Του Σαράντου Καργάκου
Ιστορικού - Συγγραφέως
Γιά νά πάψει ἡ λέξη Ἑλλάς νά συντάσσεται μέ τήν ντροπή...
Θαρρῶ πώς τό ἔχω ξαναγράψει στά «Πολιτικά Θέματα» πρό 25ετίας. Κάποια συγκυρία μέ ἔκανε νά τό ξαναθυμηθῶ. Ἤμαστε στό σωτήριο ἔτος 1958. Τότε ἡ μεγάλη «ἀττραξιόν» τῶν Ἀθηνῶν ἦταν ἡ ἀναμορφωμένη ἀπό τόν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ πλατεία Ὁμονοίας, μέ τό συντριβάνι καί τόν λοξό πίδακα καί τίς κυλιόμενες σκάλες. Ἦταν ἀκόμη ἐποχή πού ἡ Ἀθήνα γινόταν τραγούδι καί ἡ ἀξέχαστη Βλαχοπούλου (ἄν δέν κάνω λάθος) «κρεάρισε» τό ἄσμα: «Νά ἡ Ὁμόνοια πλάτς». Τώρα ἡ Ἀθήνα δέν εἶναι γιά τραγούδι· εἶναι γιά κλάματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου