ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ : 1988: ΝΤΡΟΠΗ,ΝΤΡΟΠΗ ΓΙ΄ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΕΘΑΝΕΙ, ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝΕ ΝΑ ΒΑΖΟΥΝΕ ΣΤΕΦΑΝΙ

 

Οι επισκέψεις Τούρκων επισήμων στην Αθήνα, ως προσκεκλημένων του τότε δημάρχου Μιλτιάδη Έβερτ, στα πλαίσια μιας πολιτικής εξευμενισμού της Τουρκίας, που είχε υιοθετήσει η ελλαδική κυβέρνηση, βρίσκουν καθημερινά τους ΔΡΑΣΙΤΕΣ στο δρόμο. Σε κάθε μέρος, το οποίο επισκέπτεται Τούρκος επίσημος, οι συναγωνιστές μας είναι εκεί, για να δώσουν τη δική τους απάντηση στις χειραψίες και τα χαμόγελα των πολιτικών. Εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, συγκρούσεις με την αστυνομία, τραυματισμοί, συλλήψεις είναι συχνό φαινόμενο στη ζωή των ΔΡΑΣΙΤΩΝ. Το κυπριακό επανέρχεται στο πολιτικό προσκήνιο της ελλαδικής δημόσιας ζωής και οι αθηναϊκές εφημερίδες αναφέρονται με πολυσέλιδα αφιερώματα στο εθνικό μας πρόβλημα.

Το γεγονός που σφραγίζει τη χρονιά αυτή, είναι η προκλητική επίσκεψη του δημάρχου Κωνσταντινούπολης Νταλάν και του Τούρκου πρωθυπουργού Οζάλ, ο οποίος υπό τον ήχο του εθνικού ύμνου της Τουρκίας επιχείρησε να καταθέσει στεφάνι στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Η οργή για το μέγεθος της προδοσίας δεν άφηνε άλλα περιθώρια. Μετά από πολλαπλές συγκρούσεις με τα μπλόκα των ΜΑΤ, τρείς συναγωνιστές μας κατάφεραν να σπάσουν τον κλοιό και ένας από αυτούς (ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΤΤΙΧΗΣ) έφτασε μέχρι το στεφάνι του Οζάλ, το πήρε στα χέρια, το τσάκισε και το πέταξε μακριά. Στη συνέχεια, απαιτήσαμε και πετύχαμε να καταθέσουμε νέο στεφάνι τιμής, στη μνήμη όλων των ηρώων του έθνους, που έπεσαν μαχόμενοι για την ελευθερία της πατρίδας.

ΔΡΑΣΙΣ ΚΕΣ