Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΣΠΑΡΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

1. Ηρόδοτος 4. 77.
2. Πλούταρχου, Λυκούργος, 25.
3. Ξενοφώντος, Αναβ. iv, 6.14.
4. Πλούταρχου, (Αθην. vi. 271 e).
5. Γιοι ειλώτων που εκπαιδεύονταν μαζί με νέους Σπαρτιάτες, απελευθερώνονταν κατόπιν, αλλά δεν είχαν πλήρη πολιτικά δικαιώματα.
6. Γιοι φτωχών ελεύθερων Σπαρτιατών.
7. Πλούταρχου, Λυκούργος, 16. Οι νέοι αποκαλούνταν αγελαστοί ή βούα.
8. Ξενοφώντος, Συν. Λακ. ii, 2.
9. Πλούταρχου, Λυκούργος, 16.
10. Πλάτων, Πρωταγόρας, 342 Ε
11. Αριστοτέλους, Πολιτικά ii. 10. 8.

Σύμφωνα με το μύθο ο Σκύθης Ανάχαρσις, επιστρέφοντας από τα ταξίδια του, αναφέρει πως οι Σπαρτιάτες ήταν ο μόνος ελληνικός λαός με τον οποίο κατόρθωσε να συζητήσει λογικά, γιατί μόνον αυτός είχε το χρόνο να είναι σοφός. Παρ όλες τις αντιρρήσεις του Ηρόδοτου^[1], φαίνεται πως οι Σπαρτιάτες είχαν άφθονο χρόνο στη διάθεσή τους, όντας απελευθερωμένοι σχετικά από την ανάγκη του πλουτισμού. Δεν ασκούσαν εμπόριο μήτε ήταν απασχολημένοι με κάποιο επάγγελμα. Έτσι, περνούσαν όλο το χρόνο τους αφιερωμένοι στην εκπαίδευσή τους σύμφωνα με τα σπαρτιατικά ιδεώδη. Ο χρόνος τους μοιραζόταν ανάμεσα στη φυσική εξάσκηση, τη στρατιωτική εκπαίδευση το κυνήγι τα δημόσια πράγματα και τις αποκαλούμενες «λέσχες», στις οποίες δεν επιτρέπονταν οι συζητήσεις για δουλειές, παρά μόνο για ό,τι θεωρείτο ευγενές^[2].

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ