υιού του Ανδρέα και πραγματοποιούσε όλες τις παράλογες απαιτήσεις του, με αποτέλεσμα να διαλύσει εν συνεχεία την Ε.Κ. που είχε λάβει 52,72% στις 16 Φεβρουαρίου 1964, που έγιναν οι εκλογές . Η ενοχή του συνίστατο στο γεγονός ότι εγκατέλειψε τη σύζυγό του Σοφία Μινέϊκου και τον Ανδρέα μικρό, για να συζήσει με τη θεατρίνα Κυβέλη.

Το σχέδιο του Ντιν Ατσεσον προέβλεπε Ενωση της Κύπρου με την Ελλάδα και κάποιες εδαφικές παραχωρήσεις της Κύπρου στην Τουρκία . Στην τελική πάντως κατάληξή του, ήταν το καλύτερο δυνατό για την Κύπρο και την Ελλάδα , αλλά και για τις ΗΠΑ αφού η Κύπρος ως ελληνικό έδαφος θα υπαγόταν πλέον στο ΝΑΤΟ, οπότε θα εξέλιπεν ο κίνδυνος κουβανοποιήσεώς της. Τελικώς ο τότε Ελληνας πρωθυπουργός ακολουθώντας τον ολισθηρό και ύποπτο ρόλο του υιού του Ανδρέα Παπανδρέου, άλλαξε γνώμη και επέφερε την ανωμαλία και την καταστροφή στην Κύπρο, αλλά και στην Ελλάδα , προκαλέσας τη δικτατορία με όλα τα δεινά που ανέκυψαν κατόπιν .

Σχετικά με τη χερσόνησο της “Καρπασίας” αυτή θα μισθωνόταν από την Τουρκία για πενήντα έτη. Η παραχώρηση ήταν η περιοχή : “Περιστέρια – Μπογκάζ”, τρία καντόνια στους Τουρκοκυπρίους και η ύπαρξη διεθνούς σώματος για την παρακολούθηση της εφαρμογής των διατάξεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα . Οι Τούρκοι ζητούσαν και την παραχώρηση της ελληνικής νήσου “Καστελόριζο, αλλά υποχώρησαν. Παρά δε τις υπέρ της Κύπρου και της Ελλάδας τροποποιήσεις του, το σχέδιο Ατσεσον απορρίφθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου και από τον Μακάριο, ο οποίος διαφώνησε για να μη χάσει την προεδρία της δουλοπαρικίας του και υποβιβασθεί σε έναν ακόμα Ελληνα επίσκοπο, από Καισαροπάπας !... Προκειμένου δε να διατηρήσει τους θρόνους του, συγκρότησε την “Επικουρική Αστυνομία” εν ίδει Πραιτωριανών και ασκούσε στυγνή τρομοκρατία , προβαίνοντας σε βασανισμούς ακόμα και των αγωνιστών της ΕΟΚΑ .

Οι βασανισμοί , η βία και η τρομοκρατία της Επικουρικής Αστυνομίας του Μακαρίου, είναι βεβαιωμένες και δικαστικώς . Υπάρχει επίσης καταδίκη της Κύπρου, από τη “Διεθνή Επιτροπή Νομικών”.

Για να μην παρενοχλεί δε η ΕΟΚΑ Β’ το έργο της Επικουρικής , ο πρόεδρος Μακάριος με Προεδρικό Διάταγμα εκδοθέν στις 26 Απριλίου 1974 , κήρυξεν εκτός νόμου την ΕΟΚΑ Β’ και έθεσε τακτή προθεσμία μέχρι τις 11 Μαΐου 1974, για τη διάλυσή της και την παράδοση του οπλισμού της.

Ο αρχηγός της ΕΟΚΑ στρατηγός Γεώργιος Γρίβας είχε δηλώσει για την Επικουρική Αστυνομία του Μακαρίου, όταν κατόπιν των πιέσεων του Μακαρίου η ελληνική κυβέρνηση αποκήρυξε τη δράση της ΕΟΚΑ Β’ στις 25 Αυγούστου 1973 τα εξής :

Προ της τρομοκρατικής δραστηριότητος της Επικουρικής Αστυνομίας του Μακαρίου, ωχριούσεν η τρομοκρατία του Χάρντινγκ , και πλείσται ελληνικαί κυβερνήσεις εγνώριζον ότι ουδέν δύναται να επιτευχθεί εφ’ όσον ο Μακάριος κατείχε την εξουσίαν, αλλά και ουδείς ηθέλησε να λάβη το μαστίγιο και να τον εκδιώξει”.

Στις 27 Ιανουαρίου 1974 ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας απεβίωσε και η ΕΟΚΑ Β’ ανέστειλε τη δράση της . Από τις αρχές όμως του 1974, οι αξιωματικοί του ελληνικού στρατού στην Κύπρο προπαγάνδιζαν υπέρ της ένωσης με εντολή της τότε ελληνικής κυβέρνησης . Κατόπιν τούτου ο Μακάριος που δεν επιθυμούσε την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα , βρισκόταν σε συνεχή ρήξη με την ελληνική κυβέρνηση. Η νέα προμήθει όπλων για την κυπριακή αστυνομία που έφτασαν στην Κύπρο περί το τέλος Ιανουαρίου του 1972 , έδωσε στην Ελλάδα την αφορμή για την αποστολή προς τον Μακάριο τελεσιγράφου στις 11 Φεβρουαρίου 1972 δια του πρέσβη Παναγιωτάκου, το οποίον ανέφερε τα κατωτέρω :

α] Να παραδοθούν τα όπλα στην UΝFICYP, γεγονός που θα καθιστούσε την Εθνοφρουρά με τους Ελληνες αξιωματικούς την ισχυρότερη δύναμη στην Κύπρο.

β] Να αναγνωρίσει ότι η Αθήνα είναι το “Εθνικό Κέντρο” του Ελληνισμού και

ότι η Κύπρος είναι ένα μόνο τμήμα του ελληνικού έθνους .

γ] Να γίνει ανασχηματισμός της κυπριακής κυβερνήσεως και να σχηματισθεί κυβέρνηση εθνικής ενότητος που θα εκπροσωπούσε όλες τις πτέρυγες των ελληνοκυπριακών παρατάξεων, για να διασφαλισθεί η εμπιστοσύνη στις σχέσεις Αθηνών – Λευκωσίας .

δ] Προειδοποιούσε τον Μακάριο ότι θα ήταν υπεύθυνος για τις συνέπειες που θα

προκαλούσε η μη συμμόρφωσή του με τις ελληνικές απόψεις , εφ’ όσον η Ελλάς

είχε το δικαίωμα βάσει των Συμφωνιών της Ζυρίχης να επέμβειο στην Κύπρο .

Παρ’ όλα αυτά και παρά και τις απειλές των τριών Μητροπολιτών {Κυρηνείας , Πάφου και Κιτίου} ότι θα τον αποκηρύξουν αν δεν ανταποκριθεί στο αίτημα περί “Εθνικού Κέντρου”, ο Μακάριος δεν πτοήθηκε και διαφώνησε . Αντ’ αυτών έστειλε στις 2 Ιουλίου 1974 επιστολή στον Ελληνα Πρόεδρο στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη με την οποίαν ζητούσε να απομακρυνθούν από την Κύπρο όλοι οι Ελληνες αξιωματικοί .

Τελικώς το αίτημα του Μακαρίου προκάλεσε τα εξής :

α] Το πραξικόπημα στις 15 Ιουλίου 1974 . β] Την πτώση του από την Προεδρία και τη φυγή του από την Κύπρο. γ] Την εισβολή της Τουρκίας και τη διχοτόμηση της Κύπρου . δ] Την πτώση της δικτατορίας στην Ελλάδα και το σχηματισμό κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας στην Ελλάδα υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή .

Αυτά μας διδάσκει η επίσημη ιστορική μνήμη και όχι οι ανευθυνολογίες των διαφόρων ασχέτων, κατευθυνομένων, κομματικών ινστρουχτόρων.

20-7-2010 Ανδρέας Γούλας .