Τεκμήρια για την ύπαρξη εθνικής Ελληνικής συνείδησης στα πρώιμα χρόνια της Τουρκοκρατίας

Ο Κ. Θ. Δημαράς είναι ένας από τους πρώτους σημαντικούς Έλληνες Ιστορικούς που υποστήριξε στο έργο του "Νεοελληνικός Διαφωτισμός" ότι ο όρος "Έλλην" δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ στο Βυζάντιο και στην Τουρκοκρατία με το σημερινό εθνικό περιεχόμενο αλλά ήταν μια ύβρις που σήμαινε "ειδωλολάτρης". Από τον ισχυρισμό αυτό ως σήμερα, πολλοί ιστορικοί μαρξιστικής κυρίως κατεύθυνσης έχουν υποστηρίξει με πάθος ότι η Ελληνική εθνογέννεση έλαβε χώρα στα τέλη του 18ου αιώνα, όταν οι πρωτοπόροι του νεοελληνικού Διαφωτισμού (Κοραής, Καταρτζής) επηρεασμένοι από τον εθνικισμό της Γαλλικής επανάστασης δημιούργησαν εκ του μηδενός το ελληνικό έθνος παρασύροντας τους χριστιανικούς πληθυσμούς της Βαλκανικής Χερσονήσου στην εθναφύπνιση και στην Επανάσταση.

Εμείς σε αυτή μας την ανάρτηση θα φέρουμε 2 μάρτυρες από το σκοτεινό Ελληνικό παρελθόν της πρώιμης Τουρκοκρατίας. Οι δύο αυτοί άνθρωποι όχι μόνο δεν πληρούν κανένα από τα χαρακτηριστικά της ανάλυσης των Μαρξιστών ιστορικών, αλλά κατά την γνώμη μου αναιρούν πλήρως την εθνομηδενιστική τους επιχειρηματολογία

Ο πρώτος είναι ο Ιωάννης Λάσκαρις ο οποίος παρουσιάστηκε ενώπιον του Γερμανού Αυτοκράτορα Καρόλου Ε' το 1525 και τον προέτρεψε να συνεργαστεί με τον Βασιλιά της Γαλλίας και να εκστρατευσουν από κοινού κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για να ελευθερώσουν τους Έλληνες. Αναφέρει σχετικά:

" Όθεν δύνασθε, Μεγαλειότατε, εν τη υμετέρα δικαιοσύνη να λάβητε υπ΄ όψιν οπόσας υποχρεώσεις έχουσιν πάντες ούτοι προς το Ελληνικόν έθνος. Και τη αληθεία ώφειλον να αναγνωρίσωσι την Ελλάδα ως μητέρα αυτών και διατηρώσι την ανάμνησιν των προαναφερθέντων ανδρών ( δηλ των μεγάλων προσωπικοτήτων του Ελληνισμού Αρχαίων και νεότερων), θεωρούντες αυτούς ως διδασκάλους και προστάτας των. Πάντες ούτοι με αποστέλλουσι προς την Υμετέραν Καισαρικήν Μεγαλειότητα. Μη νομίσετε δε, Μεγαλειότατε ότι τούτο είνε όνειρον, αλλά αγαθή υπόθεσις. Διότι αν όλοι ηδύναντο να συνελθώσιν εν τινί τόπω και εν σώματι διασκεφθώσι, ήθελον αληθώς με στείλει εις την υμετέραν μεγαλειότητα και ήθελον ζητήσει παρ΄ υμών την απελευθέρωσιν της πατρίδος των κατεχομένης υπό ανθρώπων απίστων και ολετήρων, ίνα οι παρόντες απόγονοι αυτών καταλάβωσιν την ανήκουσαν αυτοίς έδραν την οποίαν και αυτοί ζώντες κατείχον..."

Ο δεύτερος είναι ο Κερκυραίος Αντώνιος Έπαρχος ο οποίος όντας αυτοεξόριστος στο εξωτερικό, αναφέρει σε επιστολή του στον Γερμανό Φίλιππο Μελάγχθωνα το 1543"...ασπαζώμενος την ελευθερίαν και το της δουλείας επάρατον αίσχος αποφυγών εν αλλοδαπή νυνί διατριβώ, όθεν ουδ΄ εξ απόπτου μοι γίνεται θεάσασθαι το πατρώον έδαφος αδακρυτί, Ελλάδα την ποτέ κλεινήν ζυγόν δουλείας ακλεινώς υποφέρουσαν....."

(πηγή Κωνσταντίνος Σάθας Τουρκοκρατούμενη Ελλάς 1453-1821, εκδόσεις Αρσενίδη)
http://istorikathemata.blogspot.com/2009/12/blog-post_11.html