(Από τον πρόλογο του βιβλίου του Γρηγόρη Φαράκου, «Δεκέμβρης του ’44»)
Κάπως έτσι γράφεται η ιστορία απ” την Αριστερά, μετατρέποντας τους
πανεπιστημιακούς χώρους σε γιάφκες παραχάραξης και ιδεολογικής
δηλητηρίασης. Δεν προκαλεί καμμία απορία το ότι η νέα γενιά θεωρεί ως
πρότυπο «ήρωα» τον Βελουχιώτη (και μάλιστα ισάξιο
του…Κολοκοτρώνη!) και φωνάζει χωρίς ντροπή το σύνθημα «ΕΑΜ, ΕΛΑΣ,
Μελιγαλάς». Δεν προκαλεί καμμία απορία το ότι όσοι δεν συμπλέουν
ιδεολογικά με το ΚΚΕ και την Αριστερά, ή διανοούνται να ασκήσουν κριτική
και να στιγματίσουν τα εγκλήματα που διέπραξε, εξακολουθούν να
σπιλώνονται, όπως και στην Κατοχή και τον Εμφύλιο, ως «φασίστες», «προδότες», «γκεσταπίτες», «ναζήδες» και «γερμανοτσολιάδες». Η γκεμπελική μέθοδος της λάσπης, είχε πάντοτε αποτελέσματα…