Η αποπολιτικοποίηση των μαζών

γράφει ο Δημήτρης Παπαγεωργίου

Σύμφωνα με μερικά βιβλία και κάποιες ταινίες, όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει, βλέπει ολόκληρη τη ζωή του να περνά μπροστά από τα μάτια του. Τις καλές και τις κακές στιγμές του. Όλα αυτά σε περίοδο κάποιων δευτερολέπτων. Αναρωτιέμαι, αν οι «εγκέφαλοι» και οι εμπλεκόμενοι στα θέματα εξουσίας στην πατρίδα μας, επιχείρησαν να κάνουν μία τέτοιου είδους ανασκόπηση για την πολιτική περίοδο της μεταπολίτευσης. Ή αν περιμένουν την αξιολόγηση της περιόδου αυτής να την κάνει ο ιστορικός του μέλλοντος. Να κρίνει αυτός την πορεία της χώρας υπό την επιστασία δύο-τριών οικογενειών τις τελευταίες δεκαετίες, το τι άφησαν πίσω τους. Το πώς τους αξίζει να μείνουν στην συλλογική μνήμη του ελληνικού λαού.
Οι Κινέζοι έχουν μία κατάρα: «Σου εύχομαι να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς». Για κάποιον λόγο, η δική μας γενιά ζει σε τέτοιους. Σε μια μεταβατική περίοδο. Με δεδομένη την υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς ελέγχου από το ΔΝΤ, το οποίο για τα προσχήματα θα φορά έναν ευρωπαϊκό φερετζέ, πολλοί κάνουν λόγο για κοινωνικές εκρήξεις και για επανάληψη του «ουγγρικού φαινομένου», όπου η κυβέρνηση των σοσιαλιστών κατέρρευσε... «Wishful thinking» που λένε και οι υπερατλαντικοί... νταβατζήδες μας.

Οι τάσεις στην Ελλάδα δείχνουν προς μία άλλη κατεύθυνση. Προς μία «αποπολιτικοποίηση» των μαζών που έχουν πλήρως απογοητευθεί. Η απογοήτευση αυτή δεν οφείλεται στην ανάγνωση της διαφθοράς των πολιτικών ελίτ και της διαπλοκής τους με το ντόπιο και διεθνές επιχειρηματικό κατεστημένο. Σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό την ευθύνη για το φαινόμενο αυτό έχει η εξάπλωση της διαφθοράς στις χαμηλότερες βαθμίδες της εξουσίας, που πνίγει στην κούνια κάθε προσπάθεια παραγωγικής διαδικασίας. Την ευθύνη για την απογοήτευση αυτή έχει η συμπεριφορά μικρής εμβελείας «αξιωματούχων», οι οποίοι μεταφέρουν το κλίμα του πολιτικού γίγνεσθαι στον μικρόκοσμό τους. Παραδείγματος χάριν, οι διάφοροι «συνδικαλιστές», τους οποίους κάποιοι έχουν φουσκώσει με υποσχέσεις για «πολιτική ανέλιξη», τυφλώνοντάς τους έναντι των ζητημάτων επιβίωσης των ιδίων τους των κλάδων. Παραδείγματα πολλά. «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα» ζητάνε στην TV, «να πάει κάποιος φυλακή» λένε οι άλλοι. Αυτά εκφράζουν το αίσθημα οργής του λαού όμως.
Το δίκαιο αλλά ανεκπλήρωτο, αφού το σύστημα «έχει δέσει τον γάιδαρό του», πίσω από τόνους χαρτιού, διατάξεων και παραδιατάξεων. Αυτό που πρέπει να ανατραπεί, να αλλάξει, είναι η «απογοήτευση».
Να πάρει ο μέσος Έλληνας την πρωτοβουλία που μέχρι τώρα άφηνε στα χέρια των «αντιπροσώπων» του. Για να το πετύχουμε αυτό, θα πρέπει να κινητοποιήσουμε τους ίδιους τους ενδιαφερομένους και όχι να τους ζητήσουμε απλά τη «συγκατάθεση», τη «στήριξη» ή τελικά την «ψήφο» τους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το τι συνέβη στην Ερμού, το περασμένο Σάββατο, όπου οι ίδιοι οι καταστηματάρχες αποφάσισαν να επέμβουν για να αλλάξουν μία συγκεκριμένη κατάσταση που τους «γονάτιζε».
Αυτό που χρειάζεται η χώρα μας, είναι ο πολλαπλασιασμός τέτοιων καταστάσεων. Και δεν αναφέρομαι στο ζήτημα των επεισοδίων αλλά στην κινητοποίηση των ιδίων των καταστηματαρχών, έξω από αυτό που κάποιοι τους είχαν οριοθετήσει ως «τρόπο αντίδρασης».
Αυτό που θ' αλλάξει την κατάσταση δεν είναι και δεν μπορεί να είναι οι αριθμοί από μόνοι τους. Χρειαζόμαστε ένα νέο αποτύπωμα του θυμικού στο χώρο της πραγματικότητας, της ίδιας της ζωής. Που θα ξεκινήσει μία σειρά διαδικασιών, που ίσως οδηγήσουν σε μία αναγέννηση της πολιτικής στην καθημερινότητα των πολιτών εκτός του βούρκου της διαφθοράς και του συμβιβασμού.

Απο Ελ.Κόσμος