Της Κατερίνας Σιδέρη
Ο πρώτος κυβερνήτης του Ελληνικού ανεξάρτητου κράτους και πρώην υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας, ο ιθύνων νους Ιωάννης Καποδίστριας, συντέλεσε στην μεταρρυθμιστική αλλαγή πλεύσης του ρου της μεταπολεμικής Ελλάδας!
Με καταγωγή από οικογένεια ευγενών γνωστή και για την πολιτική της δράση, ο Ιωάννης Καποδίστριας γεννήθηκε στην Ενετοκρατούμενη Κέρκυρα στις 10 Φεβρουαρίου του 1776. Σπούδασε στην Ιταλία ιατρική, νομική και φιλοσοφία και από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με τα κοινά όπου τα διαπιστευτήριά του διαύγεια πνεύματος, ευγένεια, οξυδέρκεια και ηθική του έπλεκαν το εγκώμιο για την μετέπειτα πολιτική του καριέρα.
Διορίζεται Γραμματέας Επικρατείας της Ιόνιας Πολιτείας και διοικεί με σύνεση, όραμα και φιλελεύθερες βουλήσεις σε μια εποχή που η Τούρκικη απειλή παραμονεύει σε κάθε βήμα. Την ίδια εποχή, περί το 1807, γνωρίζει τις δυναμικές προσωπικότητες που θα πρωταγωνιστήσουν μετέπειτα στην πορεία της Ελληνικής Επανάστασης, τους ξακουστούς οπλαρχηγούς, Μάρκο Μπότσαρη, Νικηταρά, ΟδυσσέαΑνδρούτσο και Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και εμπνέεται από τον πατριωτισμό, την ανδρεία, το ψυχικό τους σθένος και τη δίψα τους για την ελευθερία.
Η δράση του στο πολιτικό γίγνεσθαι ξεπερνά τα όρια της Ελλάδος και το 1809 ο Καποδίστριας μεταβαίνει στη Ρωσία με σκοπό τη συνεισφορά του στα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα της εισβολής του Ναπολέοντα, ο οποίος θα συνδράμει με το έργο του για αρκετά χρόνια. Η καρδιά του όμως χτυπά στον παλμό της υποδουλωμένης Ελλάδας, γι’ αυτό με τα πρώτα ψεγάδια της πολυπόθητης εξέγερσης κατά του Τουρκικού ζυγού, δε κρύβει τις απόψεις του για τη στήριξη του Αγώνα οραματιζόμενος μια Ελλάδα ελεύθερη, έρχεται σε ρήξη με τον Τσάρο, έχοντας ως αποτέλεσμα τη φυγή του στη Γενεύη όπου ορκίζεται αρωγός της Επανάστασης με κάθε μέσον.
Μπορεί να βρίσκεται μακριά από την καρδιά των εξελίξεων δε παύει όμως ούτε στιγμή να γνωστοποιεί τις δυσμενείς συνθήκες που επικρατούν στη χώρα μας και τις οικονομικές ανάγκες που απαιτεί η μεγάλη χίμαιρα που ακούει στο όνομα «πόλεμος» σε υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, συγκεντρώνοντας με αυτόν τον τρόπο κάθε είδους βοήθεια, πέραν της οικονομικής για την ενίσχυση και τη στήριξη του ελληνικού γένους. Δεν θεωρείται ήσσονος σημασίας να μάχεται κάποιος εκτός πεδίου σύγκρουσης. Ο αγώνας έχει ανάγκη από ισάξιους μαχητές, κάθε λογής. Πολλοί αναδείχθηκαν πολεμώντας με θάρρος, με τόλμη, με παλικαριά. Άλλοι πάλι πολέμησαν με το λόγο, την πειθώ, με τη διπλωματία και με δυναμισμό, θέτοντας στη διάθεση του Αγώνα τα δικά τους όπλα, ισάριθμα και πολύτιμα.
Προς τα τέλη του πολέμου, η συνέλευση της Τροιζήνας στις 30 Μαρτίου του 1828, εκλέγει τον πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννη Καποδίστρια, ενός κράτους εξαθλιωμένου από τον πόλεμο, που με περίσσια υπομονή προσπαθεί να ανασυνταχθεί από τις στάχτες του και να ορθοποδήσει ευθαρσώς και με αξιοπρέπεια. Ο Καποδίστριας φτάνει στην Ελλάδα στις 7 Ιανουαρίου του 1829όπου πλήθος κόσμου τον αποθεώνει, εναποθέτοντάς του τις ελπίδες όλων για γρήγορη επούλωση των πληγών του αιμοσταγούς πλην αποτελεσματικού Αγώνα.
Η φτώχεια του λαού, οι κακουχίες και η κρατική οικονομική καταστροφή δε θορύβησαν ούτε λεπτό τον Κυβερνήτη όπου με διπλωματία, σκληρό αγώνα, δυναμική, προσωπική οικονομική στήριξη και μεθοδευμένες αναπτυξιακές τακτικές έδωσε χροιά αισιοδοξίας στο αναδιοργανωμένο κράτος. Στήριξε την εκπαίδευση τυπώνοντας βιβλία, τη γεωργία ιδρύοντας γεωργικές σχολές (αξίζει να αναφερθεί ότι ήταν ο πρώτος που εισήγαγε στη χώρα την πατάτα ως γεωργική καλλιέργεια), την οικονομίακαθιερώνοντας τη νέα νομισματική μονάδα του κράτους το Φοίνικα και τάχθηκε υπέρ της καταστολής των εμφύλιων διαμαχών που εκ των ων ουκ άνευ αποτελούσε τροχοπέδη για την ομόνοια και την ευημερία του έθνους.
Ο κατάλογος με τις ευεργεσίες του κατέστη αρκετά μεγάλος. Ίδρυσε δικαστήρια για την πάταξη της ανομίας και την τήρηση της τάξης, αναδιοργάνωσε τον στρατό γιατί ανά πάσα ώρα και στιγμή ο κίνδυνος μιας νέας Οθωμανικής εισβολής ήταν υπαρκτός, οργάνωσε την πρώτη απογραφή και σε σύγκριση με το σήμερα, έθεσε σε ισχύ το θεσμό της καραντίνας για να προστατεύσει το κράτος από τις κατά καιρούς μολυσματικές ασθένειες!
Η συνεχής και αέναη δράση του, οι εξοντωτικοί ρυθμοί εργασιών και η αύρα επιτυχίας που ανέπνεε, έθεσαν τις βάσεις για να ανθίσουν ζιζάνια δυσαρέσκειας, αντιπαλότητας και έχθρας. Οι αποστάτες άρχισαν να εισβάλουν στο κράτος και η αντιπαράθεση με μια από τις ισχυρότατες οικογένειες της Μάνης τους Μαυρομιχάληδες βρισκόταν προ των πυλών. Η ψυχική κούραση και η έλλειψη ψυχραιμίας ενήργησαν ερήμην του καθιστώντας τον εριστικό και οξύθυμο με αποκορύφωμα την αψυχολόγητη αυτενέργειά του να φυλακίσει τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη πράξη απερισκεψίας που θα αποβεί μοιραία για την ίδια τη ζωή του.
Γράφοντας με κόκκινα γράμματα τους τίτλους τέλους ενός άξιου υπερασπιστή της απελευθερωμένης Ελλάδας, τα νεότερα μέλη της οικογένειας Μαυρομιχάλη, δολοφονούν εξαπίνης τον Ιωάννη Καποδίστρια στο Ναύπλιο, στις 27 Σεπτεμβρίου 1831, αφήνοντας μετέωρο ολόκληρο το έθνος.
Μπορεί πρόσκαιρα να ανακάμφθηκε η αναστήλωση της Ελλάδας, ωστόσο, το δαιδαλώδες επιτήδευμα της ανέγερσης εκ θεμελίων του ελληνικού κράτους με πρωτεργάτη τον Ιωάννη Καποδίστρια είχε μόλις αρχίσει και έμελλε να παρασύρει στο διάβα της άξιους οραματιστές συνοδοιπόρους, που με αυταπάρνηση και αλτρουισμό θα συνέχιζαν την πορεία που είχε ο ίδιος χαράξει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου