Ο κ. Γ. Παπανδρέου δεν ακολουθεί μόνο ένα απολύτως καταστροφικό δρόμο στην οικονομία, αλλά και, όπως φαίνεται, συνεχίζει μια απολύτως αδιέξοδη ελληνοτουρκική και εξωτερική πολιτική, η οποία ενδεχομένως σπρώξει τη χώρα και σε εθνικές περιπέτειες.
Η κυβέρνηση επέλεξε λάθος στιγμή για την επίσκεψη του κ. Ερντογάν στην Αθήνα, την πραγματοποιεί με λάθος ατζέντα αλλά και λάθος προσανατολισμό, αφού δεν εγείρονται τα κεντρικά πολιτικά θέματα τα οποία έπρεπε κατά προτεραιότητα να θέσει η Αθήνα απέναντι στις προκλητικές συμπεριφορές και τις προκλητικές διεκδικήσεις της Άγκυρας.
Ο κ. Γ. Παπανδρέου δεν ευτύχησε ιδιαίτερα ως Υπουργός Εξωτερικών των κυβερνήσεων Σημίτη. Αν, μάλιστα, τα τότε σχέδιά του είχαν προχωρήσει, η Κυπριακή Δημοκρατία θα είχε πάψει να υφίσταται μέσω του Σχεδίου Ανάν, ενώ το Αιγαίο θα είχε σήμερα άγνωστες προδιαγραφές με τη «λύση» που προωθούσε ο κ. Γ. Παπανδρέου και η οποία κατά τον ίδιο βρισκόταν στα «σκαριά» και για το μόνο λόγο που δεν ολοκληρώθηκε ήταν η απομάκρυνση το 2004 της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ από την εξουσία. Δυστυχώς, ο κ. Γ. Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός σήμερα, δεν έχει εγκαταλείψει, όπως πολλές ενδείξεις υπογραμμίζουν, τους παλαιότερους σχεδιασμούς του.
Τα προβλήματα της Ελλάδας με την Τουρκία δεν είναι τόσο οικονομικά, αλλά πρώτα απ’ όλα και κυρίως πολιτικά. Είναι προβλήματα μονομερών, πέρα από κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, τουρκικών διεκδικήσεων σε βάρος της χώρας μας.
Κι όμως η κυβέρνηση δεν έθεσε αυτά τα θέματα στο επίκεντρο της ελληνοτουρκικής ατζέντας. Αντίθετα, ως να μην υπάρχουν περίπου, ετέθη σε πρώτο πλάνο η φιλόδοξη, υπό την αιγίδα του ΣΕΒ και του κ. Δ. Δασκαλόπουλου (!), «απογείωση» των οικονομικών σχέσεων των δύο χωρών. Κι αυτό σε μια περίοδο που η χώρα μας βρίσκεται υπό οικονομική κατοχή και η εξαγορά κρίσιμων επιχειρήσεων ή και στρατηγικών τομέων της ελληνικής οικονομίας μπορεί να γίνει «μπιρ παρά».
Είναι αδιανόητο να μιλάμε για απρόσκοπτη ανάπτυξη των οικονομικών σχέσεων με την Τουρκία χωρίς την ταυτόχρονη πορεία επίλυσης των πολιτικών προβλημάτων. Όσο η Τουρκία συνεχίζει να προβάλλει casus belli για την άσκηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και όσο το Αιγαίο «ρευστοποιείται» όλο και περισσότερο κι έχει περίπου καταντήσει «σουρωτήρι» για κάθε μορφής κλιμακούμενες τουρκικές αυθαιρεσίες και προκλήσεις, δεν είναι δυνατόν το οποιοδήποτε κύμα οικονομικών σχέσεων να θέσει κάτω από το χαλί την ένταση και την αντιπαράθεση.
Εκτός κι αν αυτό είναι το ζητούμενο! Εκτός και αν ζητούμενο είναι η ανάπτυξη των αγορών στις δύο πλευρές του Αιγαίου και η επέλαση των εμπορικών επιχειρηματικών σχέσεων να θέσει σε δεύτερη μοίρα πολιτικά διακυβεύματα, κυριαρχικά δικαιώματα, ακόμα και σύνορα, ανοίγοντας το δρόμο στη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου που θα ξεκινάει από τα πετρέλαια και θα φτάνει στον τουρισμό.
Υπάρχουν πολλοί δρόμοι για την ουσιαστική διχοτόμηση του Αιγαίου στον 25ο μεσημβρινό. Ο πλέον σύντομος, ίσως και ανώδυνος, είναι ο «οικονομικός»! Μια χώρα, όπως η Ελλάδα, που έχει ξεπέσει σε μισοαποικία της Ε.Ε. και του ΔΝΤ.
Μια χώρα που ασκεί μια μονοδιάστατη υποτελή εξωτερική πολιτική. Μια χώρα που για χάρη ατλαντικών και υπερατλαντικών συμφερόντων υπονομεύει κάθε πολυδιάστατη προσέγγιση, όπως αυτή των αγωγών υδρογονανθράκων (Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης). Αυτή η χώρα κινδυνεύει με συνεχή αναδίπλωση απέναντι σε μια Τουρκία που όχι μόνο δεν έχει τις δουλείες της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης και του «γερμανικού» ευρώ, αλλά και αναπτύσσει μια δυναμική εξωτερική πολιτική τεσσάρων οριζόντων, χωρίς τις δικές μας παρωπίδες!
Δημοσιεύεται στο ΠΑΡΟΝ της Κυριακής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου