25η Μαρτίου στην Αθήνα

Όπως και πάρα πολλοί άλλοι Έλληνες βρέθηκα στο κέντρο της Αθήνας για
να παρακολουθήσω την παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Η εικόνα που αντίκρισα
βγαίνοντας από το μετρό ήταν η πρώτη δυσάρεστη έκπληξη: δεκάδες μαύρα
ανθρωπάκια (Πακιστανοί;) πουλούσαν μικρές ελληνικές σημαίες. Για να
ακριβολογώ προσπαθούσαν να πουλήσουν, αφού κανένας περαστικός δεν
αγόραζε. Η Αστυνομία είχε αποκλείσει με κορδέλα τις σκάλες που
ανέβαιναν προς την λεωφόρο Αμαλίας και υπήρχαν δεκάδες αστυνομικοί
παρατεταγμένοι, αλλά κανένας δεν έδειχνε να ενοχλείται από αυτό το
παράνομο εμπόριο που διεξαγόταν μπροστά στα μάτια τους.

Προχώρησα προς το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία» όπου δοκίμασα μία ακόμα
δυσάρεστη έκπληξη: υπήρχαν δεκάδες αστυνομικοί, διμοιρίες των ΜΑΤ σε
πλήρη εξάρτηση και αρκετοί ασφαλίτες (αστυνομικοί με πολιτικά). Δεν
είχα αντιληφθεί τον ακριβή λόγο, αλλά σύντομα διαπίστωσα πως οι
αστυνομικοί είχαν περικυκλώσει (!!!) αρκετούς από τους θεατές της
παρελάσεως, ανάμεσα στους οποίους αναγνώρισα τον δημοσιογράφο Σπύρο
Χατζάρα. Οι περικυκλωμένοι δεν είχαν επιθετικές διαθέσεις προς κανένα
και το μόνο που έκαναν είναι να κρατούν ελληνικές σημαίες, να
τραγουδούν τον εθνικό ύμνο και περιστασιακώς να φωνάζουν συνθήματα
όπως «Ζήτω το Έθνος» και «Ζήτω η Ελλάς».

Ενώ η κατάσταση ήταν αρκετά ήρεμη (παρά την πρωτοφανή αστυνομική
παρουσία) πέρασε δίπλα μου ένας αξιωματικός της Αστυνομίας, ο οποίος
ωρυόταν στον ασύρματο: «Ο πυρήνας εδώ είναι αρκετά ... επικίνδυνος,
ζητούμε βοήθεια». «Πυρήνας» προφανώς ήταν οι συγκεντρωμένοι με τις
ελληνικές σημαίες, ανάμεσά τους και αρκετές γυναίκες με παιδιά. Σε
λίγο οι αστυνομικοί άρχισαν να απωθούν από τον χώρο της παρελάσεως
προς τα κάτω τους θεατές, οι οποίοι δεν αντέδρασαν βίαια. Η αγανάκτηση
όλων ήταν πολύ μεγάλη και κάποιοι μεγαλύτεροι σε ηλικία έλεγαν πως
ούτε επί χούντας δεν συνέβαιναν τέτοια περιστατικά. «Που ‘σαι
Παπαδόπουλε» αναφώνησε ειρωνικά κάποιος.

Μετά από λίγο ολοκληρώθηκε η σύντομη παρέλαση, αλλά πολλοί θεατές δεν
ήξεραν ότι δεν θα περάσουν μηχανοκίνητα για λόγους «οικονομίας» και
περίμεναν με τα παιδιά τους την έλευσή τους. Ματαίως... Νέα
απογοήτευση και αγανάκτηση από τον κόσμο, ο οποίος άρχισε να
διαλύεται. Τα μαύρα ανθρωπάκια συνέχιζαν να πουλάνε σημαίες σαν να μην
είχε γίνει τίποτα.

Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο δημοκρατικό κράτος στον κόσμο, στο οποίο η
Επέτειος Ανεξαρτησίας να εορτάζεται υπό αυτές τις συνθήκες. Η
αστυνομοκρατία ήταν πρωτοφανής και άνευ λόγου επιθετική έναντι των
θεατών. Το μεσημέρι τα ΜΜΕ δεν είπαν λέξη για όλα αυτά, τα οποία
συνέβαιναν μπροστά στα φορτηγά των τηλεοπτικών σταθμών. Απόλυτη
νεκρική σιωπή.

Ανεπηρέαστος, όσο μπορώ, απ’ όλα αυτά αναφωνώ: Ζήτω η 25η Μαρτίου
1821!