Του Ηλία Ηλιόπουλου
Ιστορικού, Πολιτικού επιστήμονος και Διδάκτωρος του Πανεπιστημίου του Μονάχου
Κλαυθμός και οδυρμός της Υπερεθνικής Ελίτ για την «Ουκρανία». Ας υποθέσομε ότι ο Ψυχρός Πόλεμος είχε διαφορετικόν τέλος: ότι η πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωσις είχε νικήσει και ότι ο Οργανισμός Συμφώνου Βορείου Ατλαντικού (ΝΑΤΟ) είχε διαλυθεί και, συνακολούθως, οι ΗΠΑ είχαν στρατιωτικώς αποσυρθεί εκ της Δυτικής Ευρώπης. Ας υποθέσομε δε ότι, παρά την έκλειψιν της απειλής εκ μέρους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, η Σοβιετική Ένωσις απεφάσιζε να διατηρήσει τον ιδικόν της στρατιωτικοπολιτικόν συνασπισμόν, ήτοι το Σύμφωνον της Βαρσοβίας, εν ζωή, επεκτείνουσα, μάλιστα, την ακτίνα δράσεώς του διά της εντάξεως νέων κρατών-μελών, και δη ουχί άπαξ αλλά διαδοχικώς.
Ας υποθέσομε, λοιπόν, ότι η Μόσχα – μακράν του να διαλύσει το στρατιωτικοπολιτικόν bloc, του οποίου ηγείτο, άμα τη εκλείψει του «αντιπάλου δέους» – επεξέτεινε, αντιθέτως, το Σύμφωνον της Βαρσοβίας προς την Δυτικήν Ευρώπην, την Δυτικήν και Νότιον Χερσόνησον του Αίμου, ου μην αλλά και προς το Δυτικόν Ημισφαίριον του πλανήτου, αποκτώσα πάμπολλα νέα κράτη-μέλη, π.χ., «Δυτική» Γερμανία, Γαλλία, Βέλγιον, Ολλανδία, Μ. Βρεταννία, Νορβηγία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, Γιουγκοσλαυΐα, Ελλάς, Τουρκία, αλλά και Κούβα, Νικαράγουα,Βολιβία, Ονδούρα.
Ειρήσθω εν παρόδω: Ας υποθέσομε επίσης ότι η («εναπομείνασα Υπερδύναμις») ΕΣΣΔ απεφάσιζε, αίφνης, την κατασκευήν και εγκατάστασιν ενός Συστήματος Στρατηγικής Αντιβαλλιστικής Αμύνης του Συμφώνου της Βαρσοβίας επί της νήσου Κούβας ή επί της Ονδούρας, ισχυριζομένη ότι το εν λόγω σύστημα υπηρετούσε αμιγώς …«αμυντικούς» σκοπούς, αποσκοπούσε απλώς και μόνον στην …άμυνάν της έναντι της «τρομοκρατίας» και άλλα ευτράπελα!
Ας υποθέσομε, τώρα, ότι η Μόσχα ενορχήστρωνε και εξαπέλυε, διά των ποικίλων υπηρεσιών της, ένα «μεταμοντέρνον πραξικόπημα» (post-modern coup d’ état), μία από τις ούτω καλούμενες «έγχρωμες επαναστάσεις» (coloured revolutions), στο Μεξικόν, με συνέπειαν την ανατροπήν του νομίμως εκλεγέντος Προέδρου της χώρας και την εγκατάστασιν στον προεδρικόν θώκον και στην κυβέρνησιν, φερ’ ειπείν, μιας σπείρας βαρώνων των ναρκωτικών και λοιπών gangsters καθώς και ακτιβιστών των «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων» ενός κυρίου ονόματι …Γεωργίου Μαύρου (György Schwartz, ευρέως γνωστού ως George Soros).
Και τώρα, ας διερωτηθούμε, παρακαλώ: Τι θα έλεγαν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ κ. Joe Biden, ο προϊστάμενος του Σταίητ Ντηπάρτμεντ και σύμπασα η ιθύνουσα πολιτικογραφειοκρατική ελίτ της Ουάσιγκτων περί της ανωτέρω εκτεθείσης αλληλουχίας γεγονότων; Θα επεδοκίμαζαν, μήπως, τις ενέργειες της Μόσχας, θεωρώντας τες ως αδιάψευστες αποδείξεις ότι η παλαιά εχθρότης έληξεν οριστικώς; Θα …πανηγύριζαν, άραγε, για την επέκτασιν του Συμφώνου της Βαρσοβίας μέχρι των συνόρων των ΗΠΑ προς Μεξικόν, ως διατράνωσιν τού γεγονότος ότι η Σοβιετική Ένωσις είναι, πλέον, ειλικρινής φίλη και σύμμαχος των ΗΠΑ;
Όχι, βεβαίως! Σύμπαν το λεγόμενον «Foreign Policy Establishment» (το κατεστημένον της Εξωτερικής Πολιτικής) της Ουάσιγκτων θα είχε «βγει στα κεραμίδια», κατά το κοινώς λεγόμενον! Μαζί με ολόκληρον τον μηχανισμόν προπαγάνδας, τα θηριώδη Μέσα Μαζικής Επιρροής, τις «ταξιαρχίες Ταλιμπάν» των επιδοτουμένων «ΜΚΟ» και την «οργανική διανόηση» των κατ’ επάγγελμα προοδευτικών και των «διεθνολόγων»!
Μπορούμε, ασφαλώς, να φαντασθούμε τι θα έλεγαν:
– «Οι Ρώσσοι μας εξαπάτησαν! Μας δούλεψαν ψιλό γαζί!»
– «Οι Ρώσσοι μας την έφεραν! Μας είπαν ότι
τελείωσε ο Ψυχρός Πόλεμος. Μας είπαν ότι δεν θέλουν νέες διαχωριστικές
γραμμές. Μας είπαν ότι θέλουν ένα κοινό σπίτι για όλους. Διαλύσαμε το
ΝΑΤΟ. Και αυτοί επεξέτειναν τον δικόν τους στρατιωτικό συνασπισμό και
τον έφεραν μέχρι τα σύνορά μας! Μας βρήκαν πεσμένους καταγής και μας
περιέπαιξαν! Μας χλεύασαν, μας ταπείνωσαν, μας εξευτέλισαν! Και τώρα
ετοιμάζονται να μας την πέσουν και να μας κόψουν φέτες-φέτες. Μας έλεγαν
διαρκώς ψέμματα! Ο Ψυχρός Πόλεμος ουδέποτε έληξε για δαύτους!»
Και τι θα ζητούσαν από τον Πρόεδρον Biden οι Αμερικανοί ιθύνοντες και γνωμηγήτορες; Το αυτονόητον, εύλογον και απολύτως θεμιτόν: Να θέσει τέρμα, επί τέλους, εις αυτήν την κατάστασιν! Να αποστείλει ένα σαφές – και μη δυνάμενον να αμφισβητηθεί – μήνυμα προς την Μόσχαν ότι «ως εδώ και μη παρ’ έκει!»
Ήγουν: Να χαράξει μίαν «κόκκινη γραμμή», όπως λέγεται εσχάτως στην πολιτικοδημοσιογραφικήν διάλεκτον του συρμού (με ανεξίτηλη μπογιά – όχι σαν αυτές του ελλαδικού πολιτικού συστήματος!). Και να διαμηνύσει στους Ρώσσους ότι οι ΗΠΑ επ’ ουδενί θα ανέχονταν ένταξιν του Μεξικού στο Σύμφωνον της Βαρσοβίας και μετατροπήν του εις ορμητήριον επιθέσεως κατά του εδάφους των.
Και τι άλλο θα εζήτουν η γραφειοκρατία του Σταίητ Ντηπάρτμεντ, το Πεντάγωνον, το πολιτικόν σύστημα και τα Μέσα Μαζικής Επιρροής από τον ένοικον του Λευκού Οίκου; Μα, προδήλως, να …«μπουκάρει» στο γειτονικόν Μεξικόν και να επαναφέρει στην εξουσίαν τον νόμιμον, δημοκρατικώς εκλεγέντα και πραξικοπηματικώς ανατραπέντα Πρόεδρον της χώρας.
Ε, λοιπόν, αυτή ακριβώς, όπως περιεγράφη στα προηγούμενα, υπήρξε η συμπεριφορά της «Δύσεως» – των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων συμμάχων και δορυφόρων τους – έναντι της Ρωσσίας κατά την τελευταίαν τριακονταετίαν!
Έχουμε και λέμε: Απέσπασαν από την (τότε ακόμη εν ζωή) ΕΣΣΔ την δέσμευσιν ότι:
– πρώτον, θα διαλυθεί ο στρατιωτικοπολιτικός συνασπισμός, του οποίου εκείνη ηγείτο (Σύμφωνον της Βαρσοβίας) – όπερ και εγένετο –,
– ότι, δεύτερον, η Μόσχα
θα επιτρέψει την Επανένωσιν των δύο Γερμανιών (Wiedervereinigung), μη
προβαίνουσα εις χρήσιν των δικαιωμάτων και εξουσιών της, για να την
παρεμποδίσει – δικαιωμάτων και εξουσιών που διέθετε η πάλαι ποτέ
Σοβιετική Ένωσις ως εκ της θέσεώς της, ως μιας εκ των Τεσσάρων Νικητριών
Δυνάμεων του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και ενός εκ αντισυμβαλλομένων
μερών της Διασκέψεως του Πότσδαμ (1945) – όπως και έπραξε, πράγματι, η
Μόσχα –,
– ότι, τρίτον, η ΕΣΣΔ
(και, μετά την πτώσιν αυτής, ο διεθνοδικαϊκός διάδοχός της, ήτοι η
Ρωσσική Ομοσπονδία) θα απέσυρε άπαντα τα στρατεύματά της, τα οποία
εστάθμευαν, επί μισόν αιώνα σχεδόν, επί του εδάφους της Ανατολικής
Γερμανίας (της πάλαι ποτέ Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας), και
μάλιστα εντός ορατού χρονικού διαστήματος και όχι π.χ. εις βάθος χρόνου –
όπερ και συνέβη, δοθέντος ότι η αποχώρησις των ρωσσικών στρατευμάτων εκ
του ανατολικογερμανικού εδάφους είχε περατωθεί μέχρι του έτους 1994.
Από πλευράς της, η Ουάσιγκτων εδεσμεύθη έναντι του Κρεμλίνου, δι’ ενός «Gentlemen Agreement» από έτους 1991, ότι δεν θα επεκτείνει το πεδίον δράσεως του ιδικού της στρατιωτικοπολιτικού συνασπισμού προς Ανατολάς, συνάμα διεκήρυξε δε ότι «δεν επιθυμεί την χάραξιν μιας νέας διαχωριστικής γραμμής διά μέσου της Ευρώπης».
Εν τούτοις, και ενώ το Σύμφωνον της Βαρσοβίας είχε ήδη διαλυθεί – για να επακολουθήσει μάλιστα, μετ’ ου πολύ, η διάλυσις και αυτής ακόμη της ΕΣΣΔ –, το ΝΑΤΟ προέβαινε εις αλληλοδιάδοχες επεκτάσεις προς Ανατολάς, εντάσσον στις τάξεις του ένα εντυπωσιακώς μεγάλον αριθμόν νέων κρατών-μελών: τόσον κράτη, που, έως χθες, ήσαν μέλη του αντιπάλου συνασπισμού, όσον και νεοσύστατα κράτη, τα οποία ήσαν, μέχρι πρό τινος, γεωγραφικά διαμερίσματα της διαλυθείσης Σοβιετικής Ενώσεως.
Σημειωτέον δε ότι δεν ομιλούμε περί του …Ερυθρού Σταυρού ή, έστω, της …UNESCO, αλλά περί του ΝΑΤΟ! Ήτοι περί ενός ιδιαζόντως επιθετικού στρατιωτικοπολιτικού συνασπισμού, ο οποίος βαρύνεται, συν τοις άλλοις, με την διενέργειαν εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητος, όπως οι (εξ επόψεως Διεθνούς Δικαίου) παράνομες και πειρατικές επιδρομές εναντίον της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαυΐας, οι ωσαύτως παράνομες και πειρατικές επιδρομές καθώς και Κεκαλυμμένες Επιχειρήσεις και Επιχειρήσεις Αποσταθεροποιήσεως της Λιβύης, της Συρίας, του Ιράκ κ.λ.π.
Υπό το φως των ανωτέρω εκτεθέντων δεδομένων είναι να απορεί κανείς με την (πραγματικήν ή προσποιητήν) άγνοιαν διαφόρων «Δυτικών», ου μην αλλά και νεολλήνων (!) πολιτικών, δημοσιογραφούντων και «διεθνολόγων», οι οποίοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά των, ολοφύρονται αλλά και ωρύονται, επειδή ανεκάλυψαν, αίφνης (με …καθυστέρησιν μερικών δεκαετιών, από της 24ης Μαρτίου 1999!), την …παραβίασιν της Τελικής Πράξεως του Ελσίνκι του 1975 περί απαραβιάστου των συνόρων (!), την …παραβίασιν της αρχής της Εθνικής Κυριαρχίας (!) και την …ανατροπήν της διεθνούς νομιμότητος!
Το πτώμα της οποίας διεθνούς νομιμότητος σαπίζει άταφον, εδώ και είκοσι-τρία χρόνια, εν μέσω των χιλιάδων βεβηλωμένων και πυρπολημένων σερβικών ορθοδόξων εκκλησιών και κοιμητηρίων του Κοσσυφοπεδίου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου