ΕΓΧΡΙΣΤΩΣΙΣ η ΕΞΑΧΡΕΙΩΣΕΙΣ;

Του Πέτρου Ι.Νικολού,   

Δικηγόρου Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ

Θα σεβόμασταν περισσότερο τον εαυτό μας ως λαός, αν φειδόμασταν των δηλώσεων οργής και θυμού για τους διοικούντες το μικρό μας προτεκτοράτο, αντιλαμβανόμενοι πως η θέση δημοσίας εξουσίας στην οποία βρίσκονται δεν τελεί σε άσχετη συνάρτηση με την ψήφο μας ή αν μάς διακατείχε έστω η ταπεινή αντίληψη της συνυπαιτιότητος για το χαμαιτυπείο στο οποίο μάς έμελλε να βρεθούμε. Η πολιτική τάξη της χώρας καθρεφτίζει -θα έλεγε τις σ’ ένα κοινότυπο σχήμα- σε μικρογραφική κλίμακα τα μούτρα μας στο αντανάκλασμα του ύδατος. Πριν εκφραστούμε με αγανάκτηση για τη συλλόγική μας καθίζηση ας σκεφτούμε πρώτα πόση ευθύνη φέρει έκαστος εξ ημών για το ποιοί διευθύνουν, όπως έχουμε ξαναγράψει, τις ζωές ημών ερήμην ημών. Ειδικότερα, οι προωθούμενες πολιτικές αλλαγές επί το προοδευτικότερον στα αμιγώς κοινωνικά θέματα, όπως στην παιδεία και την οικογένεια, σφραγίζονται από το στίγμα της δικής μας συνενοχής. Κατόπιν της κάλπης δεν δικαιούται κανείς να ισχυριστεί πως δεν γνώριζε την ατζέντα των δύο μεγάλων αστικών συστημικών κομμάτων για τον γάμο και την υιοθεσία τέκνων από ομόφυλα ζευγάρια την πατρότητα της οποίας έσπευσαν να διεκδικήσουν αμφότεροι, συναγωνιζόμενοι ποιός εκ των δύο θα προσκυνήσει χαμηλότερα, γλοιωδέστερα και ευτελέστερα το είδωλο της πολιτικής ορθότητος και της σατανικής προοδοπληξίας.

Δεν μάς πταίει κανείς ιθύνων, αν καταλήξαμε συσσώμως μία κοινωνία απολύτως παραδεδομένη στο πάθος, την ηδονή και την αμαρτία, θέτοντας σε υψίστη προτεραιότητα την άτομική μας επιθυμία και δή την αιχμαλωσία μας από το ορμέμφυτο, λογίζοντας την παγίδευσή μας από τις πιο διεστραμμένες ορέξεις της παρά φύσιν ροπής μας ως ελευθερία και αρετή. Η αποσάθρωση της ανθρωπίνης φύσεως με την κυριαρχία επ’ αυτής όλων των δαιμονικών επιταγών για υπηρεσία των σαρκικών εκρήξεων γέννησε τις πιο παράλογες απαιτήσεις για κατοχυρωμένα δικαιώματα και θεσμοθέτηση πάσης ανωμάλου εξελίξεως της ψυχοσωμάτικής μας οντότητος. Το κίνημα του δικαιωματισμού εξεπήδησε μέσα ακριβώς από την καθολική κηδεμονία της ψυχής από το πάθος, οι πιο σφοδρώς αντιτιθέμενες στη βιολογική μας συγκρότηση και την ίδια μας τη φύση σεξουαλικές ορμές να αναγνωριστούν ως έννομες σχέσεις αντικαθιστώντας τις έως του νύν κανονικές και εν τοις πάσι φυσιολογικές του παραδοσιακού ανδρογύνου ως δήθεν κατάλοιπο εποχών που καταπιέζουν κατάφωρα, υπέρμετρα και βάναυσα την ανθρώπινη επιθυμία να εξωτερικευθεί, εκφραστεί και κατευθύνει την ανθρώπινη συμπεριφορά. Η επιχείρηση νομοθετικής περιβολής της σαρκικής συναφείας μεταξύ των κιναίδων με τον τύπο του γάμου εκκινεί από το βαθύτερο μίσος των στρατευμένων κύκλων οργανωμένων συμφερόντων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητος πρός τον μόνον υγιή, εναρμονισμένο με την τροχιά της φύσης, και καθ’ όλα ευλογημένο από την Εκκλησία και τον Τριαδικό Θεό δεσμό άρρενος και θήλεος, τον μοναδικό που μπορεί να δημιουργήσει το ανεκλάλητο θαύμα μιάς νέας ζωής στην πλάση του Κυρίου. Τα παιδιά δεν είναι αθύρματα εις χείρας του κάθε διατεταραγμένου καρναβαλιστού των πολυχρώμων παρελάσεων του αίσχους, ο οποίος καίτοι Μήτσος ονειρεύεται να γίνει Μητσία εγκυμονούσα, τίκτουσα και βυζαίνουσα, αλλά ολοκληρωμένα ανθρώπινα πρόσωπα με δικαιώματα σε πατρικό και μητρικό πρότυπο για την ισόρροπη αναπτύξιακή τους πορεία. Εξ Εσπερίας κατασκευές της πιο νοσηρής φαντασίας με γονείς αριθμητικών συμβόλων, διαγράφοντας δια παντός το φύλο, την ταυτότητα και τον ρόλο του καθενός, δεν προλειαίνουν παρά το έδαφος για ακόμα πιο εκφυλισμένες μορφές οιονεί οικογενειακών δομών.                                                         Η πολιτεία αντί να εγκύψει στα προβλήματα των παραδοσιακών οικογενειών και των νέων ζευγαριών, ενθαρρύνοντάς τους με εν πρώτοις γενναία οικονομικά κίνητρα να γίνουν γονείς και να κάνουν πολλά νέα Ελληνόπουλα, καταπολεμώντας την υπογεννητικότητα, επιλύει το δημογραφικό με κατ’εισαγωγήν σουνίτες μουσουλμάνους και επικεντρώνει το ενδιαφέρον της στην ικανοποίηση των βίτσιων της κάθε βαρεμένης τε και εκπορνευμένης συλλογικότητος, γιατί, για να είμαστε ειλικρινείς, εν πολλοίς μέλημα της τωρινής κοινωνίας δεν είναι πλέον, καθώς φαίνεται, να δημιουργήσει ο Έλληνας οικογένεια, αλλά να προτάξει τον εγωτισμό του και τις απορρέουσες βουλήσεις του. Η αποχή μας από τα μυστήρια της Εκκλησίας, τον πνευματικό βίο και το μήνυμα του Ευαγγελίου ήγαγε στην εξαχρείωση των ηθών, τον εκμαυλισμό των παρόντων γενεών και την διαφθορά του εσωτέρικού μας κόσμου, ο οποίος κανοναρχείται ολοκληρωτικώς από τις εντολές των γεννήτικών μας οργάνων. Ο Άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς, αυτός ο μεγάλος Σέρβος ασκητής, αντιδιαστέλλοντας στην απαγκίστρωση της κοινωνίας από τον Χριστό το παράδειγμα της Ορθοδοξίας, μίλησε με τον σοφό όρο ‘‘εγχρίστωσις’’ για την επαναφορά των ψυχών μας στις ράγες της κατά Θεόν ορθοπραξίας. Η συν Ιησού Χριστώ ενέργειά μας, η σκέψη μας δηλαδή κάθε μας απόφαση ή πράξη να συμφωνεί με το θέλημα της Τριαδικής Αγάπης, ήτοι το σχέδιο του μόνου αληθινού Θεού, θα μάς ανασύρει στην επιφάνεια από τον βούρκο των εφαμάρτων παθών, τα οποία μάς περιζώνουν, οδηγώντας μας κατά μέτωπο σε υπαρξιακό αδιέξοδο. Στη σταυραναστάσιμη πορεία που ανοίγεται μπροστά μας ο αγώνας για υπερνίκηση των προκλήσεων που απειλούν την παράδοση και την οικογένεια, ό,τι ηυλόγησε ο Κύριος της δόξης, μόνο με ενεργό πνευματικό οπλοστάσιο έχει ελπίδες να τελεσφορήσει.    

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ