Τί χρείαν ετέρων μαρτύρων έχομεν, για να δεχθούμε πως η Ορθοδοξία ως το ζωτικότερο συστατικό της συλλογικής μας ταυτότητος αναγόμενο σε μεταφυσικό προσανατολισμό συσσώμου του πολυπάθου Έθνους μας, το οποίο κατ’ αναλογίαν του εκάστοτε ανθρωπίνου προσώπου ρέπει πρός την ομοίωση τω Αναστάντι και Σωτήρι Χριστώ, πλασμένο ον κατ’ εικόνα του Τριαδικού Θεού, γίνεται αποδέκτης της λυσσωδεστέρας επιθέσεως της Νέας Εποχής, η οποία επελαύνει με ρυθμούς ιλιγγιώδεις ; Αρχής γενομένης από την εκκοσμίκευση στον χώρο της Εκκλησίας, η οποία αλλοτρίωσε τα ήθη και την υπερχιλιετή παράδοσή της, απέκοψε το ποίμνιο από κάθε κοπιώδη πνευματική προσπάθεια και έφερε την εμπέδωση του ρεύματος του Οικουμενισμού μέχρι τη συστηματική εγκατάσταση μουσουλμάνων λαθρομεταναστών δια του ισλαμικού εποικισμού και της αντικαταστάσεως πληθυσμού, ο ορθόδοξος κόσμος στην πατρώα μας γή βάλλεται πανταχόθεν απειλούμενος καταλυτικώς. Η όλο και αυξανομένη απίσχναση των πνευματικών δεσμών του λαού μας με την ζώσα Πίστη των πατεράδων μας, όπως μάς κληροδοτήθηκε από εκείνους μέσα στο βάθος των αιώνων, ισοπεδώνει σταδιακώς ό,τι υγιές, ισόρροπο και ενάρετο διατηρεί η αλλοτριωμένη φύση μας.
Οι προδιατυπώσεις λίγο πολύ είναι γνωστές σ’ όλους όσοι με οφθαλμό αντικειμενικότητος και ενδιαφέρον ειλικρινείας συντηρούν μέσα τους κάποια πύρινα ψήγματα αποτάνσεως στο θείο και δεν τούς έχει καταπιεί εισέτι ο βόθρος της παγκοσμιοποιήσεως, ο οποίος ούτως ή άλλως αναθεματίζει αδαώς τον χριστιανισμό ως αντεπιστημονικό αναχρονισμό. Εκείνο, όμως, που χαλεπώς δύναται να διαπιστώσει κανείς, αν δεν ασχοληθεί, είναι τις εσωτερικές αδυναμίες ενός κόσμου, ο οποίος καίτοι χριστεπώνυμο πλήρωμα καλλιεργεί μέσα του ωσάν υπεροχική αρετή την αδράνεια, την φυγοπονία και την υποταγή στη βούληση των αθεϊστών και πολεμίων του Χριστού. Αυτή η πλειοψηφούσα κατηγορία έχει μάθει με υποδειγματική αφοσίωση να κοιτά αποκλειστικά και μόνο τη δουλειά της. Ζεί, για να σπουδάσει στην ώρα της, να πιάσει γρήγορα μία βολική εργασία πενίας, να ανοίξει και κανά σπιτικό, αν λάχει, και να τελευτήσει στην αφάνεια, χωρίς να έχει ενοχλήσει, χωρίς να έχει εκφράσει ποτέ γνώμη, χωρίς να έχει υπάρξει ποτέ ως ενεργό μέλος της κοινωνίας. Πρόκειται για τον δημοφιλή ανθρωπότυπο που σιωπά μπροστά στην κοινωνική αδικία από φόβο μη βρεί τον μπελά του, λείχει από διαστροφή μικροαστικής ιδιοτελείας τους γαλάζιους δημαγωγούς, τους οποίους υπολαμβάνει αφελώς για ανθρώπους πιστούς, αποφεύγει τη σύγκρουση από υποβόσκουσα εφεκτικότητα και σκύβει το κεφάλι αδιαμαρτύρητα όταν εντέλλεται από την εξουσία, χωρίς ίχνος σθένους για οποιαδήποτε αντίδραση. Για να αποποιηθεί των ευθυνών του, αρέσκεται στο ενδοτικό σύνθημα ‘‘τίποτε δεν αλλάζει’’, ενώ η πολιτική πράξη είναι γι’ αυτόν μία έννοια ξένη, υπόθεση που ανήκει δικαιωματικά στη μπουρζουαζία κι όχι σ’ εμάς τους ταπεινούς κι ασήμους κι ως εκ τούτου μοναδικός προορισμός ημών των αναξίων είναι η επιτυχημένη ιδιώτευση, η αποχή από τα κοινά και η κατάλειψη των ηνίων της χώρας σ’ αυτούς που την νέμονται ήδη εδώ και δεκαετίες.
Αποίμαντος, ακατήχητος και πιθανώς αλειτούργητος ο κόσμος αυτός -παρότι δηλώνει χριστιανικός- ανθίσταται σ’ οποιαδήποτε Ομολογία Πίστεως και θεωρεί τον ακτιβισμό ιδιοκτησία της Αριστεράς. Ο Χριστιανός, όμως, δεν είναι κάποιος έξω από τις εξελίξεις της δημοσίας σφαίρας, αλλά π ο λ ί τ η ς με χρέος προς το σύνολο και κοινωνική αποστολή, η οποία έγκειται όχι στην έγκριση κάθε προδοσίας των κυβερνώντων κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά στην αποφασιστική άσκηση πιέσεως για ανατροπή καθεστηκότων συμφερόντων, στην δυναμική διεκδίκηση καταπατηθέντων δικαιωμάτων και στην ανάληψη γενναίων πρωτοβουλιών για βελτίωση της ζωής της ολότητος. Η διοικούσα Εκκλησία ή άλλως η θεσμική ηγεσία του κλήρου, η οποία ως άλλωστε ΝΠΔΔ υπήρξε, αν όχι πάντα, αλλά ως επί το πλείστον βραχίων του Κράτους, γαλούχησε στρατευμένα τον λαό της με το να σέβεται την εξουσία ακόμα κι αν αυτή, όπως ήδη γίνεται κατά κόρον, επιτίθεται στην Ορθοδοξία, διδάσκοντας σιγή, οσφυοκαμψία και συνενοχή. Από τα λάβαρα της Επαναστάσεως, τα οποία ύψωσε το μπαρουτοκαπνισμένο ράσο του ‘21 για την απελευθέρωση του υπό δυναστεία Ελληνισμού, φτάσαμε να εκφωνούνται εγκύκλιοι υποταγής στο εμβόλιο των στοών, να μνημονεύονται αλλόθρησκοι ιεράρχες στις ημέτερες ακολουθίες και να μην απαντάμε υπό το πρόσχημα μιάς γλοιώδους ταπεινοφροσύνης στις θανατηφόρες προκλήσεις του Ισλάμ και τον αντίχριστο ολοκληρωτισμό των εκσυγχρονιστών. Από Ρωμιοί στο φρόνημα, τη στάση βίου και το ιστορικό κοσμοείδωλο καταντήσαμε πάλι ραγιάδες, υπόδουλοι που δέχονται παθητικώς επιβεβλημένες από το κατεστημένο αλλαγές, χωρίς να διαδηλώνουμε, χωρίς να εξεγειρόμαστε και χωρίς να υπερασπιζόμαστε Αυτόν στον οποίον ομνύουμε και λέμε ότι πιστεύουμε, τον Ιησού Χριστό.
Σπιθαμιαίοι, λιλιπούτειοι και ουτιδανοί εκπαιδευτήκαμε ασμένως να ρυθμίζουν άλλοι τις ζωές ημών ερήμην ημών με μόνη μας έγνοια τον μηνιαίο μισθό και τον μίζερο καταναλωτισμό. Η ανασύσταση των κοινοτήτων, της πολιτικής μορφής επιβιώσεως της χριστιανοσύνης κατά τον καιρό της τουρκιάς, εγείρεται ξανά σήμερα σε στοίχημα εκείνων των ελληνορθοδόξων συλλόγων, οι οποίοι διαμορφώνουν τα μέλη τους σε πραγματικά συμμετοχικούς πολίτες με συνείδηση, άποψη και όραμα, μεταφέροντάς τους από το πρωτόγονο στάδιο του κατά συνήθειαν Χριστιανού στο προηγμένο του κατ’ ενεργείαν Χριστιανού, εκείνου που είναι έτοιμος για δράση, θυσίες και κόστη, για να προασπιστεί την λαβωμένη Πίστη μας.
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου