Του Παναγιώτη Λιάκου
Όταν τμήμα του λαού σού απευθύνει υβριστικό σύνθημα 56 ετών, που φώναζαν εναντίον του πατρός σου, κάτι δεν κάνεις καλά…
Υπάρχει ένα σημείο στην πολιτική, όπου κάποια κυβέρνηση, ό,τι και να κάνει, θα της βγει ανάποδα -ακόμα και οι σωστές και αναγκαίες πρωτοβουλίες της θα φανούν δυσάρεστες, απωθητικές, έως και εξοργιστικές στον λαό. Αυτό συνήθως συμβαίνει όταν πολλά σφάλματά της έχουν σωρευτεί, η σωρευμένη μάζα της λιμνάζουσας λαϊκής δυσαρέσκειας ξεπεράσει ένα συγκεκριμένο σημείο «βρασμού» και το εκρηκτικό μείγμα πυροδοτηθεί από κάποιο μείζον γεγονός ή από κάποιο που είναι μεν ήσσονος σημασίας, αλλά έχει μεγάλη συμβολική ισχύ.
Για να συμβεί αυτό υπάρχει μια απαραίτητη προϋπόθεση: Οι κυβερνητικοί θα πρέπει να αγνοούν την πραγματικότητα και να χρησιμοποιούν σαν μπούσουλα για τις αποφάσεις τους τις προσωπικές ιδεοληψίες τους. Ο,τι δεν τους αρέσει δεν θα το θεωρούν αληθινό ή έστω σημαντικό…
Στην πρόσφατη πολιτική Ιστορία, το είδαμε με τον Τσίπρα και τη Συμφωνία των Πρεσπών (γεγονός τεράστιας εθνικής σημασίας και τρομερής ισχύος σε επίπεδο συμβολισμών). Τα εκατομμύρια που διαδήλωναν εναντίον της κατάπτυστης συμφωνίας ήταν, για την αριστερίστικη παρέα Τσίπρα, «ακροδεξιοί, γραφικοί, προγονόπληκτοι και αρχαιόπληκτοι, συνοικιακοί Μεγαλέξανδροι, εθνικιστές, θρησκόληπτοι». Εκεί ακριβώς ξεπεράστηκε κάθε όριο ανοχής και, από εκείνο το σημείο και πέρα, ό,τι κι αν σκαρφιζόταν το επικοινωνιακό επιτελείο του Σύριζα, είχε το αντίθετο αποτέλεσμα από το προσδοκώμενο.
Στην παρελθούσα διετία, όπου κυριαρχεί σε διάφορα πεδία του δημόσιου βίου ο κύκλος συμφερόντων της οικογένειας Μητσοτάκη -με εκπρόσωπό τους τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη– μαζεύτηκαν αρκετά σύννεφα δυσαρέσκειας των λαϊκών μαζών. Το χρώμα αυτών των νεφών άρχισε να σκουραίνει αρκετά με τις ποδηλατάδες του πρωθυπουργού (με παρέα και χωρίς μάσκες) στην Πάρνηθα εν μέσω καραντίνας, με τα κορονοτσιμπούσια στην Ικαρία και με το αδιάκοπα νταηλίδικο υφάκι του στρατηγού τσέπης Χαρδαλιά στις ενημερώσεις του πόπολου για τον κορονοϊό.
Οι Έλληνες ένιωσαν να τραμπουκίζονται -κυρίως λεκτικά, οικονομικά και σε ζητήματα προσωπικών ελευθεριών- από την εξουσία και είδαν ορισμένες μειοψηφικές ομάδες να αντιμετωπίζονται ως «προνομιούχοι». Αυτό γινόταν επί μήνες, σε κοινή θέα, απροκάλυπτα. Πολύτιμη σύμμαχος της κυβερνητικής αυθαιρεσίας, τα ενσωματωμένα στο σύστημα ΜΜΕ.
Έχουμε πρωθυπουργό που πρόσφατα διαπίστωσε ότι «υπάρχουν άνθρωποι εξαρτημένοι από τον μισθό τους»
Η ανισότητα των Ελλήνων απέναντι στον νόμο και οι αρνητικές διακρίσεις σε βάρος της πλειονότητας των πολιτών είναι πάγιο χαρακτηριστικό της διετίας Μητσοτάκη. Ο πρωθυπουργός δεν ενδιαφέρθηκε καν να κρατήσει τα προσχήματα. Οι δραστηριότητες, τα ήθη, τα έθιμα της πλειοψηφίας (εκκλησιασμός, εορταστικές συνάξεις που συνδέονται με θρησκευτικές γιορτές κ.ά.) μάλλον του θυμίζουν τη δέσμευσή του να πολεμήσει τον «νατιβισμό», γι’ αυτό και τα εμπόδισε όσο κανείς άλλος.
Από την άλλη, εκτέλεσε στο ακέραιο τα καθήκοντα του νεοταξίτη οπλίτη, που λαμβάνει μέρος σε εθνοαποδομητική επιχείρηση. Επέτρεψε όλες τις μαζικές εκδηλώσεις που έρχονται σε αντίθεση με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και τις κοινωνικές αντιλήψεις της πλειονότητας (αυτομαστιγώματα ισλαμιστών, γκέι πράιντ, πορείες υπέρ του Κουφοντίνα κ.ά.). Η πρόφαση της πανδημίας ίσχυσε στην περίπτωση των πολλών, αλλά όχι στις συνάξεις των μειοψηφιών. Σε αυτό βοήθησε πολύ και το κομμάτι της εξουσίας, που φέρει το ιερό όνομα «Δικαιοσύνη» (δίχως να έχει απομείνει κάτι από την ουσία αυτού του ονόματος). Στην Ελλάδα αυτό που αποκαλείται Δικαιοσύνη χρησιμοποιείται απλώς για να επικυρώνει τις αποφάσεις των ισχυρών – σαν τον διαιτητή των αγώνων πυγμαχίας, που σηκώνει το χέρι του ισχυρότερου και του ταχύτερου, όχι του δικαιότερου.
Δεν πέρασαν απαρατήρητες οι παρεμβάσεις της «Δικαιοσύνης», που θεώρησε ως «διασπορά ψευδών ειδήσεων» τις απόψεις επιστημόνων οι οποίοι διαφωνούσαν με τη γνώμη που βόλευε την κυβέρνηση.
Αυτό, φυσικά, δεν αποτελεί άσκηση πολιτικής από την πλευρά των πρωθυπουργού, αλλά επίδειξη δύναμης και ώθηση της κοινωνίας σ’ ένα χαμηλότερο ηθικό και πνευματικό σημείο, και υποβιβασμό του συλλογικού βίου σε προηγούμενο εξελικτικό σημείο. Από τη δημοκρατία περάσαμε στη φεουδαρχία και στον φατριασμό!
Και τώρα ο κ. Μητσοτάκης, διαπιστώνοντας ότι η μαζικότητα του εμβολιαστικού προγράμματος δεν είναι εκείνη που θα επιθυμούσε, θυμήθηκε αυτό που είχε πει στις 6 Νοεμβρίου 2020: «Γνωρίζω πως υπάρχουν άνθρωποι εξαρτημένοι από τον μισθό τους». Γι’ αυτό κόβει τον μισθό στους ανεμβολίαστους, ώστε να τους υποχρεώσει να εμβολιαστούν…
https://www.newsbreak.gr/apopseis/248867/otan-evreche-politiki-kratoyse-omprela-iii/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου