Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2017

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ : ΕΘΝΟΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ

Του Γεωργίου Σαγιά
 Παιδαγωγού - ΜΔΕ στην Ορθόδοξη Θεολογία

Στο παρόν κείμενο, εστιάζουμε και εμβαθύνουμε στο θέμα του κοινοτισμού, ξεκινώντας με μια χρήσιμη διευκρίνιση. Όταν ομιλούμε για κοινοτισμό, εννοούμε πιο συγκεκριμένα εθνοκοινοτισμό, δηλαδή μορφές κοινοτικής οργάνωσης στο πλαίσιο ενός έθνους και υπέρ αυτού του έθνους και των ανθρώπων του. Σημειώνεται ότι η έννοια του ελληνικού έθνους περιλαμβάνει -μεταξύ άλλων- την αδιάσπαστη εθνική συνέχεια του ελληνισμού, ήτοι ιστορική και γεωγραφική συνέχεια, συνέχεια κοινότητας, συνείδησης καταγωγής, μνήμης, πολιτισμού, γλώσσας, δόξας, τρόπου ζωής και προορισμού. Με άλλες λέξεις, τονίζουμε την ιδιοπροσωπία του ελληνικού έθνους και συνεπώς του ελληνικού κοινοτισμού. Λειτουργώντας αποφατικά, με τον όρο «κοινοτισμός» σαφώς και δεν εννοούμε λοιπόν κοινότητες χωρίς ρίζες σε ένα συστηματικά επιδιωκόμενο «παγκόσμιο χωριό», ούτε κοινότητες πανσπερμιών με «πολυπολιτισμική» στόχευση και εθνικό πλανητικό σημείο αναφοράς.
Διότι η -κακή- προοπτική αυτών είναι ο α-εθνικός παγκόσμιος «μετάνθρωπος», «αντάνθρωπος», «άριζος» και άπατρις (σε μέλλοντα χρόνο), εγωιστής και ατομιστής, ο οποίος θα μετακινείται από «κοινότητα» σε «κοινότητα» για το προσωπικό του συμφέρον, χωρίς συνεκτικούς κρίκους και συνείδηση δημιουργίας για το «εμείς», χρήσιμο εργαλείο ευκόλως χειραγωγούμενο των παγκοσμιοποιητών και της λεγόμενης νέας τάξης, της αντικατάστασης πληθυσμών και της ομογενοποίησης χάριν συμφερόντων «λόμπις» ολιγαρχών μιας παγκόσμιας δικτατορίας. Ως σχόλιο στα ανωτέρω, παρατίθεται καταφατική σκέψη τεκμηρίωσης του κοινοτισμού (εθνοκοινοτισμού), ο οποίος πρέπει να λειτουργεί διευκολύνοντας την κεντρική εθνική διοίκηση – αλλά και δυσκολεύοντας την όποια αντεθνική ή κατοχική διοίκηση - δίνοντας λύσεις και απαντήσεις εκεί που χρειάζεται, όταν χρειάζεται, και συγχρόνως αποκλείοντας πονηριές και στρεβλώσεις όσων θέλουν να υπονομεύσουν το έθνος υπέρ άλλων εθνών (με τη δημιουργία μειονοτικών προβλημάτων) ή όσων επιβουλεύονται γενικώς την ύπαρξη των εθνών (οπαδοί του διεθνισμού και της ομογενοποίησης).
Όμως πριν από αυτό, θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί ότι η πολιτική για το δημογραφικό ζήτημα είναι το καθοριστικό ζήτημα για την ύπαρξη, την ανάπτυξη και την προοπτική των κοινοτήτων υπό την οπτική του εθνοκοινοτισμού. Διότι χωρίς Έλληνες δεν θα μπορεί να νοηθεί Ελλάδα και συνεπώς τα κύτταρα των κοινοτήτων θα είναι ποδηγετημένα κύτταρα στην υπηρεσία ενός παγκόσμιου οργανισμού, απαρτιζόμενα από α-εθνικές ατομικότητες· εν τέλει, αυτού του είδους οι «κοινότητες» θα επιχειρηθεί να αλλοιώσουν ή να εξαφανίσουν την έννοια και την ουσία του κοινοτισμού. Συνεπώς, υψίστη προτεραιότητα του ελληνικού έθνους πρέπει να είναι η άμεση πρόταση συγκεκριμένων λύσεων για την αύξηση του ποσοτικού μεγέθους των Ελλήνων, με ταυτόχρονο σταμάτημα της επιχειρούμενης αντικατάστασης του πληθυσμού της και ανάταξης των όποιων έως τώρα επιπτώσεων.
Η ύπαρξη των κοινοτήτων, των εθνών, των κοινωνιών είναι φυσικές πραγματικότητες όπου εντός τους το «εγώ» δεν εξαφανίζεται, αλλά υπάρχει μέσα στο «εμείς», για το «εμείς». Δεν θα παραλειφθεί να τονισθεί ότι δεν πρέπει να αγνοούνται οι αδυναμίες του χαρακτήρα και -ευρύτερα- η ανθρώπινη φύση, στην οποία ενυπάρχουν και αρνητικά στοιχεία. Η βούληση, η αυτενέργεια, οι επιλογές, η παιδεία καθενός/καθεμιάς και το υπάρχον πλαίσιο είναι συνιστώσες που καθορίζουν τον τρόπο λειτουργίας του υπαρκτού «εγώ» στο υπαρκτό «εμείς». Η δυναμική ισορροπία του μερικού με το όλον δεν είναι ακατόρθωτη. Η εθνική ετερότητα και πνευματικότητα δίνει απάντηση και προοπτική στο σκοπό της εφήμερης ζωής. Το «ποιος» και το «μετά» της υπάρξεως αφήνονται στους θεολόγους και στους φιλοσόφους· όμως με ενδιαφέρον μελετώνται οι απόψεις αυτών, διότι το τέλος, για πολλούς, δεν είναι τέλος αλλά αρχή, άποψη που καθορίζει και την καθημερινή στάση ζωής, γεγονός που σαφώς επηρεάζει και τα της κοινότητας θέματα. Τα άτομα δεν συνιστούν μονάδες άθροισης αλλά λειτουργούν πολλαπλασιαστικά στη δυναμική που εκφράζουν στο χρόνο, εκφράζοντας εθνικό συλλογικό πνεύμα και εθνικές καθολικότητες. Αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ισοπεδωτισμό, αλλά προσφορά των ατομικοτήτων κατόπιν ελεύθερης βούλησης και επιλογής στο μέτρο του καθενός βάσει των διαφορετικοτήτων ως οντολογικών στοιχείων.
Η υπαρκτική ετερότητα είναι φυσική και φυσιολογική. Η κοινότητα (είτε ως φυλή είτε ως έθνος, ως αναπόσπαστο μέρος της πατρίδος στην πορεία των χρόνων) υπήρξε πάντοτε ένα οργανωτικό συνεκτικό βιολογικό σύνολο, μια πραγματικότητα, η δε συμμετοχή στις λειτουργίες της βίωμα αληθείας και έκφραση ελευθερίας. Ακόμη και αυτός που αρνείται να δεχθεί το εθνικό, είναι μέρος του εθνικού. Ερμηνεύεται με βάση την εθνική οντολογία, ακόμη και αν επιλέγει να την αρνηθεί ή να την πολεμήσει. Δηλαδή, με φυσικό τρόπο ανήκει σ’ αυτήν.
Στο σημείο αυτό, ευκόλως γίνεται κατανοητή η παγκόσμια προσπάθεια που εξελίσσεται, συστηματικώς, ποικιλοτρόπως και σε βάθος χρόνου, για υπονόμευση της κοινής κυτταρικής μνήμης. Αυτό όμως εκτιμάται (και) ως υπονόμευση της διαφορετικότητας, των ξεχωριστών ανθρώπων που δημιουργούν ξεχωριστούς πολιτισμούς ως προς την ποιότητά τους, της εθνικής διαφοροποιήσεως των λαών και της ανομοιομορφίας τους, ήτοι δεν σέβεται την φυσική, ιδιαίτερη ύπαρξή τους. Όμως, σεβασμός στην ιδέα των κοινοτήτων και του έθνους σημαίνει αποδοχή της ύπαρξης των άλλων κοινοτήτων και λαών και καταδίκη της ολοκληρωτικής πολιτικής αντίληψης της των πάντων ομογενοποιήσεως. Ο άνθρωπος στον κοινοτισμό κινείται αρμονικά με την δημιουργία, την πρόνοια, την φύση. Ανήκει στο παρελθόν, πράττει στο παρόν, βούλεται για το μέλλον.
Το Είναι ελευθερώνεται όταν ξεπεράσει τον εγωισμό και συνειδητά αυτοστρατευθεί στο «είμαστε». Εξάλλου, ο κόσμος δεν απαρτίζεται από άτομα, αλλά από φυλές, κοινότητες, λαούς, έθνη. Η ιστορία της ανθρωπότητας μπορεί να ερμηνευθεί ως ιστορία εντός των απανταχού κοινοτήτων. Δεν εξαφανίζεται όμως το άτομο μέσα σε έναν αμφίβολο παγκόσμιο χυλό, μέσα σε μια ελεγχόμενη ετεροκατευθυνόμενη παγκοσμιοποίηση, αλλά ζει και ενεργεί εντός της κοινότητάς του και χάρη στα διακριτά χαρακτηριστικά του και στην ιδιοσυγκρασία του επιλέγει ελεύθερα να γίνει η πρωτοπορία -ίσως και παρανάλωμα- για το κοινό καλό και την πρόοδο της κοινότητάς του, της πατρίδος του. 
Η ελευθερία της προσωπικότητάς του φέρει εντός της τους προγόνους, τη συνέχεια των γενεών, επηρεάζεται από τις συνθήκες και το περιβάλλον, την προσωπική βούληση και δυνατότητα επιλογών, τις δυνάμεις της ψυχής, και εκφράζεται εντός της κοινότητας, του λαού, της πατρίδας, του έθνους, όπου ο άνθρωπος ζει ως οργανικό μέλος της και επηρεάζει την κοινότητα με τις σκέψεις και πράξεις του. Εμβόλιμα αναφέρεται ότι ο ξεριζωμός ανθρώπων από την κοινότητά τους δεν σημαίνει ότι από άτομα που ανήκουν σε κοινότητα γίνονται αίφνης ατομικά όντα, διότι εντάσσονται σε νέα κοινότητα. Πρέπει να μελετηθεί και επιστημονικώς πόσο η μαζική εγκατάσταση ατομικοτήτων από διαφορετικές κοινότητες σε μία συγκεκριμένη κοινότητα ή ακόμη και οι μαζικές και σε πολύ μεγάλο βαθμό γεννήσεις μέσω νέων μεθόδων της επιστήμης και της τεχνολογίας ενδέχεται να μπορούν να διαρρήξουν σε μεγάλο βάθος χρόνου το αρραγές της συνέχειας και το είδος της εθνικής συνειδήσεως που έχει συσσωρευτική και πολλαπλασιαστική ισχύ με την πάροδο του χρόνου. Το «μέτρον άριστον», η θεωρία των ποσοστώσεων, η αφομοιωτική δύναμη κάθε κοινότητας και οι νόμοι και κανόνες στην κατεύθυνση προστασίας της ομοιογένειας των κοινοτήτων μπορούν να δώσουν απαντήσεις στα ανωτέρω με νηφαλιότητα και σοφία.
Η σύνδεση και σύνθεση των ενεργειών των πρωτοπόρων μπορεί να βελτιώσει ή και να μεταμορφώσει σε θετική κατεύθυνση πραγματικότητες ή και να αλλάξει επί τα βελτίω την εθνική και κοινωνική ζωή. Αν όμως ένα μέλος της κοινωνίας θέλει να ιδιωτεύσει, πρέπει να γίνει τέλειος αναχωρητής. Άλλως πώς, θα αναγκασθεί να ενταχθεί σε νέα κοινότητα ή να δημιουργήσει νέα κοινότητα. 
Πάλι λοιπόν, εξ ανάγκης ή μη, ο ατομικισμός βρίσκεται σχετιζόμενος με τη συνείδηση της κοινότητας η οποία και υπερτερεί. Καλό θα ήταν η συνείδηση αυτή να είναι υψηλού βαθμού συνειδητότητας, δηλαδή και απόρροια πνευματικής αναζήτησης και έμπρακτης εφαρμογής και όχι επιβολής μέσω νόμων και κανόνων.
Αυτόβουλη και συνειδητοποιημένη προσφορά για την κοινότητα και το κοινό καλό είναι αποδοχή του ηθικού δεσμού και -εν τέλει- ένδειξη ελευθερίας. Η εγωκεντρική, εγωιστική, ατομικιστική και αντικοινοτική «ελευθερία του ατόμου» αντιμετωπίζεται με σεβασμό και κατανόηση παρά το ότι φαίνεται να αντιστρατεύεται το γενικό καλό. Το άτομο δεν ωθείται σε «συρρίκνωση», αλλά με φυσικό τρόπο προτρέπεται να λειτουργεί ως δημιουργικό και ελεύθερο μέρος ενός οργανικού συνόλου. Αν αυτή η θεώρηση δεν έχει την τάση να γενικευθεί, επεκταθεί και επικρατήσει, η πρωτοπορία και οι μαχητές του κοινοτισμού οφείλουν να εντείνουν τον αγώνα τους και την προσπάθειά τους. Λέμε «Ναι» στην προσωπική ελευθερία και στην ελευθερία δράσεως, με ζητούμενο να λειτουργούν υπέρ της κοινότητας, δηλαδή του φυσικού ανήκειν του ανθρώπου. Η πατρίδα ως κοινότητα δημιουργίας και δημιουργών. Η κοινότητα ως μέρος της πατρίδος, γεννήτωρ δημιουργών και δημιουργίας.
Η ατομική ιδιοκτησία υφίσταται. Όμως πρέπει να εμφυσηθεί η άποψη ότι δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός αλλά μέσον. Ο δίκαιος πλουτισμός είναι αποδεκτός όμως πρέπει να υπάρχει μέτρο και όρια. Νόμοι και κανόνες και προσωπική συνειδητοποίηση οδηγούν σε αναλογική προσφορά των εχόντων και κατεχόντων υπέρ της κοινότητας και του κοινού καλού (π.χ. οργάνωση δομών και υποδομών κοινωνικής πρόνοιας ανημπόρων, υπερηλίκων, χηρών, τέκνων αναπήρων πολέμου, μακροχρόνια ανέργων κ.λ.π.). Ο πολίτης συνειδητοποιημένος στην υπηρεσία της κοινότητας, του συντοπίτη του, του συμπατριώτη του. Κατ’ επέκταση, οι όποιες εργασίες, όσο σκληρές και αν είναι, θα δίνονται κατά προτεραιότητα στους γηγενείς, οι οποίοι θα χαίρουν -όπως και όλοι οι εργαζόμενοι- πλήρων δικαιωμάτων και υψηλών -κατά το δυνατόν- παροχών. Αυτό οδηγεί σε καταπολέμηση της ανεργίας, αύξηση της παραγωγής, ζωντάνεμα της γης και της κοινότητας και -επιπλέον- αποτροπή από το να κάνουν τις δύσκολες και βαριές εργασίες νεοέποικοι αλλοδαποί και μετανάστες, δηλαδή -κατ’ ουσίαν- άρνηση της σύγχρονης δουλείας με οποιαδήποτε μορφή.
Άρνηση στην πράξη, λοιπόν, της πρακτικής τής αντικατάστασης πληθυσμών και του νεοεποικισμού χωρών σημαίνει και άρνηση της παγκόσμιας ομογενοποίησης και της αντεθνικής «νέας τάξης πραγμάτων», αλλά και σεβασμός της διαφορετικότητας. Είναι άμεσο ζητούμενο, λοιπόν, ένα πρόγραμμα ταχείας δημογραφικής ανάταξης και νομοθετικής προστασίας προτεραιότητας της εργασίας εντοπίων σε κάθε τομέα απασχόλησης, βάσει προγράμματος εξακτίνωσης της ανάπτυξης σε όλες τις περιοχές, με κοινωνικό σεβασμό τής εργασίας και της αξιοπρέπειας κάθε εργαζομένου. Τα ανωτέρω εκτιμάται ότι θα συμβάλλουν στην αποτροπή τού εποικισμού τής χώρας, συγκρουσιακών κοινωνικών και φυλετικών καταστάσεων, εθνικών διαιρέσεων πλούσιων και φτωχών αμιγών πληθυσμιακά γεωγραφικών περιοχών. Συνεπικουρούμενα από ένα πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης (αύξηση της παραγωγικής βάσης και των εξωτερικών εμπορικών συναλλαγών με ταυτόχρονη προώθηση της πολιτικής μείωσης της υπερκατανάλωσης), μπορούν να δρομολογήσουν βραχυπρόθεσμες λύσεις και μακροπρόθεσμη προοπτική. Επαναλαμβάνεται εμφατικά ότι η παραγωγική ανασυγκρότηση πρέπει να στηρίζεται σε εντόπιο δυναμικό με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα και όχι σε εισαγόμενο εργατικό δυναμικό με περιορισμένα δικαιώματα. Αυτό επιβάλλει ο ανθρωπισμός, ο πολιτισμός, η ανάπτυξη και χάρη σε αυτή την πολιτική δεν θα υπάρξουν μεσομακροπρόθεσμα προβλήματα πληθυσμιακής αλλοιώσεως και κατ’ επέκτασιν μετάλλαξης των κοινοτήτων. Αυτό θα μπορούσε να ιδωθεί και ως ανθρωπισμός και αλληλεγγύη από τα εγγύτερα στα μακρύτερα, σαν αντίσταση κατά της αναπτυσσόμενης πολιτικής των μεταλλάξεων και ως εκδήλωση αγάπης για την πατρίδα και την κοινότητα. Η αγάπη του λαού στην κοινότητα, στην πατρίδα του, είναι φυσική. Το έθνος είναι πρότερο των εκδηλώσεων με τις οποίες το αντιλαμβανόμαστε. Αγάπη για τη φύση αυτομάτως συνεπάγεται αγάπη για το έθνος. Εάν αυτό δεν συμβαίνει, ερμηνεύεται ως ιδιαίτερη στρέβλωση λόγω άγνοιας, ιδεοληψίας, φανατισμού και πιθανόν να προέρχεται από ασυνειδητοποίητη αυτοκαταπίεση, η οποία προβάλλεται στην καταπίεση εθνών και εθνικοτήτων και στην απόρριψη εθνοκοινοτήτων.
Ο εθνοκοινοτιστής, σε αυτήν την περίπτωση, καλό θα ήταν να προβάλλει έτι περαιτέρω την άρνηση της υποταγής του στη δικτατορία του λεγόμενου «παγκόσμιου χωριού» και των «κυβερνητών» του, οι οποίοι διοικούν τους παλαιο- και νεο-σκλάβους και τους παλαιο- και νεο-εποίκους με ολοκληρωτική νοοτροπία, έλεγχο των μέσων μαζικής επικοινωνίας και αποτελεσματική χρήση του ψυχολογικού πολέμου. Ίσως με τον τρόπο αυτό να καταφέρει να πείσει «όσους ζωντανούς» ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να υποβιβασθεί από ελεύθερος δημιουργός σε αριθμό ενός παγκοσμίου στρατεύματος υποτελών μαζανθρώπων, σκλάβων σε έναν παγκόσμιο ολοκληρωτισμό επιτήδειων ατομιστών μετανθρώπων-αντανθρώπων, αντεθνικώς φρονούντων και πραττόντων.
Εν κατακλείδι: ο Εθνοκοινοτισμός είναι μέρος τόσο τής άμυνας όσο και τής αντεπίθεσης στην επέλαση των παγκοσμιοποιητών.

                                                   

ΚΟΙΝΟΣ ΠΑΡΟΝΟΜΑΣΤΗΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου